ตอนที่11 100%ว่าด้วยเรื่องของความจริงบางอย่างที่ กําลังจะสร้างดราม่า

ผมฟังเสียงเบสที่เพิ่งอัดไปเป็นรอบสุดท้าย เพื่อให้แน่ใจว่า ไม่ต้องมานั่งแก้อะไรอีก จากนั้นค่อยหมุนเก้าอี้กลับไปทาง เบาที่เหม่อลอยเหลือแต่กายหยาบมาแล้ว20นาที

“อ่ะ ฉันใช่เสร็จละ ขอบคุณที่ให้ยืมนะ วันหลังถ้านายมีอะไร ให้ฉันช่วยก็มาทวงบุญคุณได้” พูดจบผมก็ยื่นเบสคืนให้เบต้า แต่ดูท่าทางสติเขาจะหลุดลอยไปแล้วจริงๆ เขาไม่มีปฏิกิริยา ตอบสนองต่อคําพูดผมใดๆทั้งนั้น

“เฮ้! นายได้ยินที่ฉันพูดปะเนี่ย” ผมดีดนิ้วตรงหน้าเบต้า ก่อน เจ้าตัวจะได้สติขึ้นมาอีกครั้ง

“น..นี่นายไปฝึกเล่นมาตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย วิธีการเล่นแบบนี้ถ้า ไม่โปรจริงทําไม่ได้แน่ๆ” ร่างสูงพุ่งตัวเข้ามาถามด้วยความตื่น เต้น เขาไม่คิดว่าโนอาร์จะเล่นเก่งขนาดนี้

“ก็ฉันมันโปรแล้วไง ฉันจะทำเพลงต่อละ ถ้านายอยากดูต่อ ก็นั่งดูเงียบๆ แต่ถ้าไม่อยากดูก็กลับไปได้เลย ฉันยืมเบสของ นายเสร็จแล้ว” ว่าเสร็จผมก็ปัดมือของเบต้าออกแล้วมาหมุน เก้าอี้ไปทำเพลงต่อในคอม

อย่างที่บอกว่าเพลงนี้ผมเคยทำมาแล้วครั้งนึง พอมาทำอีกรอบเลยรู้สึกคุ้นมือและใช้เวลาในการทำเร็วกว่าปกติมาก เวลา มิกซ์เพลงก็เช่นกัน ผมจำได้ว่าผมแต่งเสียงยังไง พอได้เสียง ที่ต้องการครบหมดแล้ว ผมก็มาแต่งเสียงในโปรแกรมและทำ ทุกอย่างเสร็จอย่างรวดเร็ว โดยมีเบต้านั่งดูผมทำอยู่ตลอด เวลาโดยไม่ละสายตา

ผมว่าตั้งแต่ผมเป็นศิลปินแล้วทำเพลงมา ครั้งนี้น่าจะใช้เวลา น้อยที่สุดแล้ว

“เห้อออออ เสร็จสักที” ผมถอดหูฟังวางไว้หน้าคอม บิดขึ้ เกียจเพื่อยืดเส้นยืดสายก่อนจะเหลือบไปเห็นนาฬิกา ตอนนี้ เพิ่งจะเที่ยงคืนกว่าหรอเนี่ย ใช้เวลาไปแค่4ชั่วโมงเอง นึกว่า ต้องโต้รุ่งซะอีก

“นายทำได้ยังไง…” คนที่นั่งดูอยู่นานเบิกตากว้างแล้วค่อยๆ เดินมาดูผลงานของผมบนหน้าจอคอม

“นายอยากลองฟังมั้ยล่ะ” ผมยื่นไปให้เบต้าลองฟัง เขานิ่งไป สักพักก่อนรีบรับไปฟังด้วยท่าทีที่ดูตื่นเต้นมาก ผมหันไปมอง ปฏิกิริยาของเขา ดูเหมือนเขาจะจอยกับเพลงผมมากนะครับ โยกหัวซะมันส์เชียว

