บทที่ 11 สายเกินไปที่จะเกลียด

บทที่ 11 สายเกินไปที่จะเกลียด

“งั้นเทียบกับแมวไม่ได้

เคอยีชิงเริ่มมีปฏิกิริยา เธอกำลังคิดจะพูด ก็มีคนเดินเข้ามา เธอรีบหดศีรษะซุกซ่อนในอกของเซี่ยเฟยหยู หูเธอได้ยินเสียง จังหวะหัวใจเซี่ยเฟยหยู่เต้น มั่นคงมีพลังและบนตัวเขามีกลิ่นมินต์ อ่อนๆ

หลังจากเข้าลิฟต์ก็ยังมีคนอยู่เคอยีชิงขดตัวอย่างตึงเครียด ไม่กี่ วินาทียาวนานเหมือนปี

เมื่อลิฟต์หยุดเป็นครั้งที่สอง ในที่สุดเชี่ยเฟยหญ่ก็เดินออกจาก ลิฟต์ ตรงระเบียบเงียบสงบมาก เธอจึงกล้าเงยศีรษะขึ้นมานิด หน่อยเซียเฟยหย่หยุดเดิน สัมผัสปลายนิ้วตรงประตู ประตูเปิด ออก ที่แท้มันคือทีสแกนลายนิ้วมือ

เคอยีชิงถูกวางลงบนโซฟา ผ้าห่มที่ห่อส่วนบนร่างกายลื่นหลุด ลงเผยให้เห็นเสื้อของเขาที่เธอใส่ เธอลุกขึ้นยืน เสื้อของเขายาว

แค่ระดับขาอ่อนของเธอ คล้ายชุดกระโปรงสั้นสําหรับคลุมท้อง เธอชาเลืองมองคอนโดของเขา สะอาดและเป็นระเบียบ ไม่เหมือนกับห้องของชายหนุ่มที่อาศัยอยู่คนเดียว กำแพงสีขาว เฟอร์นิเจอร์สีน้ำตาลหนึ่งห้องนอนหนึ่งห้องครัวหนึ่งห้องน้าคอน โดดเดี่ยวทั่วไปเซี่ยเฟยหญ่เปิดน้ำร้อนและหันมาถามเธอว่า “เอา ชาหรือกาแฟ?”

“น้ำ…น้ำเปล่าก็พอ” ไม่ชินกับการอยู่กับเขาจริงๆ เธอทำตัวไม่

ถูก

“ไม่งั้นก็กาแฟ”

“ได้” เธอนั่งบนโซฟาหุบขาแนบชิดกัน ถ้านั่งไม่ระวังสักนิด กางเกงชั้นในของเธอจะเผยออกมา ไม่ปลอดภัยเลยจริงๆ

เซี่ยเฟยหยู่กำลังบดเมล็ดกาแฟ ในไม่ช้ากลิ่นหอมของกาแฟก็ ลอยฟุ้งไปทั่วคอนโด กลิ่นเข้มข้น ชวนหลงใหลและให้ความรู้สึก อบอุ่น

“ประธานเชี่ย คุณมีเสื้อผ้าให้ฉันยืมเปลี่ยนไหม?” เธอนั่งหลัง ตรงกระสับกระส่ายอยากเปลี่ยนชุดเร็วๆ ใส่เสื้อผ้าแบบนี้ตอน กลับจะเดินได้ยังไงกัน เธอเองก็ไม่ได้ชอบให้ผู้ชายอุ้มไปไหนมา ไหนเหมือนกัน มันเหมือนคนพิการ

“มีของฉัน ใส่ได้ไหม?”
ดีกว่าไม่มีจะใส่ “ได้ค่ะ”

เขาชงกาแฟใส่แก้ววางไว้ด้านหน้าเธอแล้วหันหลังเดินไป หลัง จากนั้นครู่หนึ่งเขาหยิบกางเกงขาสั้นและเสื้อเชิ้ตออกมา ชี้ไป ทางห้องนอนของเขาและพูดว่า “เข้าไปเปลี่ยนในห้อง ของใหม่ ทั้งหมดใส่ได้

เธอดีใจมาก ของใหม่ดีที่สุด ใส่เสื้อเขาไว้บนไหล่แล้วเดิน เข้าไป รีบเปลี่ยนเป็นเสื้อเชิ้ตกางเกงขาสั้น ไซส์เสื้อผ้าใหญ่ ไปห้อยย้วยจนคล้ายกระโปรงมากกว่า เพียงแต่เธอพอใจมาก พอสวมเรียบร้อยแล้วเลยมองไปรอบๆห้องนอนของเขา เตียง นอน โต๊ะข้างเตียง โซฟาสองที่นั่งและโต๊ะกาแฟที่มุมห้อง โต๊ะ คอมพิวเตอร์ ตู้เสื้อผ้า เธอไม่นึกเลยว่าประธานใหญ่บริษัท บริษัทB.Oจะอาศัยอยู่ที่คอนโดเล็กๆ มันเล็กมากจริงๆ การ ตกแต่งก็ไม่เยอะ พอหันตัวเลื่อนประตูออกเซียเฟยหญ่กำลังอ่าน หนังสือพิมพ์และดีมกาแฟ

พอเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วเธอก็ไม่กลัวว่าจะโป๊ เธอทำตัวตามสบาย ได้มากขึ้น นั่งลงตรงข้ามเขา “ประธานเ ย คุณจะคุยอะไรกับฉัน พูดมาส”

เซี่ยเฟยหญ่บึ้มครุ่นคิด เธอทำน้ำเสียงอย่างกับเป็นผู้นำที่กำลัง สั่งการลูกน้อง เพียงแต่เขารู้สึกแปลกเป็นพิเศษ ไม่มีใครพูดแบบ นี้กับเขามานานแล้ว “อะไร ไม่ขอบคุณฉันเลยเหรอ?”
“ขอบคุณคุณทําไม?” เธองง คิดไม่ออกว่าทำไมต้องขอบคุณเขา

“ขอบคุณฉันที่ช่วยเธอไง”

เคอยีชิงที่เพิ่งจิบกาแฟก็พ่นออกมาดัง “ฟูด” เพราะพ่นออกมา แบบไม่ได้ตั้งใจเลยโดนเซี่ยเฟยหยู่เต็มๆหน้า แต่เธอไม่สนใจ “คุณเชี่ย ถ้าไม่ใช่เพราะคุณพูดเหลวไหลว่าฉันท้องลูกของคุณ คู่ หมั้นของคุณจะมาหาฉันทำไม?”