บทที่2 ไม่น่าเชื่อว่าจะจัดงานหมั้นวันเดียวกับแฟนเก่า

บทที2 ไม่น่าเชื่อว่าจะจัดงานหมั้นวันเดียวกับแฟนเก่า

วันที่สอง งานหมั้นจัดขึ้นที่โรงแรมหรูที่สุดในเฉิงหนานโรงแร มอ้าวเฟย

และยิ่งไปกว่านั้นสถานที่จัดงานจัดอยู่บนสวนลอยฟ้าของชั้นบน สุด ว่ากันว่าในเฉิงหนาน

คนที่มีสิทธิ์จัดงานบนสวนลอยฟ้ามีไม่เกินสิบคน เย็นหวานใส่ ชุดเดรสสีขาวยาวประดับเพชร

ใบหน้าแต่งได้สวยสง่ามาก เหมือนภูตน้อยที่หลงมายังโลกยัง

ไงอย่างงั้น

เธอเดินเข้าไปที่ห้องโถงของโรงแรม กำลังมุ่งหน้าเดินไปทาง

ลิฟท์

แต่กลับเห็นภาพงานแต่งงานที่อยู่ข้างๆโดยไม่ได้ตั้งใจ บนนั้น เป็นรูปแต่งงานของคู่บ่าวสาว

และเป็นคนที่เย็นหว่านคุ้นเคยที่สุดในชีวิตนี้ คนนึงเป็นแฟนเก่า เธอ อีกคนคือคู่กัดที่อยู่มหาลัยมาสี่ปี
คิดไม่ถึงว่าพวกเขาจะแต่งงานวันนี้ แถมยังแต่งในโรงแรม เดียวกันกับเธอ…………

สีหน้าเย้นหว่านซีดเล็กน้อย ในใจเหมือนมีก้อนหินก้อนใหญ่ทับ ไว้ มีความรู้สึกถูกเหน็บแนมอย่างบอกไม่ถูก

“เย็นหว่าน แกมาทำอะไรที่นี่?!” จู่ๆเสียงต่อว่าของผู้หญิงดังขึ้น มา เห็นแต่โอวน่อหย่า

ที่สวมใส่ชุดงานแต่งสีขาวมาด้วยความโมโห ข้างหลังเธอมีเจ้า บ่าวสวมใส่ชุดสูทเข้ารูปกำลังเดินตามมา

คนๆนั้นก็คือซือหนานนั่นเอง เขามองเย็นหว่านด้วยสายตาซับ ซ้อน ริมฝีปากบางเม้มไว้อย่างแน่น

เย้นหว่านมองดูทั้งสอง ภาพที่เคยถูกทำร้ายจากการหักหลัง โผล่ขึ้นมาอีก ทำให้หัวใจเธอเย็นวูบ

โอวน่อหย่าเดินเข้ามามองดูชุดของ เย็นหวานใกล้ๆแล้วสีหน้า ยิ่งแย่เข้าไปใหญ่

“แกยังไม่ตายใจจากซื้อหนานอีกหรอ? แกถูกทิ้งไปแล้วยัง มีหน้ามาที่นี่อีกหรอ?”
เสียงของเธอไม่เบาแถมยังเต็มไปการเหยียดหยาม ทันใดนั้นก็ ดึงดูดผู้คนใช้สายตามง

ดวงตาหลายคู่ที่มีความคิดเห็นมองมาที่ เย้นหว่าน สำรวจเธอ ตั้งแต่หัวจรดเท้า

แม้กระทั่งบางคนยังซุบซิบเสียงเบาอยู่ เย็นหว่านมองดูทั้งสอง อย่างเกลียดชัง พร้อมพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา

“ฉันไม่มีสนใจงานแต่งพวกคุณหรอก อย่าเอาดีใส่ตัวหน่อยเลย

“งั้นแกใส่แบบนี้มาทำไม? ชุดเดรสยาวสีขาวแบบนี้ก็มีแต่งาน แต่งกับงานหมั้นเท่านั้นถึงจะใส่

น้ำเสียงของโอวน่อหย่าดูถูกที่สุดอย่างหาที่สุดมิได้ เหมือน กำลังดูตัวตลกคนนึงที่ไม่เจียมเนื้อเจียมตัว

