ตอนที่11 สิ่งล่อใจ

ตอนที่11 สิ่งล่อใจ

“โจวซินหยางั้นหรือ?”

ซินเหยาตะลึงงันเล็กน้อย ชื่อนี้ดูเหมือนว่าจะค่อนข้าง เหมาะกับนาง

นางเป็นเด็กกำพร้า ตั้งแต่วัยเยาว์ถูกส่งเข้าเรียนในค่าย ฝึกหัดเพื่อรับการฝึกแบบนรก นางมีเพียงชื่อที่เรียกว่า น เหยา แต่ไรก็ไม่เคยมีแซ่สกุล

โจวหยุนถึงเห็นนางสีหน้าเรียบเฉย จึงกล่าวอย่างรู้ความ “ซินเหยา เจ้าพักผ่อนให้ดี พี่สี่ขอตัวลาก่อน รออีกสักสอง วันเมื่อร่างกายเจ้าดีขึ้น พี่สี่จะพาเจ้าออกไปเที่ยวเล่น”

“ออกไปเที่ยวเล่นหรือเจ้าคะ?” ซินเหยามีบางสิ่งล่อใจ

นางกลับไม่ได้ต้องการจะออกไปเที่ยวเล่นจริงจัง เพียง แค่สามารถออกไปสัมผัสและเห็นภายนอกด้วยตาของ ตนเอง อาจค่อยเข้าใจโลกใบนี้มากยิ่งขึ้น

ซินเหยากล่าว “พี่สี่ ที่จริงร่างกายของข้าเกือบจะดีแล้ว เจ้าค่ะ”
โจร่หมุนถึงหัวเราะตอม “เจ้าอย่าได้รับร้อน ยังพักอีก สักสองวันเกิด เจ้าบอกว่าแต่ก่อนเจ้าอาศัยอยู่ในภูเขา ร้าง ผู้คนบางตา ด้านภาษาก็ยังมีอุปสรรคอยู่เล็กน้อย เจ้าวันนี้เจ้าพักผ่อนให้มาก พูดคุยสื่อสารกับผู้คนให้มาก อุปสรรคก็จะหายไปเอง ถ้าหากเจ้าคิดว่ามีความจำเป็น พี่ สามารถเชิญอาจารย์กลับมาสอนเจ้า

ซินเหยากล่าวตอบ “ขอบใจ สี่เจ้าค่ะ นี่คงไม่ต้อง

ความสามารถด้านภาษาของนางสูงล้ำ โดยทั่วไปไม่มี อุปสรรคทางด้านการสื่อสาร เพียงแต่เพิ่งจะเริ่มจดจำ จํานวนคำศัพท์ก็ค่อนข้างน้อยจึงยังไม่คุ้นอยู่บ้างก็เท่านั้น

โจวหยุนถึงกล่าวยิ้มซื่อๆ “ซินเหยาเด็กโง่! ข้าเป็นพี่ ชายเจ้านะ พวกเราสองคนพี่น้องไม่พบพานนานหลาย ปี แน่นอนว่าพี่สี่จะปฏิบัติกับเจ้าให้ดีเพื่อชดเชยกับความ ยากลําบากหลายปีที่เจ้าได้รับ เจ้ายังมากล่าวขอบใจ ไม่ใช่ว่าเกรงใจเกินไปจนเห็นเป็นคนนอกแล้วหรือ?

ซินเหยากล่าว “ซินเหยาต่อไปจะไม่กล่าวขอบใจแล้ว เจ้าค่ะ”

โจว๋หยุนถึงกล่าว “ต้องแบบนี้สิ! เหอๆ ในจวนยังมีธุระ มากมายที่ต้องวุ่นวาย พี่สี่ไม่รบกวนเจ้าพักผ่อนแล้ว เจ้า พักให้สบายสักสองวันเกิด พันสองวันไปเมื่อไหร่เจ้าก็จะวุ่นแล้วล่ะ”

ซินเหยาถาม “วุ่นวายอะไรกันหรือเจ้าคะ?”

