บทที่17 ครอบครัวเดียวกัน

หลังจากนั้นไม่นาน ฉันเพิ่งออกมาจากโรงแรม ถือใบสัญญานั้น ยื่นให้อินซิน “เรียบร้อยแล้ว”

อินซินรับหนังสือสัญญานั้นมา ด้านบนนั้นมีลายเซ็นของฟางเข้ นอยู่ แต่ว่าลายมือบิดๆเบี้ยวๆ เธอส่ายหัวทันที แล้วยิ้มอย่างน่า สังเวช ” ไม่มีประโยชน์หรอกค่ะ เซ็นในสถานการณ์แบบนี้ เขา ไม่ยอมรับหรอก”

จากนั้น เธอก็เดินไปข้างหน้า ฉินเฟิงเองก็เดินตามหลังขึ้นไป และหลังจากที่พวกเขาจากไป ในโรงแรมหลานเทียน ก็มีรถ พยาบาลมาหลายคัน หวอหวอหวอ!

เมื่อเดินอยู่บนถนน มีสายลมพัดผ่านมา พัดผ่านผมยาวขอ งอินซินไป เธอสวมเสื้อยืดลายดอกไม้ และเสื้อคลุมตัวเล็กสีขาว สะอาดสะอ้าน

ส่วนล่างของร่างกายเป็นกระโปรงยาวสีขาวที่มีลวดลายด้วย รูปลักษณ์ที่สง่างาม และมีเสน่ห์ ทำให้ผู้ชายหลายคนบนท้อง ถนนต่างจับจ้องมองมาที่เธอ จนตาลาย

ส่วนอินซินเดินไปข้างๆของฉินเฟิง เธอทัดผมเสร็จ ก็พูดออก ไปว่า “ขอบคุณนะคะ ถ้าไม่ใช่เพราะคุณ วันนี้ฉันอาจจะจบไม่ดี อันที่จริงฉันก็รู้ว่าฉันไม่สามารถเซ็นสัญญา ในวันนี้ได้ แต่ฉันไม่ ยอมแพ้ เพราะฉันไม่ตายใจ ฉันต้องการที่จะได้โปรเจคร่วมงานกับบริษัทเฟิงซึ่งกรุ๊ป นี่เป็นโอกาสเดียวเท่านั้นที่ฉันจะสามารถ เอาตำแหน่งประธานกรรมการกลับคืนมาได้ เจ็ดปีแล้ว นี่เป็น ครั้งที่ฉันได้เข้าใกล้จุดมุ่งหมายมากที่สุด ”

อินซินเสียใจเล็กน้อย ที่ต้องเสียเวลาฟรีกับค่ำคืนนี้อีกครั้ง

โอกาสที่จะได้เอาโปรเจคร่วมงานกับบริษัทเฟิงซึ่งกรุ๊ปนั้น ไกลออกไปอีกก้าวนึ่ง

เธอรู้สึกเจ็บปวดมากในใจ

“ครอบครัวเดียวกัน ไม่จําเป็นต้องพูดขอบคุณหรอกครับ” ฉัน

เฟิงพูด

“ครอบครัวเดียวกัน”

คำสามคำนี้ ทำให้หัวใจของอินซินรู้สึกเหมือนคลื่นซัดสาดเข้า มา ใช่แล้ว ฉันเพิ่งพูดอย่างเคร่งขรึม ที่จริงแล้วเธอเป็น ครอบครัวเดียวกัน แต่เธอไม่เคยยอมรับเขา ยิ่งไปกว่านั้นคือ ก่อนหน้านี้ เธอยังเกลียดเขามากด้วย

อย่างไรก็ตาม ตอนนี้ก็ดีขึ้นกว่าเมื่อก่อนแล้ว อย่างน้อยเขาก็ เต็มใจที่จะพยายามเพื่อบ้านหลังนี้

“ในเมื่อ คุณพูดแล้วว่าเป็นครอบเดียวกัน งั้นฉันเจ็บเท้า วันนี้ ฉันเดินมาทั้งวันแล้ว คุณควรจะแสดงอะไรบางอย่างให้ฉันเห็น หน่อยไหมคะ”

