ว่าที่ตัวที่หล่อน่าขยำ น่าขย่ม

“ยัยริน แกไม่อยากมีแฟนบ้างเหรอ เพื่อนๆ เขาก็มีแฟนกัน หมดแล้ว” ยัยพราวเพื่อนสนิทของฉันพูดขึ้น ตอนนี้เรานั่งอยู่โต๊ะ หินอ่อนใต้คณะยังไม่ถึงเวลาเข้าเรียนเลยมานั่งส่องหนุ่มๆ ซะ หน่อย

“ไม่ค่ะ ไม่รีบ อายุยังไม่เยอะซะหน่อย” ฉันพูดพร้อมกับกิน ขนมที่อยู่ในมือ

“แกไม่เหงาเหรอ ที่ฉันพูดเพราะรู้สึกผิดตอนที่พวกฉันไปกับ แฟนแล้วแกต้องมานั่งหงอยอยู่คนเดียว” ยัยขวัญนี่ก็อีกคน พวก มันพูดทำให้ฉันคิดทันทีว่าควรจะมีแฟนกับเขาดีไหม เพราะ ตั้งแต่เล็กจนโตฉันยังไม่เคยมีแฟนกับเขาสักคน

“พวกแกจะพูดทำไม”

“เอ้า ก็เผื่อเพื่อนอยากมี” ยัยหลิวก็เอากับเขาด้วย

ฉันมีเพื่อนสนิทอยู่สามคนผู้หญิงล้วน ส่วนผู้ชายก็มีนะ แต่ก็ไม่ ได้สนิทมากเหมือนสามคนนี้

“เลิกพูดเถอะ ถึงเวลามันก็มาเองแหละ” ฉันตัดรำคาญ

“ไม่ได้ เอางี้ฉันขอท้าแก ให้แกมีแฟนและต้องเอาหล่อๆ ล่ำๆ น่าฟัด น่าหยิก น่าขยำ น่าขย่ม” ยัยขวัญกัดปากกัดฟันพูด สงสัย มันต้องคิดไปพร้อมกับพูดแน่ๆ ยัยนี่มันตื่นเข้าสมอง
โอ๊ย ยัยบ้า ไปขย่มแฟนแกโน้น” ฉันโว้ยขึ้น มันให้ฉันหา แฟนหรือให้ฉันหาผัวกันแน่

“ผัวฉันขย่มอยู่ทุกวันไม่ต้องบอกหรอก” นั่นไง มันตื่นมาก จริงๆ แล้วกลุ่มฉันเป็นกลุ่มที่พูดอะไรตรงๆ ไม่อายปากด้วย

“ฉันเห็นด้วยกับยัยขวัญนะริน มีผัวเหอะ”

“ยัยพวกบ้า แฟนเหอะ” ฉันอยากจะบ้าตายกับพวกมันทำไม ถึงอยากให้ฉันมีแฟนนัก แต่ก็เข้าใจอยู่หรอกว่ากลัวฉันจะเหงา แต่มันก็ไม่ใช่เปล่าวะ แฟนไม่ใช่หากันง่ายๆ นะ

“นั่นแหละ จะแฟนจะผัวก็แล้วแต่ แต่แกต้องหาให้ได้ ถ้าแกหา ได้แกอยากได้อะไรฉันจะหาให้ ฉันหันขวับไปหายพราวทันทีที่ ได้ยินแบบนั้น อยากได้อะไรจะหาให้งั้นเหรอ

“พูดจริง”

“จริง”

“ก็ได้แต่แกห้ามคืนคำนะ” ฉันยอมเล่นกับมันด้วย

“แน่นอน แล้วอะไรที่แกอยากได้” มันหันมาถามฉัน ฉันยกยิ้ม มุมปากสิ่งที่ฉันจะขอก็ไม่มีอะไรมากหรอก

