บทที่7 คืนนี้รู้สึกพิลึกพิกล

บทที่7 คืนนี้รู้สึกพิลึกพิล

เธอเขยิบไปข้างหลังอย่างตื่นเต้น “คุณให้ความสัมพันธ์ของเรา เป็นแค่ข้อตกลงกันเฉยๆนะคะ

“วางใจเถอะ ผมไม่พิศวาสคุณหรอก ถ้าขึ้นเรื่องมากอีก ผมจะ เป็นคนโยนคุณเข้าห้องน้ำเอง”

ให้หลีเฉินหมดความอดทน ก้าวเท้าเดินมาที่ เย้นหว่าน

ไม่พิศวาส? แล้วเมื่อครู่จับไปจับมาอยู่บนตัวเธอ ตอนนี้ยังบังคับ ให้เธอไปอาบน้ำ…………..

แต่เห็นรูปร่างสูงใหญ่ที่ใกล้เข้ามา เย็นหว่านตื่นตกใจจนโดดลง มาจากเตียง “ฉัน ฉันไปเองค่ะ”

ระหว่างพูด เธอก็วิ่งเข้าไปห้องน้ำอย่างเร่งรีบและล็อคประตูไว้ เธอแนบอยู่บนประตูถึงได้รู้สึกโล่งอกไปที

แต่หัวใจยิ่งอยู่ยิ่งเต้นแรงอีกเช่นเคย คืนนี้ให้หลีเฉินดูพิลึกพิกล มาก เธอเองก็ไม่กล้าออกไปเผชิญหน้ากับเขา

แต่ว่าเขาก็รอที่ข้างนอกอยู่อย่างนั้นแหล่ะ…………………..กุมศีรษะไว้อย่างหงุดหงิดและร้อนรนใจ

คืนนี้เธอจะทำยังไง?

“ก๊อกๆๆ” ผ่านไปครู่นึง นอกห้องมีเสียงเคาะประตูดังขึ้น ให้หลี เฉินนั่งอยู่บนโซฟา

ไม่แม้แต่จะเงยหน้า “เข้ามา” เว่ยชีเปิดประตูก็ได้ยินเสียงใน ห้องน้ำ เขาอึ้งค้างไว้

รู้สึกเหลือเชื่อจริงๆ ที่ผ่านมาคุณท่านเป็นคนรักษาตัวให้พ้นจาก ปัญหายุ่งยากกับไม่สนใจผู้อื่น

และไม่ชอบผู้หญิงให้ใกล้ชิดเขามาก แล้วทำไมถึงยอมให้ เย็น หว่านอาบน้ำที่นี่ได้ล่ะ?

แต่เขาเก็บสีหน้าตนเองเร็วมาก เดินไปตรงหน้าให้หลีเฉินอย่าง

มีมารยาท

“คุณท่านครับ มีเรื่องนิดหน่อยที่จะต้องให้คุณท่านไปจัดการ

ครับ”

ถ้าไม่ใช่เรื่องเร่งรีบ เว่ยก็ไม่หามาถึงนี่หรอก ให้หลีเฉินเงียบ

ไปครู่นึงถึงลุกขึ้น
แต่กลับไม่ได้เดินออกไปในทันที กลับมองไปที่ทิศทางของ ห้องน้ำ เขาเปิดปากด้วยเสียงทุ้มต่ำ

น้ำเสียงแฝงด้วยการออกคำสั่ง “ เย็นหวาน รอผมอยู่ที่ห้องนะ

ให้หลีเฉินจะออกไป?

เย็นหว่านรู้สึกกระปรี้กระเปร่าขึ้นมาและรีบตอบ “โอเคค่ะ”

จากนั้นเธอก็ได้ยินเสียงเท้าเดินออกไปด้านนอก จนกว่าได้ด้วย เสียงปิดประตู

เธอถึงเดินออกมาจากห้องน้ำและเดินมาที่ประตู

เปิดประตูออกจากเล็กน้อยและส่องไปด้านนอกอย่างระมัดระวัง ริมทางเดินว่างเปล่าไม่มีแม้แต่เงาคน

สติที่ตึงเครียดของเธอถือว่าได้ผ่อนคลายลงหน่อย เธอรีบร้อน วิ่งออกไปอย่างเร็ว

เย้นหว่านเพิ่งลงมาใต้ตึกก็เห็นรถของกู้จื่อเฟย เหมือนกับว่าเธอ กำลังจะจากไป “จื่อเฟย รอฉันด้วย”
เย้นหว่านวิ่งไปดึงประตูแล้วขึ้นรถ กู้จื่อเฟยมองเธอด้วยความ แปลกใจ

“ทำไมเธอถึงลงมาได้? เธอถูกคุณให้อุ้มตัวไป นึกไม่ถึงว่าจะไม่ เกิดเรื่องอะไรหน่อยเลยหรอ?”

