ตอนที่7 ออกไปซะ

ก้าวของญาอี๋แข็งทื่ออยู่ที่อยู่เดิม ภายในใจรู้สึกหวาด กลัว ยืดหลังขึ้นตรงอย่างระวัง

“คุณจะทำอะไร ?

ประยงหันขวับ สีหน้าเย็นชาสายตาแหลมเฉียบ: “ญา อี๋ เธอกล้าเลียนแบบงานเพื่อหลอกลวงบริษัท ช่างกล้า หาญจริงๆ เลยนะ”

ญาอี๋ขมวดคิ้ว “ฉันไม่รู้ว่าคุณกำลังพูดถึงเรื่องอะไร”

ประยงยกมือขึ้นและวางเอกสารฟาดลงบนโต้ะอย่าง รุนแรง เขาพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา“ดูเอาเองเถอะ”

เมื่อญาอี๋เข้ามาดูใกล้ๆ เธอก็มองเห็นว่ามันคือผลงาน

ชั้นยอดของเธอ

มันเป็นสิ่งที่เธอใช้เวลาหลายวันหลายคืนนับไม่ถ้วน เพื่อออกแบบอย่างประณีตมาตั้งห้าปี มันจะเป็นการ ลอกเลียนแบบงานไปไม่ได้เลย

“ญาอี๋ เธอนี่มันชั่วร้ายมากเลยนะที่คัดลอกผลงาน ของน้องเธอได้ลงคอ !” ประยงพูดแบบนี้เหมือนกับมี ค้อนทุบลงไปที่หัวใจญาอี๋อย่างรุนแรง

“เธอคิดว่าลันตามีจิตใจอ่อนโยน ไม่คัดค้านเธอ แผน ลับของเธอก็จะสำเร็จได้หรอ ?”
ดวงตาของประยงแคบลง สายตาอันเยือกเย็นเต็มไป ด้วยความกดดันอันเด่นชัด: “ฝันไปเถอะ!”

ญาอี๋คว้าไฟล์งานนั้นมาเปรียบเทียบกันบนโต๊ะ: “ฉัน ไม่ได้ลอก ลันตาต่างหากที่ลอกฉันมาชัดๆ !”

ประยงหัวเราะเยาะ: “ลันตาเป็นสไตลิสต์ที่โด่งดัง ที่สุดในประเทศเลยนะ เขาจะไปลอกงานเธอได้ยังไง ?”

ญาอี้น้อยใจเพราะความน้อยใจและตื่นเต้น ดวงตาสี แดงมีความชื้นเล็กน้อย จ้องเขม็งไปที่ประยง: “ที่หล่อน โด่งดังได้น่ะก็เพราะลอกงานของฉันนี่แหละ !”

สายตาของประยงจ้องค้างไปที่แววตาอันบริสุทธิ์และ ซื่อสัตย์ของเธอหัวใจก็เต้นขึ้นอย่างรุนแรงโดยไม่มี เหตุผล สายตาแบบนี้เหมือนกับเขาเคยเจอมาที่ไหนสัก แห่ง

แต่ในไม่ช้าญาอี๋ก็ย้ายสายตา เธอกำนิ้วของเธอไว้ แน่นและพยายามกลบเกลื่อนความโกรธและความ น้อยใจไว้ในอก

“ฉันไม่สนหรอกว่าพวกคุณจะเชื่อไหม แต่ความจริงก็ คือลันตาลอกฉัน เมื่อ 6 ปีก่อนฉันอดทนกับมัน แต่ตอน นี้ฉันจะไม่ทนกับมันอีกแล้ว !” เธอโยนเอกสารกลับมา บนโต๊ะ “ฉันจะฟ้องหล่อน !”