“โห…ฉันไม่เคยรู้มาก่อนว่านายจะทำเพลงได้ดีขนาดนี้” เบต้า วางหูฟังลงพร้อมทำหน้าอึ้งแบบไม่อยากจะเชื่อ
“แน่นอน ตอนนี้ฉันตาสว่างแล้ว พร้อมจะกลับมาแข่งรายการ อย่างจริงจังแล้วด้วย ฉันไม่มีวันลืมหรอกว่าตัวเองมาที่นี่เพราะ อะไร” เอาล่ะ! นี่จะเป็นการประกาศทางอ้อมว่าผมจะเลิกยุ่งกับ พวกตัวหลักแล้วนะ การกระจายข่าวผ่านเบต้าน่าจะได้ผลดี เลยทีเดียว พวกนั้นจะได้เลิกยุ่งกับผมสักที

“นายหมายความว่ายังไงกันแน่ นายคงไม่ได้มีแผนอะไรอีก ใช่มั้ย” ทําไมถึงชอบคิดว่าผมมีแผนอะไรชั่วๆนะ ตัวละครที่นี่ ทําไมเข้าใจอะไรยากจริงๆ อ้อ!ลืมไป…พวกเขายังเป็นวัยรุ่น แก่ที่สุดน่าจะเกรย์ ดิน กับฮิวโก้ พวกเขาอายุแค่21ปี แก่กว่า คนอื่นไปในรายการ2ปี รวมถึงโนอาร์ด้วย

เหอะๆ ยังดูเด็กกว่าผมกันหมดเลยนี่หว่า ไม่อยากจะบอกว่า ร่างของฟิล์มภวินทร์คนเก่าอายุ27แล้ว… ผมยังไม่แก่นะครับ วัยนี้กำลังเรียกว่าวัยมากประสบการณ์

“หลังจากนี้ไป ฉันจะเลิกยุ่งกับพวกนายและแทยังยังไงล่ะ ต่างคนต่างอยู่ ถ้าเกิดนายยังไม่เชื่อ ก็ดูวันนี้เป็นตัวอย่างได้ เลย ฉันไม่ได้เข้าไปยุ่งกับใคร มีแต่พวกนั้นที่เป็นฝ่ายเข้ามาหา ฉันก่อน” ผมพูดทุกอย่างด้วยสีหน้าราบเรียบ ไม่มีท่าที่ล้อเล่น เหมือนก่อนหน้านี้เลยสักนิด ถ้าผมจะเอาจริงกับอะไรสักอย่าง ใครๆก็บอกว่าผมน่ากลัว…

“นายบอกฉันมา…ว่าหลังจากจมน้ำเมื่อวานนายไปเจออะไร มากันแน่” เบตาเข้ามาจับไหล่ผมแล้วทําหน้าเคร่งเครียด
เดี๋ยวนะ…คนที่รู้ว่าผมจนน้ำเมื่อวานมีแค่ตัวผมกับฮิวโก้ที่ไป ช่วยผมไม่ใช่หรอ แล้วเบลารู้เรื่องนี้ได้ยังไง

“นายรู้เรื่องที่ฉันจมน้ำได้ยังไง เรื่องเมื่อวานมีฉันกับฮิวโก้ เท่านั้นที่รู้เรื่องนี้ ผมขึ้นเสียงใสอีกฝ่ายโดยไม่เก็บอาการ คน ที่รู้เรื่องนี้มันต้องเป็นคนเห็นเหตุการณ์ไม่มีส่วนเกี่ยวข้อง แน่ๆ

“เบตาค่อยๆลดมือที่จับไหล่ผมลงแล้วเดินถอยกลับไป หนึ่งก้าว เขาก้มหน้าลงอย่างสำนึกผิดก่อนจะตัดสินใจพูด อะไรบางอย่างออกมา

“ฉันขอโทษที่เมื่อวานปล่อยนายไว้ในสระคนเดียว ฉันเป็นคน เห็นเหตุการณ์ แต่เลือกที่จะปล่อยนายไว้ ฉันขอโทษจริงๆ

“พูดไม่ออกเลยวะ ความผิดหวังนี่มันอะไรกัน ความรู้สึก ของโนอาร์ทรอ เขาคงไม่คิดว่าเพื่อนที่สนิทกันมานานจะ ปล่อยให้เขาตายอย่างโดดเดี่ยวในสระน้ำสินะ แถมเพื่อนคน นั้นยังมาสารภาพด้วยตัวเองอีก

