ตอนที่12 นางคือตัวเอก

ตอนที่12 นางคือตัวเอก

“ก็นิดหน่อย ทุกวันอุดอู้อยู่แต่ในห้องกินอะไรก็ล้วนไม่ อยากอาหาร

คุณหนูอดทนสักไม่กี่วันเถิด คุณชายสี่จะช่วยคุณหนู

จัดการทุกอย่างเองเจ้าค่ะ”

พี่สี่ปกติยุ่งมากเลยหรือ?”

“อืม”

“เขายุ่งอะไรบ้าง?”

กิจวัตรประจำวันของจวนอ๋องทั้งหมด บัญชี ค่าใช้จ่าย รายรับ จัดซื้อผักวัตถุดิบอาหารห้องครัว การซ่อมแซม ห้องหับในจวน….ไม่ว่างานใดล้วนเป็นคุณชายสี่จัดการ เจ้าค่ะ”

“จวนอ๋องไม่ใช่ว่ามีพ่อบ้านหรือ? อีกทั้งสกุลโจว์คนเยอะ เช่นนี้ เหตุใดจึงให้พี่สี่ทำสิ่งเหล่านี้ผู้เดียวด้วยเล่า?

“นี่…………” นายหญิงเซียวติดอ่างล้ำอึ้ง
“มีอะไรจะกล่าวก็กล่าวเถอะ อยู่ที่นี่นายหญิงก็เป็นแม่ เลี้ยง ซินเหยาก็เป็นบุตรสาว ไม่ต้องยึดติดพิธีหรือศีลธร รมใดๆหรอก” ซินเหยาขจัดความกังวลของนาง

“คุณหนูอาจทราบเรื่องที่คุณชายสี่เกิดป่วยเมื่อยังเล็ก?”

“เคยได้ยิน พี่สี่ป่วยหนักครั้งใหญ่ ต่อมาจึงไม่อาจฝึก ยุทธ์ได้

“ในฐานะบุตรหลานสกุลโจว่กลับไม่อาจฝึกยุทธ์ คุณชายสี่ชีวิตนี้นับว่าพังพินาศ! เขาชั่วชีวิตนี้เพียง สามารถอยู่ทำงานเล็กๆในจวน ทำงานจัดการกิจวัตร ประจำวันเหล่านี้

นายหญิงเซียวน้ำเสียงทอดถอนใจ สิ่งที่ได้พบว่านาง รู้สึกต่อโจว๋หยุนถิง คือความเจ็บปวดใจและความจน ปัญญา

“ไม่อาจฝึกยุทธ์ได้นอนาถเพียงนี้เชียวหรือ?”

ถูกต้อง ความแข็งแกร่งของวรยุทธ์ก็คือตัวแทนสถานะ ของแต่ละบุคคล นี่กระทั่งก้าวข้ามสถานะทางสายเลือด ไปไกลในหลายครั้งครา

คนนับสิบยืนเรียงรายขนาบสองฝั่งของหอฝึกยุทธ์อย่างเคร่งครัด ซินเหยายืนอยู่ตรงกลาง วันนี้นางเป็น ตัวเอก

มือขนดกขนาดยักษ์มือหนึ่งแตะสัมผัสโครงกระดูก แต่ละส่วนบนเรือนร่างของซินเหยาไปมา……..

*น่าขยะแขยงจริง! อย่ามาซีซัวะจับข้านะ!” ซินเหยากัน ดอยู่ในใจ

ซินเหยาอดกลั้นอย่างมาก ไม่ขยับเขยื้อน ปล่อยให้มือ ใหญ่ยักษ์สัมผัสบนร่างนาง ถ้าหากอยู่ที่โลกเก่านางคง เชิญฝ่ายตรงข้ามกินเมล็ดบัวต้มไปนานแล้ว!

(กินเมล็ดบัวต้ม อุปมาว่า หยอดน้ำข้าวต้ม)

ทำไมถึงมีกฎวิปริตอย่างนี้ได้?