โจวหยุนกิงยิ้มลึกลับตอบ “ความลับ! เมื่อถึงเวลาเจ้าก็ จะรู้ได้เอง เจ้าฉลาดเฉลียวเช่นนี้ แน่นอนว่า….ฮ่ๆ พี่สี่ไป ก่อนอีกสองวันจะมาเยี่ยมเจ้าใหม่”

โจวหยุนถึงเพิ่งเดินถึงธรณีประตู ก็ชนเข้ากับนายหญิง เซียวที่กำลังมา

นายหญิงเซียวเป็นอนุภรรยาของโจว์เส้าฉี ถึงแม้ว่า นางจะถูกแต่งตั้งเป็นภรรยาถูกต้องตามกฎหมายในภาย หลังจากที่นายหญิงหมิ่นตายไป แต่เนื่องจากถือกำเนิด ขึ้นในตระกูลชาวนาที่ยากจนฐานะต้อยต่ำ ทำให้เมื่อขึ้น เป็นภรรยาเอกก็ยังคงไร้สถานะในจวนอ๋อง ไม่อาจได้รับ ความเคารพจากผู้ใด โดยปกติทั่วไปกระทั่งยังต้องทำงาน ของคนรับใช้

“นายหญิงเซียวสบายดี”

โจว๋หยุนถึงเป็นฝ่ายเข้าทักทาย เขาคือหนึ่งเดียวในจวน ที่ไม่ดูถูกชาติกำเนิดต่ำต้อยของนายหญิงเซียว

“คาราวะคุณชายสี่”
นายหญิงหมิ่นถึงแม้ว่าสถานะจะเป็นแม่เลี้ยง แต่ไม่ว่า อย่างไรสถานะ โจวหยุนกิงก็เป็นนาย นางเป็นบ่าว นาง ย่อมต้องให้การคำนับแก่โจวหยุนถึง

“นายหญิงมาเยี่ยมขืนเหยาอีกแล้วหรือ?”

“อืม”

“นายหญิงช่างมีน้ำใจ หลายวันนี้ข้ายุ่งจนเกรงว่าไม่ สามารถจะว่างได้ รบกวนนายหญิงดูแลซินเหยาให้มาก นางยังไม่ทันได้ปรับตัวเข้ากับสภาพแวดล้อมที่นี่”

“เจ้าค่ะ คุณชายสี่”

โจวหยุนถึงมอบหมายงานหลายประโยคจึงเร่งรีบจากไป

นายหญิงเซียวเป็นสตรีที่จิตใจดีและซื่อสัตย์คนหนึ่ง อายุสี่สิบปีก็มักจะเป็นหญิงแก่หน้าเหลือง*ในวัยนี้ ทว่า นางกลับรักษารูปลักษณ์ได้สองสามส่วน คิดดูแล้วในวัยนี้ นับเป็นหญิงงามคนหนึ่ง

(หญิงแก่หน้าเหลืองเป็นคำด่าที่หมายถึงผู้หญิงที่ไม่น่า สนใจ หรือแก่แล้วก็ไม่สวยแล้ว)
“คุณหนู นายหญิงเซียวเดินเข้ามา

“นายหญิงเชียวนั่งตามสบาย อยู่กับข้าที่นี่ไม่ต้องมาก พิธีหรอก

ซันเหยาเรียกนายหญิงตามโจวหยุนถึง ยากที่นางจะ ทำความเข้าใจยิ่ง เหตุใดที่โลกใบนี้ยามแม่เลี้ยงพบธิดา ของภรรยาเก่าแล้วยังต้องคำนับ?

“เจ้าค่ะ คุณหนู คุณหนูเจ้าคะ หลายวันนี้ความอยาก อาหารไม่ค่อยดีใช่หรือไม่? ข้าเห็นว่ากับข้าวที่ห้องครัวส่ง มาให้คุณหนูล้วนไม่แตะต้อง