“ฉันขอโทษนายจริงๆนะโนดาร์ ฉันไม่ได้ตั้งใจให้มันเป็นแบบ นั้น ตอนนั้นมันแค่อารมณ์ชั่ววูบ ฉันแค่อยากให้นายรู้สึกถึง ความทรมานเหมือนที่นายชอบทำกับแทยังบ้าง”
“งั้นนายก็ทำสําเร็จแล้วล่ะ” แลกกับการที่นายเสียโนอาร์ไป ตลอดกาล นายทำสำเร็จแล้ว

“อีกฝ่ายเงียบไป พร้อมหลั่งน้ำตาแห่งความรู้สึกผิดออกมา นายจะรู้บ้างมั้ย ว่านายรู้สึกผิดในตอนที่มันสายไปแล้วจริงๆ

ฉันก็ไม่ไปยุ่งกับแทยังแล้วไง เพราะฉันรับรู้ถึงความทรมาน ที่เคยทํากับเขาแล้ว ทรมานจนแทบตายเลยล่ะ” ผมรับรู้ว่ามัน ทรมานแค่ไหน ตอนผมเข้ามาอยู่ในร่างนี้ ผมอยู่ในช่วงที่กำลัง ขาดอากาศหายใจพอดี ถ้าฮิวโก้ไม่มาช่วยไว้ก่อน ผมได้ตาย อีกรอบแน่

“ฉ..ฉันขอโทษจริงๆนะโนอาร์ นายจะเลิกเป็นเพื่อนฉันไปเลย ก็ได้นะ แต่นายให้อภัยฉันได้มั้ย ตั้งแต่เมื่อวานฉันก็นอนไม่ หลับเพราะว่ารู้สึกผิดกับนาย

“ให้อภัยหรอ? ให้อภัยกับคนที่ปล่อยให้เพื่อนตัวเองตายอยู่ ในนาอ่ะนะ เชิญจมอยู่กับความรู้สึกผิดต่อไปเหอะ เพราะมัน คือสิ่งที่นายสมควรได้รับแล้ว แล้วเรื่องเลิกเป็นเพื่อนน่ะ ฉัน เลิกเป็นเพื่อนกับพวกนายตั้งแต่ที่พวกนายเลือกหันหลังให้ฉัน แล้วไปคบกับแทยังแล้วล่ะ ไสหัวของนายออกไปซะ โนอาร์ คนเก่าตายไปแล้ว ถ้านายยังไม่ออกไป เดี๋ยวนายจะหาว่าฉัน ไม่เดือน” ผมกัดฟันพูดประโยคสุดท้ายด้วยความโกรธจัด ก่อน ชี้นิ้วไปทางประตูเพื่อไล่เขาออกไป ขึ้นเขายังอยู่ตรงนี้ ผมได้ฆ่าเขาจริงๆแน่

ถ้าเป็นโนอาร์คนเดิมคงให้อภัยเบต้าไปแล้วแบบง่ายๆ เพราะ ถึงโนอาร์จะเป็นตัวร้ายแต่เขาก็รักเพื่อนแฝดของเขามาก ยอม ให้อภัยทุกเรื่อง เขาไม่เคยโกรธเคืองอะไรตอนที่พวกนั้นเลือก จะไปอยู่กับแทยังเลย

โนอาร์น่ะ ร้ายเพราะเป็นตัวร้ายเท่านั้นแหละ แต่ที่จริงแล้วใน ใจของเขาอ่อนไหวกว่าแทยังซะอีก ซึ่งข้อนี้ไม่เคยมีใครได้รู้ มาก่อน แม้แต่อัลฟ่าเบต้าเองก็ไม่เคยรู้ ภาพความทรงจำของ โนอาร์ที่ผุดขึ้นมาทำให้ผมโกรธแฝดนั่นมากกว่าเดิม โนอาร์ ให้ใจกับพวกเขา รู้จักพวกเขาดีเสมอ แต่พวกเขาไม่เคยรับรู้ ความจริงใจของโนอาร์เลย และไม่เคยรู้จักโนอาร์จริงๆสักครั้ง

คราวนี้ผมจะต้องสั่งสอนให้เบต้าและอัลฟ่าได้รู้ซะบ้างว่า เพื่อนของเขาได้ตายไปแล้วจริงๆ ตอนนี้เหลือแค่ผมที่จะไม่ ยอมให้อภัยพวกเขาง่ายๆอีกต่อไป…