มีเสี่ยเลี้ยง

“เอาไป คราวหลังไม่ต้องใช้กินแล้วนะ” ฉันพูดหน้ามุ่ย

“ใช้แค่นี้ไม่ได้ไง ที่บอกว่าจะพาไปเลี้ยงเรื่องจริงอยากไป ที่ไหนบอกมาเลย” สีหน้าฉันดีขึ้นมาหน่อยเมื่อพี่ชายพูดถึงผล ตอบแทน

“วันนี้วันพุธ เป็นวันศุกร์ที่ผับ รินจะชวนเพื่อนไปด้วย โอเค ไม่อั้นนะบอกเลย” ฉันพูดยิ้มๆ

“อืม ได้”

“น่ารักที่สุด สมกับที่น้องเหนื่อยหน่อย” ฉันพูดอย่างอารมณ์ดี

และวันศุกร์ก็มาถึง

“พวกแกไปเที่ยวกันพี่มินเลี้ยง ไม่อั้น” ฉันชวนพวกมันขณะจะ

กลับบ้านหลังเลิกเรียน

“จริงดี”

“จริง ไปได้เปล่า”

“ได้ สาฉันกลับบ้าน” ยัยพราวบอก

“ฉันก็ได้ แต่ต้องขอก่อน” ยัยขวัญบอก

“แกล่ะหลิว”

“น่าจะได้นะลองขอก่อน”
“โอเค ตามนั้นได้เรื่องยังไงไลน์มานะ แล้วไปเจอกันที่ผับ ใคร ไม่ไปเสียใจนะจ๊ะเพราะฟรี แต่ถ้าสาพวกแกจะตามไปคุมก็ได้นะ” ฉันบอกพวกมันแล้วเดินไปที่รถเพื่อกลับบ้าน

“กลับมาแล้วค่ะ” เข้ามาในบ้านก็เห็นแม่กำลังทำกับข้าวอยู่

“กลับไวนะวันนี้” แม่หันมาหาฉัน

“รินมีนัดกับพี่มินนะคะแม่วันนี้ พี่มินจะไปเลี้ยงในที่ผับ ขอ อนุญาตนะคะ สัญญาจะไม่เมามาก” ฉันเดินเข้าไปกอดท่านจาก ด้านหลัง ฉันเป็นเด็กดีนะ จะไปเที่ยวก็ต้องขอแม่ก่อน

“เที่ยวบ่อยไปนะช่วงนี้” แม่ฉันพูดพร้อมกับหั่นผักไปด้วย

“แหะๆ นิดหน่อยค่ะ เดี๋ยวช่วงจะสอบในก็ไม่เที่ยวแล้ว นะคะ” ฉันอ้อน

“ไปก็ดูแลตัวเองด้วย แม่ต้องบอกพี่เราซะหน่อยพาน้องไป

ด้วยแต่ไม่ดูแลน้องให้น้องดูแล” แม่ฉันบ่นเลย เพราะเมื่อคราว ก่อนพี่มินเมาแม่เลยพี่มินใหญ่เลย ฉันนี่แหละเล่าให้ฟัง ฮ่าๆๆ

“ดุเลยแม่” ฉันสนับสนุน

“ดุใครกันครับ” นั่นไง ตายยากจริงๆ พูดไม่ทันไรเจ้าตัวก็เดิน เข้ามาเลย

“ดุเรานั่นแหละ จะพาน้องไปเที่ยวก็ดูแลน้องด้วยไม่ใช่ให้น้อง ดูแล” พอแม่พูดแบบนั้นมันก็หันมาถลึงตาใส่ฉัน ฉันก็ได้แต่ยิ้ม หวานให้
“ก็ตอนนั้นเพื่อนมันมันมอมเหล้ามินนี่ครับ อีกอย่างไม่มีใคร ทําอะไรยับรินหรอกเพื่อนมันก็อยู่

“จ้าๆ ไปเถอะพากันไปเปลี่ยนชุด อาบน้ำแล้วลงมาทานข้าว แล้วจะไปไหนก็ไป” นั่นไง โดนไล่เลย

คร้าบ จุ๊บหน่อย”

“ค่ะ จุ๊บ” ฉันกับพี่มินขึ้นไปบนบ้านแยกกันเข้าห้อง

“เด็กพวกนี้นี่”