นึกถึงภาพที่กุ๊กกิ๊กอยู่ในห้องกับโห้หลีเฉินแล้ว หูของเย็นหว่าน ก็แดงขึ้นมาอย่างห้ามไม่ได้

เธอพูดอย่างไม่มีความมั่นใจ จะเกิดอะไรขึ้นมาได้ ความสัมพันธ์ ของฉันกับเขาเป็นแค่ข้อตกลงเฉยๆ”

“ไม่มีอะไรจริงๆหรอ? งั้นเธอหน้าแดงทำไม?” กู้จื่อเฟยจ้องเธอ ด้วยความสงสัย

สายตามองขึ้นมองลงสํารวจเธอ เยันหว่านถูกมองจนร้อนตัว จึง

รีบยกมือกดกระจกรถลง

“อากาศร้อนจังเลย เธอรีบขับรถและส่งฉันกลับบ้านเถอะ”

“ฮีม นี่เธอเปลี่ยนประเด็นพูดชัดเจนมากเลยนะ” กู้จื่อเฟยเปิดโปง อย่าง งๆหน้าเลย

แต่ก็ได้สตาร์ทและขับรถมุ่งหน้าไปด้วย เธอไม่ได้ซักไซ้ถามเรื่องนั้นต่อ แต่เปิดปากถาม

“งานออกแบบของเธอทำไปถึงไหนแล้ว? พรุ่งนี้ก็ต้องส่งงาน แล้ว จะให้ฉันช่วยเธอมั้ย?”

หลายวันมานี้ เย้นหว่านเกิดเรื่องพวกนี้ กู้จื่อเฟยกังวลว่าเธอจะ ยังทำไม่เสร็จ

“ทำเสร็จตั้งนานแล้ว ครั้งนี้ถ้าถูกคัดเลือก ฉันก็มีสิทธิ์ออกแบบ ชุดของท่านประธานแล้ว

ประวัติการทำงานของฉันก็จะไม่ใช่เด็กใหม่กิ๊กก๊อกอีกต่อไป

สายตาเย็นหว่านเต็มไปด้วยความกระตือรือร้น การเข้ารับการคัด เลือกดีไซน์เนอร์

ของท่านประธานครั้งนี้สำคัญมากสำหรับเธอ

“พรสวรรค์ในการออกแบบของเธอเก่งที่สุดเท่าที่ฉันเคยเห็นมา

ต้องถูกคัดเลือกอย่างแน่นอน สู้ๆนะเพื่อน” กู้จื่อเฟยยิ้มให้กำลัง

ใจเย็นหวาน
เย้นหว่านก็ยิ้มและตอบกลับ “อืมๆ ถ้าฉันถูกคัดเลือก จะเลี้ยง อาหารมื้อใหญ่เธอเลย”

ดีไซน์เนอร์ที่เข้ารับการคัดเลือกต่างรวมตัวกันที่ห้องประชุม มีผู้ จัดการที่คอยเป็นคนเก็บผลงานดีไซน์

แล้วให้ผู้ตัดสินระดับสูงพิจารณา ท้ายสุดก็ท่านประทานเป็นคน ตัดสิน ตอนที่ เย้นหว่านมาถึง

ในห้องประชุมก็มีคนมากันเยอะมากแล้ว เธอทักทายกับเพื่อน ร่วมงานที่อยู่ข้างๆ เพิ่งหาที่นั่งลง

ก็ได้ยินเสียงหัวเราะเยาะของเสิ่นโป๋เอ๋ย ” เย้นหว่าน เธอยังกล้า มาอีกหรอ?

วันนี้คนที่เข้ารับการคัดเลือกต่างก็เป็นคนที่มีชื่อเสียงในบริษัท มี ประวัติของการเป็นดีไซน์เนอร์

มือใหม่ที่แม้แต่ผลงานยังไม่มีสักชิ้นอย่างเธอ มาโชว์ท่าทีขาย หน้าให้พวกเราดูหรอ?”

เสิ่นโป๊เอ๋ยถือกาแฟที่ร้อนระอุอยู่แก้วนึง ยืนอยู่ท่ามกลางผู้คน คอยเชิดหน้าชูตาจ้องเย็นหว่านไว้เธอเป็นดีไซน์เนอร์ชื่อดัง ตำแหน่งที่อยู่ในบริษัทก็ถือว่าสูง

ก็เป็นคนที่มีความสามารถคนนึงในการเข้ารับการคัดเลือกครั้ง

ในขณะเดียวกันเธอก็เป็นเพื่อนสนิทของโอวน่อหย่า ตั้งแต่ เย็น หว่านเข้ามาที่บริษัท เธอก็หาโอกาสรังแกเธอ

เหยียดหยามเธอและกดขี่เธอ จนถึงตอนนี้เย้นหว่านยังไม่มีผล งานดีไซน์ที่สมบูรณ์แบบ

สาเหตุหลักก็หนีไม่พ้นเงินโป๊เอ๋ย

“การเข้ารับการคัดเลือกครั้งนี้ให้เด็กใหม่เข้าร่วมด้วย ก็แสดงให้ เห็นถึงความยุติธรรม

และดูความสามารถแทนคำพูด” เย็นหว่านไม่ยอมแสดงความ อ่อนแอออกมาเลยสักนิด

“รุ่นพี่เงินคะ คุณต้องระวังตัวดีๆนะคะ ถ้าถูกเด็กใหม่อย่างฉัน เบียดลงไป

นั่นคงจะต้องขายหน้ามากเลยนะคะ
“พูดจาโอ้อวดไม่กลัวกัดโดนลิ้นตัวเองรึไง?

