บทที่ 003 เชื่อฟังสักหน่อย

หนี!

หนี!

ภาพวาดโบราณที่มีชื่อเสียงมากมายแขวนอยู่บนผนัง หากคิด จะเอาไปขายก็คงจะได้ราคาสูงทีเดียว แต่ตอนนี้เป็นเทียนเทียน ไม่ได้อยู่ในอารมณ์ที่จะชมภาพเหล่านี้

เธอรีบวิ่งหนีอย่างรวดเร็ว หันมองไปรอบๆ มีแต่ความเงียบ

ไม่มีใครเลยนอกจากเธอ

ที่นี่ใหญ่โตมโหฬารอย่างน่ากลัว เธอวิ่งหนีอยู่พักหนึ่งแต่กลับ

ไม่เจอประตูทางออก

แต่พอคิดถึงหน้าของชายหนุ่มโหดเหี้ยมในห้องคนนั้น ทำให้ เธอไม่สามารถหยุดวิ่งได้ แต่กลับทำให้เธอต้องวิ่งเร็วขึ้นเพื่อหา ทางหนีออกไปจากที่นี่

ทำไมถึงใหญ่ขนาดนี้?

ให้ตายเถอะ!

ในใจเหมือนจะแตกสลาย แต่ทันใดนั้นเธอนึกขึ้นมาได้
ประตูใหญ่

เงินเทียนเทียนรีบวิ่งไปที่ประตูทางออก กำลังจะก้าวเท้าไปยัง ประตู แต่ทันใดนั้นมีชายหนุ่มสองคนในชุดสูทสีดำได้รักเธอไว้

“คุณผู้หญิง โปรดกลับเข้าไปเถอะครับ

เงินเทียนเทียนตกใจจนมือสั่น

เธอกัดฟันยิ้ม ทำตัวนิ่งๆ แล้วพูดว่า “คุณผู้ชายของพวกคุณ อนุญาตให้ฉันออกไปได้ เขาให้ฉันออกไปช่วยเอาของให้เขา

บอดี้การ์ดทั้งสองทําเป็นเอาหูไปนาเอาตาไปไร่ ยังคงยืนขวาง

ประตูไว้ไม่ให้เธอออกไป

“เขา เขาอนุญาตให้นออกไปจริงๆ ไปช่วยเขา…….

“ช่วยอะไรผมเหรอ?”

ทันใดนั้นก็มีเสียงดังนั้นมาทางด้านหลังของเงินเทียนเทียน เงินเทียนเทียนตก ใจสั่นไปทั้งตัว

ดูเหมือนว่าเธอจะถูกจับได้แล้ว

เธอถอยหลังมาสะดุดล้มไปอยู่ในอ้อมกอดของชายหนุ่ม ชาย หนุ่มปล่อยหายใจแรงทะลวงเข้าไปในจมูกเธอ

จึงเป็นเห็นเธออยู่ในอ้อมกอดเขา ร่างกายอันบอบบางของ เธอแนบติดกับหน้าอกของเขา ใจเขาเต้นแรงไปในชั่วขณะ สัก พักเขารู้สึกตัวจึงแสดงสายตารังเกียจออกมา แล้วผลักตัวหญิง สาวออกจากอ้อมกอด
“คุณจะไปไหน?”

เป็นเทียนเทียนก้มหน้าลง เธอสั่นไปทั้งตัว

แก้มของเธอเป็นสีชมพู ขนตางอนชวนให้น่าหลงไหลคล้าย กับผีเสื้อตัวน้อยๆ ทำให้คนอยากจะค้นหาในตัวเธอ

สังเกตได้ว่าตอนนี้ในใจของจี้จึงเป็นรู้สึกแปลกๆ เขาพยายาม เพิ่มความโมโห ถามด้วยน้ำเสียงเย็นชา

“คุณคิดจะหนีเหรอ?”

“เปล่า ฉันแค่……..

“คุณรู้ไหมว่าตระกูล จะจัดการกับคนที่ไม่เชื่อฟังอย่างไร?

ตัวของเงินเทียนเทียนสั่นกลัว ชายหนุ่มตรงหน้าเธอนั้นโหด

ร้ายเหมือนปีศาจ

ชายหนุ่มค่อยๆ หรี่ตาแล้วพูดว่า

“เอาตัวเธอไป สั่งสอนให้เธอเชื่อฟังหน่อย

บอดี้การ์ดทั้งสองได้ยินคำสั่ง จึงรีบนำตัวของเงินเทียนเทียนก ลับเข้าไปด้านใน

“อ้า! ไม่นะ! ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้!

เป็นเทียนเทียนกรีดร้องด้วยความหวาดกลัว แต่เรี่ยวแรง น้อยๆ ของเธอไม่สามารถเอาชนะแรงของบอดี้การ์ดทั้งสองคน

ได้
“พวกคุณเข้าใจผิดแล้ว! ฉันไม่ใช่เจียงเนียนเหยาอะไรนั่นนะ!”

เธอพยายามจะอธิบายว่าเธอไม่ใช่เจียงเนียนเหยา แต่ไม่มี ใครฟังเธอเลย บอดี้การ์ดทั้งสองรีบพาตัวเธอไปขังไว้ในห้อ

“เดี่ยว พวกคุณ…….

สองเท้าของเธอเพิ่งจะแตะลงบนพื้น เธอรีบวิ่งกลับมาเพื่อหนี

ออกไป

บอดี้การ์ดทั้งสองจึงโผเข้าไปจับตัวเธอกลับมาขังไว้อีกครั้ง

“คุณหนูเจียง คุณไม่ชอบคนขัดขืน หวังว่าคุณหนูจะเข้าใจ

“ไม่ใช่ ฉันไม่ใช่…….

“เพิ่ง” เสียงปิดประตูดังขึ้น

ประตูถูกปิดลง ไม่เห็นแม้แต่แสงสว่างใดๆ

เป็นเทียนเทียนตัวสั่น และเสียงของเธอก็เงียบลง

ในห้องอันมืดมิดนี้ คล้ายกับว่าถูกสร้างขึ้นมาเพื่อลงโทษคนที่ ไม่เชื่อฟัง

เป็นเทียนเทียนถอยหลังหลบอยู่ที่มุมห้องมืดๆ เธอนั่งลงสอง มือกอดเข่าแล้วมองไปรอบๆ อย่างหวาดกลัว

สิ่งที่เธอกลัวที่สุดนั่นก็คือความมืด

เธอไม่ใช่เจียงเงี่ยนเหยาตัวจริง และไม่รู้ด้วยว่าใครคือเจียงเนียนเหยา ทําไมถึงเอาเธอมาขังไว้ที่นี่ด้วย?

ชายคนนั้นจะฆังเธอไว้ถึงเมื่อไหร่?

ความคับข้องใจเกิดขึ้นจากก้นบึ้งของหัวใจ เธอได้แต่นั่งกอด ตัวเองไว้

“ทำไม ทำไมถึงได้ทำกับฉันแบบนี้? หรือว่านี่คือการลงโทษที่ ฉันคิดจะขโมย โฉนดที่ดินอย่างนั้นเหรอ?”

“ฉันก็แค่อยากปกป้องครอบครัวของฉันก็แค่นั้นเอง……