บทที่ 2 จู่ๆก็เห็นความสำคัญ

จริงๆไม่ได้อยากจะใส่ใจอะไรเท่าไร แต่ฝีมือของคนคนนั้นเขารู้ดี

ทําได้แค่ตอบข้อความกลับไป “ห้าปีก่อนหน้านี้ ใครเป็นคนที่ทิ้งฉันไว้ข้างนอกเหมือนกับ

หมา ถ้าไม่ใช่เพราะโชคช่วยป่านนี้ฉันคงอดตายไปแล้ว

“ที่นั่นไม่ใช่บ้านของฉัน ฉันไม่มีทางกลับไปแน่นอน!

“ไม่ต้องมาหาฉันอีก ฉันไม่มีความสนใจในทายาทเลยแม้แต่ นิดเดียว ทําเหมือนฉันตายไปเลยก็ได้

พอส่งข้อความเสร็จ ก็รับสายของหลินเสี่ยวเข่อ ให้เขาไปหา เธอที่ห้องไพรเวท ในร้านกาแฟชั้นสองของวันเส็ง พลาซ่า จูหมิง นึกว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้นกับเธอ จึงรีบไปทันที

ใครจะไปรู้พอเข้ามาข้างใน ก็ถูกเพื่อนของเธอหยวนเซอห มองเขาด้วยสายตาเหมือนกับกำลังมองหัวขโมย พร้อมกับยิ้มๆ อย่างดูถูกดูหมิงเสื้อตัวนี้นายเลือกมาจากแผงลอยข้างถนนใช่ ไหม ทั้งตัวตั้งแต่หัวจรดเท้าแค่สามร้อยสินะ”

จูหมิงเห็นหลินเสี่ยวเข่อที่นั่งอยู่ข้างๆ ก็ยิ้มนิ่งๆ ไม่ได้ถือสา อะไร เดินตรงไปนั่งลงข้างๆกับหลินเสี่ยวเข่อ ไม่สนใจสายตา ดูแคลนของซูหมี่และหย่วนเซอหมู่แม้แต่น้อย

หย่วนเซอหวู่เห็นเขาไม่ได้มอง ในใจก็ยิ่งทวีความโกรธขึ้น จึงพูดออกมาตรงๆ
“จูหมิง ในฐานะที่เป็นเพื่อนสนิทที่สุดของเสี่ยวเข่อ วันนี้ฉันก็ ขอพูดตรงๆเลยแล้วกัน แต่งงานมา2ปี ยังมาทำตัวน่าเอือมระอา แบบนี้อยู่อีกเหรอ วันๆไม่ทำอะไรเอาแต่เล่นเกมเกาะเคี่ยวเข่อ นอย่างสบายจิตสบายใจ เกิดมาเป็นผู้ชายทั้งที ไม่สนหน้าตา เลยหรือไง? ถ้าเกิดใส่ใจเสี่ยวเข่อจริงๆ ก็หย่ากับเธอซะ! ”

“ใช่ ดูจากสถานะของเสี่ยวเข่อแล้ว ต่อให้หลับตาหาก็ได้แต่ง กับตระกูลที่ร่ำรวยได้อย่างง่ายๆเลย ทำไมต้องให้เธอมาทนทุกข์ ทนนําบากกับนายด้วย?”ซูหมี่พูดเสริม

จูหมิงหัวเราะแห้งๆ ไม่รู้ว่าจะตอบยังไงดี แต่หลินเสี่ยวเข่อไม่ ยอม เข้ามาปกป้องด้านหน้าของเขา

“พวกเธอสองคนพอได้แล้ว อย่าพูดคำพูดพวกนี้อีก ไม่อย่าง นั้นฉันจะโกรธจริงๆแล้ว

พอพูดจบ หย่วนเซอหวู่ก็ลุกขึ้นไปทันที พร้อมกับพูดขึ้นด้วย ความโกรธ “หลินเสี่ยวเข่อ เพื่อนแบบพวกเราหวังดีกับเธอ ต่อให้ เขาจะเคยช่วยชีวิตเธอสมัยเด็กก็ตาม แล้วมันจะยังไง? หรือว่า เธอกะที่จะมอบหัวใจให้กับเขางั้นเหรอ? การชดใช้ด้วยตัวเอง แบบนี้ จะช้าจะเร็วยังไงก็ต้องเสียใจอยู่ดี”

จูหมิงนึกว่าหลินเสี่ยวเข่อจะโกรธ คิดไม่ถึงว่าเธอกลับมอง ตนเองด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม แววตาที่สวยงามเต็มเปี่ยมไปด้วย ความอ่อนโยน แววตาที่เอ่อล้นไปด้วยความรักมันทำให้ใจของ เขาละลาย

