บทที่ 7 ฉันขอร้องนะ เชื่อฉันเถอะ

ดุจดาวเหมือนคิดอะไรได้กระทันหัน เธอมองหน้า สายรุ้งอย่างมั่นใจ “เป็นเธอ! เธอเป็นคนทำ~~!”

ฟ้าใสถอยหลัง ใบหน้าที่เกลียดแค้นของเธอเหลือ เพียงแต่ความใสซื่อบริสุทธิ์

“เอะ……ดุจดาวเธอกำลังพูดอะไรเนี่ย? เธอยังคงร้อยยิ้มไว้ “งั้นก็คงไม่มีอะไรดีไปกว่านี้ แล้ว”

ดุจดาวหายใจลึกอย่างไม่หยุดยั้ง และหัวใจก็เต้น

อย่างแรง

เธอคิดมาตลอดว่า อุบัติเหตุทางรถของฟ้าใสมี ปัญหาตรงไหน ทำไมหลักฐานทุกอย่างถึงชี้ไปทางเธอ หมด

รวมถึง คำพูดจากปากของกันต์ โรคหัวใจของฟ้าใส ก็เกิดจากบ้านโยธินที่สั่งให้บ้านไชยวงค์ทำ พวกเขาไม่ได้ อยากทําเลย….

ตอนนี้เรื่องราวทุกอย่างกระจ่างแล้ว

ทกอย่างในเรื่องนี้สายรุ้งเป็นคนบงการทั้งหมด!
“เธอก็ไม่กลัวว่าฉันจะบอกเขาหรอ?! สายรุ้ง

เธอ–”

“ชูว–” บนใบหน้าของสายรุ้งไม่มีความกลัวเลย เขาหัวเราะที่มุมปาก “ดุจดาว เธอลืมไปแล้วใช่ไหม เธอที่ อยู่ในใจของพี่กันต์ตอนนี้ ไม่มีความน่าเชื่อถือแม้แต่น้อย เลยนะ เธอคิดว่า ถ้าเธอบอกเขาเวลานี้ ทุกอย่างที่เกิดขึ้น กับฟ้าสายฉันเป็นคนบงการ เขาจะเชื่อไหม?”

ดุจดาวอึ้งไปเลย

แต่สายรุ้งกลับดูน่ากลัวขึ้น

“ที่ฉันมาวันนี้ แค่ต้องการจะมาบอกเธอว่า บ้านโยธิน ของเธอจะจบแล้ว และฐานะคุณหนูที่เธออยู่ในบ้านเศรษฐี นี้ก็จะไม่มีค่า พูดไปพูดมาแล้ว…น่าสงสารจริงๆ

หลังจากที่สายรุ้งออกไป ดุจดาวรีบคว้าโทรศัพท์ออก มาโทรหากันต์ แต่โทรศัพท์เธอไม่มีสัญญาณตลอด กว่า เธอจะสามารถโทรออกได้ แต่สายโทรศัพท์กลับถูกกันต์ ตัดทิ้ง

ดุจดาวยังไม่ตายใจ เธอโทรหากันต์ โทรแล้วโทรอีก จนกระทั่งสายถูกตอบรับ
แต่ในวินาททสายถูกตอบรับ ดุจดาวกลับไม่รู้ว่าควร พูดอะไร เธอกลืนน้ำลายพร้อมกับความลำบากใจ

“ดจดาว เธอจะเล่นอะไรของเธออีก?!” ส่วนอีกทาง นั้นกลับรู้สึกนี่เป็นเสียงที่น่ารังเกียจ

“กา กันต์ ไม่ใช่ฉัน…ทั้งหมดทั้งมวลฉันไม่ได้เป็นคน ทํา….นายเชื่อฉันนะ ฉันขอร้องล่ะ ในเชื่อฉันซักครั้งได้ ไหม ก็แค่ครั้งเดียว….ฉันขอร้องนะ นายปล่อยบ้านโยธิน ไปเถอะ บ้านโยธินไม่ได้ทำอะไรเลย ทำไมนายถึงทำแบบ นี้กับบ้านโยธิน….”

“เชื่อเธอ?” กันต์หัวเราะออกมา “ถ้าไม่ใช่เพราะเธอ มีบ้านโยธินคอยสนับสนุนอยู่ข้างหลัง แล้วพวกเธอจะกล้า กดขี่พ่อแม่ของฟ้าใสได้ไงล่ะ บังคับให้พวกเขาบริจาค หัวใจ?”

“เปล่า…กันต์ นายเชื่อฉันนะ ฉันไม่ได้ทำจริงๆ…ฉัน ขอร้องนะ….”

กันต์ตัดสายทิ้ง

เขาไม่เชื่อเธอ

ยังไงเขาก็ไม่เชื่อเธอ
มือไม้ขอดุจดาวเย็นจนสั่นไปหมด เธอไม่รู้ว่าตัวเอง กำลังเป็นห่วงอะไรอยู่ จนกระทั่งเธอได้รับสายของคุณแม่

ในวินาทีนั้น เธอถึงกับไม่กล้ารับสาย

แต่โทรศัพท์ก็ดังแล้วดังอีก เธอทนกับความเจ็บปวด ของร่างกายแล้วรับสายมาฟัง

“มามี้….” เสียงของดุจดาวแข็งมาก

“ฟ้าใสจ๋า….” แม่ของเขากำลังเรียกชื่อของเขาอยู่ “ฟ้าใส…มามี้ขอโทษนะ มานี้ไม่ได้ปกป้องเธอ….”

“เปล่า เปล่าเลย มามี้อย่าคิดแบบนี้นะคะ มาอยู่ ไหน? มามี้หนูมาหามาดีไหม? มีเรื่องอะไรเราค่อยพูดกัน เนาะ มามี้….”

“ฟ้าใส ถ้าต่อจากนี้มาไม่อยู่ข้างๆลูก ลูกต้องรู้จัก ดูแลตัวเองนะ คิดถึงตัวเองให้มากๆ ชาตินี้แม่ขอโทษนะ ชาติหน้า แม่จะดีกับลูกมากๆแน่นอน”

“ไม่ ไม่เอา มามี้——”

แต่อีกฝั่งหนึ่งของสายไม่มีเสียงแล้ว
นอกจากเสียงกรี๊ดที่ดังสนั่นแล้ว และคนความตกใจ ของคนรอบๆข้าง–

“กระโดดตึกฆ่าตัวตาย! มีคนจะกระโดดตึกฆ่าาตัว

ตาย!”