ทันใดนั้น อินซินก็เหมือนเด็กผู้หญิงตัวเล็กๆ ชี้ไปที่เท้าของ เธอ ที่แดงเป็นแถบขึ้นอีกแล้ว
ได้ครับ ผมจะแบกคุณเอง

ฉินเฟิงยิ้มบางๆ และเดินมาหยุดอยู่หน้าตรงอื่นซิน แล้วค่อยๆ นั่งยองๆลง

หยินในลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ในที่สุดก็ปีนขึ้นไป ให้ฉันเพิ่งแบกตัว เอง ทันทีที่เธอขึ้นไป กลิ่นอายของความเป็นชายชาตรีก็ค่อยๆแผ่ ซ่านออกมา จนทำให้หน้าของอินซินค่อยๆแดงระเรื่อขึ้นมา

“ไปเถอะ กลับบ้านกัน

ฉินเฟิงแบกอินซินไว้บนหลัง และเดินไปตามทางเดิน ทำให้คน

เดินผ่านไปมาต่างพากันอิจฉา นี่เป็นครั้งแรกของฉินเฟิง ที่ได้แบกหญิงสาว และหญิงสาวคน นี้ก็เป็นภรรยาที่ตัวเองติดค้างไว้มากมาย เธอให้กำเนิดลูกสาว

ของเขา ยังต้องทนแบกรับคำครหาของผู้คนมากมาย มานาน

หลายปี

“เอ่อจริงสิ ฉันจะบอกอะไรคุณให้นะ ฉันยังไม่เคยคบกับใคร มาก่อน ฉันเป็นผู้หญิงที่แกร่งมากเลยนะคะ ตอนที่ฉันเรียน มหาวิทยาลัย ฉันก็ใช้สองมือของฉันเริ่มทำธุรกิจแล้ว เพราะ ฉะนั้นฉันจึงไม่มีเวลาหาแฟน และไม่มีคนไหนที่ฉันสนใจ

“แต่ตอนนี้ก็เพราะคุณ เพราะคนเลวอย่างคุณ ลูกอายุตั้งหก ขวบแล้ว ฉันยังไม่เคยมีประสบการณ์เรื่องความรักเลย เหมือน กับแผ่นกระดาษที่ว่างเปล่า แค่พริบตาเดียว ฉันก็ยี่สิบเจ็ดแส เปลี่ยนจากสาวน้อยเป็นหญิงสาวที่แต่งงานแล้วอย่างกะทันหัน คุณต้องชดใช้ชีวิตช่วงวัยรุ่นให้กับฉันเลยนะ”
“แล้วก็ ถ้าฉันยอมรับคุณจริงๆ คุณห้ามรังแกฉันนะคะ”

อินซินซบอยู่บนแผ่นหลังของฉันเฟิง ใบหน้าที่ประณีตของเธอ พิ่งเข้าไหล่ของฉินเฟิง เพราะเรื่องที่เกิดขึ้นในวันนี้ ทำให้อินซินรู้ สึกประทับใจ จึงเผยความในใจออกมา

หลายปีมานี้ ในที่สุดก็มีคนมาดื่มเหล้าแทนเธอแล้ว

ที่ผ่านมา มีแต่คนพยายามมอมเหล้าเธอ เพื่อวางแผนทำให้ เธอเมา และทำในสิ่งที่น่าขยะแขยง

ส่วนครั้งนี้ ฉินเฟิงก็คว้าแก้วเหล้าของเธอและปิดกั้นพวกฟาง เย็น วินาทีนั้น ทำให้เธอรู้สึกหวั่นไหวกับ

ฉันเพิ่งเล็กน้อย มีสามีที่ยอมปกป้องตัวเอง ก็ไม่ใช่เรื่องแย่ อะไรเลย

“เอ่อจริงด้วยสิ ทำไมคุณถึงดื่มได้เยอะขนาดนี้” อิ่นซินถาม

“ฝึกมาน่ะ เราทุกคนที่นั่นชอบดื่มหนิวหลันซานเอื้อตัวโถวกันที่ สำคัญคือราคาถูกไม่ทำให้มึนเมาดื่มลงไปแล้วอุ่นๆ ทหารทั้งกองก็ชอบดื่มกัน”

