ตอนที่ 8 งานเลี้ยงของโรงเรียน

ตอนที่ 8 งานเลี้ยงของโรงเรียน

“ไม่เป็นไรหรอก ฉันร้อน ฉันให้ความอบอุ่นเธอได้นะ!”

“ไม่เอ๊า”

ขณะที่ทั้งสองถกเถียงกันอยู่บนเตียง โทรศัพท์ที่วางบน โต๊ะข้างเตียงก็สั่นขึ้น เบี้ยจ่ายเวยกำลังจะเอื้อมมือไปหยิบ แต่ หนานจึงวิ่งตัดหน้าหยิบได้ก่อน “เอ๊ะ ทำไมเป็นเบอร์แปลกๆ ล่ะ?”

“คงจะเป็นพวกหลอกลวงละมั้ง” เป้ยฉ่ายเวยรีบแย่ง โทรศัพท์มาจากมือของหนานจิง โชคดีของเธอที่ไม่ได้บันทึก เบอร์ของเจ๋อหยางไว้ในเครื่อง แต่จดจำไว้ในหัวใจแทน “ช่าง มันเถอะ ตัดสายทิ้งไปดีกว่า

“น่าเบื่อจริง!” หนานจึงพิมพ์ แล้วออกไปเป่าผมที่ห้อง

นอน

เบี้ยจ่ายเลยรู้สึกโล่งอกขึ้นมาทันที เพื่อหลีกเลี่ยงไม่ให้ หนานจิงแตะต้องโทรศัพท์เธออีก เธอเอาเบอร์โทรของเจอ หยางซ่อนไว้ในบัญชีดำ รวมทั้งลบ we chat ออกไปด้วย

เธอตั้งปณิธานไว้แล้วว่า จะไม่ขอเจอหน้าเจ๋อหยางอีก

ไม่เอาอีกแล้ว
เดิมที่หนานจึงคิดว่าจะพักอยู่ที่โรงแรมอีกสัก 2-3วัน ไป เกี่ยวกับเป้ยฉ่ายเวยอีกสักหน่อย แต่คุณพ่อที่เคารพโทรมา ตามเธอให้กลับบ้าน เธอได้แต่บอกกับเบี้ยจ่ายเลยว่า ขอกลับ ไปก่อนแล้วค่อยเจอกันอีกทีที่งานเลี้ยงของโรงเรียน

เมื่อหนานจิงไปแล้ว ในใจของเบี้ยจ่ายเลยรู้สึกผ่อนคลาย

ขึ้นมาก

เธอกลัว และรู้สึกกลัวมาตลอด กลัวว่าหนานจึงจะจับพิรุธ เธอได้

เพื่อที่จะหลีกเลี่ยงไม่ให้เจอหยางมาหาเธอที่ร้าน เบี้ยจ่า ยเวยจึงขอลาพักร้อน 2-3 วัน เธอไม่ออกไปไหนทั้งนั้น อยู่แต่ ในห้องพักดูละครทีวีทั้งวัน เป็นภาพยนตร์ฮ่องกงเรื่องเหล่า เทพเจ้าในสรวงสวรรค์ เธอดูไปก็ร้องไห้ไป

เช้าวันงาน ขณะที่เป้ยจ่ายเลยมองกระเป๋าเดินทางด้วย ความลังเล หนานฉิงก็โทรมา “เวยเวย เธอจะมาไหม ฉันถึงที่ โรงเรียนแล้วนะ”

เบี้ยจ่ายเวยไม่รู้จะทำยังไงดี ได้แต่ยิ้ม “ฉันเพิ่งตื่นเอง เมื่อ คืนนอนดึกไปหน่อย รอแป๊บนึง ฉันจะไปเดี๋ยวนี้แหละ

“เร็วๆหน่อยสิ เพื่อนๆมากันเยอะแล้วนะ”

“โอเค

ไม่อยากไปก็ต้องไปสินะ งานนี้

งานเลี้ยงของโรงเรียนคงจะใส่ชุดมืดขีดมากไม่ได้สินะ เป็ยฉ่ายเลยหยิบชุดที่ไม่ค่อยอยากใส่ออกมา แต่งตัวเสร็จแล้วจึง ออกจากบ้าน เป็นเวลา 10 โมงเศษ รีบขับรถตรงไปที่โรงเรียน

“เวยเวย!”

