บทที่ 10 เธอเอาความรักคืนมาให้ฉัน

ดุจดาวแท้งแล้ว

เธอท้องได้แปดสัปดาห์

ไม่มากและไม่น้อยแปดสัปดาห์พอดี

แต่ก็รักษาเด็กไว้ไม่ได้ เขาหนีออกจากท้องของดุจ ดาวไปอย่างช้าๆแล้วละลายหายไปเลย

ตอนที่กันต์มาถึงโรงพยาบาล ดุจดาวนั่งหันหลังดูวิว ด้านนอกอยู่แบบเหม่อลอย

พอเห็นหลังของเธอที่ดูเงียบเหงาเขาอยากจะเข้าไป กอดเธอไว้แน่นๆเพื่อให้เธอเข็มแข็งกว่าเดิม

เหมือน เหมือนว่า……ถ้าเขาไม่ทำแบบนั้นเธอจะห่าง หายไปจากตัวเขาเองทันที

แต่เขาก็ไม่ได้ไปกอดเธอตามที่คิดหรอก

เขารู้ว่าเธอแท้ง

ในวินาทีที่รู้ว่าเธอแท้งสิ่งแรกที่เขานึกถึงไม่ใช่เรื่อง ที่ผู้หญิงคนนี้ท้องและไม่ได้บอกเขา แต่เป็นเรื่องที่เธอ รักษาลูกคนนี้ไว้ไม่ได้
“ดุจดาว

ดุจดาวหันตัวมาช้าๆ เธอมองไปทางเขาแบบสายตา เหม่อลอย จิตหลุด เหมือนผ่านไปนานมากเธอถึงจะ นึกออกว่าผู้ชายคนนี้คือใคร

……เธอมาแล้วเหรอ?”

เสียงแหบแห้งไร้ทุกความรู้สึกไม่ว่าจะเศร้าหรือมี ความสุขเลยสักนิด

ดุจดาวเงียบจนเหมือนคนที่ไร้ทุกความรู้สึก ทุก อารมณ์

กันต์ขมวดคิ้วแน่นๆ เขาเองก็เริ่มเป็นห่วงดุจดาว

ดุจดาวลงมาจากเตียง อาจจะเป็นเพราะร่างกายของ เธออ่อนแอเกินไปก็เลยทำให้สะดุดล้มตอนที่ลงจากเตียง ในตอนที่กันต์กำลังจะไปช่วยเธอ เธอก็ยืนนิ่งๆ เธอเดิน เข้าไปใกล้กันต์แบบเซไปเซมาไร้เรี่ยวแรง และมือของ เธอก็อยู่ด้านหลังอีกหนึ่งข้างพอกันต์เห็นแบบนี้ก็คิดว่ามือ ที่อยู่ด้านหลังเธอกำลังจับอะไรอยู่

“กันต์เอ้ย……ฉันคิดว่าแค่ฉันรักเธอก็จะปล่อยวาง ความแค้นทั้งหมดลง………..
ดุจดาวยืนอยู่ตรงหน้าเขาพอดี ดวงตาที่ดำมืดมิดมอง ไปที่ตัวเขาบนใบหน้าที่ซีดไม่มีความรู้สึกใดๆ

“ฉันบอกตัวเองบ่อยๆว่า ดุจดาวพี่ชายของเธอแค่ไป หลงกลคนอื่น เขาแค่ลืมเรื่องราวต่างๆไปมากมายเท่านั้น เอง เธออย่าให้พี่ชายไปทำเรื่องที่เขาไม่ชอบ เธอต้องอยู่ กับเขาบ่อยๆ มีเวลาให้เขาสักหน่อย……..

หัวใจของกันต์หดหู่ไปมันที “เธอกำลังพูดอะไรของ เธอ?”

ดุจดาวไม่สนใจเขาแล้วพูดต่อ “เธอดูสิว่านี่คือ อะไร?”

