บทที่009 นี่คือบทเรียนแรก

“คุณอยากเจอพ่อแม่คุณงั้นเหรอ?

จิ้งเซินถามกลับด้วยสายตาที่สงสัย สายตาที่ลึกซึ้งคู่นั้นดู

เหมือนว่าจะมองเห็นอะไรบางอย่าง

เป็นเทียนเทียนกำมือไว้ด้านหลังด้วยท่าที่ประหม่า

ทำไมเหรอ?”

เงินเทียนเทียนมองเขาด้วยความประหลาดใจ

“ฉันก็แค่อยากเจอ……..

“ผมรู้” จี้จึงเชินพูดตัดบทเธอ “แต่ทำไมผมต้องรับปากคุณ

ล่ะ?”

เป็นเทียนเทียนนิ่งไปพักหนึ่ง เธอนึกขึ้นได้ว่าเธอไม่สามารถใช้ เหตุผลพูดกับคนป่าเถื่อนแบบนี้ได้

จี้จึงเชินนั่งลงบนเก้าอี้ แล้วยกขาเรียวๆ ทั้งสองข้างขึ้นพาดบน โต๊ะเอนตัวลงอย่างสบายๆ มองหน้าเธอแล้วพูดขึ้นว่า

“มานิส”

เป็นเทียนเทียนลังเลอยู่ครู่หนึ่ง

จี้จึงเป็นพูดด้วยน้ำเสียงที่โมโห และเด็ดเดี่ยว “อย่าให้ผมต้องพูดเป็นครั้งที่สอง”

เธอเม้มปากขึ้นแล้วค่อยๆ เดินเข้าไป

ทันใดนั้น จึงเป็นก็ดึงตัวเธอเข้าไปอย่างแรง

เวินเทียนเทียนเซล้มไปซบบนร่างของจี้จิ้งเซิน

“อ้าย!”

เธอรีบผลักตัวออกจาก จึงเป็น แต่จึงเดินกลับกอดเอวเธอไว้ สองมือใหญ่ๆ ของลูบไล้ที่เอวผ่านกระโปรงบางๆ ของเธอ

“คุณอยากเจอเจียงหงซึ่งอย่างนั้นเหรอ?”

เงินเทียนเทียนไม่กล้าที่จะขยับตัว

จี้จึงเป็นหัวเราะเบาๆ หน้าอกของเขาสั่นเล็กน้อย

“ไหนคุณบอกเหตุผลมาว่าทำไมผมต้องรับปากคุณ” เขานิ่ง ไปครู่หนึ่ง จากนั้นเอามือไปจับคางของเงินเทียนเทียน จ้องตา เธอแล้วพูดขึ้นว่า “คุณหญิง คุณคิดว่าผมจ่ายเงินไปร้อยล้าน เพื่อที่จะให้คุณมาเป็นแขกผมเหรอ?”

เป็นเทียนเทียนกัดฟันแล้วถามขึ้นว่า “คุณคิดจะให้ฉันทำอะไร

ล่ะ”

“คุณเป็นถึงคุณหญิงจี้ ยังต้องให้ผมสอนคุณอีกเหรอ?” จี้จึงเป็นอมยิ้มเงินเทียนเทียนกำหมัดแน่น เธอปิดตาแล้วโผเข้าไปหอมแก้มจี้จึงเป็น

“พอใจคุณหรือยัง?”

จี้จึงเป็นยิ้มมุมปากแล้วพูดว่า “คุณคิดว่ามันคุ้มค่ากับเงินหนึ่ง

ล้านที่ผมเสียไปหรือยังล่ะ?”

เป็นเทียนเทียนสั่นไปทั้งตัว แต่หากเธอไม่ได้เจอกับคนตระกูล เจียง เธอก็ไม่สามารถยืนยันตัวตนของเธอได้

เธอไม่อยากอยู่ที่นี่แล้ว

ฝ่ามือเธอเต็มไปด้วยเหงื่อ

เธอก้มหน้าลง แล้วจูบริมฝีปากของจี้จึงเป็นเบาๆ

เธอจูบจี้จึงเซินเบาๆ คล้ายกับแมลงปอแตะน้ำ จากนั้นเธอก็

ถอยออกมาอย่างรวดเร็ว

แต่มือของจี้จึงเป็นได้คว้าเอวเธอเอาไว้อย่างรวดเร็ว

เป็นเทียนเทียนถูกดึงอย่างแรง มือข้างหนึ่งของ จี้จึงเป็นโอบ

เอวเธอเอาไว้ อีกข้างหนึ่งจับที่ศีรษะเธอ

จากนั้นก็จูบปากเป็นเทียนเทียนอย่างเร่าร้อน

เป็นเทียนเทียนเอามือผลักออกอย่างแรง แต่แรงของเธอไม่ อาจต้านแรงของจี้จึงเป็นได้

เธอถูกจจิ้งเซิน จูบเหมือนจะกลืนกินเธอเข้าไป

จูบนี้ไม่มีความรู้สึกใดๆ ทั้งสิ้น เป็นเพียงแค่การรุกรานเท่านั้น

เงินเทียนเทียนตัวสั่นเล็กน้อย ผ่านไปครู่หนึ่ง จึงเป็นก็ได้ ปล่อยเธอ แล้วพูดขึ้นว่า

“นี่คือบทเรียนแรกของคุณ คุณหญิง หวังว่าหลังจากนี้ไปคุณ จะทำได้ดีกว่านี้”

จี้จึงเป็นปล่อยมือออกทำให้เธอเซ

“ให้ฉันได้เจอพ่อกับแม่ฉันเถอะนะ” เธอเห็นจึงเป็นเงียบ จาก นั้นเธอกัดฟันพูดต่อ “จี้จึงเป็น… ฉันสามารถทำได้มากกว่านี้

จี้จึงเป็นเห็นว่าน้ำตาเธอกำลังคลอเบ้า เขาขมวดคิ้วขึ้นแล้ว เดินออกไป พูดปิดท้ายว่า

“ในเมื่อเธออยากจะเจอพวกเขา อย่างนั้นก็ตามใจเธอแล้ว

กัน”

จากนั้นประตูห้องก็ถูกปิดลง

ภายในห้องหนังสือเหลือเพียงแค่เป็นเทียนเทียนคนเดียว เธอ ยืดตัวขึ้น จากนั้นก็เอามือเช็ดน้ำตาที่กำลังคลอเบ้า และเดินออก จากห้องไป

เธอต้องออกไปจากที่นี่ให้ได้