ตอนที่ 6 คุณ คุณ…. ใหญ่เกินไป

ตอนที่ 6 คุณ คุณ…. ใหญ่เกินไป

ผ่านไปครู่หนึ่ง เจ๋อหยางจึงปล่อยมือ เขาเห็นเบี้ยจ่ายเวย หน้าแดงอมชมพูดูแล้วมีเสน่ห์ เขาใช้มือแตะที่ริมฝีปากของเธอ พูดด้วยน้ำเสียงเร้นลับ “อย่าขึ้นไปเลยนะ ไปที่ห้องผมกันดีกว่า ไหม?”

เป้ยจ่ายเวยจะปฏิเสธได้หรือ?

สายตาของผู้ชายคนนี้ เธอตกหลุมรักรอยจูบของเขาและ น้ำเสียงที่ดึงดูดอย่างนั้นทำให้เธอไม่อาจปฏิเสธเขาได้ เธอได้ แต่หน้าแดงตอบรับอิมเพียงคำเดียว

ทั้งสองไม่ได้เจอหน้ากันราว 2 อาทิตย์ ในใจรู้สึกกระหาย อย่างมาก เมื่อกลับถึงบ้านจึงลงมือด้วยความรีบร้อน

แต่ว่าเจ๋อหยางยังคงปฏิบัติต่อเธอด้วยความอ่อนโยน เขารอให้เธอส่งสัญญาณว่าพร้อมแล้ว จึงค่อยๆลงมือ พลาง เอ่ยถามว่า “เจ็บไหมครับ?

“ไม่คะ” เป้ยฉ่ายเวยสั่นไปหมดทั้งตัว ใบหน้าแดงอมชมพู ของเธอเหมือนส่งแรงกระตุ้นเขามากขึ้น เธอเอ่ยเบาๆว่า “คือ คือว่ามันใหญ่เกินไป รู้สึก…… เธอไม่กล้าพูดต่ออีก

ทั้งสองผ่านเรื่องบนเตียงมาก็หลายครั้ง แต่ว่าเบี้ยจ่ายเวยยังไม่สามารถรับขนาดของเขาได้

เจ๋อหยางทําอะไรไม่ถูกได้แต่ยิ้มให้เธอ เป้ยจ่ายเลยคิด ว่าเขายิ้มเยาะเธอ จึงรู้สึกอายมากขึ้น ใช้มือไปที่เขา “คุณ ไม่ ต้องมายิ้มเลย มีอะไรน่าหรือ

“เวยเวย คุณช่างน่ารักจริงๆ” ชายหนุ่มเดินทางมาถึงจุด หมายแล้ว เขาก้มลงจูบที่ริมฝีปากแดงๆของเธอ

ครั้งนี้ไม่มากเท่าครั้งอื่น แต่ว่าทุกครั้ง ใช้เวลาค่อนข้าง นาน จนเบี้ยจ่ายเลยสงสัยว่าผู้ชายคนนี้ไม่เหนื่อยบ้างเลยหรือ หลังจากที่เขาอุ้มเธอเข้าไปอาบน้ำ เธอแทบจะไม่มีสติแล้ว สุดท้ายเธอก็ผลอยหลับไปในอ่าง

เมื่อเป้ยฉ่ายเวยตื่นขึ้นมา ข้างๆไม่มีเจ๋อหยางอยู่ โทรศัพท์ที่วางอยู่บนหัวเตียงสั่นสะเทือน

เมื่อเห็นว่าใครเป็นคนโทรมา มือของเป้ยจ่ายเวยสั่นเทา สุดท้ายเธอก็ตัดสินใจกดรับสาย

“หนานจิง มีอะไรหรือ?”