เธอจับที่มือของตัวเองแล้วยื่นไปให้กันต์ดู นั่นคือมือที่มีเลือดสีแดงสดที่แห้งเต็มแขนเลย

ทําให้แสบตา

“ฉันมองดูลูกของฉันหายไปอย่างช้าๆ ฉันเรียกจน คอแหบให้พวกเขาปล่อยฉันออกไป ฉันขอร้องเธอให้ ปล่อยฉัน กันต์ขอให้เธอช่วยเด็กคนนี้……………… ๆๆๆ ตอนนี้เด็กคนนั้นทิ้งฉันไปแล้วน่ะสิ…….
“ถึงแม้ตอนนี้เด็กคนนั้นจะยังไม่แท้งแต่ต่อไปก็ต้อง แท้งอยู่ดี!เธอคิดว่าแอบตั้งครรภ์แล้วจะคลอดมันออกมา ได้งั้นเหรอ?ฉันเคยบอกแล้วใช่ไหมว่าฉันจะให้เธอตายทั้ง เป็น ฉันจะให้เธอ…..

“ตายทั้งเป็น? ตอนนี้ฉันเป็นคนแต่รู้สึกเหมือนตาย ทั้งเป็นแล้ว เธอยังไม่พอใจอีกเหรอ?กันต์ เธอทำให้แม่ ของฉันกระโดดตึกเพื่อฆ่าตัวตาย พ่อของฉันโดนเธอใส่ ร้ายให้เข้าคุก……เธอว่าตอนนี้ฉันแตกต่างอะไรจากคนตาย ทั้งเป็น?”

“กันต์ ถ้าฉันตายไปแล้วจริงๆเธอก็เอาพี่ชายของฉัน คืนให้ฉันจะได้ไหม?”

“ดุจดาว ถึงจุดนี้แล้วเธอยังจะเล่นมุขอะไรกับฉัน อีก?” พี่ชายเป็นแค่คำที่ฟ้าใสเรียกเขา แต่แค่โตขึ้นฟ้าใส ไม่เรียกเขาแบบนั้นเอง

ครั้งนี้หัวใจของดุจดาวรู้สึกเหมือนได้ตายไปแล้ว

จริงๆ

เธอยิ้มแล้วถามกันต์ว่า “เธอบอกให้ฉันหน่อยว่าพ่อ ฉันอยู่ในคุกสบายดีไหม?”

สีหน้าของกันต์เปลี่ยนไปเล็กน้อย
แต่การเปลี่ยนแปลงเล็กน้อย ดุจดาวก็สังเกตเห็นได้

แล้ว

“ตายแล้วเหรอ……..ดุจดาวเหมือนจะรู้สึกโล่งอก แล้วถอนหายใจ ตาของเธอแดงไปหมดเธออดกลั้นความ เจ็บปวดทั้งหมดไว้ในใจแล้วพูดเบาๆว่า

“………เอ้ย ถ้าวันหนึ่งเธอรู้ความจริงทั้งหมด เธอ ห้ามร้องให้นะ เธอห้าม ห้าม และห้ามร้องให้นะ”

“ดุจดาว— !

“ไม่อย่างงั้นฉันจะหัวเราะเยาะเธอ”

เธอมองหน้าเขาแล้วถอยหลังไปทีละก้าว จนไปถึง

ข้างหน้าต่างแล้วพูดกับเขาว่า

“กันต์ ตอนนี้ฉันเอาหัวใจของฉันคืนให้เธอ เธอเอา ความรักคืนมาให้ฉัน ฉัน………ไม่อยากรักเธออีกต่อไปแล้ว”

พอพูดจบมือที่อยู่ด้านหลังก็ยกขึ้นมาแล้วแทงเข้าไป ที่หน้าอกข้างซ้ายที่ตรงกับหัวใจของตัวเองในขณะที่ สายตาของเขามีแต่ความตกตะลึก!