บทที่ 5 ไม่ปล่อยเธอแน่

ตรงประตู มีร่างสูงโตผู้หนึ่งได้ผลักประตูเข้ามา สายตาเย็นชาเขามองมาทางนี้ “ เกิดอะไรขึ้น? »

ลี่มินจินเห็นเขาเข้ามา รีบชี้ไปที่ซูซินหว่าน “มู่ฟาน ยัยนี่กำลังจะฆ่าหลานฉัน เธอรับส่งยัวหลีไปโรงบาล เร็ว..……….”

ถังยัวหลีก็พูดด้วยความเศร้าว่า “มู่ฟาน ช่วยลูก ของพวกเราด้วย!”

สายตามู่ฟานจ้องเห็นเลือดที่ไหลจากกระโปรงถัง ยัวหลี รีบพุ่งเข้าไปอุ้มเธอขึ้นมา

ขณะเดินผ่านซูซินหว่าน เขาได้หยุดและพูดเย็น

ชาใส่เธอ

ซูซินหว่าน ท้องยัวหลีมีลูกของผม ถ้าเกิดอะไร ขึ้นมา ผมไม่ปล่อยตัวเธอแน่ ”

ลี่มินจินก็ทำหน้าขยะแขยงและพูดว่า

“ ยัยหน้ารังเกียจ ถ้าหลานฉันไม่ปลอดภัยขึ้นมา ฉันจะเอารูปที่ถ่ายตอนเช้าโพสต์ลงในเน็ต ให้ชื่อเสียง เธอเหม็นเน่า”

พูดจบ แม่ลูกฉินทั้งสองก็เดินออกบ้าน เหลือตัวซูซิ นหว่านหมดหวังอยู่ตรงนั้น เธอรู้สึกว่าตัวเธอเย็นไปหมดเลย

เธอสัญญากับพระเจ้าว่า สิ่งที่เธอเจอในวันนี้ สักวัน ในอนาคต เธอจะให้พวกที่ทำร้ายดูถูกเธอชดเชยให้เธอ ทั้งหมดแน่!”

5ปีต่อมา

ท่าอากาศยานนานาชาติเมืองจิ่น

ช่องทาง VIP แฝดชายหญิงน่ารักคู่หนึ่งกำลังจับ มือเดินออกมา และทันใดนั้นก็ดึงดูดสายตาคนรอบครั้ง เลยทีเดียว

สาววัยรุ่นที่เดินผ่าน ต่างตกใจกับหน้าตาและอายุ ของเด็กน้อยทั้งสองนี้ รีบยิบมือถือขึ้นมาถ่ายอย่างอด

ไม่ไหว

เด็กชายได้รู้สึกถึงสายตาคนรอบข้างที่มองเข้า มา เธอขมวดคิ้วที่คมชัดของเธอเล็กน้อย แต่ก็ไม่ได้ว่า อะไร

ส่วนเด็กหญิงรึสึกชอบที่ได้เป็นจุดมองของทุกคน เปลี่ยนท่าโพสต์ไปมา ทำปากจู๋ใส่บ้าง หรือแอบหน้าน่า รักบ้าง น่ารักจนทำเอาขนถ่ายใจละลายเลยทีเดียว
“ พี่ชายค่ะ ที่นี้หรอบ้านเกิดม่ามี้? คนพวกนี้ดูใจดี จังเลย หนูชอบที่นี้”

ซูอิโนะมองน้องสาวเธอที่จะเดินต่มกล้องไปแล้ว ปวดหัวขึ้นมาเลย และได้ไปจับมือเธอแน่เอาไว้ “รอแป ปหนึ่ง ชอนจิน ม่ามี้ไปรับกระเป๋าอยู่ พวกเรารอแปป หนึ่ง”

ได้ยินซูอิโนะกล่าวถึงม่ามี้ ซูชอนจินจึงหยุดเดิน และบอกลากับพี่ๆที่ถือกล้อง พูดอย่างไม่ค่อยเต็มออก มาว่า

“ก็ได้ งั้นพวกเรารอม่ามี้ที่นี่กัน แต่ว่า……

ซูชอนจินเลียริมฝีปากเธอ แล้วลูกท้องเธอที่แบน “เมื่อกี้บนเครื่องบินกินไม่อิ่ม ชอนจินหิวอีกแล้ว ถ้าหิวก็ จะไม่มีแรงยืน…..

ซูชอนจินทำตาโตน่าสงสาร อยากจะให้ซูอิเนาะ

เห็นใจเธอ

ซูอโนะรู้อยู่ว่าน้องสาวเธอเป็นนักแสดงตัวแม่ แต่ เห็นไม่ได้น้องสาวขมวดคิ้ว และวาวตาที่เต็มไปด้วยน่า สงสาร ก็เลยเอาช็อกโกแลตทรัฟเฟิลที่ม่ามี้เคยให้ไว้ แต่เธอยังไม่ทันกิน เอาให้ซชอนจิน “ อา มีแค่ชิ้นเดียวแล้ว……

ซูอิโนะยังพูดไม่จบ ซูซอนจินก็แย้งเอาช็อกโกแลต บนมือไปและพูดอย่างมีความสุขว่า “ว้าๆๆ! ช็อกโก แลตทรัฟเฟิล ชอนจินชอบอันนี้ที่สุดเลย!

“ชอบอะไรที่สุด? ชอนจินเธอแย่งของกินจากพี่ อีกแล้วช่ายมั้ย?”

เสียงหวานได้พูดเข้ามา ทั้งสองตัวหันไปมองสาว สวยที่กำลังเดินเข้ามา

“ไม่ใช่น้าค่ะ!”

ซูชอนจินรีบเอามือเธอซ้อนไปข้างหลัง ตอบพร้อม

ไสหัวไปด้วย

“พี่ชายเป็นคนให้หนูเองน้า ม่ามี้ช่วยเอากับคืนไม่ได้!”

ซูชอนจึงรู้สึกว่ากริยาเมื่อกี้ของเธอไม่ต่างอะไร กับโจรเลย เธอเลยดูเหมือนกินปูร้อนท้อง

ซูซินหว่านมองลูกสาวเธอที่ได้แต่กิน ส่ายหัวอย่าง หมดหนทางกับเธฮ “เธอนี่ รังแกพี่ชายตลอดเลย!”