“หนิวหลันซานเอ้อกัวโถว”

อินซินจำเหล้าชนิดนี้ไว้ แต่ก็ทำได้เพียงแค่จำไว้เท่านั้นแหละ เธอไม่กล้าที่จะหยิบเหล้าเจ็ดหยวนนี้ส่งมอบให้ใครหรอก

พอกลับมาถึงบ้าน ฉินเฟิงก็รีบหาที่ที่ไม่มีคนอยู่ และโทรศัพท์ ออกไปทันที : “หยุน ช่วยฉันเตรียมแหวนวงหนึ่ง
แหวนขอแต่งงาน แล้วช่วยฉันจัดเตรียมด้วยละกัน เตรียมพิธี ขอแต่งงานที่จะต้องสะท้านไปทั่วทั้งเมืองด้วย

นี่คือสิ่งที่ฉันเพิ่งติดค้างกับอินซิน

เขาไม่เคยสารภาพรักกับอินซินมาก่อน ไม่เคยเลยสักครั้ง

เพราะฉะนั้น ครั้งนี้เขาจะสร้างความฮือฮาไปทั่วทั้งเมือง เพื่อ พิสูจน์ให้ทุกคนเห็นว่า เขาต้องการที่จะชดเชยให้ผู้หญิงที่ให้ กำเนิดลูกสาวที่น่ารักกับเขา และผู้หญิงที่ต้องทนทุกข์ทรมานนับ ไม่ถ้วนในช่วงเจ็ดปีที่ผ่านมา

เป็นเขาเองที่ต้องขอโทษอินซิน

ณ โรงพยาบาลแห่งหนึ่งของเมืองเจียงเฉิง

ภายในห้องฉุกเฉิน มีหมอระดับสูงกลุ่มหนึ่งกำลังรักษาฟางเย้ น หลังจากการรักษาอาการเขามาตลอดทั้งคืน ฟางเย็นถึงได้ฟื้น ขึ้นมา

ทันทีที่ตื่นขึ้นก็กัดฟันและพูดว่า “ฉินเฟิง! ฉันกับแกอยู่รวม โลกกันไม่ได้!”

“ลูก ไปทำอีท่าไหน ถึงได้เป็นพิษสุราเรื้อรัง ดื่มไปเท่าไหร่ กัน?”

ที่ข้างเตียง มีชายวัยกลางคนที่มีจมูกม มือไขว้หลัง เมื่อเห็น ว่าฟางเย้นฟื้นแล้ว เขาก็เดินมาและขมวดคิ้ว
“ผมโดนคนเล่นงานเข้าแล้ว ”

ฟางเย้นรายงานเรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้น คนคนนี้ คือพ่อของฟางเย็น ประธานบริษัทฟางซื่อกรุ๊ป ฟาง อฮุย

“บริษัทซานหยวนกรุ๊ป

แววตาของฟางจือฮุยฉายแววโหดเหี้ยม กล้าทำลูกชายฉัน ใน หาที่ตายแท้ๆเลย

“คุณพ่อครับ ตอนนี้อย่าเพิ่งหาเรื่องบริษัทซานหยวนกรุ๊ป ผมมี ข้อตกลงกับบริษัทซานหยวนกรุ๊ปของอินปาย เขาใช้อำนาจของ ครอบครัวเพื่อกด อินซิน ให้เธอส่งมาถึงที่ให้ผมเล่น และตระกูล บริษัทฟางชื่อกรุ๊ปกับบริษัทซานหยวนกรุ๊ปได้ร่วมมือกัน เอาโปร เจคบริษัทเฟิงซิ่งกรุ๊ปไว้

ฟางเย้น โบกมือบ่งบอกว่าปล่อยให้เขามาจัดการเองหลังจาก ที่ฟางจือฮุยจากไปเขาก็เรียกคนสนิทของ

เขามา และพูดขึ้นว่า: ไปตามหาเขียวจอมาให้ฉัน

ครับ

คนสนิทคนนั้นกลับไปแล้ว

อีกหนึ่งชั่วโมงต่อมา ก็พาคนๆนึงกลับมา

“โห คุณชายฟาง คุณเป็นอะไรไป หรือว่าคุณถูกตีมาหรอ?