บทที่ 12 อาศัยอยู่ห้องเดียวกัน

บทที่ 12 อาศัยอยู่ห้องเดียวกัน

เซี่ยเฟยหยู่จ้องตามองเคอยีชิง ในด้านที่แปลกออกไป ไม่นึกว่า เธอจะมีปฏิกิริยาไวขนาดนี้ หยิบผ้ามาเช็ดหน้า “อ่อ ที่เธอพูดก็ถูก ได้ เธอไม่จําเป็นต้องขอบคุณฉัน เธอควรเป็นคนช่วยฉันถึงจะถูก

“ทำไมถึงเป็นควรเป็นถึงจะถูก? เดิมทีถ้าคุณไม่เอาฉันไปอ้าง ไร้สาระ ฉันจะไปมีเรื่องได้ยังไง พูดมา คุณมีเรื่องอะไรจะพูดกับ ฉัน?” เธออารมณ์เสียกระดกกาแฟดื่มจนเกลี้ยงในคราวเดียว อย่างกับดื่มน้ำเปล่า

แต่เซี่ยเฟยหยู่ไม่รีบร้อน ค่อยๆจีบทีละนิดแล้วมองเธอ จากนั้น ลุกขึ้นยืน “ฉันจะรินให้เธออีกแก้ว”

พอเขาพูดจบเธอก็หน้าแดง รู้ตัวว่าตนเองไม่ได้ลิ้มรสชาติของ กาแฟเลยไม่ได้ความอร่อยเลยเพราะเธอดื่มเร็วเกินไป “ได้ ไป เถอะ”

ให้ความรู้สึกเจ้านายออกคำสั่งกับลูกน้องอีกแล้ว เขาฟังแล้ว รู้สึกขำไม่ได้โมโห เขาไปรินกาแฟอีกแก้วแล้วมาวางหน้าเธอ
“ขอบคุณ” หยิบหูแก้วขึ้นมาเป่า แล้วนึกว่าเมื่อกี้เขาดื่มกาแฟ แบบไหน เธอจึงจิบคำเล็กๆตาม พอดื่มหมดก็รู้สึกไม่สบอารมณ์ เธอทำแบบนี้เหมือนหลินได้อวี้(ชื่อตัวละครนิยายสมัยโบราณ จีน) ที่คอยเรียนรู้ตามอย่างผู้อื่น

เซี่ยเฟยหญ่ชื่นชมนิดหน่อย ที่ยัยหนูคนนี้เรียนรู้เร็ว น่าจะฉลาด ด้วย ตรงกับเงื่อนไขของเขา หลังจากดื่มกาแฟอีกแก้วแล้วจาก นั้นจึงพูด “ฉันอยากให้เธอมาอยู่ที่คอนโดของฉัน”

“ฟู้ด” พ่นกาแฟออกมาอีกครั้ง แต่ครั้งนี้เซี่ยเฟยหยู่โยกหลบได้ “คุณหนู/ ครั้งต่อไปฉันจะรอให้เธอดื่มกาแฟหมดแล้วค่อยพูด

เธออดไม่ได้ที่จะหัวเราะเผยให้เห็นฟันกระต่ายที่ดูน่ารักสองซึ่ หน้า “ฮ่าฮ่า ประธานเซีย คุณเป็นคนตลกดีนะ ได้ ฉันยอมรับเรื่อง ล้อเล่นนี้แล้วมีอะไรอีกไหม?”

“ไม่มีแล้ว แต่ที่พูดเมื่อกี้ไม่ใช่เรื่องล้อเล่น ฉันเชิญให้เธอมาอยู่ คอนโดฉันจริงๆ”

“อยู่ห้องเดียวกัน?

“ก็ใช่น่ะสิ”
“ทําไมถึงเป็นก็ใช่? ฉันเพิ่งอายุสิบแปด ฉันอยู่ร่วมห้องเดียวกับ ผู้ชายไม่ได้ คุณก็เป็นคนอื่น ฉันจะกลับแล้ว” เธอพูดแบบรวดเดียว จบ เธอไม่ยินยอม แล้วก็ลุกขึ้นเดินไปทางประตู

แต่ข้อมือถูกดึงเคอยีชิงทรงตัวไม่อยู่คราวนี้เลยล้มเข้าใน อ้อมอกของเซี่ยเฟยหญ่ สะโพกนั่งอยู่บนตักของเขา “คุณ…คุณจะ ทำอะไร?” ทุกครั้งที่อยู่ใกล้เขา เธอจะตื่นเต้นกังวล เอกลักษณะ เฉพาะของผู้ชายที่อยู่บนตัวเขายิ่งทำให้เธอเกร็ง

“ฉันไม่อนุญาตให้เธอไป เขาเตือนอย่างจริงจัง “แล้วเธอไม่คิด ไงว่ากลับไปตอนนี้มันอันตราย? ไม่แน่ว่าฟางมู่ซีอาจกำลังตามล่า เธออยู่ก็ได้นะ ฮีๆ

ขนเธอลุกตั้งในไปทั่วร่าง นึกถึงตอนที่คนพวกนั้นถอดเสื้อผ้า ของเธอทั่วร่างกายก็สั่นไม่ยอมหยุด งั้นแล้วจะทำยังไงดี?” เธอ หวาดกลัว

เซี่ยเฟยหยูโอบกอดเคอยีชิง ชั่วขณะนั้นเขาก็พบว่าไม่นึกว่าเขา จะไม่รังเกียจการกอดเธอเลยสักนิด มันค่อนข้างน่าสนใจด้วยซ้ำ มันเหมือนกับกอดตุ๊กตาเอาไว้ยังไงยังงั้น “เธอไม่คิดว่าถ้าอยู่ด้วย กันกับฉันแล้วจะปลอดภัยเหรอ? ฉันบอกไปแล้วนี่ ฉันต้องรับผิด ชอบผลที่เกิดจากการกระทำของฉันที่ทำกับเธอทุกอย่าง ฉันควร ปกป้องเธอ ใช่ไหม?”
เธอไม่เห็นด้วย แต่เธอกลัวจริงๆ เธอไม่อยากเจอฝันร้ายช่วงเย็น แบบนี้อีก ถ้าเจออีกเธอคิดว่าเธอต้องเป็นบ้าแน่เลย แต่ว่า ไม่เห็น จำเป็นต้องอยู่กับเขาเลยนี่นา “ประธานเชี่ย คุณส่งคนมาเฝ้าฉัน ตลอดยี่สิบสี่ชั่วโมงแทนก็ได้นี่

“เธอคิดว่ามีคนดูแลกลุ่มหนึ่งแล้วเธอจะปลอดภัยงั้นเหรอ? ใคร จะรู้ว่าคราวหน้าฟางมู่จะส่งคนมากี่คน?”

เธอชัดเวียนหัว บางทีการอาศัยอยู่กับเขาอาจจะปลอดภัยก็ได้ ดู เหมือนเขาจะสู้เก่งด้วย สู้กับคนจำนวนตั้งเยอะด้วยตัวคนเดียว คิด แล้วคิดอีก เธอขมวดคิ้วแล้วพูด “ถ้าฉันอยู่กับคุณ แล้วกลางวันฉัน ไปทำงานจะทำยังไง?”