“เธอทำอะไรอยู่หา ฉันโทรหาเธอเป็นสิบรอบ ทำไมถึงไม่ รับสาย?” หนานถึงบ่นยาว จากนั้นจึงถามเบี้ยฉ่ายเวยว่ายัง ใหม่ “ถ้าเธอว่างช่วยออกมาช้อปปิ้งเป็นเพื่อนฉันหน่อยสิ ฉัน อยู่ที่โรงแรมไม่รู้จะทำอะไร

ช่วงโปรโมชั่นของที่ร้านจบลงแล้ว เธอไม่ต้องไปที่นั่นทุก วันก็ได้ จึงพอมีเวลาว่าง เบี้ยจ่ายเลยไม่ทันได้คิดก็รับปากหนานจิงไปแล้ว เมื่อคุยจบวางสายเธอก้าวลงจากเตียง ความ เจ็บปวดที่ระหว่างขาทั้ง 2 ข้างก็เริ่มขึ้น แถมยังหุบขาไม่ค่อยได้ ด้วย

เมื่อนึกถึงเรื่องเมื่อคืน เป้ยจ่ายเวยก็หน้าแดงขึ้นมาทันที

ผู้ชายอย่างเจ๋อหยางถึงแม้จะทะนุถนอมเธออยู่บ้าง ทั้ง ยังไม่ได้แสดงกิริยาหยาบคายอะไร แต่ว่าเขาใช้เวลานานเกิน ไป ทำให้เธอได้รับบาดเจ็บ ครั้งหน้าเธอจะต้องกำหนดเวลา บ้าง ไม่ปล่อยให้เขาทําตามอำเภอใจ

เมื่อเป้ยฉ่ายเวยเปลี่ยนเสื้อผ้าออกมาจากห้องนอนแล้ว จึงเห็นว่า เจ๋อหยางยังอยู่ “คุณยังไม่ไปทำงานหรือคะ?”

“คดีนี้จะขึ้นศาลวันศุกร์ 2-3วันนี้ผมเลยว่าง ตอนเช้าผม จะไปหรือไม่ไปก็ได้ครับ” เจ๋อหยางบอก พลางมองมาที่เธอ “คุณไม่เป็นไรนะครับ ที่จริงน่าจะนอนพักอีกสักหน่อย?”

เป้ยจ่ายเวยหน้าแดงมองไปที่เขา

ถ้าไม่ใช่เพราะความคึกคะนองของเขาเมื่อคืนนี้ เธอคงไม่ ต้องเจ็บตัวแบบนี้หรอก

เป้ยจ่ายเวยไม่ได้เปิดเผยว่าเธอจะออกไปเที่ยวกับหนาน นิ่ง เพียงแค่บอกเขาว่าเธอกลัวว่าที่ร้านคนจะไม่พอ หลังจาก ทานอาหารเช้าแล้วเธอก็จะออกจากบ้านเขาไป

ขณะที่กำลังออกจากบ้าน เจอหยางหยิบรองเท้าส้นสูงที่ ซื้อมาใหม่ออกมา เขาวางมันลงให้เธอไล่ ทำทางอันนุ่มนวลของเขาทำให้เบี้ยจ่ายเวยเริ่มใจอ่อน รู้สึกละอายแก่ใจขึ้นมา

เล็กน้อย

ระหว่างที่ออกไปรับหนานถึงที่โรงแรม เบี้ยจ่ายเลยตั้งใจ แวะที่ร้านเพื่อเปลี่ยนรองเท้า

พนักงานในร้านจึงทักเธอว่า “ผู้จัดการตะ รองเท้าคู่นี้สวย ออกนะคะ ทำไมเปลี่ยนละคะ?”

รองเท้าคู่นี้ห้ามโดนน้ำ พยากรณ์อากาศบอกว่าวันนี้ฝน จะตกน่ะ” เป้ยจ่ายเวยตอบไปยิ้มไป

รองเท้าคู่นี้หนานจิงเคยเห็นแล้ว ดังนั้นเธอจึงไม่กล้าใส่

มัน

หนานจึงเป็นคนชอบซื้อของ ปกติแค่เห็นเสื้อผ้าหรือ รองเท้าที่ถูกใจก็จะซื้อเลย เมื่อเป้ยฉ่ายเวยเตือนเธอให้ซื้อ น้อยๆหน่อย เธอกลับย้อนว่า “แล้วเธอจะให้ฉันเอาเงินเก็บไว้ ในธนาคารเฉยๆอย่างนั้นหรือ?

เบี้ยจ่ายเวย ………

หลังจากเที่ยวไปแล้วครึ่งเมือง หนานถึงก็เหนื่อยในที่สุด

มองหาร้านทานอาหาร