บทที่ 10 พาเธอกลับคอนโด

บทที่ 10 พาเธอกลับคอนโด

พวกแก๊งค์นั้นถูกจัดการยังไงเคอยีชิงไม่รู้เลยสักนิด เธอหลับไป ตลอดทางตื่นตอนที่ได้ยินเสียงเล็กน้อย ตอนที่ตื่นขึ้นก็คือตอนที่ เธออยู่ในรถของเซี่ยเฟยห

เบาะรถนุ่มๆ เธอไม่ได้ลืมตามองในรถแบบสะลึมสะลือ สติยังไม่ กลับมาดี “เถ้าแก่เนี้ย จะพาหนูไปที่ตลาดผักเหรอคะ?”

ริมฝีปากเซี่ยเฟยหญ่กระตุกที่มุม รถลัมโบกินี่ของเขาไม่ใช่รถขน ผักสักหน่อย เขาจับผ้าคลุมเธอ “เปล่า ไปบ้านฉัน

“อ๊ะ…” เธอตกใจลุกขึ้นนั่งก็พบกว่าบนตัวเย็นสบาย นอกจาก ผ้าห่มและเสื้อโค้ทของเขาแล้ว เธอสวมแต่ชุดชั้นใน เธอจึงรีบ เอนตัวลงซุกร่างเปลือยในผ้าห่ม ในที่สุดก็จำเรื่องที่เกิดขึ้นได้ “คุณ…คุณพาฉันกลับบ้านหน่อยได้ไหม?

“ห้องเช่าเธอน่ะเหรอ?”

“อั้ม” เธอมองหลังที่กำลังขับรถของเขา รถหรูแบบนี้ไม่ชินเลย เธอยอมนั่งบนรถขนของของเถ้าแก่เนี้ยยังดีกว่าอีก

“ฉันมีเรื่องจะคุยกับเธอ”
“ก็คุยมาสิ แล้วก็พาฉันไปส่งบ้านด้วย

“ไม่ใช่บนรถ”

“งั้นคุณจะไปที่ไหนเหรอ?” เธอปวดศีรษะ ตาลายมองไม่ชัด ไม่รู้ ว่าเป็นเพราะถูกกลุ่มหัวโจกนั่นจนกลัวรึเปล่าหรือว่าเธอไม่ชิน กับการอยู่กับเขาในตอนนี้กันแน่

“จะไปที่คอนโดของฉันหรือร้านกาแฟ เธอเลือกมา

เธอคิดแล้วคิดอีกจึงพูด “ไปที่คอนโดของคุณ” ตอนนี้ร่างกาย เธอเย็นเฉียบขนาดนี้จะให้ไปนั่งร้านกาแฟที่ไหนได้? รอให้คนมา มุงดูรึไง?

“ฮีๆ…” เขาหัวเราะ เหยียบคันเร่งและรถก็เร่งความเร็ว

เธอนอนเงียบ ๆ นั่งขดตัวเหมือนลูกแมว

ใจยังกลัวเพราะไม่ชินกับการนั่งรถหรู ทนไม่ไหวจึงต้องเรียก “ประธาน…ประธานเชีย” สมองเธอยุ่งไปหมด เธอตัดสินใจเรียก เขาว่าประธานเชีย

“มีอะไร?”
“อีกนานแค่ไหนกว่าจะถึง?”

“ไม่นาน ไม่กี่นาทีก็ถึงแล้ว? ทำไมเหรอ?”

“เปล่า…ไม่มีอะไรค่ะ

เซี่ยเฟยหญ่เหลือบมองหญิงสาวตัวเล็กที่เอนตัวนอนอย่างว่า ง่ายผ่านกระจกมองหลัง ตัวเล็กเกินไปแล้ว ถ้ารู้ก่อนว่าตัวเล็กแค่ นี้ วันนั้นไม่น่าลนลานจนลากเธอมาเกี่ยวเลย แต่ตอนนี้ดูเหมือน ฟางมู่จะเชื่อจนสนิทใจแล้ว เขาจะเปลี่ยนคนก็ช้าไปแล้ว

ตั้งแต่พบเธอในวันแรกจนถึงปัจจุบัน เขาคิดตลอดว่าต่อมาเธอจะ ต้องวิ่งแจ้นมาหาเขามาแบมือขอเงินและของอื่นๆจากเขา ถ้าเป็น แบบนั้นทุกอย่างก็ง่าย เขาไม่จำเป็นพูดอะไรมาก แต่หนึ่งอาทิตย์ ผ่านไป เขาพบว่าในหัวของเธอไม่มีความคิดแบบนั้นเลย ตอนเอา อาหารไปส่งที่บริษัทB.Oไม่นึกเลยว่าจะใส่ผ้าปิดปาก พอเห็นเขา จากไกลๆก็หายตัวอย่างไวทุกครั้ง ทำอย่างกับเขาเป็นตัวเชื้อโรค ดังนั้นหลังจากที่ครุ่นคิดมาหลายวัน เขาจึงคิดว่าวันนี้จะต้องคุย กับเธอให้รู้เรื่อง บังเอิญเจอเธอกำลังถูกข่มเหง มาคิดดูตอนนี้ เขา รู้สึกว่าเขากับเธอมีบุพเพต่อกัน

รถจอดเคอยชิงจับผ้าห่มไว้แน่นแล้วลุกขึ้นนั่ง เบิกตากว้างมอง

นอกรถ “ถึงแล้วเหรอ?”
“ใช่ เธอจะให้ฉันอุ้มไปหรือเธอจะเดินเอง?”

เคอยชิงมองด้านนอกคอนโดสูงระฟ้า เธอสวมชุดแบบนี้จะเดิน ไปได้ยังไง เธอเองก็อายที่จะเดินไป หน้าแดงถาม “คุณ…คุณอุ้ม ฉันไปหน่อยได้ไหม?”

เซี่ยเฟยหญ่ลงจากรถ ปิดประตูแล้วเดินอ้อม ยื่นมือสอดเข้าใต้ เอวของเธอ สิ่งที่เขาได้แตะคือผ้าห่อ ตัวเธอเหมือนขนมบ๊ะจ่าง มัดแน่น เธอตัวเบามาก น้ำหนักอย่างมากก็แปดสิบปอนด์ เขาอุ้ม เธอยกขึ้น เธอก็รู้สึกได้อย่างชัดเจนว่าทั่วร่างเธอถูกห่อแน่น เขา ยิ้ม สาวเท้าก้าวยาวๆไปที่ทางเข้า เดินไปก็พูด “เธอเป็นแมวใช่ ไหมเนี่ย?”

เธอไม่มีท่าทีตอบโต้อะไร สิบสองนักษัตรไม่มีแมวสักหน่อย จึง ตอบเบาๆ “ไม่ใช่ ฉันเป็นหนู”