บทที่ 001 ลุกออกไปจากเตียงผมเดี๋ยวนี้

บ่ายที่สวยงามวันหนึ่งในฤดูร้อน อากาศบ่ายนี้ร้อนจัดมาก

ณ บ้านตระกูลเจียง บรรยากาศเต็มไปด้วยความปิติยินดี ทุกๆ คนกำลังเดินไปมาวุ่นอยู่ที่ลานหญ้าเขียวชอุ่ม ดูเหมือนว่าที่นี่จะมี งานเลี้ยง

ทันใดนั้นมีเงาของหญิงสาวร่างเล็กเดินลับๆ ล่อๆ เข้ามาใน สวนของบ้านตระกูลเจียง

เสียงฝีเท้าที่กำลังเดินใกล้เข้ามาเป็นเทียนเทียนหญิงสาวร่าง เล็กคนนี้ได้ยินเสียงจึงรีบผลักประตูเข้าไปแอบในห้อง

เมื่อเธอหันหลัง ผลัก” เสียงดังขึ้น!

ทันใดนั้นเธอรู้สึกปวดอย่างรุนแรงที่ด้านหลังศีรษะ จากนั้น

เธอล้มลงบนพื้น

ในเวลานชายวัยกลางคนสวมสูทคนหนึ่งยืนอยู่ที่หน้าประตู ห้อง กำลังสั่งการอยู่ “เตรียมตัวให้พร้อม เดี๋ยวอีกสักครู่รถนำ ขบวนขันหมากบ้านตระกูลก็จะมาถึงแล้ว! อย่าชักช้าอยู่หล่ะ

เจ็บจังเลย

ใครเป็นคนผลักเธอ?
เงินเทียนเทียนขมวดคิ้วขึ้น เธอรู้สึกเจ็บที่ด้านหลังศีรษะอย่าง รุนแรงจนไม่สามารถลืมตาขึ้นมาได้

“ไอหยา เนียนเหยา ทำไมเธอถึงยังนอนอยู่เนี่ย? รถเจ้าบ่าว มาถึงนานแล้วนะ” เสียงตะโกนของหญิงสาวดังขึ้นมา

เสียงใคร?

ฉันเจ็บ..………

“อย่างส่งเสียงดัง……

ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น และไม่รู้ว่าเธอคนนั้นพูดอะไร แต่ บรรยากาศโดยรอบๆ ก็เงียบสงบลงอีกครั้ง

เงินเทียนเทียนพยายามครุ่นคิด เธอรู้สึกง่วงจนทนไม่ไหวแล้ว แต่ก็ยังมีคนที่เขย่าตัวเธออยู่ตลอดเวลา

เธอพยายามที่จะลืมตาขึ้น และพบว่าตนเองกำลังโดนจับให้ เดินไปอยู่ ศีรษะของเธอถูคลุมด้วยผ้าคลุมผมเจ้าสาวสีขาว ทําให้เธอมองไม่ชัด

ปวดหัวมาก

“จะพาฉันไปไหน?”

“คุณหนูเจียงคะ รถแต่งงานมาถึงแล้วนะคะ พวกเราจะต้อง ส่งตัวคุณหนูแล้วค่ะ”

อะไรนะ รถแต่งงานอย่างนั้นเหรอ?

เงินเทียนเทียนหาด้วยความงุนงง ความรู้สึกเธอรับรู้มาก จนเธอไม่มีการตอบสนองใดๆ

จนกระทั่งมีรถคันหนึ่งมาจอดอยู่ตรงหน้าจริงๆ พวกเขา พยายามยกตัวเธอขึ้นรถไป

“ฉัน ฉันไม่แต่งงาน.…….…..

สีหน้าของพวกเพื่อนเจ้าสาวไม่ได้แสดงออกถึงความรู้สึกใดๆ เลย ไม่สนใจเสียงของเงินเทียนเทียนแม้แต่น้อย ต่างก็ช่วยยก ตัวเธอขึ้นรถไป

เสียงเอะอะโวยวายด้านนอกถูกกั้นด้วยกระจกรถเมื่อประตูรถ

ปิดลง

บรรยากาศที่เงียบงันภายในรถทำให้เป็นเทียนเทียนยิ่งปวด หัวมากขึ้น เธอเอนกายลงบนเบาะอย่างนุ่มนวล ความง่วงก็เพิ่ม ขึ้นอีกครั้ง และเธอก็หลับไป

ปวด ปวดหัวมาก.……….

ปวดจนหัวจะแตกอยู่แล้ว

บนเตียงนอนกว้าง ร่างเล็กๆ อันบอบบางของหญิงสาวที่กำลัง นอนเอนตัวนอนอยู่ในชุดเจ้าสาวสีขาวสะอาด

ปมคิ้วขมวด ปากของเธอเริ่มแห้งเนื่องจากขาดน้ำ

เงินเทียนเทียนค่อยๆ ลืมตาขึ้นมา สิ่งที่เธอมองเห็นคือเพดาน สีขาว ม่านยาว แขวนด้วยตะขอทองคำ
มีกลิ่นหอมจางๆ ในอากาศ ไชยมา

“นอนพอหรือยัง รีบลงไปได้แล้ว!”

ทันใดนั้นน้ำเสียงที่เย็นชา ปนด้วยความโกรธก็ดังขึ้น

เงินเทียนเทียนได้สติขึ้นมาทันใด

เธอค่อยๆ เงยหน้าขึ้นมา และรู้สึกปวดที่หลังศีรษะอีกครั้ง

“โอ้ย ปวดหัว………

ชายหนุ่มพูดต่อด้วยน้ำเสียงที่แหลมคม

เป็นเทียนเทียนได้ยินไม่ชัด แต่รับรู้ได้ว่าไม่ใช่คำพูดที่ดีแน่ๆ

เขาขมวดคิ้วอย่างไม่พอใจ

เสียงก็เพราะดีนะ แต่……

ชั่วร้ายจริงๆ

เขาเอามือยื่นเข้ามาจับที่คางของเธอ และค่อยๆ จับหน้าเป็น เทียนเทียนเงยขึ้นมา

กวาดสายตามองอย่างช้าๆ ใบหน้าที่หล่อเหลาได้ปรากฏขึ้น ตรงหน้าเธอ ดั้งจมูกโด่ง ลูกตาลึก แววตาอันแหลมคม ริม ฝีปากบางเดียว แต่ไม่มีแม้กระทั่งรอยยิ้ม ตรงกันข้าม สีหน้ากลับ เต็มไปด้วยความเหน็บแนมเยาะหยัน

เขามองหน้าเป็นเทียนเทียนด้วยความเย็นชา

“อยากได้ความเห็นใจอย่างนั้นเหรอ? แต่น่าเสียดายที่ในพจนานุกรมผมมันไม่มีคำว่าเห็นใจ

เงินเทียนเทียนหรี่ตาลง ในสมองคิดอะไรไม่ออก เธอเห็น

ใบหน้าของชายหนุ่มประชิดเข้ามาใกล้เธอจนเธอไม่อาจหลบได้

“นี่ฉันมาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร?”

“เหอะ”

ชายหนุ่มหัวเราะขึ้นมาเยาะเย้ย พร้อมทั้งยังพูดจาอย่างไร ความปรานีออกมา และมองหน้าเธอด้วยสายตาที่เย็นชา

“ผมให้เวลาคุณสามวินาที ลุกออกไปจากเตียงผมเดี๋ยวนี้