“ถ้าแกไม่ใช่หน้าด้านมาแย่งเจ้าบ่าว หรือแกหมั้นกับคุณโห หรอกหรือ?” วันนี้ที่นี่ก็มีแค่สองงาน

งานหมั้นของตระกูลให้กับงานแต่งของตระกูลซือ แต่เท่าที่โอ

วน่อหย่าดู
อย่าบอกว่า เย็นหวานจะหมั้นกับโห้หลีเฉินเลย แม้แต่งานหมั้น ของตระกูลให้เธอก็ยังไม่มีสิทธิ์มาร่วมงานเลย

เพื่อนเจ้าสาวของโอวน่อหย่าก็หัวเราะออกมาอย่างดูถูก “คุณให้ เป็นใคร แล้วนังนี่คือใคร

หล่อนจะมีสิทธิ์เป็นว่าที่ภรรยาของคุณโห้ได้ยังไง? ” มองดูทั้ง สองเข้ากันเป็นปี่เป็นขลุ่ยคอยเหยียดหยามเธอ

เย็นหว่านแข็งตึงไปทั้งตัว ในใจมีไฟลุกท่วมขึ้นมา เธออยาก บอกมากว่าเธอนั่นแหล่ะคือเจ้าสาวของโห้หลีเฉิน

แต่สถานการณ์แบบนี้เธอพูดไม่ออกด้วยซ้ำไป เชื่อคำพูดเธอหรอก ไม่มีใคร

“ดูสิ พูดอะไรไม่ออกแล้วใช่ไหมล่ะ? เย็นหว่าน ฉันว่าแล้วเชียว ว่าเธอต้องมายั่วซือหนานแน่ๆ

โอวน่อหย่าชี้หน้าเย็นหว่านไว้อย่างโกรธ “ฉันกับซื้อหนานก็ แต่งงานกันแล้ว เธอยังจะมายุ่งกับซื้อหนานอีก เธอนี่มีศักดิ์ศรี ของความเป็นลูกผู้หญิงบ้างไหมเนี่ย?” คนที่อยู่ข้างๆก็เริ่ม เย็น หว่าน

ราวกับว่าเธอเป็นเมียน้อยที่ไร้ยางอาย ซือหนานยืนตัวตรงไว้แล้วขมวดคิ้ว สายตาที่ดูเย้นหว่าน

ก็เหมือนจะแฝงด้วยคำถาม เขาพูดด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำ “ หยุดได้ แล้ว คุณกลับไปเถอะ

ผมกับคุณไม่มีทางเป็นไปได้ตั้งนานแล้ว ” น้ำเสียงฟังดูเหมือน ปลอบใจและเกลี้ยกล่อม

แต่กลับเหยียบศักดิ์ศรีของเย็นหว่านให้จมดิน เย็นหว่านแข็งที่อ ไปทั้งตัวและรู้สึกอัดอั้นตันใจมาก

คนพวกนี้มีสิทธิ์อะไรนึกว่าตัวเองถูกต้องแล้วมาเหยียดหยาม

เธอ?

“คุณซือนี่ใหญ่โตจริงๆที่กล้าบอกให้ว่าที่ภรรยาผมหยุดได้แล้ว”

เสียงเย็นชาของผู้ชายกองมาจากหน้าประตู คำพูดของเขาแฝง ด้วยความดูถูกและประชดประชัน

ซือหนานทึ่งเล็กน้อย เขามองไปตามเสียง ทันใดนั้นเขายืนแข็ง ที่ออยู่กับที่ สีหน้าแทบไม่อยากจะเชื่อ

ในเวลาเดียวกันโอวน่อหย่าก็มองไป พอเห็นชัดว่าผู้ชายคนนั้นคือใครแล้วสีหน้าซีดขึ้นมาทันที

เหมือนถูกฟ้าผ่าเลย คือให้หล่เฉิน!

เขา ทำไมเขาถึงบอกว่า เย้นหว่านเป็นว่าที่เจ้าสาวเขา……….

ไม่มีทางเป็นเรื่องจริงมั้ง?

