บทที่ 2 พ่อของลูก 1

สามปีผ่านไป

งานฉลองมงคลสมรสระหว่างปกรณ์ รัตนะบดินทร์กับนี รนารถ จิตรานุสรณ์ จัดอย่างยิ่งใหญ่สมฐานะของคนทั้ง สอง โดยมีสักขีพยานนับพันคนมาร่วมงาน มีทั้งบุคคลชั้น สูง นักการเมือง นักธุรกิจทั้งในและต่างประเทศ พิธีการ ในช่วงเช้าผ่านไปด้วยดี มีการแห่ขันหมากที่มีสินสอด ทองหมั้นหลายรายการ พิธีรดน้ำสังข์ประเพณีเป็นไทยๆ ส่วนงานเลี้ยงฉลองในตอนค่ำน่าจะเป็นไปได้อย่างราบ รื่น หากไม่เกิดเหตุการณ์นี้เสียก่อน

สายตาทุกคู่มองมาที่ร่างของหญิงสาวนางหนึ่งเดินเข้า มาภายในงาน เธอสวมชุดดำทั้งชุด เป็นจุดสนใจของ บุคคลที่มาร่วมงาน เพราะสีดำไม่เหมาะที่จะมาร่วมงาน มงคลนี้ โดยมีร่างของหนูน้อยหน้าตาน่ารักน่าชังคนหนึ่ง มาด้วย พิมลวัลย์เดินฝ่าสายตาและผู้คนจนกระทั่งถึง หน้าเวที โดยที่บอดี้การ์ดของปกรณ์ดักไว้ ก่อนที่เธอจะ ขึ้นไปบนเวทีดั่งใจหวัง พิธีการที่กำลังจะดำเนินต่อไป หยุดชะงักลงทันที

ปกรณ์มองใบหน้าของแขกผู้ที่ไม่ได้รับเชิญ เป็นผู้หญิง หน้าตาสวยสด สวยสง่าทั้งรูปร่างและหน้าตารวมทั้งผิว พรรณ ซึ่งเขาแน่ใจว่าไม่เคยรู้จักและ นีรนารถเจ้าสาว ของเขาก็ไม่รู้จักเช่นกัน หากแต่ปกรณ์มองแววตาของเธอ ก็พอจะดูออกว่าไม่ได้มาดีแน่
“คุณต้องรับผิดชอบฉันกับลูกนะ คุณจะหนีมาแต่งงาน แบบนี้ไม่ได้…ฉันเป็นเมียคุณนะ” เสียงฮือฮาดังไปทั่วห้อง จัดเลี้ยงเมื่อพิมลวัลย์ประกาศสถานะของตัวเอง ปกรณ์ที่ มีสีหน้าตื่นตกใจในคราแรกแปรเปลี่ยนเป็นดุกร้าว บึ้งตึง อย่างเห็นได้ชัด ส่วนเจ้าสาวและญาติผู้ใหญ่ของทั้งสอง ต่างตื่นตะลึงไม่แพ้กัน

“เธอจะบ้าหรือไง?…เธอไม่ใช่เมียฉัน เมียฉันยืนอยู่ตรงนี้ ต่างหาก” ปกรณ์พูดอย่างเดือดดาล ก่อนจะชี้นิ้วไปที่ร่าง ของนีรนารถที่ยังคงยืนอึ้งกับเหตุการณ์นี้อยู่

“ผู้หญิงคนนี้เป็นเมียน้อยต่างหาก ฉันนี่แหละเมียหลวง เพราะฉันมาก่อนผู้หญิงคนนี้ตั้งหลายปี และที่สำคัญฉัน มีลูกกับคุณด้วย” พิมลวัลย์พูดเสียงดังไม่แพ้กัน นีรนา รถเมื่อได้ยินคำพูดของผู้หญิงที่อ้างว่าเป็นภรรยา รวมทั้ง เด็กน้อยหน้าตาดีอีกคนด้วย ทําให้เธอถึงกับเป็นลมทันที แขกที่มาร่วมงานต่างวิพากษ์วิจารณ์เหตุการณ์ที่เกิดขึ้น กันต่างๆ นานา บางคนกล่าวหาว่าผู้หญิงคนนี้คงจะมา แอบอ้างหรือเรียกร้องเงิน บางคนคิดว่าน่าจะเป็นเรื่องจริง เพราะเด็กน้อยที่หญิงสาวคนนี้จับจูงมา หน้าตาคล้ายกับ ปกรณ์เหมือนกัน

“ไม่มีใครเป็นเมียน้อยเมียหลวงทั้งนั้นแหละ เพราะฉันมี เมียเพียงคนเดียวคือผู้หญิงที่ชื่อนีรนารถ” ปกรณ์ก้าวลง มาจากเวทีหลังให้ลูกน้องของเขาพาเจ้าสาวไปพักผ่อน ที่เก้าอี้โซนวีไอพี และหันมาพูดเสียงลอดไรฟันกบพิมล วัลย์ จ้องมองดวงหน้าสวยที่ทำให้หัวใจของเขากระตุกเล็กน้อย เช่นเดียวกับเธอที่ไม่หลบสายตาของ ชายที่หล่อดุจดั่งเทพบุตรคนนี้ หากแต่จิตใจเหมือนสัตว์ ร้าย

“ฉันไม่สน…ฉันสนแต่ว่าคุณต้องรับผิดชอบตัวฉันและ ลูก ไม่อย่างนั้นเราเห็นดีกันแน่” เธอพูดข่มขู่

