กินเด็ก1 (100%)

เฮนเนสซี เวนอม จีที (Hennessey Venom GT) สีน้ำเงินอม เทาคล้ายสีดวงตาของเขา ซูเปอร์คาร์สายพันธุ์อเมริกันตัวแรง ซึ่งขึ้นแท่นเป็นรถยนต์ที่เร็วที่สุดในโลกอย่างเป็นทางการในปี 2015 แล่น โฉบเฉี่ยวมาด้วยความเร็วเต็มพิกัดตามแรงอารมณ์ ของผู้ควบขับ ไม่ถึงชั่วโมงก็มาถึงบ้านพอร์ตแมน

หลังเคลื่อนกายลงจากรถหรูคู่ใจ ซึ่งเขาซื้อไว้ใช้เมื่อยามที่มา ออสเตรเลีย วูล์ฟก็ก้าวฉับๆ เข้าไปถามหามะลิร้อยจากสาวใช้ ทันที ครั้นได้ความว่าแม่เมียตัวดีพักอยู่ในบ้านพักคนงาน เขาถึง กับทำหน้าฉงน นี่แม่คุณเป็นหลานเจ้าของฟาร์มจริงหรือ ถึงแม้ จะเคยประจักษ์มาแล้วกับตาว่าผู้เป็นป้ากับลุงของเธอไม่ได้เอื้อ เอ็นดู แถมยังดูท่าว่าจะจิกหัวใช้เยี่ยงทาส แต่สองผัวเมียนั่นก็ไม่ ควรทำกับหลานสาวแท้ๆ เหมือนคนอื่นคนไกลแบบนี้

ให้เด็กสาวไปอยู่ร่วมกับคนงานเนี่ยนะ ฉิบหาย! เอาสมองหรือ ตาตุ่มคิดกันแน่วะ เกิดเมียเขาโดนพวกคนงานชายทำมิดีมิร้าย จะทำยังไง ใครจะรับผิดชอบ

“คุณวูล์ฟคะ คุณวูล์ฟ อย่าเพิ่งไปค่ะ” ทันทีที่เหลือบเห็น เจ้าของร่างสง่าผ่าเผย นางเดือนแขก็รีบปรี่เข้าหา ผู้ที่ตั้งใจจะ เดินไปทางบ้านพักคนงานกลอกตาอย่างนึกรำคาญ ทว่าจำต้อง ชะงักฝีเท้า ก่อนจะหยุดก้าว แล้วตวัดสายตาเย็นชามาจับจ้อง ใบหน้าเจ้าของเสียงแหลมๆ ชวนบาดแก้วหูเขม็ง
“คุณมีอะไรจะพูดกับผมก็รีบว่ามา” ถึงแม้ว่าจะเคืองขุ่น ให้อีก ฝ่ายไม่จางหาย แต่วูล์ฟก็ยังพยายามข่มใจรักษามารยาทเอาไว้ แบบสุดฤทธิ์

“อาจะบอกความจริงเรื่องที่อิซาเบลล่าหนีไปค่ะ”

“งั้นก็รีบว่ามา ผมมีเวลาไม่มากนัก นี่ก็กะว่าจะมาตามยัยเด็ก ดื้อแล้วจะกลับเลย” แม้อีกฝ่ายจะเอ่ยแทนตัวด้วยสรรพนามที่ดู เป็นกันเอง แต่วูล์ฟก็ยังแสดงท่าทีไว้ตัวดังเดิม

“เด็กดื้อ…ที่คุณวูล์ฟพูดถึงคืออีนังมะลิใช่ไหมคะ”

“ถ้าจะ “หยาบ ขนาดนั้นก็กรุณาเรียกภรรยาผมว่า “นังหนู มะลิ จะดีกว่านะครับคุณนายพอร์ตแมน” วาจาที่ส่อแววถึงความ เหินห่างระคนเจ้ายศเจ้าอย่างทำให้อีกฝ่ายหน้าบ้าน และรู้ว่าเขา กําลังของขึ้น

“เอ่อ…ขอโทษค่ะ อาลืมตัวไปหน่อย” นางเดือนแขยิ้มแหยๆ

“หยุดพล่าม แล้วพูดถึงเรื่องที่คุณอยากจะบอกผมมาซักที ก่อนจะไม่มีโอกาสได้พูด” คนที่ถนัดออกคำสั่งกล่าวด้วยน้ำเสียง เย็นชาไร้อารมณ์สิ้นดี

“เอ่อ…อาจะบอกว่าที่จริงแล้วลูกสาวของอาไม่ได้อยากหนีไป หรอกค่ะ และที่สำคัญคือเบลล่าไม่ได้คบกับผู้ชายหน้าไหนทั้งสิ้น เธอรักคุณคนเดียว” สิ่งที่ได้รับฟังทำให้วูล์ฟแค่นยิ้มหยัน ก่อนจะ กอดอกเลิกคิ้ว