เบี้ยจ่ายเลยเพิ่งมาถึงบริเวณสนามของโรงเรียนที่อัดแน่น ไปด้วยผู้คน หนานจึงในชุดกระโปรงที่มองหาเธออยู่รีบวิ่งเข้า มา พูดเสียงดังว่า “เธอมาช้าจังเลย นี่มันเกือบจะเที่ยงแล้วนะ”

เป้ยจ่ายเวยยิ้มเป็นการขอโทษ “ขอโทษนะจ้ะ เมื่อคืนฉัน ติดละครจนนอนดึกมากเลย

หนานจึงถอนหายใจ เธอรีบพาเบี้ยจ่ายเลยไปนั่งแถวๆ กลุ่มของตัวเอง

ที่โต๊ะมีเพื่อนสมัยเรียนที่มาก่อนนั่งอยู่แล้ว 2-3 คน เมื่อ เห็นเบี้ยจ่ายเวยจึงยิ้มทักทายเธอ เป้ยจ่ายเวยก็ตอบรับอย่างมี มารยาท จากนั้นหนานจิงก็ลากเธอไปอีกมุมหนึ่ง เพื่อเล่าแผน การณ์ของเธอในวันนี้

เมื่อรู้ว่าหนานจึงจะขึ้นไปบนเวทีพูดความจริงในใจ เบี้ย จ่ายเวยถึงกับตะลึง “เอาจริงหรือ เธอบ้าหรือเปล่าเนี่ย?”

“แล้วมันผิดตรงไหนหรือ?” หนานจึงมองหน้าเบี้ยจ่ายเวย “ไม่เป็นไรหรอก ฉันบอกกับครูใหญ่เอาไว้แล้ว เขายังสนับสนุน ฉันด้วยนะ รอให้เจอหยางพยักหน้าตอบรับก่อน ฉันค่อยหยิบ แหวนออกมา อิอิ!”
เบี้ยจ่ายเลยขยับปากกำลังจะพูด ก็ได้ยินเสียงเพื่อนรอบ ข้างตะโกนขึ้นมาว่า นักเรียนทุนสาขาวิชากฎหมายมาแล้ว เธอจึงเงยหน้าขึ้น เห็นงูเจ๋อหยางที่สวมสูทสีดำเดินฝ่าฝูง ชนเข้ามาทางนี้ เขาดูโดดเด่นเป็นสง่า เป็นที่สะดุดตาของทุก

คน เขาคงจะใส่ใจสายตาของเบี้ยจ่ายเวย เจอหยางเงยหน้า

ขึ้น สายตาของเขาช่างลึกซึ้ง

เป้ยจ่ายเวยหัวใจแทบจะหยุดเต้นเพียงเพราะสายตาที่เขา มองมา รีบหยิบแก้วน้ำขึ้นมาจิบแก้เขิน หนานจิงที่อยู่ข้างๆ พูด ด้วยความตื่นเต้นว่า “เวยเวย เธอดูสิ ดูเร็ว เมื่อกี้อาเจ๋อมองมา ที่ฉันด้วยล่ะ!”

“อืมๆ ก็ดีแล้วนี่” เป้ยฉ่ายเวยฝันตอบออกไป

หนานจึงอดใจไว้ไม่ไหว ซึ่งเอ่ยปากทักเจอหยางก่อน เจ๋อหยางตอบรับอิมเพียงคำเดียว แล้วเดินเลยเธอไปนั่งยังโต๊ะ ที่อยู่ด้านหลัง ปล่อยให้สายตาของหนานจึงลอยคว้างอยู่อย่าง นั้น

สายตาของคนที่นั่งอยู่ด้านหลังทำให้เบี้ยจ่ายเลยต้องนั่ง ตัวแข็งทื่อ ในใจคิดว่าที่จริงโรงเรียนไม่น่าจัดที่นั่งของนักเรียน สาขาวิชากฎหมายไว้ด้านหลังสาขาของพวกเธอ สาขาวิชา กฎหมายเป็นหน้าเป็นตาของโรงเรียน ควรจะนั่งโต๊ะด้านหน้า ไม่ใช่หรือ?