ทดสอบความสามารถเชิงยุทธ์จะต้องจับกระดูกทุกท่อน ในร่างเลยหรือไง?

“นี่มันการกินเต้าหู้*ชัดๆ!” ซินเหยาต่อต้านอยู่ในใจ

(กินเต้าหู้ เป็นคำสแลงหมายถึง การแต๊ะอั๋งหรือลวนลาม ถูกเนื้อต้องตัว)
ถ้าหากตาหนวดแข็งผู้ที่ที่สัมผัสโครงกระดูกทั้งร่างของ นาง ชายวัยกลางคนกำยำสูงใหญ่ไม่ใช่ท่านลุงของนาง แล้วล่ะก็ นางคงจะจับเขาทุ่มข้ามไหล่ลงไปกินโคลน!

นอกจากนายท่านโจว์ พี่สี่ จัสเส้ากาง โจว่เส้าฉี โจว่ เส้าหัว โจว่เส้าเหวินล้านพร้อมพรักกันที่ลาน ยังมีศิษย์ สืบทอดและศิษย์สายนอกภายในตระกูลบางส่วนก็มา รวมโจว์กันที่ลาน เพื่อรอคอยช่วงเวลาสำคัญ

คนที่คึกคักตื่นเต้นมากที่สุดเห็นจะเป็นโจว๋หยุนถึง

ตัวเขาเองไม่อาจฝึกยุทธ์ แต่เล็กจนโตล้วนได้รับการ เย้ยหยันและถากถาง ถึงแม้เขาเป็นคุณชายสกุลโจว์ แต่ เมื่อเดินออกไปผู้อื่นก็ชี้นิ้วใส่พากันตลกหัวร่อว่าเขาเป็น ขยะ

โจว๋หยุนถึงทราบ ซินเหยาจะต้องเป็นผู้มีพรสวรรค์ แน่นอน!

นางฉลาด งดงาม ดุจกับเทพธิดา โดดเด่นราวกับไม่ใช่ มนุษย์เดินดินบนโลก นางจะต้องมีพรสวรรค์เชิงยุทธ์ แน่นอน ในอนาคตนางจะต้องเป็นบุคคลผู้เก่งกาจที่สุด ของบ้านรองสกุลโจว! โจว๋หยุนถิงเต็มไปด้วยความคาด หวัง
เสียงดรุณีชุดเชียวนางหนึ่งแว่วขึ้นข้างกายโจว์หยุ่นถึงก ล่าวว่า “ท่านพี่ ท่านหากมีความหวังมากเกินไปความผิด หวังก็จะยิ่งมากขึ้นเท่านั้น”

นางคือโจว หลัว เป็นลูกคนที่หก น้องสาวของโจวหยุ นถิงและพี่สาวของหรุง

เสียงแหบต่ำของโจวหยุนถึงยังคงไม่สามารถระงับความ ตื่นเต้นไว้ได้ “ไม่! ข้ามีลางสังหรณ์ น้องหญิงเล็กของพวก เราจะต้องเป็นอัจฉริยะอย่างแน่นอน! น้องหก พี่สี่หลายปี มานี้มีแต่ความไม่เอาไหน ถูกรังแกก็ตั้งมาก ที่สกุลโจว่า บ้านรองของพวกเราตกอยู่ในภาวะที่ไม่อาจขัดขืน กำลัง อำนาจเปราะบางไร้ความแข็งแกร่ง ตลอดมานี้อาศัยเจ้า แบกรับความลำบากอยู่ผู้เดียว ยามนี้ได้พบเจอน้องหญิง เล็ก หลังจากนี้นางสามารถช่วยเจ้าผ่อนแรงกดดัน นาง สามารถทำให้บ้านรองของพวกเราส่องประกายรุ่งโรจน์ ได้!”

โจว์ปี้หลัวแค่นเสียงเย็น “นางจะได้เรอะ?”