บทที่ 4 รีบแต่งงานกับวิ่งเหยน เถอะ

ไม่นะ! จะต้องมีอะไรแน่ๆ! ลงในระงับการเต้นของหัวใจที่รุนแรง เขาถามว่า “คุณปู่ฉันอายุเพียง 22 ปีในปีนี้ ทำไมถึงรีบให้ฉัน แต่งงานนักละ คุณรับได้หรือ ”

ตงเจี้ยนก๋วอ รับปากอย่างรวดเร็ว”ใช่”

ตงซิน น้ำตาไหลอาบหน้า เขาจะต้องเป็นคุณปู่ตัวปลอมแน่ๆ เธอฝากความหวังสุดท้ายของเธอไว้กับพ่อแม่ที่รักเธอมากที่สุด

“แม่ ดูที่ทำสิ ทำไมไม่พูดอะไรเลย … “ตงในกอดแขนแม่ และบ่น

“ตงซิน! เธอไม่รู้จักเด็กผู้ใหญ่เลย ทำไมพูดแบบนี้ได้ล่ะ”พ่อ

ของตงชนมองขึ้นมาด้วยความตำหนิ

ตงในทําหน้าที่อย่างเชื่อฟังทันที แต่ก็มีความไม่พอใจบนใบ หน้าสวยๆ เธอเพิ่งสําเร็จการศึกษาจากแผนกศิลปะของ มหาวิทยาลัยปารีส ฉันกำลังจะเตรียมใช้สิ่งที่เรียนรู้มาและใช้มัน

ใครจะรู้ว่าคุณจะให้เธอแต่งงาน แต่งกับใคร?

ตงเจี้ยนก๋วอโบกมือให้ ตงอ่าวเทียน

“หลานสาว ปูรู้ว่าเธอคิดอย่างไร แต่ก่อนหน้านี้คนอื่นๆ ความเมตตาต่อคุณปู่และช่วยชีวิต”

หลังจากที่ได้ยินสิ่งนี้ ตงซินก็เงยหน้าขึ้นและสงสัยว่า: “ช่วยชีวิตคุณหรือ”

ใช่แล้ว เมื่อห้าสิบกว่าปีก่อนคุณปู่เข้าร่วมสงครามระหว่าง จีนและอินเดีย ผู้นำของฉัน จึงก๋วยเหว่ยเป็นคนที่ดีที่สุดสำหรับ ฉัน ในสงครามระดับสูง ในตอนนั้นขาดเสบียงและหิวมากจนจะ ตายแล้ว หัวหน้าของฉันได้ให้ โวโถว อันสุดท้ายกับฉัน ฉันถึงมี ชีวิตรอดมาได้ ในตอนเย็นทั้งสองฝ่ายต่างตกอยู่ในภาวะ สงคราม เขายังถูกกระสุนปืนลูกนึงยิงจนตายเพื่อกู้ฉัน… ดังนั้น คุณปู่เป็นหนี้ชีวิตพวกเขาให้กับตระกูลจิ่ง ”

เมื่อพูดถึงใบหน้าของตงเจี้ยนก๋วอก็เต็มไปด้วยความเศร้าและ น้ำตาก็หลั่งไหลเข้ามาในดวงตาของเขา

ตงชินอึ้งไปสักพักแล้วถามด้วยใบหน้าที่ขมขื่น “แล้วสิ่งนี้ เกี่ยวข้องกับฉันอย่างไร

มันเกิดขึ้นมานานกว่าห้าสิบปีที่แล้วในเวลานั้นยังไม่ได้มีพ่อ

ของเธอ … เธอมีส่วนร่วมกับตัวเองได้อย่างไร?

หัวหน้าและฉันก็มาจาก เมือง เราทั้งสองคนเมื่ออยู่ใน กองทัพได้ตกลงกันว่า เราจะให้ลูกเราแต่งงานกัน ผลออกมาว่า เขาให้กำเนิดลูกชายคนหนึ่งและฉันให้กำเนิดลูกชายคนหนึ่ง หลังจากนั้นเราไปที่สนามรบด้วยกัน เมื่อถึงตอนพักเราก็คุยกัน ว่าในอนาคตจะให้หลานชายและหลานสาวเราแต่งงานกัน ”

เข้าใจแล้ว ตงซินเข้าใจแล้ว

ดังนั้นเธอจึงลุกขึ้นทันทีและพูดเสียงดัง “ฉันจะไม่แต่งงาน! นี่ คือศตวรรษที่ยี่สิบเอ็ด ไม่ใช่ยุคที่คำพูดของพ่อแม่ที่ให้จับคู่กันฉันจะไม่ยอมรับเกี่ยวกับความคิดที่โง่เขลา”

“อะไรคือความคิดที่โง่เขลา ครอบครัวของเราเป็นหนี้ชีวิตให้ กับผู้อื่นและพระคุณของผู้อื่น! คำพูดของสุภาพบุรุษไม่สามารถ เรียกคืนได้ “ตงเจี้ยนก๋วอกลายเป็นจริงจังและดูเหมือนว่าเขาจะ ไม่ยอมแพ้จนกว่าเขาจะบรรลุเป้าหมาย

” ฉันไม่ตกลง! คุณตกลงกับคนอื่นคุณถามฉันเพื่อถามความ เห็นหรือไม่ ฉันไม่เห็นด้วย!” ตงชินตะโกนแบบดื้อรั้น

แม่ของตงซินเห็นว่าสถานการณ์ไม่สามารถควบคุมได้ จึงรีบ ลุกขึ้นยืนและจับตงซินไว้ “โอ้ เธอนี่จริงๆเลย ไปตะโกนเสียงดัง ใส่คุณปู่ได้ยังไง เพียงแค่ไปต่างประเทศก็ลืมกฎหมดแล้วหรือ”

“แม่ คุณปู่ความคิดล้าหลัง นี่มันยุคสมัยไหนแล้ว ยังมีการจับ คลุมถุงชนอีก นี่มันเป็นข้อตกลงระหว่างปูกับเขา แม่คะหนูจะไม่ แต่งงานกับคนแปลกหน้าที่ไม่มีความรู้สึกด้วย เด็กจับแขนของ แม่ของเธอและร้องไห้อย่างสะอึกสะอื้น

อันที่จริงแม่ของตงซิน ก็ไม่ได้เห็นด้วยที่จะให้ลูกแต่งงานกับ คนที่ไม่รู้จัก แต่เมื่อเธอเหลือบตามองชายชราและสามีของเธอ ฉันถอนหายใจอย่างเงียบๆอนิจจามันเป็นเรื่องยากที่จะพูด

“ พ่อตงซินนั่งเครื่องมาทั้งคืนต้องเหนื่อยปล่อยให้เธอขึ้นไป ชั้นบนเพื่อพักก่อน เรื่องสำคัญเราค่อยคุยกันในวันพรุ่งนี้” หลิน ม่านม่านในฐานะแม่ของเด็กได้ลำดับความสำคัญของเรื่อง และ ไม่รู้ว่าตงซินเดินทางกลับประเทศจีนตั้งแต่เมื่อวานนี้ คิดว่าเพิ่ง มาถึงวันนี้