ให้หลีเฉินเดินมาอย่างสง่าผ่าเผย ก้าวเท้ามาอย่างใจเย็นและดู

สูงส่ง

ชุดสูทสีดำชูให้หุ่นของเขายิ่งเพอร์เฟคจนไร้ที่ติ สายตาของเขา ส่องมาที่บนตัวของ เย้นหวาน

เขากวักมือเรียกเธอ “มานี่”

เย้นหวานมองผู้ชายอย่างอึ้ง หัวใจเต้นมๆต่อมๆ เธอคิดไม่ถึงว่า ตอนที่เธอตกที่นั่งลำบากไม่รู้จะรับมือยังไง

จะเป็นเขาที่มาช่วยเคลียร์ปัญหา พอดึงสติกลับมาได้ เธอยึดอก อย่างมั่นใจยิ้มและเดินไปหาเขา

มองดูเย็นหวานกับโหหลีเฉินยืนอยู่ด้วยกัน ซือหนานรู้สึกถึง

ใบหน้ากําลังแผดเผาอยู่
นี่ยิ่งเป็นการตอกย้ำเขาว่าการกระทำของเมื่อกี้ช่างตลกเสีย จริงๆ แต่เขาเป็นคนมีเล่ห์เหลี่ยม

ไม่นานก็ปกปิดอารมณ์ตัวเองไว้ แล้วพูดด้วยรอยยิ้ม “เข้าใจผิด ครับ เป็นการเข้าใจผิดเฉยๆ

ผมกับคุณเย้นเป็นเพื่อนกัน เมื่อกี้แค่ล้อเล่นกับเธอครับ”

ล้อเล่น?

เย้นหว่านมองซือหนานอย่างเย็นชาและเกลียดชัง

ทำไมเมื่อก่อนไม่สังเกตุเห็นว่าเขาเป็นคนไร้ยางอายขนาดนี้ ให้ หลีเฉินเดินมาข้างหน้าก้าวนึ่ง

รูปร่างที่สูงใหญ่บังอยู่ตรงหน้าเย็นหวานอย่างไม่เอียงไม่เฉียง

และปกป้องเธอไว้ในวงล้อมของตัวเอง

เขาเม้มปากไว้ สายตาที่จ้องซือหนานเย็นชาเป็นพิเศษ คำที่พูด ก็ไร้ซึ่งความปราณี

“คุณมีสิทธิ์อะไรมาล้อเล่นของเธอ?” สีหน้าของซือหนานเดี๋ยว

แดงเดี๋ยวซีด
ตกที่นั่งลําบากจนอยากจะเอาหัวมุดเข้าไปใต้ดิน นี่เป็นการ เหยียดหยามอย่างซึ่งๆหน้าเลยชัดๆ

แต่เขาอ้าปากแล้วก็กลับไม่กล้าพูด กล้างให้ตัวเอง ถึงแม้ตระ กูล อเองก็เป็นผู้มีอานาจ

แต่อยู่ตรงหน้าของให้หลีเฉินก็เป็นแค่มดตัวนึงที่บีบให้ตายได้

ทุกเมื่อ

ซือหนานแอบกำหมัดแน่นไว้แน่นและก้มศีรษะเล็กน้อยกล่าว ขอโทษ

“ขอโทษครับ คุณโห้ ผมรับประกันว่าต่อไปจะไม่เกิดเรื่องแบบนี้ อีกแล้วครับ”

ให้หลีเฉินหัวเราะเยาะอย่างดูถูก และไม่สนใจซือหนานอีก เขา หันไปมอง เยันหว่านและงอแขนเล็กน้อย

เยันหว่านเหม่อลอยเล็กน้อย หัวใจเธอเต้น มต่อม เมื่อวานให้ หลีเฉิน

ทำตัวเย็นชาอย่างไม่แคร์อะไรเลยสักนิดเชียวนะ ทำไมวันนี้ก็ดี

กับเธอขนาดนี้แล้วล่ะ?
ปกป้องเธออย่างเผด็จการ แถมยังช่วยเธอระบายอารมณ์ เหมือน ว่าที่เจ้าบ่าวที่รักใคร่กันเลย