บทที่ 3 ชวนไปกินบุฟเฟ่ต์

บทที่ 3 ชวนไปกินบุฟเฟต์

มือขยัม เดอ ชิงอืดอัดมากจริงๆ ถึงจะถูกคนทั่วไปจ้องมองแต่ จ้องขนาดนี้ก็อึดอัดเหมือนกัน เธอก้มมอง ไม่กล้าจ้องเขา ไม่ งั้นหัวใจจะเต้นรัวมากเกินไปราวกับจะกระโดดออกมานอกอกเคอ ยีชิงตอบเบาๆว่า “ใช่”

เธอไม่สามารถซ่อนมันเธอถูกจับตามองอยู่ ตอนที่เขาฉุดเธอ อาหารที่มาส่งนั่นยังอยู่บนมือ

เรียบจบจากโรงเรียนอะไรมา แล้วอยู่ปีไหนแล้ว?”

เธอกัดริมฝีปาก แล้วจึงสูดลมหายใจเข้า เงยหน้ามองไปที่เขา แต่ไม่ได้กลัวอีก ถึงจะหล่อแค่ไหนแต่ก็ไม่ใช่ของเธอ ฐานะภูมิ หลังของพวกเขายิ่งใหญ่เกินไป “ประธานเชี่ยคุณไม่ใช่ตำรวจ ฉัน มีสิทธิ์ที่จะไม่ตอบคําถามคุณใช่ไหม?”

“…” เซี่ยเฟยหยิ้มใคร่ครวญ ตั้งแต่ตอนที่อุ้มเด็กสาวนี่เข้า มา สีหน้าหล่อนไม่เป็นธรรมชาติหวาดกลัวอยู่ตลอด ทำให้ตัวเอง โดนจับได้ เขาคิดว่าหล่อนอายุยังไม่ถึงสิบหกหรือเปล่านะ? ถ้า เป็นแบบนั้นเกมนี้คงใหญ่เกินไป

“คุณหัวเราะทำไม? แล้วใครใช้คุณมาจูบฉันล่ะ อาหารที่ฉันมาส่งอีก…” ให้ตายสิ ในที่สุดเธอก็นึกออก ยกมือขึ้นคลำหา โทรศัพท์ คิดว่าต้องมีสายที่ไม่ได้รับจำนวนมาก โทรศัพท์ปิดอยู่ และแบตเตอรี่หมด โชคดีไม่เช่นนั้นพนักงานของบริษัทB.Oที่สั่ง อาหารในชั้นนี้จะระเบิดโทรศัพท์ของเธออย่างแน่นอน และนึก ได้อีกครั้งว่าถ้าคนพวกนั้นติดต่อไปต่อว่าเถ้าแก่เนี้ยล่ะ เธอจึงตื่น กลัวอีกครั้ง “ประ….ประธานเชี่ย คุณมีที่ชาร์จแบตพกพาไหมคะ?”

“ตอนนี้ไม่มี ถ้ารอจะเอามาให้” เขาพูดจบแล้วหยิบโทรศัพท์ขึ้น มาเรียกเสียวเฉิง “ช่วยหาที่ชาร์จพกพาแล้วนำเข้ามาให้หน่อย”

“ประธาน คุณฟางไม่ยอมกลับค่ะ ก่อเรื่องอยู่ตรง…ระเบียงทาง เดิน….

“เรียกรปภ.ให้ลากตัวออกไป”

“ประธาน…”

“ที่ชาร์จ” เขาทำเสียงต่ำและวางสาย

เคอยีชิงพูดไม่ออกเซี่ยเฟยหญ่ไม่ใช่คนแล้งน้ำใจทั่วไป เธอ ได้ยินผู้หญิงคนนั้นพูดว่าจะจัดงานแต่งงานขึ้นในเดือนหน้า ตอนนี้หัวของเธอมีเรื่องราวมากมาย “ประธานเชี่ย คุณไม่อยาก แต่งงานกับหล่อนเหรอ?”
“ใช่ ในที่สุดเธอก็ฉลาดสักทีนะ”

เคอยีชิงมีสีหน้าอายก่อนแล้วลุกขึ้นพูด “ประธานเชี่ย ฉันไม่สน ว่าคุณจะมีเรื่องอะไรกับคู่หมั้นของคุณ แต่คุณมาลากฉันเข้าไปยุ่ง แบบนี้ไม่ดีเลย ฉันไม่ชอบเป็นบุคคลที่สามนะ

เซี่ยเฟยหญ่เลิกคิ้วขึ้นแล้วพูด “งั้นถ้าเธอชอบเป็นเมียหลวงเห รอ?”

“ไม่ใช่ ฉันยังไม่รู้จักคุณดีเท่าไหร่ ฉันจะไปแล้ว ไม่งั้นฉันได้ ตกงานอีกแน่” เธอหันหลังเดินโดยไม่รอที่ชาร์จ ถึงหล่อก็ไม่มีค่า แถมยังกินแทนข้าวไม่ได้ด้วย จะใช้ตัวเองไปกระตุ้นคู่หมั้นเขา มัน เรื่องอะไรกันล่ะ เธอรู้สึกเหมือนถูกใช้เรื่องใหญ่เกินไปแล้ว

แต่เธอเดินไปสองก้าว ชายหนุ่มก็ตะโกนพูด “หยุดก่อน ฉันบอก ว่าฉันจะรับผิดชอบเอง เธอบอกจำนวนเงินมาส

“ใครเขาอยากได้เงินเหม็นๆของคุณกัน ฉันจะไปส่งอาหารแล้ว เดินอย่างรวดเร็วราวกับติดปีกถึงหน้าประตูห้องทำงานของเขา ไปพลางมือลูบริมฝีปากไปพลาง นึกถึงตอนที่ถูกเขาจูบขึ้นมาก็ โมโห โชคร้ายจริงๆ

“ฮีๆ” เซี่ยเฟยหยู่หัวเราะนิดๆ มองด้านหลังของเด็กสาวผอมบาง ค่อยๆหายไปตรงที่ประตู หวนนึกถึงร่างผอมๆของเธอตอนหิ้วตระกร้าส่งอาหาร เขาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา “เสียวเฉิง ไป ยัง?”

“ไปแล้วค่ะ”

“แจ้งให้พนักงานทุกคนในบริษัทคนที่ไม่ได้ทานอาหารกลาง วันเมื่อตอนเที่ยง ให้ไปกินบุฟเฟต์ที่ร้านรอยเสียงฝั่งตรงข้าม กิน เสร็จแล้วก็กลับมาทำงานต่อ ห้ามมาสาย แล้วก็ลงบัญชีเป็นชื่อ ของฉัน”

“ประ…ประธาน คุณพูดจริงเหรอคะ?” เสียวเฉิงประหลาดใจ