แล้วคืนนั้นฉันก็ออกไปเที่ยวกับพี่มินพวกเพื่อนก็มากันได้ทุก คน สามีพวกมันอนุญาต ดีงามไปอีก

“อย่าเมานะ” พีมินบอก

“เมาพี่ก็ดูแลในสิ วันนั้นในยังพาพี่กลับบ้านเลย” ฉันยกเอาวัน ที่พี่มินเมาขึ้นมาอ้าง

“ย้อนหรอก”

“เรื่องจริง นานๆ ที่เพื่อนในจะมาครบ ขอเมาหน่อยนะพรุ่งนี้ก็ ไม่มีเรียนด้วย” ฉันเอาหน้าไปถูแขนอย่างออดอ้อน

“แฮมๆ เพื่อนยังไม่มาก็แอบสวีทโว้ย” ฉันเงยหน้ามองต้น เสียงก็เห็นเป็นเพื่อนพี่มิน พี่ชายฉันนัดเพื่อนมาด้วยเหรอ

“พี่นัดพวกมันมาเอง แล้วนี่เพื่อนเรามารึยัง” ฉันพยักหน้า เข้าใจ เพื่อนพี่มินก็ทยอยกันเข้ามานั่ง เราจองโซนวีไอพีเอาไว้ แถมโต๊ะที่จองไว้ใหญ่มาก
“กำลังเดินเข้ามาค่ะ

“อ่อ มิน เพื่อนไอ้ไม้จะมาด้วยนะ” พี่เมฆบอก แสดงว่านายไม้ หม่อนนั้นมาด้วย มาทำไมแล้วฉันจะสนุกได้ไง

“มึงจ่าย” พีมินถาม

“ไม่โว้ย ใครบอกจะเลี้ยงจะ

“กูเลี้ยงแค่รินกับเพื่อนๆ พี่มินบอก

“โห่ เปย์แค่สาวไอ้เวร” พี่เมฆโว้ย

“แล้วจะทำไม” พี่มันทำหน้ากวนๆ

“เพื่อนน้องรินก็มาเหรอครับ” พี่ทิวถามฉัน

“ใช่ค่ะ กำลังเข้ามา” ฉันยิ้มบอก

“มีโสดๆ ให้พี่สักคนไหมครับ” ถ้าพวกนั้นมาได้ยินคงเสนอตัว ว่าโสดกันทุกคนเพราะพี่ทิวหล่อน้อยซะที่ไหน

“รอถามพวกมันเอาเองดีกว่าค่ะ” ฉันไม่อยากให้เพื่อนเสีย

โอกาส ฮ่าๆ

“นั่นไงคะ มาแล้ว ยัยพราวทางนี้” ฉันโบกมือให้ยัยพราวและ คนอื่นๆ ให้พวกมันเห็น

“แก คนเยอะมาเลยอ่ะ” พอมาถึงยัยพรามก็กระซิบพูดกับฉัน แล้วเหลือบตาไปมองรอบๆ

“อ่อ พี่มินสวัสดีค่ะไม่เจอนานหล่อขึ้นนะเนี่ย
“ครับ น้องพราวก็สวยขึ้นครับ” แนะพี่ชายฉันปากหวานไปอีก พี่ชายฉันรู้จักเพื่อนฉันทุกคน ต่างจากวันที่ไม่รู้จักเพื่อนพี่มินเลย เพราะถึงพี่มันจะอยู่เมืองนอกฉันก็เล่าเรื่องฉันให้พี่มันฟังทุกเรื่อง แต่ยัยพราวฉันจะสนิทเป็นพิเศษเพราะเราเป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่ เด็กๆ

“ปากหวาน”

“หยุดหยอดกันได้แล้วนั่งๆ พี่มินจำสองคนนั้นได้เหมือนกันใช่ ไหมคะ นั่นหลิวกับขวัญ

“ครับจําได้”

“สวัสดีค่ะพี่มิน”

“ครับ”

“ไอ้มันถึงจะควบสาวๆ ไว้คนเดียวหมดเลยรึไงวะ” พี่ทิวพูดขึ้น ทำให้ฉันนึกได้ว่ามีพวกพี่เขาอยู่ตรงนี้ด้วย มัวแต่สนใจเพื่อน

“พวกแกนั่นเพื่อนพี่มิน คนนั้นพี่ทิว พี่เมฆ แล้วก็พี่ไผ่ อายุเท่า มิน” เป็นฉันที่แนะนำให้พวกมันรู้จักเพื่อนพี่ชายตัวเอง