“ถ้าเบลล่ารักผมอย่างที่คุณว่าจริงๆ ทำไมเธอถึงหนีไปไม่ทราบ

“ก็เพราะ เอ่อ…หนูมะลิแหละค่ะนางแขเกือบหลุด เรียกมะลิ

“เมียผมมาเกี่ยวอะไรด้วย” เสียงจัดสวนกลับ

“แหม…คุณน่ะไม่อะไร …เอ่อ…นังหนูมะลิร้ายกาจกว่าคุณ คิดเลยล่ะค่ะ สบโอกาสมหาภัยก็ไม่พลาดลอย หน้าปากจีบคอใส่ร้ายหลานสาวในไส้อย่าง

“รีบพูดมาว่าเธอร้ายกาจยังไง ไม่ต้องอารัมภบท ให้ความมันน่ารำคาญเสียงกระด้างเอ่ยดักทาง จนอีกฝ่ายแอบเบ้ปากด้วยความหมั่นไส้ ผู้ชายนี้จองหองเสียเหลือเกิน

“จริงแล้วหนูมะลิแอบคุณค่ะ เธอเลยมาร้องห่มร้องไห้ ขอร้องน้องมากยอมเสียสละน้อง และตัดปัญหาคุณจะยอม แต่งงานหนูมะลิด้วยการหนีไปค่ะนางเดือนแขผูกเรื่อง เป็นตุเป็นตะ พร้อมบีบน้ำตาออกมาให้สมจริง

ทีแรกลูกสาวหนีสาวหนีไปเพราะมะลิร้อย …คำพูดของคนบ้านมันเชื่อถือ ได้นะ

วาจากลับกลอกของอีกฝ่ายทำให้อภิมหาเศรษฐีหนุ่มเหยียด ยิ้มด้วยความ

“ลูกสาวดูเป็นคนจังเลยเนอะ” เขาเอ่ยหน้าตาย ไม่มีซาบซึ้งกับการเสียสละของอิซาเบลล่าตามที่ได้รับฟังจากปากอีก ฝ่ายแต่อย่างใด

“ใช่คะ เบลล่าเป็นคนดีมาก รักครอบครัว รักน้อง ถึงแม้อยาก จะกลับมาหาคุณใจจะขาด แต่ก็ต้องข่มใจเอาไว้เพราะเห็นแก่ ความสุขของน้อง” ได้ที่นางเดือนแขก็ตีหน้าเศร้าเล่าความเท็จ อีกครา

“คุณมาเล่าละครน้ำเน่าให้ผมฟังหรือเปล่าเนี่ย” วูล์ฟเอ่ยเสียง แข็งๆ พลางหรี่ตามองใบหน้าที่เหี่ยวย่นไปตามกาลเวลาอย่าง จับพิรุธ ถ้าอีกฝ่ายคิดจะมาหลอกเขาด้วยมุกตื้นๆ ล่ะก็ ขอบอก ว่า…ฝันไปเถอะ! คนอย่างวูล์ฟ แอนเดอร์ตัน ไม่ยอมให้ใครมา ตบตาง่ายๆ หรอก

“เปล่านะคะ….เปล่า อาพูดความจริงทุกประการ ถ้าอาโกหก ขอให้… นางเดือนแขโบกไม้โบกมือปฏิเสธพัลวัน แต่ยังไม่ทัน จะกล่าวให้จบประโยค เสียงห้าวกระด้างก็สวนขึ้นเสียก่อน

“พอๆ ไม่ต้องมาสาบาน เพราะช่วงนี้ไม่ใช่หน้าฝน หากคุณ โกหกก็คงอีกนานกว่าฟ้าจะผ่ากบาลเอา” เขาดักทางอย่างรู้ทัน ทำเอาอีกฝ่ายนึกเล่นเขี้ยวเคี้ยวฟันในใจ ผู้ชายคนนี้ฉลาดเป็นก รดจนน่าหมั่นไส้

“เอ่อ…” อ้าปากยังไม่ทันไรก็โดนพ่อหนุ่มรุ่นลูกแต่ฝีปากกล้า ตัดบทอีกครา

“ถ้าคุณจะพูดแค่นี้ ผมขอตัว” กล่าวจบวูล์ฟก็ก้าวฉับๆ จากไป โดยไม่แยแสว่าอีกฝ่ายจะคิดยังไง เขาไม่จำเป็นต้องรักษามารยาทกับคนมีอายุมากกว่าแต่ไม่น่านับถือเช่นนางเดือนแข

“นายครับ” ระหว่างที่กำลังเดินลิ่วไปยังบ้านพักคนงาน เสียง ลูกน้องก็ดังขึ้นจากทางเบื้องหลัง ทำให้เขาต้องหยุดก้าวไป ข้างหน้า แล้วหันมาหาผู้มาใหม่

“ไอ้บิลลี่ แกมาทำไมวะ” วูล์ฟถามเพราะก่อนมาเขาไม่ได้สั่ง ให้อีกฝ่ายติดตาม

“ผมเป็นห่วงนายก็เลยตามมาดูแลความปลอดภัยครับ” คนที่ วิ่งตามหลังเจ้านายเอ่ยปนหอบนิดๆ

“เออ…แกมาก็ดีเหมือนกัน ให้คนไปสืบเรื่องที่เบลล่าหนีไปให้ ