บทที่ 14 พลัดตกลงมาแล้ว

จิ้งเซินเดินออกมาจากห้องหนังสือมุ่งตรงไปที่ห้องรับแขก ขณะ ที่กำลังย่างเท้าเข้าไปด้านในเขาหยุดชะงักลง

เงาของหญิงสาวที่อยู่ในห้องรับแขก

ภายในห้องมีแสงสะท้อนเข้ามา

เงินเทียนเทียนค่อยๆ ก้มตัวลง กระโปรงผ้าโปร่งสีขาวถูกแสง สาดส่องมา ทําให้มองเห็นส่วนเว้าส่วนโค้งของร่างกายเธอ

เงินเทียนเทียนสวมถุงมือจับทองสัมฤทธิ์ที่อยู่ตรงหน้าอย่าง

ทะนุถนอม เธอชอบจนวางมือไม่ได้

แก้มของเธอแดง แววตาเปล่งประกาย จิตใจทั้งหมดของ เธอตอนนี้อยู่กับโบราณวัตถุที่อยู่ตรงหน้า

นี่เป็นครั้งแรกที่จี้จึงเชินมองเธอแบบนี้

จี้จึงเชินยืนมองเธออยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นเดินเข้าไปถามเธอว่า

“คุณชอบมันเหรอ?”

เป็นเทียนเทียนตกใจขึ้น หันไปมองคล้ายกับกระต่ายน้อยที่ กําลังตกใจกลัว

เธอมองหน้าจิ้งเซิน แล้วถอยหลังออก
เงินเทียนเทียนทำตาลุกลี้ลุกลนอย่างตระหนกไม่กล้าสบตา มองจี้จึงเชิน

ก่อนหน้านี้เธอยังชื่นชมทองสัมฤทธิ์ฟางานที่อยู่บนโต๊ะด้วย ความดีอกดีใจเหมือนปลาเจอน้ำ แต่ดูเหมือนตอนนี้บรรยากาศ

ในห้องถูกทําลายลงแล้ว

จี้จึงเป็นขมวดคิ้วขึ้น ในใจเกิดความโมโห

เขาเดินเข้าไปใกล้เงินเทียนเทียน เธอรู้สึกกลัว

“คุณกําลังกลัวผม?”

เป็นเทียนเทียนส่ายหัวปฏิเสธ

จี้จึงเชินหรี่ตาลงแล้วโผเข้าไปตรงหน้าของเธอ ร่างของทั้งสอง แนบชิดกัน เขาเห็นได้ชัดว่าเป็นเทียนเทียนกำลังกลัวจนตัวสั่น

เขายื่นมือไปรองใบหน้าของเงินเทียนเทียน

“คุณชอบของโบราณพวกนี้เหรอ?”

เงินเทียนเทียนเงยหน้าขึ้น

แค่ความชอบส่วนตัวเล็กๆ น้อยๆ แค่นี้ยังต้องถูกกีดกันเหรอ?

เธอปิดตาลงแล้วเอามือจับกระโปรงไว้

“ฉันอยากเป็น…….อยากเป็นนักบูรพาวัตถุโบราณ…….

เธอพูดออกมา…

แล้วเขาจะทำไมล่ะ?
จะหัวเราะเยาะเย้ยหรือจะกีดกันล่ะ?

จึงเป็นนิ่งลง จากนั้นไม่นานก็เอามือออกจากเป็นเทียนเทียน

“อือ”

เขาแค่ตอบรับ แต่ก็ไม่ได้พูดอะไรต่อ จากนั้นเขาก็เดินออก จากห้องรับแขกไป

เป็นเทียนเทียนเห็นว่าเขาเดินออกไปแล้ว จึงถอนหายใจออก มาด้วยความโล่งอก

ตอนแรกก็คิดว่าเขาจะไม่ให้เธอมายุ่งกับโบราณวัตถุอันล้ำค่ นี้เสียอีก เพราะถ้าเกิดของเสียหายขึ้นมาคงต้องชดใช้อย่าง มหาศาลแน่นอน แต่ดูท่าทางของจิ้งเงินแล้ว ดูเหมือนจะไม่……..

เป็นเทียนเทียนมองดูทองสัมฤทธิ์ฟางจุนที่อยู่ในมือ แต่จิตใจ เธอไม่ได้จดจ่ออยู่กับสิ่งของในมือ ตอนนี้ในหัวของเธอคือ จึง เซิน

นี่จี้จึงเชินยอมให้เธอจับต้องของมีค่าแบบนี้เหรอ?

เป็นเทียนเทียนคิดไปคิดมา จากนั้นก็เดินออกจากห้องรับแขก เมื่อเธอเดินออกมาเธอเห็นลวดลายแกะสลักบนราวบันได ทำให้ เธอสนใจเป็นอย่างยิ่ง

บันไดไม้ที่วนเป็นเกลียว บนราวจับทำจากไม้จันทน์สีดำ แต่ละ ขั้นถูกแกะสลักเป็นหัวสัตว์โบราณที่มีทั้งลูกเล่น และความลึกลับ ซ่อนอยู่ในนั้น
เงินเทียนเทียนจำได้ว่าเทคนิคการแกะสลักแบบนี้เธอเคย ได้ยินมาก่อนว่า มันเป็นเคล็ดลับที่มีมาตั้งแต่สมัยโบราณ

เธอเดินขึ้นบันไดไป สังเกตราวจับบันไดในแต่ละขั้น เธอเอา ตัวเองกลับเข้าไปอยู่ในโลกของเธออีกครั้ง

“เจียงเนียนเหยา!” เสียงเรียกดังขึ้น

เป็นเทียนเทียนได้ยินเสียงเรียกแต่ไม่ได้ตอบโต้ ครู่หนึ่งเธอนึก ได้ว่าตอนนี้เธอคือเจียงเงี่ยนเหยา จากนั้นเธอก็หันหลังไปทันที

“ว่าไง อ้า!”

ขณะที่เธอก้าวขาหันหลังมานั้น เธอสะดุดและหงายหลังล้มลง มาโดยที่ไม่ทันได้เห็นว่าใครเป็นคนเรียกเธอ

ร่างของเธอพลัดตกบันไดลงมาจากชั้นสองด้วยความสูง ประมาณสองเมตรโดยที่เธอไม่รู้ตัว!

จี้จึงเป็นที่ยืนอยู่ด้านล่าง เมื่อเขาเห็นแล้วจึงรีบวิ่งเข้าไปด้วย ความรวดเร็ว!