ประยงหัวเราะขึ้นทันใดและมองญาอี้ด้วยความดู หมิ่นดูแคลน: “คนลอกเลียนแบบงานคนอื่นยังกล้ามาอวดดีอีกนะ ญาอี้ เธอนี่มันไร้ยางอายจริงๆ แต่ฉันจะ บอกให้นะ มีฉันอยู่ทั้งคน เธอไม่มีทางได้รังแกลันตาแน่! เอางานของเธอและก็ออกไปจากบริษัทฉันซะ! อ่อ แล้ว หลังจากนี้อย่ามาเสนอหน้าให้ฉันและลันตาเห็นอีก ถ้า เห็นเธออีกครั้งละก็ฉันจะจัดการเธอแน่ !”

ญาอี๋กัดริมฝีปากของเธอแน่นแล้วจ้องไปที่ประยง ด้วยความเกลียดชัง “ฉันไม่คิดเลยว่าไอ้คนโง่เง่าแบบ คุณจะม้เป็นประธานของตระกูลปนันท์อ่อ จริงสี่ ถ้าคุณ ไม่โง่คุณจะอยู่กับลันตาได้ยังไงล่ะเนอะ !”

ใบหน้าของประยงมืดมัวขึ้นทันใด ทั้งตัวก็เดือดพลุ่ง พล่าน: “ผมโง่หรอ? ”

หัวใจของญาอี๋หดลงด้วยความหวาดกลัวเธอยืดตัว ตรงขึ้น “ใช่ ! นั่นคือคุณ……

พูดยังไม่ทันจบก็เห็นประยงก้าวเข้ามาใกล้แล้วใช้พล

กำลังกระแทกอย่างรุนแรง ทำให้คนช็อค

ข้อมือถูกคนยึดไว้ ร่างกายสูญเสียการทรงตัวพุ่งไป ข้างหลังกระแทกกับผนังอย่างรุนแรง ร้างอันสูโปร่งและ เร่าร้อนของประยงก็กดทับลงทันใด

ใบหน้าที่งดงามและละเอียดอ่อนแต่กลับเย็นและน่า กลัวอยู่ใกล้กับดวงตาของเธอ

“ญาอี๋ เธออยากตายหรอ ?”
ญาอี้ถูกกดทับด้วยพลังกำลังของเขาจนแทบจะ หายใจไม่ออก ดวงตาอันแหลมคมของเธอสั่นคลอน ไม่สามารถควบคุมได้ มองหน้าผู้ชายที่อยู่ข้างหน้าเธอ ด้วยความหวาดกลัว

คนสองคนอยู่ใกล้ชิดกันมากเหลือเกิน ใกล้กันอย่าง คลุมเครือ

ทันใดนั้นความทรงจำอันสับสนวุ่นวายของประยงใน ค่ำคืนเมื่อหกปีที่ผ่านมาก็ผุดขึ้นเมื่อได้สัมผัสเรือนผิว ของผู้หญิง กลิ่นหอมนี้ทำให้เขารู้สึกคุ้นเคย

เขาไม่สามารถต้านทานการใกล้ชิดได้……

ทันใดนั้นประตูออฟฟิศก็ถูกหนึ่งร่างผลักและเปิดเข้า มาโดยพลการ

ปรากฏว่าชุติภาสพาซีซั่นเข้ามา

“ประยง นายกำลังจะทำอะไรกับป้าในอนาคตของ นาย ?”

ประยงหันหัวจ้องเขม็งไปที่ชุติภาสอย่างเย็นชา

ป้าตัวเล็กเนี่ยนะ? ผู้หญิงคนนี้เนี่ยนะ ? ญาอี้รีบผลักประยงออกไปและวิ่งไปอยู่ข้างๆ ชุติภาส อย่างน้อยชุติภาสก็ไม่เอาความกดดันและความรังเกียจอันใหญ่หลวงให้แก่เธอ

แต่เดินยังไม่ถึงสองก้าว ข้อมือของเธอก็ถูกประยงจับ อย่างเหนียวแน่น

ประยงไม่ได้มองไปที่ญาอี๋ เขาเพียงแค่ส่งแสงใน สายตาอันแหลมคมจ้องเขม็งไปที่ชุติภาส: “นายและผู้ หญิงคนนี้มีความสัมพันธ์อะไรกัน? “