“คอนโดใกล้ๆ มอสักห้อง” ฉันบอกมัน ตอนนี้ฉันอยู่ที่บ้านแต่ มีแพลนว่าจะย้ายมาอยู่คอนโด ตอนนี้ยังไม่ได้หาแต่ก็มีดูๆ ไว้ บ้าง ทีแรกว่าจะขอพ่อซื้อสักห้องแต่มีข้อเสนอมาแบบนี้ก็ไม่ต้อง รบกวนที่บ้านแล้ว
“อีโลภมาก” ยัยพราวอ้าปากค้างแล้วหันมาตะโกนใส่ฉัน

“ให้ไม่ได้เหรอ อยากให้เพื่อนมีผัวต้องลงทุนกันหน่อย” ฉัน ยักคิ้วให้มัน แค่คอนโดห้องเดียวขนหน้าแข่งมันไม่ร่วงหรอกมัน รวยจะตาย

“เออ ถ้าแกมีผัวฉันจะซื้อให้เอาไว้ไปขย่มกับผัวให้หนำใจไป เลย” ดูมันพูดเข้า เพื่อนฉันแต่ละคน แต่มันก็ใจกล้ามากนะที่กล้า ให้ฉัน

“พูดแล้วห้ามคืนคำ” ฉันจ้องหน้ามัน มันก็จ้องหน้าฉัน นี่พวก มันอยากให้ฉันมีผัวจริงๆ เหรอ แล้วผู้ชายหล่อน่าฟัด น่าข น่าขย่ม นี่มันหากันได้ง่ายๆ ที่ไหนล่ะ

“ยัยริน แก แกฉันหาผัวให้แกได้แล้ว” ในขณะที่ฉันจ้องตากับ ยพราวอยู่นั้น ยัยหลิวก็สะกิดฉันจากด้านหลัง

“อะไร ผัวฉันนี่มันหาง่ายขนาดนั้นเลยเหรอ” ฉันหันไปหามัน

อย่างเซ็งๆ

“ไม่รู้ว่าง่ายไหม รู้แต่ว่าหล่อ ล่ำ น่าขยำ น่าขย่มมาก” ยัยนี่ท่า จะเป็นเอามาก

“ไหน”

“โน่นเดินไปโน่นแล้ว เห็นไหม พวกแกว่าไงคนนี้ผ่านไหม ฉัน มองตามที่มันก็เห็นหลังผู้ชายท่าทางหุ่นดีคนหนึ่งที่เดินเข้าไป ในตึกเรียนแต่ดูเหมือนเขาจะไม่ได้เรียนคณะนี้เพราะเขาใส่เสื้อ ช็อป
“ผ่าน ถึงฉันจะเห็นแค่ด้านหลังฉันก็ให้ผ่าน ถ้าแกบอกหล่อฉัน เชื่อ” ยัยพราวก็เป็นไปด้วยอีกคน

“ฉันก็ผ่าน ถึงจะเห็นแค่สันจมูกแวบๆ ฉันเชื่อสายตาแก” ยัย ขวัญก็ด้วย

“ลุยเลย คนนี้แหละ”

“พวกแก อย่าบ้านักเลยน่า ใครก็ไม่รู้ เขาเป็นคนยังไง นิสัยยัง ไง แล้วถ้าเกิดเขามีแฟนแล้วล่ะ ฉันไม่เอาด้วยหรอก ฉันจะหา เอง” ฉันค้านพวกมัน ถ้าเกิดผู้ชายคนนั้นเป็นคนไม่ดีล่ะจะทำยัง ไง แล้วถ้าเกิดเขามีแฟนล่ะ ฉันไม่อยากทำบาปหรอกนะ

“โอ๊ย แกคิดเยอะไปรึเปล่า ฉันไม่ได้ยุให้แกทำบาป แต่เราไม่ ลองเราก็ไม่รู้” พวกมันนี่ท่าจะเป็นเอามากจริงๆ

