บทที่9 ราวกับว่าจะจูบเข้ามาทุกเมื่อ

บทที่9 ราวกับว่าจะจูบเข้ามาทุกเมื่อ

เยันหว่านแนบชิดกับผนัง มองผู้ชายสูงใหญ่ตรงหน้าด้วยจิตใจ ว้าวุ่น เธอเปิดปากพูดด้วยความตื่นเต้น

“ฉันรอตั้งนานคุณไม่กลับมา ฉันก็เลยกลับบ้านก่อนค่ะ”

รอตั้งนาน? สายตาให้หลีเฉินเริ่มมืดมน เมื่อคืนออกไปไม่เกิน ครึ่งชั่วโมงเขาก็กลับไปแล้ว

แต่พอกลับไปผู้หญิงคนนี้กลับไม่อยู่แล้ว ไอ้ที่เธอว่านานเนี่ย คง รอไม่ถึงสิบนาทีด้วยซ้ำมั้ง?

เขาไม่ได้เปิดโปงเธอ แต่ก้มหน้ามองช่วงล่างเธอ เนื้อผ้าบางเบา

มาก

วันนี้ความรู้สึกที่ใช้มือสัมผัสเธอคงไม่ผิดพลาดแน่ “งั้นก็ทำเรื่อง เมื่อคืนต่อ”

มือข้างนึงของให้หลีเฉินกั้นไว้ที่ผนัง อีกข้างก็โอบร่างที่

บอบบางของเธอไว้ในอ้อมอก

ลมหายใจที่เต็มไปด้วยฮอร์โมนเพศชายฟุ้งมาที่หน้า ทันใดนั้นร่างกายของเย็นหว่านแข็งที่อ

แค่เสี้ยววินาทีภาพกุ๊กกิ๊กของเมื่อคืนก็โผล่ขึ้นมาในสมองของ

เธอ

อยู่ออฟฟิศจะต่อได้ยังไง? อีกอย่างความสัมพันธ์ของเขาสอง คนแค่หมั้นกันหลอกๆ

เธอไม่ทำเรื่องแบบนั้นกับเขาหรอก

“ที่นี่คือบริษัท คุณอย่ามาชี้ชั่วนะ

เย้นหว่านกลัวจะแย่อยู่แล้ว เธอผลักให้หลีเฉินออกและวิ่งไป ข้างๆ เดิมทีเธออยากวิ่งออกไปโดยตรง

แต่กลับเดินไปทิศทางที่กลับกัน ด้านหลังมีแต่ผนังและโต๊ะ

ทํางาน

ให้หลีเฉินเห็นในอ้อมอกว่างเปล่าแล้วเริ่มหมดความอดทน “คุณ มาให้ความร่วมมือผมเดี๋ยวนี้”

“คุณโหคะ ความสัมพันธ์ของเราตกลงกันแค่หมั้นกัน เรื่องอื่นฉัน มีสิทธิ์ไม่ให้ความร่วมมือได้ทั้งนั้น
ถ้าคุณยังขอร้องเรื่องที่ไม่มีเหตุผลต่ออีก ฉันก็จะสิ้นสุดข้อ ตกลงที่หมั้นกับคุณ”

ท่าทางที่ปฏิเสธอย่างหนักแน่นของ เย็นหว่าน สายตาที่มองให้ หลีเฉินเต็มไปด้วยการตักเตือน

ให้หลีเฉินขมวดคิ้วและรู้สึกหดหู ทำไมเรื่องง่ายๆแค่นี้ผู้หญิงคน นี้ไม่รู้จักให้ความร่วมมือนะ?

ถ้าเป็นคนธรรมดา เขาไม่คำนึงอะไรก็จับมาพิสูจน์แล้ว แต่ เย็น หว่านมีความเป็นไปได้สูงที่จะเป็นผู้หญิงคืนนั้น

เขาไม่อยากทำให้เธอตกใจ เงียบขรึมไปครู่นึง ให้หลีเฉินพูด ด้วยเสียงทุ้มต่ำ “คุยเรื่องงานเถอะ”

ที่นี้เย็นหว่านถึงโล่งอกไปที แต่เธอก็ยังยืนห่างจากโห้หลีเฉิ

นมากอีกเช่นเคย

ถ้ารู้ว่าท่านประธานจะกลายมาเป็นให้หลีเฉิน เธอตายก็ไม่เข้า ร่วมการคัดเลือกครั้งนี้

แต่ตอนนี้ถูกคัดเลือกแล้ว กลับเป็นโอกาสดีที่เธอจะได้หลุดพ้น จากการเป็นเด็กใหม่
ถ้าไม่คว้าไว้เธอก็รู้สึกเสียดาย