ตอนที่จูหมิงยังเด็ก เนื่องจากเหตุผลทางตระกูลจึงมาแอบอาศัยอยู่ที่นี่อย่างสันโดษระยะหนึ่ง มีอยู่ครั้งหนึ่งหลินเสี่ยวเขื่อ ไม่ทันได้ระวังตกลงไปในแม่น้ำ และเป็นเขาที่กระโดดลงไปช่วย เธอขึ้นมา ต่อมาในตระกูลจะเกิดเรื่องขึ้น ทำให้เขามาเจอกับเธอ ที่ริมแม่น้ำอีกครั้ง คิดไม่ถึงว่าหลินเสี่ยวเข่อยังจำเขาได้ แถมไม่ รังเกียจที่เขาไม่มีเงินติดตัวซักบาทเดียว ไม่สนคำคัดค้านของทุก คน อยู่ด้วยกันกับเขาอย่างไร้ซึ่งความลังเลใดๆ

“ไม่ใช่เหตุผลนั้นสักหน่อย ที่ฉันแต่งงานกับเขา ก็เพราะว่าฉัน รักเขา เขาก็รักฉัน”สีหน้าอารมณ์ของหลินเสี่ยวเข่อดูอบอุ่นแบบ ผิดปกติ ประโยคนี้แทบจะทำให้ซูหมี่กับหย่วนเซอหว ผู้หญิงทั้ง สองหัวเราะออกมา ทั้งสองคนจนปวดท้องไปหมด

“เสี่ยวเขือเธอเลิกเสแสร้งได้แล้ว เพื่อนสาวที่สนิทที่สุดของเธอ พูดอย่างจริงใจเลยนะ แม้ว่าตระกูลหลินจะไม่ได้สิ้นตระกูลแล้ว แต่เธอจะดูถูกตัวเองไม่ได้ ดูเธอสิ จบมาจากสถาบันที่มีชื่อเสียง ผิวพรรณขาวสวย รูปร่างหน้าตาก็ดี ต่อให้หลับตาเลือกก็ได้ ตระกูลร่ำรวยอยู่ดี มีคนไหนที่ด้อยกว่าดูหมิงอีก?”

“ใช่ๆ เธอเลี้ยงดูพ่อแม่ก็ลำบากอยู่แล้ว ยังต้องหาเงินมาเลี้ยง ไอ้คนไร้ประโยชน์นี่อีก เธอคิดอะไรอยู่? หย่าให้จบๆไป ความ รู้สึกมันกินแทนข้าวไม่ได้หรอกนะ”

“แถมเธอดูเขาสิ ถูกด่าแล้วยังโกรธไม่เป็นเลยสักนิด ไร้น้ำยา กว่านี้ไม่มีอีกแล้ว มีความเป็นผู้ชายสักนิดบ้างไหม? ทำไมเธอถึง หัวรั้นได้ขนาดนี้?”

“พอได้แล้ว! “หลินเสี่ยวเข่อโมโหจริงๆแล้ว ที่เธอรับไม่ได้ที่สุดคือคนมาหญิง

“จูหมิงกับฉันมาก ฉันพอใจมากแล้ว ถ้าเธอยังกล้า พูดจาให้ไม่แบบอีกล่ะก็ อย่าโทษฉันแล้วกันถ้าฉันจะ ตัดความสัมพันธ์กับพวกเธอ เพื่อนสิบกว่าของเราให้จบกัน ไปเลย

แล้วหลินเสี่ยวเข่อดูอ่อนโยนน่าแบบผู้หญิงเป็นธรรมชาติ ถ้าโกรธมา ก็ผู้หญิงแสนเยือกเย็นคน หนึ่งเหมือนกัน เย็นชาและโหดร้าย ทำเอาเพื่อนสาวสองตะลึง ไป

หย่วนจ้องจูหมิงพร้อมพูดขึ้นน้ำเสียง “เขือเธอๆ ว่าพวกเรามัน เธอมันต่อไม่มีเงินไม่ความสามารถ ร้ายยังไงควร จะหางานทำงานได้แล้ว วันเล่นเกมเกาะเธออย่าง สบายใจ มันจะไปอนาคตได้ยังไง มันสนใจใยดีเธอจริงๆ

“ฉันไม่ได้ต้องการให้เขาอนาคต ฉันชอบที่เขาไม่มีอนาคต เพียงแค่อยู่ข้างกายฉันก็พอแล้ว”

ออกอย่างสิ้นเชิง แล้วทำให้จูหมิงเริ่มร้อนผ่าวที่ดวงตาเหมือน กับจะร้องไห้

เสี่ยวเข่อดังขึ้น เป็นสายของเจี้ยนไห่ บอกว่าคุณนายใหญ่หลินเรียกให้พวกเรากลับด้วย

ทุกคนในตระกูลหลินมองจูหมิงเป็นคนน้ำยา แล้วทำไมจู่

เห็นความสำคัญของเขาขึ้น? จูหมิง

แท็กซี่กลับยังบ้านของตระกูลหลิน

บนรถแท็กซี่

เสียง

หลินเสี่ยวเข่อยิ้มอย่างอ่อนโยน คว้ามือเขาไว้แน่น ใช่น่ะคุณไม่เชื่อเหรอ? แค่คุณสักหน่อยแล้ว ถึงแม้ว่าจะนิดเดียว แต่คนอื่นจะได้ไม่มองคุณแบบนี้ยังไงล่ะ”

