บทที่ 2 คุกเข่าเดี๋ยวนี้

ชานเมือง

สุสาน

เงียบเหงามากกว่าปกติในตอนกลางคืน

เริ่มเข้าฤดูหนาวแล้ว ดุจดาวใส่แค่ชุดนอน เธอหนาว มากจนสั่น

กันต์โยนเธอลงที่หลุมศพของฟ้าใส ดวงตาของเขา แดงก่ำ เสียงเย็นชามาก “ดุจดาว เธออยู่อย่างสบายใจ แบบนี้ได้ไงกัน?”

ดุจดาวโดนโยนลงบนพื้นอย่างแรง เธอเจ็บมาก

ยังไม่ทันได้ตั้งตัว กันต์ก็มาดึงผมของเธอไว้ ดวงตา ที่แดงก่ำจ้องเธอด้วยความเกลียด

“ตอบฉันมา!” กันต์ดึงเธอแรงๆ

ดุจดาวเจ็บที่หัวมาก ใบหน้าเธอซีด ริมฝีปากสั่น “ตอบนาย..อะไร? ฉันไม่เคยทำอะไร ทำไมฉันต้อง ยอมรับ? กันต์ ทำไมต้องใส่ร้ายฉัน?”

เจี๊ยะ !
กันต์ตบหน้าดุจดาวอย่างแรง

“ยังจะแก้ตัวอีกหรอ?”เขาบีบคอเธอ ด้วยความ รุนแรง “เธอไม่ได้ทำอะไร? เธอทำหรือไม่ทำคิดว่าฉัน ไม่รู้หรอ? อยากทำเป็นไม่รู้ และใช้ชีวิตอย่างมีความสุข หรอ? ฝันไปเถอะ!

ดุจดาวเจ็บจนชาไปหมด เธอไม่สามารถต่อต้านอะไร

ได้เลย

ใช่ เธอคิดมาตลอดว่า ถ้าเธออยู่เฉยๆไม่เรียกร้อง อะไร สักวัน เขาจะรู้ความจริง ทุกอย่างที่เกิดขึ้น เธอไม่ได้ ทํา เขาก็แค่…เข้าใจผิด

แต่เธอคิดง่ายเกินไป

ฟ้าใสเสียแล้ว เธอก็เสียใจ นั่นเป็นเพื่อนเธอตั้งแต่

เด็กเลยนะ

แต่ว่าตั้งแต่ฟ้าใสเสีย ครอบครัวของฟ้าใสก็เกลียด เธอ เธอคิดไม่ออก เธอไม่เคยทําอะไรให้ ทําไมเขาถึงโยน ความผิดให้เธอทั้งหมด

กันต์ใช้แรงมากขึ้น ตอนนี้เขาอยากฆ่าเธอมาก
แต่ว่าเขาทำไม่ได้ เพราะในร่างกายของเธอมีหัวใจ ของฟ้าใส ถ้าเธอตายแล้ว ก็แสดงว่าฟ้าใสก็จากเขาไป แล้วอย่างจริงๆ

พอคิดถึงจุดนี้ สติกันต์ก็กลับมา เขารีบปล่อยมือ

ตอนที่เขาปล่อยมือนั้น ดุจดาวที่ขาดอากาศหายใจมา นานรีบหายใจแรง หัวใจเต้นแรงมากจนเธอเจ็บแล้วล้มลง งอตัวอยู่บนพื้น

แต่เธอก็ไม่โวยวาย ไม่ส่งเสียงใดๆทั้งสิ้น

เพราะเธอรู้ กันต์ไม่มีทางช่วยเธอ

ตอนนี้เขาอยากให้เธอตาย

“เธอตายไม่ได้ ดุจดาว…เธอยังตายไม่ได้…”

ในความมั่นมัว ดุจดาวได้ยินเสียงของกันต์

เธอคิดว่าในที่สุดเขาก็ไม่อยากให้เธอตาย เธอก็มี น้ำหนักในใจเขาอยู่ แต่พอเธอได้ยินคำพูดต่อมา เธอก็ เหมือนตายทั้งเป็น

“ถ้าเธอตายแล้วหัวใจของฟ้าใสจะทำยังไง? ห้ามตายนะ ได้ยินไหม? เธอต้องดูแลหัวใจฟ้าใสให้ดี ไม่งั้น ฉันจะฆ่าครอบครัวเธอให้ตายหมด

นี่คือผู้ชายที่เธอรักมานาน

ทํากับเธอเหมือนเดิม เย็นชา

ดุจดาว ทำไมเธอถึงดื้อรั้งแบบนี้?

เธอจับหน้าอกตนเองแน่น ใช้แรงทั้งหมดมองไปทาง เขา “…ฉันไม่ตายหรอก กันต์ ก่อนที่นายจะรู้ความจริง ฉัน ไม่ยอมตายหรอก”

กันต์เห็นเธอยังมีแรงเถียงกับตนเอง แววตายที่เป็น ห่วงอันน้อยนิดก็ได้ล่องลอยหายไป

เขาดึงเธอขึ้นมา และเตะที่เข่าของเธอ พอเห็นเธอ คุกเข่าแล้ว เขาถึงมีสีหน้าดีใจขึ้นมา

“คุกเข่าอยู่ตรงนี้ จนฟ้าสว่าง