ตอนที13 100%ว่าด้วยเรื่องของน้องสอนพ

“ผมว่านั่งตรงนี้ก็ได้นะครับ” พ่อนายเอกเอ่ยเสียงใสออกมา พร้อมฉีกยิ้มผล ใฝลแจกจ่ายแก่ทุกคนเหมือนอย่างเคย พอ ทุกคนในกลุ่มนั้นโดนดาเมจจากยิ้มหวานของแทยัง มีหรือที่ จะขัดคําขอ พวกเขาต่างพากันนั่งลงที่โต๊ะข้างหลังผมทันที โดยไม่สนว่าตรงนี้จะมีตัวร้ายที่พวกเขาเกลียดนักเกลียดหนา นั่งอยู่ บางทีผมก็ไม่เข้าใจเนื้อเรื่องในนิยายนะ ผมสังเกตว่า ในทุกๆครั้งที่โนอาร์มีเรื่อง พวกตัวเอกจะเข้าใกล้แล้วมากวน ใจเขาก่อนเสมอ ในเมื่อพวกเขาเกลียดโนอาร์แท้ๆแต่ก็ยังเข้า ใกล้โนอาร์อยู่ตลอดเวลา นี่มันจงใจหาเรื่องกันชัดๆ

ผมมองบนแล้วกลับมากินข้าวต่อทันที ไม่อยากจะคิดต่อให้ ปวดหัว หากจะนั่งตรงนี้กันก็เชิญ แต่ถ้าสร้างความรำคาญเมื่อ ไหร่ล่ะก็…ผมไม่ไว้หน้านะครับ ถือว่าเดือนผ่านบีตาไปแล้ว และผมก็จะไม่ตอบโต้เหมือนที่โนอาร์เคยทำหรอก ถ้าอยากรู้ ว่าฟิล์มภวินทร์ร้ายได้แค่ไหนก็ต้องลองดูกันสักตั้ง พ่อจะทุบ จนไม่กล้าเข้ามาเฉียดกันอีกเลยคอยดูสิ…

“มึงจะใช้เพลงนี้เต้นโซโล่?” ฮิวโก้เอ่ยถามอีกครั้ง เพื่อต่อบท สนทนาจากเรื่องเมื่อครู่

“ใช่!” ผมพยักหน้า
“ไม่! ห้ามใช้เพลงนี้” เขาเริ่มขมวดคิ้ว กลับสู่ร่างนายฮิวโก้คน นิ่งเหมือนเดิม

“ทำไมล่ะ เพลงออกจะดี นายก็ชอบไม่ใช่หรอ” ผมเอียงคอ ถามด้วยความสงสัย

“มึงอย่าลืมว่ามึงยังไม่ได้เดบิวต์ ถ้าเกิดปล่อยเพลงนี้ออกไป มันจะมีผลต่อรายการ นะ รวมถึงตัวมึงด้วย” ฮิวโก้ตักเตือนด้วย สีหน้าจริงจัง แต่จะว่าไป มันก็จริงอย่างที่เขาว่านะ ผมลืมคิดถึง เรื่องนี้ไปเลย ตอนนี้ผมยังเป็นเด็กเทรนด์ ยังไม่ได้เดบิวต์ แถม ยังอยู่ในรายการอีก ถ้าผมปล่อยเพลงนี้ออกไปผลที่จะตามมา ต้องเป็นผลเสียมากกว่าผลดีแน่ๆ

พอเห็นฮิวโก้พูดด้วยความเป็นห่วงแบบนี้แล้วในหัวผมก็จุด ประกายแผนการณ์ชั่วร้ายบางอย่างออกมา

“ฮันแน่…เป็นห่วงกันละสิ” ผมพูดแซวพร้อมยิ้มกรุ้มกริ่มใส่ เขา เพียงไม่นานใบหูกับใบหน้าของเขาก็ขึ้นสีแดงระเรื่อ พร้อมสายตาที่เลิ่กลักทำตัวไม่ถูก ไม่น่าเชื่อว่าคนนิ่งๆแบบเขา จะเสียอาการง่ายขนาดนี้ แบบนี้สิถึงจะแกล้งสนุก

“นี่กูจริงจัง ไม่เล่น!” เขาตอบพร้อมกลับมาขมวดคิ้ววางมาด นิ่งเหมือนเดิม กลบเกลื่อนแหละดูออก…
“ฮ่าๆๆๆๆๆ ผมหลุด หรีดออกมาเสียงดังเพราะกลั้นขากับ ท่าทีของเขาไม่ไหวจริงๆ ทำให้เจ้าตัวที่เห็นผมหัวเราะอย่าง ออกรส ขมวดคิ้วแล้วโมโหฟีดฟัดกว่าเดิม

แกร๊ก! เสียงวางช้อนดังมาจากโต๊ะข้างหลังก่อนจะตามมา ด้วยเสียงไม่สบอารมณ์ของใครบางคน ซึ่งก็คือเกรย์ พ่อ พระเอกของเรื่องนั่นเอง

“พวกนายช่วยเงียบๆกันหน่อยได้มั้ย ฉันหนวกหู”พอพูดจบ คนรอบข้างก็หันมามองพวกเราทันที นี่จะเปิดกันจริงๆใช่มั้ย อยู่กันดีๆไม่ได้ใช่มั้ยไอ้ตาตี่ ได้ดิ ถือว่าเดือนไปหลายรอบแล้ว นะ

