ตอนที่5 หญิงงามของเจิ้น

ตอนที่5 หญิงงามของเจิ้น

ความเจ็บปวดบนร่างเพิ่มมากขึ้นกว่าครั้งที่แล้ว นางเงย ศีรษะขึ้นมองรูแตกบนหลังคา จึงเข้าใจเรื่องราวกระจ่าง ย่อมต้องเป็นเมื่อครู่นี้ที่คิดจะหลบหนีบนทางหลังคา ร่างกายได้รับบาดเจ็บจากการตกลงมา แล้วหลังจากนั้นก็ ถูกคนจับมากรอกยาปลุกกำหนัดอีก…..

แม้ว่าจะทานยาปลุกกำหนัดไปจำนวนมาก และฤทธิ์ ยาได้ทำให้ร่างกายซินเหยาที่เดิมทีอ่อนแรงอยู่แล้วยิ่ง เจ็บปวดและสิ้นเรี่ยวแรงมากขึ้น แต่ทว่าในฐานะสายลับ ความสุดยอดทางร่างกายและจิตสํานึกของนางล้วนได้รับ ความทนทานซึ่งไม่ใช่สิ่งที่คนธรรมดาจะจินตนาการได้

นางกัดฟันฝืนแรงจนเกิดกำลัง ปีนไต่จากเตียงขึ้นเสา กระโดดรวดขึ้นถึงหลังคา…..

ยามที่ฮ่องเต้เห็นบนแท่นบรรทมมังกรที่ว่างเปล่า โทสะก็ กระหน่ำขึ้นมาอย่างรุนแรง!

“นําขันทีเฝ้าเวรไปตัดหัว!

“ถ่ายทอดคําสั่งลงไป! ปิดวังให้แน่นหนา! แมลงวันสักตัว ก็ให้บินออกไปไม่ได้! แม้จะต้องขุดดินพระราชวังขึ้นมาสาม อก็ต้องหาหญิงงามนั้นให้พบ

“หญิงงามของเจิ้น!” เจ้าทรราชครามราวกับสัตว์

เรี่ยวแรงกำลังสูญสิ้นไปทีละน้อย ซันเหยาทราบว่าตน คงประคองไว้ไม่ได้นาน ยิ่งไร้หนทางที่จะหลบหนีออกไป จากสถานผีสาง ที่คล้ายกับว่าทุกหนทุกแห่งล้วนมีหน้าตา เหมือนกันราวกับวงกล

ภายในร่างคล้ายว่ากับมีกองเพลิงลุกไหม้กำลังสุมอยู่ หัวใจของนางแสบค้นราวกับมีมดนับพันกำลังรุมกัดแทะ

“ซวยแล้ว! ฤทธิ์ยายิ่งรุนแรงกว่าที่นึกไว้เสียอีก!” ซิน เหยาบ่นในใจท่าไม่ดีเสียแล้ว!

นางไม่อาจทราบได้เลยว่าเพื่อที่นางจะได้เพลิดเพลินไป กับการปลุกเร้าอันหวานซึ้ง ฮ่องเต้จึงเรียกคนมาป้อนยา ปลุกกำหนัดกับนางเป็นจำนวนมากถึงสามเท่า

ท่ามกลางผืนราตรี ทุกหนแห่งมีแสงไฟสว่างอยู่ไหวๆ นางย่อมต้องทราบแน่นอนว่ามีคนกำลังตามจับนาง!

“ไม่สิ! ต้องหาสถานที่ซ่อนตัวเป็นอันดับแรก ขืนยังเป็น เช่นนี้ต่อไปถึงแม้จะประคองกำลังไว้ได้ แต่ช้าเร็วก็คงถูก
ซินเหยามองไปเห็นบ้านมืดทะมึนที่ไร้แสงไฟหลังหนึ่งที่ เบื้องหน้า พลันตัดสินใจกระโดดลงไป จึงได้พบสถานที่ที่ ถูกละเลยเพื่อหลบซ่อนตัว

บ้านที่ล้อมรอบด้วยสวนหลังนี้ดูเหมือนว่าจะถูกทิ้งร้างไว้ จนเก่าโทรม แผ่นป้ายไม้เก่าแขวนอยู่เหนือประตูทางเข้า หลัก แผ่นป้ายเขียนไว้ด้วยตัวหนังสือ

สองตัวที่ซินเหยาอ่านไม่ออก

ภายในบ้านวัชพืชงอกขึ้นมากมาย ต้นเหมยหลายต้นสูง ทะยานราวกับป่ารกชัฏ สมควรเข้าใจได้ว่าว่าไร้คนอยู่ อาศัยมานานมากแล้ว ด้านนอกมีเสียงฝีเท้าย่ำอยู่เป็น ครั้งคราวแต่กลับไม่มีคนผลักประตูเข้ามาเพื่อค้นหา……

ดูเหมือนว่าที่นี่จะปลอดภัยชั่วคราว

ซินเหยาผ่อนลมหายใจ ในที่สุดก็ได้พักผ่อนอย่างคลาย กังวลบ้างแล้ว

ความตื่นตัวของนางผ่อนคลายลง แต่ความรู้สึก ร่างกายร้อนรุ่มยิ่งมายิ่งรุนแรง ภายในร่างราวกับมีกระแส ไฟไหลเวียน…..

““อ่าาาา”
“ร้อนฉิบเลย!

“ทนไม่ไหวแล้วววว!

ฤทธิ์ยารุนแรงเกินไป ควบคุมตัวเองไม่ได้แล้ว!”

“ร่างกายฉันคล้ายกับมีกองไฟที่จะมอดไหม้ฉันให้ตก ตายไปอยู่เลย!”

“ฉันต้องใช้ผู้ชาย!!” ซินเหยาเผยความสุขุม เหงื่อโทรม ทั่วร่างนางต่อสู้กับฤทธิ์ยารุนแรงภายในใจอย่างทรมาน แต่กลับถึงขีดกำจัดเสียแล้ว

ดวงตาทั้งคู่ของนางงามงด ฉ่ำแววจนน่าใจสั่น บริสุทธิ์ไร้ เดียงสาราวกับไปด้วยความวิจิตรของโลกหล้า ทว่ายามนี้ ดวงตาที่ดำขลับราวกับน้ำหมึกกลับระเบิดรัศมีสัตว์ป่าอัน

“ในห้องนั้นคือสิ่งใด?”

มีผู้ชายหรือ?”

“สวรรค์! ถ้าหากยามนี้ท่านประทานบุรุษให้ฉันสักคน ฉัน คงซาบซึ้งจนหาที่สุดมิได้!”
“โธ่เอ๊ย!”

*ฉันทรมานมากจริงๆ

“หรือนี่ฉันจะต้องหาผู้ชายที่ไหนก็ได้สักคนมาสังเวย ความบริสุทธิ์สาวพรหมจรรย์

“ครั้งแรกไม่ใช่ว่ามันควรจะโรแมนติกกว่านี้เรอะ?”