“เออๆ ๆ แล้วแต่พวกแก ฉันไปก่อนต้องรีบกลับบ้าน” วันนี้

ไม่มีเรียนแล้ว ฉันเลยอยากรีบกลับบ้านเพราะพี่ชายฉันจะกลับ

มาวันนี้ ฉันมีพี่ชายคนหนึ่ง ชื่อมินนะ

“เอ้า ยัยรินแกไม่รอดูเขาก่อนเหรอ” ฉันโดนยพราวดึงไว้

“พวกแกอยากดูก็ดูไปสิ ฉันรีบ” ฉันแกะมือมันออก แต่มันไม่

ออก

“รอก่อน นั่นไง นั่นไงแกเขาเดินออกมาแล้ว” ฉันถอนหายใจ ออกมายาวๆ อะไรของมันนักหนา ป่านนี้พี่มินคงถึงบ้านแล้ว “พวกแกนี่”
“หันไปมองเดี๋ยวนี้ยัยริน ว่าที่ตัวแกเดินมาทางนี้แล้ว” ฉันอ้า ปากค้าง แล้วรีบเอามือปิดปากมันไว้ มันพูดเสียงดังมาก เพราะดู ได้จากคนที่หันมามอง

“อือๆ อื้อ” ย้ยพราวดินออกจากมือฉัน

“พอแล้วแกเดี๋ยวมันก็ขาดอากาศหายใจก่อนพอดี แต่เขาหล่อ จริงๆ เว้ยแกยัยหลิวไม่ได้โม้” ยัยขวัญห้ามฉันแล้วก็ทำสายตา เพ้อฝันมองไปด้านหลังฉัน จนฉันอดหันไปมองไม่ได้

“หล่อไหมแก” หลังจากที่ฉันปล่อยมือออกจากปากมัน มันก็ กระตือรือร้นถามฉันทันที ฉันเห็นซะที่ไหนล่ะ เขาเดินไปโน่นแล้ว เห็นแต่ข้างหลังเหมือนเดิม แต่ท่าจะหล่อจริงไม่งั้นพวกนี้ไม่เป็น ขนาดนี้หรอก

“หล่อมั้ง” ฉันตอบพวกมันไปส่งๆ

“หล่อ งอะไรของแก หล่อมากต่างหาก” ยัยพราวพูด

“พูดอะไรเกรงใจผัวพวกแกด้วย โน่นมาโน้นแล้ว” ฉันบอก พวกมันเพราะสามหนุ่มแฟนมันเดินมาทางนี้แล้ว แต่ละคนความ หล่อกินกันไม่ลงจริงๆ

เดินมาอย่างกับบอยแบรนด์

“ไหน จริงด้วย” ยัยขวัญทำท่าสงบเสงี่ยมทันที

“ฉันไปก่อนนะ” ฉันโบกมือลาพวกมัน

“ฉันจะสืบเรื่องของว่าที่สามีแกให้ พรุ่งนี้รีบมานะเว้ย” ยัยพราวยังมีหน้าตะโกนตามหลังฉันอีก พวกมันคงอยากให้ฉันมี แฟนมาก

ชีวิตฉันยังไม่เคยมีแฟนเพราะคิดว่า การมีแฟนจะนําความ วุ่นวายเข้ามาในชีวิต เหมือนกับพวกมัน ถ้าเกิดว่าเรามีความ รู้สึกดีๆ กับใครสักคน รู้สึกรักผู้ชายสักคนที่เป็นความรักแบบ ชายหญิง มันจะทำให้ฉันคิดเรื่องของเขา คอยห่วง หวง คอย ระแวงเหมือนอย่างที่พวกเพื่อนฉันเป็นอยู่ ฉันเป็นคนที่ไม่อยาก คิดอะไรมาก ไม่อยากให้ชีวิตยุ่งยาก อยากอยู่เงียบๆ ถ้าจะมี ใครเข้ามาในชีวิตฉันจริงๆ มันก็ต้องดีกว่าเดิม ไม่ใช่ทำให้เรา ทุกข์ใจกว่าเดิม

แต่พวกมันกลับบอกว่าฉันเป็นพวกที่คิดอะไรไม่เข้าท่า ชีวิตคน เรามันต้องใช้ให้คุ้ม การมีแฟนก็ถือเป็นประสบการณ์ของชีวิต และมันก็มีทั้งความสุขและความทุกข์ปนกันไป