ฉันไม่เชื่อว่าฝีมือกระจอกอย่างเธอจะออกแบบผลงานอะไรออก มาได้หรอก ”

เงินโป๊เอ๋ยพูดอย่างประชดและเย่อหยิ่ง เดินไปตรงหน้าเย็น หว่านแล้วหยิบงานออกแบบของเธอขึ้นมาจากโต๊ะ

พอเห็นงานออกแบบเธอกลับอึ้งค้างไว้ งานออกแบบนี้เรียบง่าย แต่สวยงาม เต็มไปด้วยจิตวิญญาณ

สวยกว่างานออกแบบครั้งนี้ที่เธอทุ่มเทแรงกายทั้งหมดเสียอีก

“คืนให้ฉัน!” เย้นหว่านแย่งงานออกแบบมาอย่างอารมณ์เสีย ถึง จะส่งงานออกแบบในเร็วๆนี้แล้ว

แต่นาทีนี้ถูกคู่แข่งเห็นก็ไม่ใช่เรื่องดีแน่นอน เธอไม่อยากพัวพัน

กับเงินโป๊เน่ยต่อ

เตรียมจะเปลี่ยนที่นั่งใหม่ เงินโป๊เยรู้สึกได้ถึงความอันตราย เธอแทบจะสามารถแน่ใจได้ว่า

ถ้างานออกแบบครั้งนี้ของเย็นหวานเผยแพร่ออกมา มีโอกาสสูงที่จะได้ที่หนึ่งในการแข่งขันครั้งนี้

แต่เธอจะไม่ยอมให้เรื่องแบบนี้เกิดขึ้นเด็ดขาด “คำพูดของรุ่นพี่ ยังพูดไม่จบ ใครใช้ให้เธอไป? หยุดเดี๋ยวนี้นะ

เสินโป๊เอ๋ยดึงตัว เย้นหว่านไว้ด้วยความโมโห ระหว่างที่ดึงเธอไว้ ได้แกล้งเอากาแฟในมือสาดไปด้านหน้า

“ซึด!” กาแฟที่ร้อนอะรุสาดใส่บนมือ หลังมือของ เย้นหว่านรู้สึก เจ็บจี๊ดขึ้นมา

แต่เธอกลับไม่มีเวลาคำนึงถึงมือตนเอง รีบร้อนไปดูงาน ออกแบบของตนเอง

เห็นแต่งานออกแบบถูกกาแฟสาดจนเปียกไปครึ่งนึง ลายเส้น และสีบนกระดาษก็เลือนรางไปแล้ว

เย้นหว่านหน้าซีดขึ้นมาทันที อุ้งมือรู้สึกเย็นเฉียบ “บอกให้เธอ อย่าไป เธอไปทำไมล่ะ?

ดูซิกาแฟก็ถูกเธอชนจนหกหมดแล้ว” เสิ่นโป๊เมียอาละวาดอย่าง

ดัดจริต

มองดูงานออกแบบที่เลอะไปครึ่งนึงแล้วยิ้มอย่างพอใจ เธอเข้าใกล้ เย้นหว่านและพูดอย่างอวดเก่งที่สุด

“เย็นหว่าน งานออกแบบก็ไม่มีแล้ว คอยดูซิทีนี้เธอจะแย่งกับฉัน

ยังไง?”

“เสินโป๊เอ๋ย!”

เย้นหว่านโมโหจนตัวสั่น แทบอยากจะบีบเงินโป๊เอ๋ยให้ตายๆไป เลย

เงินโป๊เอ๋ยถอยหลังไปสองก้าว ตักเตือนด้วยความไม่หวังดี “ผู้ จัดการมาแล้ว ต้องไปส่งงานแล้ว”

เย้นหว่านหันหน้ามองไปที่หน้าประตู เห็นผู้จัดการใส่ชุดทำงาน และรองเท้าส้นสูง เดินมาอย่างสง่างาม

ดีไซน์เนอร์ทุกคนต่างยืนเป็นระเบียบเรียบร้อย ต่อแถวเอางาน ส่งให้ผู้จัดการ ผู้

จัดการเก็บงานเสร็จก็มองไปที่ เย็นหว่าน

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