“เธอจะทำอะไรฉันได้ คนอย่างเธอจะทำอะไรฉัน…ผู้ หญิงที่ร่านอย่างเธอ คงหาพ่อของลูกไม่ได้ เลยมาแบล็ก เมล์ฉันใช่ไหม ไม่มีทางเสียหรอก เพราะฉันไม่โง่ให้เธอ จับง่ายๆ หรอก” ปกรณ์พูดเสียงแข็ง

“อยากรู้ไหมว่าฉันจะทำอะไร? ได้เลย ฉันไม่มีอะไรจะ เสียอยู่แล้ว ว่าแต่คุณเตรียมตัวรับผลกรรมที่ก่อไว้ได้ เลย” พิมลวัลย์พูดก่อนจะหมุนตัวไปเผชิญหน้ากับแขกผู้ มีเกียรติ และทำในสิ่งที่เขาไม่คาดคิด พิมลวัลย์อุ้มเด็ก หญิงวัยสามปีขึ้นไปยืนบนโต๊ะ ก่อนจะประกาศออกมา เสียงดัง

“ทุกคนคะ นี่คือน้องจินนี่ หรือว่าเด็กหญิง ศิริกาญจน์ เป็นลูกสาวของดิฉันกับคุณปกรณ์ แต่ตอนนี้คุณปกรณ์ เขาไม่ยอมรับว่าดิฉันเป็นเมียดิฉันก็ไม่ว่า แต่ที่ร้ายไปกว่า นั้นเขาไม่ยอมรับว่าหนูจินนี่เป็นลูก ท่านผู้มีเกียรติต้อง ให้ความยุติธรรมกับดิฉันและลูกนะคะ เงินก็ไม่เคยส่ง เสีย ไม่เคยดูดำดูดี พอไข่ไว้แล้วก็ทิ้งดิฉันไปอย่างไม่ไยดี ดิฉันต้องลำบากเลี้ยงลูกมาเพียงลำพัง มาร้องขอความ เห็นใจก็ถูกด่าว่า ผลักไสอย่างไม่ไยดี ฮือ…ทุกท่านต้องให้ความยุติธรรมต่อดิฉันนะคะ…ฮือ…”

พิมลวัลย์แกล้งบีบน้ำตาร้องไห้สะอึกสะอื้น เพื่อที่จะ ร้องขอความเห็นใจจากแขกผู้มาร่วมงาน ซึ่งได้ผล เสียง วิพากษ์วิจารณ์เรื่องราวที่เกิดขึ้นดังไปทั่วห้องจัดเลี้ยง นัก ข่าวที่มาร่วมงานต่างกดชัตเตอร์กันอย่างต่อเนื่องไม่ให้ พลาดทุกฉากทุกตอนก็ว่าได้ จักราบิดาของปกรณ์โกรธ ลมแทบออกหู จ้องมองลูกชายด้วยสายตาที่เกรี้ยวกราด ก่อนจะเสมองหนูน้อยเจ้าปัญหาด้วยสายตาที่เป็นมิตร ชื่นชมอย่างบอกไม่ถูก

“นี่!!…เธอบ้าหรือเพี้ยนไปกันแน่? ฉันจำได้ว่าไม่เคย นอนกับเธอ ไม่เคยรู้จักเธอ แล้วฉันจะมีลูกกับเธอได้ยัง ไง?…เธอไปมั่วกับใครเขาหรือเปล่าแล้วมาโมเมว่าฉัน เป็นพ่อของเด็กคนนี้?” ปกรณ์พูดด้วยน้ำเสียงโมโหและ ควบคุมตัวเองไม่อยู่ เพราะไม่เคยมีใครกล้าท้าทายเขา แบบเธอมาก่อนเลย

“ไม่บ้า ไม่เพี้ยนด้วย คุณน่ะสิทั้งบ้ากาม ทั้งตื่น นอนกับผู้ หญิงไปทั่วจนลืมหน้าผู้หญิงที่เคยหลับนอนด้วย หน้าตา ก็ดี ตระกูลก็สูงส่ง คนนับหน้าถือตาเยอะ แต่ไม่คิดเลย ว่าจะเป็นคนที่ไม่มีความรับผิดชอบแบบนี้ ไอ้ผู้ชาย เฮงซวย…ฉันไม่น่ารู้จักคุณเลย…ฮือ…” พิมลวัลย์แกล้งบีบ น้ำตาอีกครั้ง ปกรณ์แทบอยาก จะฆ่าผู้หญิงตรงหน้านี้ยิ่ง นักที่กล้าฉีกหน้าเขาถึงขนาดนี้ งานนี้เขาต้องชำระแค้น ให้สาสมที่เธอทำไว้กับเขา
“พนา ลากผู้หญิงคนนี้ออกไปจากงานเดี๋ยวนี้ รวมทั้งเด็ก ไม่มีพ่อคนนี้ด้วย เอาออกไปทั้งสองคนแล้วฉันจะจัดการ เอง” ปกรณ์สั่งพนาลูกน้องคนสนิท ก่อนที่ชายคนหนึ่ง กำลังจะอุ้มร่างของหนูน้อยออกไปจากห้อง หากแต่เท้า บางแต่หนักหน่วงของพิมลวัลย์กระแทกไปที่ลำตัวของ ชายคนนั้นเสียก่อน ก่อนที่จะถึงตัวลูกบุญธรรมของเธอ

“อย่ามาแตะต้องตัวลูกสาวของฉัน ไม่งั้นเจอดีแน่” พิมล วัลย์ประกาศเสียงก้อง และเธอก็ทำสิ่งที่ไม่คาดฝันต่อ หน้าทุกคนในที่นี้ที่มองมาด้วยสายตาตื่นตะลึง