“สวัสดีค่ะพี่ๆ เพื่อนฉันก็ทักทาย พร้อมกับยิ้มหวานไปให้ พวกนี้คงลืมไปแล้วว่าตัวเองมีผัวแล้ว

“สวัสดีครับสาวๆ มีใครยังโสดไหมครับ แต่ถึงไม่โสดก็มา อ่อยพี่ได้นะครับ” พี่ทิวแซว ทำให้พวกเพื่อนๆ ของฉันหน้าแดง เลยทีเดียว
อร่อยแค่ไหนคะถึงอยากให้อ่อย” ฉันหันไปมองยัยพราวทันที ที่มันพูดประโยชน์นั้น แรดมากเพื่อนฉัน มันก็ไปเล่นกับพี่เขาด้วย

“ถ้าอยากรู้ว่าอร่อยแค่ไหนก็มานั่งตรงนี้สิครับพี่จะให้ชิม” พี่ ทิวพูดสายตานี่แพรวพราวจ้องยัยพราวตาเป็นมัน มันทำให้ฉัน ขนลุกไปด้วย

“พอดีอิ่มแล้วค่ะ” นั่นไง ฉันว่าแล้วยัยพราวต้องเป็นฝ่ายยอม

แพ้ แต่สายตาก็ยังต้องพี่ทิวอยู่

“นึกว่าจะแน่” พี่ทิวพูดยิ้มๆ

“นึกถึงผัวแก่ไว้เพื่อน” ฉันก้มลงไปกระซิบกับมัน มันก็หันมา ส่งค้อนให้ฉัน

“อ่อยนิดอ่อยหน่อย ไม่ได้คิดจะลองชิม ไม่ต้องห่วง” มันก็ กระซิบตอบฉัน

“พวกแกสองคนมีอะไรกัน” ยัยขวัญก้มลงมาบ้าง

“มีอะไรที่ฉันไม่รู้” ยัยหลิวเอาอีกคน

“ฉันก็เตือนภัยพราวว่ามันมีผัวแล้ว” ฉันพูดแค่นั้นทุกคนก็เงย หน้าขึ้นเหมือนเดิม

“ปล่อยแรดสักวันเถอะแก” ยัยขวัญพูด

“ฉันกลัวว่าแรดจะหาทางกลับสวนสัตว์ไม่เจอน่ะสิ” ถ้าผัวมันรู้ ตาย พี่เลย์ใจดีน้อยซะที่ไหน

“ไม่ต้องห่วงหรอกน๊า ฉันแค่เล่นๆ” ยัยพราวหันมากระซิบ
“สาวๆ กระซิบอะไรกันครับ อยากดื่มอะไรสักเลยนะ” เป็นพี่มิ นที่แยกเราออกจากการสนทนา

“ขอบคุณค่ะเสี่ย” เมื่อได้ยินแบบนั้นฉันก็กระโดดเข้าไปเกาะ แขนที่มินแล้วกระแซะเบาๆ พูดเสียงหวาน

“อิจฉาโว้ย” พี่เมฆตะโกนขึ้น

“เรื่องของมึง แต่ห้ามยุ่งกับน้องๆ เด็ดขาดไปเรียกสาวๆ ของ พวกมึงมาเอง” พี่มินเอ่ยเสียงเรียบพูดกับเพื่อน พี่ชายฉันห่วง เพื่อนฝูงฉันเสมอ

“เออ เรียกมาดิไอ้ทิว” พี่เมฆสั่งเพื่อน จะมีก็แต่พี่ไผ่ที่เงียบฉัน สังเกตพี่เขาหลายทีแล้วว่าพี่เขาไม่ค่อยพูดน่าจะเป็นคนเงียบๆ

พี่ทิวเรียกสาวๆ มาให้เพื่อนและตัวเขาเอง เรียกได้ว่าครบ หมดทุกคน ส่วนพวกฉันก็สนุกของพวกฉันไป

“มาแล้วเหรอไม้” ชื่อที่เข้ามาในหูทำให้ฉันหันไปมอง ก็เห็น นายไม้หม่อนกับเพื่อนของเขาอีกสามคนเดินเข้ามา ยัยพราวนี้ สะกิดฉันใหญ่เลย ฉันหันไปถลึงตาใส่มัน

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