บทที่ 13 หนึ่งล้าน

บทที่ 13 หนึ่งล้าน

เขารับรู้ได้ว่าร่างกายของเคอยีชิงเริ่มผ่อนคลายเซี่ยเฟยหยู่เลย เอนตัวพิงโซฟา กระพริบตาพลางคิด เดิมทีแล้วเขาแค่อยากเล่น เกมส์สักเกมส์ แต่ตอนนี้เขารู้สึกเกมเกมส์นี้เริ่มน่าสนใจขึ้น “ง่ายๆ ก็ เธอไปทำงานกับฉันทุกวันก็พอแล้ว”

“ตะ…ตามคุณไปทำงานที่บริษัทB.O?” เธอนึกว่าเธอได้ยินผิด เธอสามารถทำงานที่บริษัทB.Oได้? ทั้งที่เธอยังไม่จบการศึกษา จากโรงเรียนมัธยมเลย

แค่หนึ่งคำ ดวงตาเธอก็เป็นประกาย “ประธานเชี่ย นี่คุณอย่า โกหกฉันนะ”

“ไม่ได้โกหก ฉันพูดจริง

เคอยีชิงนั่งตัวตรง “งั้นคุณจะให้ฉันทำงานอะไร? คงไม่ใช่คอย ยกน้ำชงชาหรือทำความสะอาดอะไรแบบนี้นะ?” วุฒิการศึกษา เธอเหมาะกับการทำงานพวกนี้ที่บริษัทB.Oแล้ว

“เธอยังไม่ได้ตอบคำถามฉันคราวก่อนเลย เธอจบจากโรงเรียนไหน?”

เธอก้มหน้ากระพริบตามอง มันน่าอายจริงๆ “ก่อนจะเรียนจบ มัธยมปลายตอนอยู่ปีสองฉันก็ออกจากโรงเรียน

ในที่สุดเซี่ยเฟยหญ่ก็รู้แน่ชัดถึงสาเหตุการน้อยเนื้อต่ำใจของเธอ แล้ว มิน่าเธอถึงถามเขาเรื่องงานที่ต่ำที่สุดพวกนั้น เขายื่นมือมา หยิกแก้มเธอ “ฮีๆ ไม่ใช่

“งั้นคุณจะให้ฉันทำงานอะไร? ฉันยอมทำทุกอย่างเลยนะ” เธอ ทำงานส่งอาหารทุกวัน ความฝันของเธอคือการได้เข้าบริษัทB.0 ดวงตาจ้องเป็นมันที่เขา กำลังรอคำตอบจากเขาอยู่

“ผู้ช่วยประธาน

“เป็นผู้ช่วยของคุณ?” บริษัทB.Oมีประธานคนเดียวใช่ไหมเนี่ย

“ใช่”

“ไม่เอา”

“ทําไม?”
“เดี๋ยวคนจะพูดจาลับหลังฉันได้ว่าฉันเป็น…เป็น…เป็น…

“เป็นอะไร?” ดูจากสีหน้าที่แสดงออกมาของเธอ ดูจะอายที่จะ

พูด

“พูดว่าฉันเป็นคนที่คุณเลี้ยงเอาไว้…สนองอารมณ์…อะไรแบบ นั้น” คำนั้นเธอไม่กล้าพูดแต่ความหมายก็สื่อไปทางนั้น เธอคิดว่า เซี่ยเฟยหยู่ไม่ใช่คนโง่ น่าจะเข้าใจได้

แต่ไม่คิดว่าเขาจะตอบกลับมาว่า “ก็ดีนี่ ฉันอยากให้พวกเขาคิด แบบนั้นล่ะ”

เธอเข้าใจแล้ว ถึงสมองเธอจะเป็นพวกคิดอะไรยากๆไม่ได้ พวก เขาไม่เคยรู้จักกันมาก่อน เธอเป็นคนส่งอาหารยิ่งเป็นไปไม่ได้ที่ จะสนิทกับเขา แล้วทำไมเขาจึงดีกับตัวเธอแบบนั้น “ฉันไม่ทำ

“หนึ่งเดือนฉันจะจ่ายให้เธอจำนวนหนึ่ง ฉันขอเวลาแค่สองเดือน ก็พอ” เขาคิดว่าแค่สองเดือนก็เพียงพอที่จะขู่ให้ฟางมู่ซีถอยไป ได้ ถ้าไม่ใช่เพราะตระกูลฟางถือหุ้นอยู่สี่สิบเปอร์เซ็นต์แล้วล่ะก็ เขาคงไม่ต้องปวดหัว ในสายตาของเขาไม่เคยคิดอะไรกับฟางมู่ซี เลย

“หนึ่งพัน?” เธอได้แค่แปดร้อยหยวนต่อเดือนที่ร้านดังนั้นเลยตั้ง ว่าหนึ่งพันไปงั้นๆ
เขาสายหัว ไม่ใช่

“หนึ่งหมื่น?”

“เขาสายหัวอีกครั้ง”

เธอค่อยๆลุกขึ้น “หนึ่งล้าน

“อั้ม ถ้าเธอว่าน้อยไปจะเพิ่มอีกก็ได้นะ

“ไม่ต้อง แค่หนึ่งล้านก็พอแล้ว” เธอยิ้มอย่างพอใจ เงินหนึ่ง ล้าน เธอทำงานทั้งชีวิตอาจจะได้ไม่ถึงด้วยซ้ำ พอคิดถึงเรื่องเงิน แล้ว ในสมองก็คิดว่าจะใช้เงินล้านยังไงดี ไม่ถูกสิ ต้องเป็นสอง ล้าน เพราะสองเดือนนี่นา ต้องทำตัวเป็นคนรักของเขาสองเดือน แล้วทำยังไงล่ะ อยู่ๆก็เกิดคำถามขึ้นมา “ได้ก็ได้ เพียงแต่คุณต้อง รับปากฉันว่าในสองเดือนนี้คุณต้องไม่แตะต้องฉัน

“ทำไม่ได้”

“เฮ้ งั้นฉันไม่ตกลงนะ

“เคอยีชิง เธอฟังในจบก่อน พวกเราจะต้องไปไหนมาไหนด้วย กันสองเดือน ไปกลับที่ทำงานด้วยกัน ยังไงก็ต้องมีการจับมือถือแขน หรือบางทีต้องจูบหน้าผากเธอเพื่อให้คนอื่นเห็น ก็ แค่นี้ เธอบอกห้ามฉันแตะต้อง งั้นฉันขอร้องเธอไปทำไม?

เธอเข้าใจแล้ว “แค่นั้นเองเหรอ?”