บทที่ 14 ความกลัวของคน

บทที่ 14 ความกลัวของคน

เคอยีชิงกำลังนั่งเงียบ ๆ บนโซฟาสวมเสื้อและกางเกงขาสั้น ของเซี่ยเฟยหญ่มองแล้วไม่พอดีตัว แต่เซี่ยเฟยหญ่มองเธอโดยที่ ไม่พูดอะไรไม่เข้าหู เหมือนดอกไม้เล็กๆที่บานในชนบท ไม่ได้ เจิดจ้าเป็นพิเศษ แต่ถ้าได้เฉียดไปใกล้สักครั้ง คุณก็จะหลงใน กลิ่นหอมนั่น

“ใช่ แต่ถ้าเธอกลัว พวกเรามาตกลงกันใหม่อีกครั้ง”

เคอยีชิงเกาหัว ถ้าแค่นี้ก็พอได้ “งั้นเริ่มพรุ่งนี้เลยไหม ตอนนี้คุณ ไปส่งฉันกลับได้แล้ว”

“ฮึๆ” เซี่ยเฟยหยู่ยิ่งขำ

“คุณหัวเราะอะไร?” ดวงตากลมโตกระพริบเธอสวมเสื้อผ้า หลวมๆไม่ค่อยสบายเท่าไหร่นัก ถึงแม้ห้องนี้จะไม่ใหญ่ แต่ก็ดี กว่าห้องเช่าเล็กๆของเธอ เธอไม่คุ้นกับการอยู่ห้องหรูๆแบบนี้ เหมือนนั่งอยู่บนไฟ

“เธอไม่กลัวว่าจะมีคนตามล่าเธอเจอเหรอ?”

เธอตัวสั่นด้วยความกลัว “งั้นทำยังไงดีล่ะ?”
“งั้นก็เริ่มจากคืนนี้กันเลยแล้วกัน ถ้าเธอสามารถทำให้ฟางมู่ซี ออกไปให้พ้นจากฉันได้ก่อนกำหนดก็ดี ฉันจะให้เธอสองล้าน หยวน เมื่อถึงเวลาเธออยากไปไหนก็ตามใจ ถ้าหนีไปให้ไกล หล่อน หล่อนก็คงทำอะไรเธอไม่ได้

เขาพูดมีเหตุผลมาก แต่ว่ามันเร็วเกินไปแล้ว เธอเม้มปาก “คืนนี้ ให้ฉันอยู่ที่นี่เหรอ?” เธอกวาดตามองรอบห้องนอนของเขา เธอ ไม่อยากนอนบนโซฟา เธอคงนอนไม่หลับ

“ปกติแล้วฉันจะทำเอกสารสัญญาสองฉบับให้เธอเซ็น เซ็นแล้วก็ เริ่มต้นคืนนี้เลย ดังนั้นคืนนี้เธอก็นอนที่นี่”

“แล้วจะให้ฉันนอนที่ไหนล่ะ?” ใช้ความกล้าถามเขา ถามไว้ก่อน ตัวเองจะได้ไม่ต้องเดาไปเอามา มันเหนื่อย เธอยังมีความกลัว อยู่ นอกจากเซี่ยเฟยหญ่ ที่เคยผ่านมา เธอไม่เคยไปจับมือเพื่อน นักเรียนชายคนไหน พอคิดเรื่องนี้ขึ้นมา หน้าเธอก็แดง

“บนเตียง”

“แล้ว…แล้วคุณล่ะ?” เธอกระพริบตา เธอไม่อยากเชื่อว่าคนระดับ อย่างเซี่ยเฟยหญ่ ผู้บริหารใหญ่ของบริษัทB.O เขาไม่เห็นต้อง ยอมเอาตัวเองไปนอนโซฟาเลย เป็นไปไม่ได้แน่นอน
“ฉันจะนอนที่โซฟา” เธอเดาประโยคสั้นๆนี้ออก แต่เธอยังไม่ ปักใจเชื่อ “คุณจะนอนแบบนั้นตลอดสองเดือนเลยเหรอ?”

“อั้ม”

“งั้นคุณจะหักเงินฉันไหม?”

“หักเงินค่าอะไร?”

“หักเงินที่มายึดเตียงของคุณสองเดือนไง?”

เขาอดหัวเราะไม่ได้ ไม่หักหรอก ขอเพียงเธอช่วยฉันไล่ฟางมู่ ซี ฉันจะให้เธอสองล้านถ้วน” เงินสองล้านเล็กน้อยมาก เขาดูเธอ ที่ท่าทางพอใจมาก ในใจรู้สึกผิดต่อเธอแต่แค่นิดเดียวรึเปล่านะ?

เธอยิ้มในทันที “งั้นก็ได้ พรุ่งนี้ฉันจะออกไปทำงานกับคุณ ตอน นี้คุณก็ไปพิมพ์เอกสารสัญญาเถอะ แล้วเดี๋ยวฉันจะเช็คดูถ้าใช่ไม่ ได้ค่อยแก้ ต้องให้เซ็นแต่ละชุด”

“เธอเคยเซ็นเอกสารสัญญาเหรอ?” เธอพูดตรงไปตรงมาอย่าง เฉลียวฉลาด ราวกับเข้าใจเรื่องพวกนี้ดี

“ไม่เคย แต่ฉันเคยอ่านในนิยายเขาเขียนไว้แบบนี้ คุณหลอกฉันไม่ได้หรอก

เขาหัวเราะแล้วลุกยืน “ไปกัน ตามฉันไปห้องนอน

เธอกัดฟื้นตัวสั่นทันที หญิงกับชายไปที่ห้องนอนด้วยกัน แบบนี้ มัน…มัน…ดูไม่ดีไปหน่อยไหม “คิดจะทำอะไร?

เซี่ยเฟยหญ่รู้สึกเหมือนตนเองเจอกับตุ๊กตาผ้าฝ้ายเมื่อสิบปี ก่อนเลย “เคอชิง ไม่ใช่ว่าเธออยากได้สัญญาหรอกเหรอ? คอมพิวเตอร์อยู่ในห้องนอน

“อ่อ” เธอมีความรู้สึกเหมือนหน้าแตก หน้าเธอร้อนเผ่าว เดินตาม เขาเข้าห้องนอนเหมือนผู้ติดตาม

เขาเปิดประตูห้องนอนและเปิดเครื่อง เธอนั่งอยู่บนโซฟาตัวเล็กๆ ก้มหน้าก้มตารู้สึกเหมือนตนเองฝันไป นี่ต้องไม่ใช่เรื่องจริง แต่ ว่ามันเบลอๆ เขาขยับหันหน้ามาทางเธอ เธอพิมพ์ดีดเป็นไหม? หรือใช้เป็นไหม?”