คุณสนใจไหมว่าคนจะมองยังไงจูหมิงรู้สึกเจ็บปวด

ในใจ

หลินเสี่ยวเข่อสักพัก ก่อนส่ายหัวฉันไม่ใช่เด็กผู้หญิง รู้จักโตเหมือนเมื่อก่อนคนนั้น

จูหมิงเอาเธอมากอดอ้อมแขน สัมผัสความอุ่นจาก ร่างกายเธอ ๆกลับรู้สึกขมขื่นขึ้นมา ความหมายของเธอ ชัดเจนแล้วเท่านั้น บางอาจเพียงแค่มีหนทางอื่นแล้วได้

ตอนทั้งสองกลับมาบ้านของตระกูลหลินอีกครั้ง งานเลี้ยงก็เสร็จสิ้นไปเรียบร้อยแล้ว เหลือเพียงแค่คนในตระกูลกำลัง ประชุม

ทั้งสองคนแล้วว่าทำไมคุณนายใหญ่หลินถึงกำชับให้จูหมิ งมาด้วย แท้ตระกูลตระกูลที่พอหลินหวั่นฉิงลูกสาวของคนสามแห่งตระกูลหลิน เอา สินสอดทองหมั้นมาหมั้นข้อหลิน ตระกูลหลินมามงคล

“จูหมิงตระกูลของพวกเวลาควรจะตอบแทนพวกแล้ว เรื่องนี้จะต้องทำออกมา ให้ดี เข้าใจไหม? “คุณนายใหญ่หลินมองเขาเป็นคนนอกสาย

จูหมิงยิ้มเย้ยหยัน คิดในว่าแล้วทำไมให้แท้คิดจะให้เขาเป็นตัวตลกนี่เอง

ทำไมไม่ตระกูลหลินนายก็ควรจะยิ้มดีใจนะ ให้หน้านายมากจริงนายแทบลอยขึ้นแล้ว”หลินเฉิงเจี่ย

เขาเป็นหลานชายของนายใหญ่หลิน แล้วเป็นทายาทสืบทอดต่อคุณนายใหญ่หลินเล็งไว้ด้วย สถานะตระกูลหลิน ของไม่บอกก็

ใช่เป็นคนยาแท้ยังจะทำเก๊กอีก

ไว้นะว่าตระกูลมีความสำคัญกับตระกูลหลินขนาดไหนเรื่องสำคัญขนาดนี้ให้คนไร้น้ำยาแบบมันทำก็มากพอแล้ว ดูท่า แล้วเป็นพวกไร้น้ำยาจริงๆซะด้วยสิ ไร้สมองสิ้นดี

บรรดาคนของตระกูลหลินพากันพูดจาดุด่าว่ากล่าวจูหมิง

“พอได้แล้ว! “หลินเสี่ยวเข่อพูดต่อว่าขึ้น เข้ามายืนปกป้อง ด้านหน้าจูหมิง

“ย่า ก่อนหน้านี้พวกท่านเคยเห็นเขาเป็นตระกูลหลินด้วยเห รอ? แล้วพอจะทำเรื่องแบบในตอนนี้กลับมองเขาเป็นคนใน ครอบครัวขึ้นมาซะอย่างนั้น มันน่าขำไหมคะ? ในเมื่อตระกูล สําคัญกับตระกูลหลินขนาดนั้น ทำไมถึงไม่ให้หลินเฉิงเจียไปทำ ล่ะ? แบบนี้มันจะคุ้มค่ากับความจริงใจมากกว่าไหม?”

ทุกคนต่างพากันน็อก หลินเสี่ยวเชือก็กล้าเหลือเกิน คิดไม่ ถึงว่าจะพูดโต้แย้งคุณนายใหญ่หลินต่อหน้าเหล่าบรรดาผู้คน มากมายขนาดนี้เพียงเพราะไอ้คนไร้ประโยชน์นี่แค่คนเดียวแท้ๆ

เป็นอย่างที่คิดไว้ คุณนายใหญ่หลินพูดด่าขึ้นด้วยความ โกรธ”เสี่ยวเข่ออย่าคิดว่ามีคอยหนุนหลังแล้วจะทำอะไร ตามใจชอบไม่สนกฎเกณฑ์ได้นะ ในตระกูลหลินตอนนี้ฉันพูดคำ ไหนคำนั้น ใครหน้าไหนกล้าไม่ฟังคำสั่งฉัน ก็เชิญย้ายออกไป จากตระกูลหลินได้เลย!

“ไอ้คนไร้ประโยชน์ แกจะไปไม่ไป?”ไม้เท้าชี้ไปที่ปลายจมูก ของจูหมิง

ย้ายออกไปจากตระกูลหลิน? จูหมิงรู้สึกช็อกในใจ ถ้าเป็น แบบนี้ ครอบครัวของหลินเสี่ยวเข่อจะใช้ชีวิตยังไง