ลังเลไปสามนาที เย็นหว่านเปิดปากพูดอย่างสุภาพเรียบร้อย

“คุณโห้คะ เสื้อผ้าเซตนี้ของคุณมีฉันเป็นคนออกแบบ คุณมีความ ต้องการอะไรบอกฉันมาได้เลยค่ะ”

“ผมจะให้เว่ยชีส่งสไตล์การแต่งตัวและความชอบของผมให้คุณ

ให้หลีเฉินพูดเออออไป เขาไม่ค่อยมีความสนใจในเรื่องนี้สักเท่า

ไหร่

การออกแบบชุดของท่านประธานครั้งนี้ คือท่านประธานคนก่อน

จัดทำทำขึ้นมา

ตอนนี้เขารับช่วงต่อก็เพื่อจะทดสอบเย็นหว่านเฉยๆ “ได้ค่ะ ไม่มี ธุระแล้วดิฉันขอตัวก่อนนะคะ”

เย้นหว่านอดใจรอไม่ไหวที่อยากจะออกไป ผ่านเรื่องเมื่อคืนมา ตอนนี้เธอแค่เผชิญหน้ากับโห้หลีเฉิน

ก็ยังรู้สึกตื่นเต้น มองดูเย็นหว่านจะไป ให้หลีเฉินหรี่ตาลงแล้วพูดด้วยเสียงทุ้ม

“คุณเย้ม คุณควรจะวัดตัวให้ผมหน่อยมั้ย?”

“ที่เว่ย น่าจะมีข้อมูลอยู่มั้งคะ” โห้หลีเฉินเม้มปากเล็กน้อย

“เสื้อผ้าของผมต้องดูดีเป๊ะๆ ไซส์จะคลาดเคลื่อนไม่ได้แม้แต่นิด

เย้นหว่านมองผู้ชายที่ทำเหมือนพูดจาสมเหตุสมผลคนนี้แล้ว เธอแขวะอยู่ในใจ นี่จู้จี้จุกจิกเกินไปรึเปล่า?

ในฐานะที่เป็นดีไซน์เนอร์ เรื่องวัดตัวแบบนี้เธอก็ทำมาเยอะแล้ว บอกได้ว่าถนัดมากแล้ว

แต่ตอนที่เผชิญหน้ากับให้หลีเฉิน มือที่จับสายวัดของเธอกลับ กระสับกระส่ายเหมือนมือใหม่

กลิ่นไอของผู้ชายคนนี้แข็งแกร่งเกินไป เข้าใกล้เขาแล้วรู้สึก หัวใจว้าวุ่น กว่าจะวัดช่วงไหล่ของโห้หลีเฉิน

เสร็จไม่ใช่ง่ายๆเลย เย็นหวานอ้อมมาที่ตรงหน้าเขา มองเขา และพูดอย่างตกที่นั่งลำบาก
“รบกวนยกแขนหน่อยค่ะ ฉันจะวัดช่วงเอว” โห้หลีเฉินยืนตัวตรง และยกแขนข็นเล็กน้อย

ใบหน้าที่หล่อเหลากลับไม่ได้มีสีหน้าอะไรมากนัก สีหน้าก็ยัง เรียบเฉยเหมือนเดิม เห็นเขาเป็นแบบนี้

อาการเกร็งของเธอถึงน้อยลง ในใจคอยปลอบตนเองตลอดว่า เธอกำลังวัดตัวให้คนธรรมดาคนนึงเฉยๆ

เธอยื่นสายวัดผ่านช่วงเอวเขา มืออีกข้างก็ดึงกลับมา ถึงแม้ไม่ ได้สัมผัสโดนตัวจริงๆ

แต่ร่างกายของเธอกลับใกล้ชิดกับเขามาก ใกล้จนทำให้เธอ หัวใจว้าวุ่นและสับสน เธอไม่กล้าคิดมาก

ดึงสายวัดได้ก็กะจะถอยหลัง ในขณะนี้จ่ๆให้หลีเฉินกลับเดินไป ข้างหน้าก้าวนึง ร่างกายของทั้งสองก็ชนเข้ากัน

เย้นหว่านถอยหลังอย่างควบคุมไม่อยู่ ช่วงเอวกลับมีแขนที่แข็ง แรงโอบเธอไว้ ตรงหน้า

ใบหน้าหล่อเหลาของผู้ชายใกล้เข้ามาชิดมาก เหมือนลมหายใจ ที่ร้อนระอุเหมือนฟังอยู่ใบหน้าเธอหมด
สายตาที่เขามองเธอยิ่งอยู่ยิ่งมืดสลัว ริมฝีปากที่ใกล้กันมาก ราวกับว่าจะเข้ามาทุกเมื่อ