“เอิ่ม…ถ้านายหนวกหูมากเนี่ย ก็เชิญนั่งที่อื่นนะครับ ที่ใน โรงอาหารมีอีกเยอะแยะ อีกอย่างฉันมานั่งตรงนี้ก่อน ถ้านาย มีปัญหาก็เชิญเป็นฝ่ายย้ายเองนะครับ” ผมพูดกับด้วยรอยยิ้ม แสนสุภาพ เพียงชั่วพริบตาที่ผมเห็นสายตาของเขาวูบไหว และมีอาการไปไม่เป็นอย่างเห็นได้ชัด ห!แปลกใจล่ะสิ โน อาร์มีกิริยาโต้ตอบใส่แบบนี้ ปกติแค่เอ่ยปากอยากได้อะไร โน อาร์ก็จะทำให้ทุกอย่าง พอโนอาร์ไม่ถูกจูงจมูกง่ายๆแล้ว ตัว เองคงจะนึกหนักใจอยู่ไม่น้อยเลยล่ะสิพ่อพระเอก น่าจะเสีย เซลฟ์ด้วยสินะ เล่นเปิดกลางโรงอาหารเลยน คนพลุกพล่าน จากที่คิดว่าตัวเองจะได้ซีนหล่อๆกลับหน้าแตกซะได้ ตลก ชะมัด!
“แทยังว่าอย่ามีเรื่องกันเลยนะครับ พี่เกรยใจเย็นๆก่อนนะ ครับ ส่วนคุณโนอาร์ คุณไม่ให้ความเคารพ เกรย์ที่มีอายุ มากกว่าคุณเลยนะครับ พี่เกรย์เขาแก่กว่าคุณตั้ง2ปีนะ” เอา แล้ว…นายเอกสวมบทตัวกลาง หวังเรียกคะแนนความนิยม และซีนสร้างความน่าประทับใจอีกแล้ว

“ขอโทษนะ พอดีผมให้ความเคารพแค่คนที่คู่ควรเท่านั้น ผม ไม่จำเป็นต้องให้ความเคารพแก่คนที่ไม่ให้เกียรติผม ผมว่า พวกคุณหยุดกันแค่นี้เถอะนะครับ ถ้าไม่พอใจก็แค่ย้ายไปนั่ง ที่อื่น ไม่ใช่ตั้งใจหาเรื่องกันแบบนี้ ที่นี่ไม่มีใครเกรงกลัวคุณ หรอกนะครับคุณเกรย์ ไม่ว่าทางบ้านคุณจะมีอิทธิพลแค่ไหน แต่ถ้าคุณมาอยู่ที่นี่คุณจะมีสถานะเท่ากับทุกคนครับ เรื่องแค่ นี้คุณควรจะคิดได้ ไม่น่าให้คนที่อายุน้อยกว่ามาสอนเลยนะ ครับ” ผมตั้งใจใช้สรรพนามที่ดูห่างเหินและตั้งใจจะเล่นปม ครอบครัวของเขาที่เป็นเจ้าพ่อ เพราะเขาจะไม่พอใจเสมอเมื่อ มีคนพาดพิงถึงเรื่องนี้ และเหมือนผมจะจี้ถูกจุดซะด้วยสิ พอ เจ้าตัวฟังจบก็รีบเก็บจานแล้วเดินออกไปทันที ส่วนคนในกลุ่ม พอเห็นแบบนั้นก็พากันตามออกไปโดยไม่มีใครแย้งอะไรทั้ง

เมื่อทุกอย่างกลับสู่สภาวะเดิม ผมก็ถอนหายใจก่อนจะหมุน ตัวลงมานั่งกินข้าวต่อ ถึงจะโมโหหรือเสียอารมณ์แค่ไหนผม ก็ต้องกินข้าวให้หมด ผมไม่ได้โง่เหมือนพวกตัวเอกนะครับ เพราะเดี๋ยวต้องออกแรงเต้น ถ้าไม่ได้กินข้าวก็ไม่มีแรงเต้นกัน พอดี เห็นพวกนั้นเทจานข้าวที่เหลือข้าวอยู่เต็มจานนั้นผมก็รู้สึกเหนื่อยใจขึ้นมาทันที สงสารชาวนาจังครับ ไม่รู้ว่าใน โลกนิยายนี่จะมีรึเปล่านะ

“นี่คือมึงจะไม่ตามไปง้อไอ้ตาตื่นั่นหน่อยหรอ เล่นแรงๆแบบนี้ เดี๋ยวมันก็โกรธไม่หายหรอก”

“นี่พูดเรื่องอะไร” ผมขมวดคิ้วถามฮิวโก้ด้วยท่าทีที่ไม่ค่อย พอใจนัก

“ก็ตั้งใจทำเมินเพื่อเรียกร้องความสนใจจากมันไม่ใช่หรอก หรอ” เขายังพูดต่อด้วยหน้านิ่งๆแต่แฝงไปด้วยสายตาที่แสน เจ้าเล่ห์

“เหอะ! นี่ฉันเกลียดจริงๆนะเพื่อนายไม่รู้ แล้วก็ไม่ได้แกล้งทำ เมินด้วย แต่เกลียดขี้หน้าจริงๆ”

“สมองมึงคงกลับขั้วแล้วจริงๆสินะ…!” เขาพูดพร้อมยิ้มเย้ย มุมปาก เหอะ!ได้ที่แล้วเอาใหญ่เลยนะ รอให้ถึงตาฉันเอาคืน บ้างเหอะ จะเล่นให้เสียอาการจนตายกันไปข้าง…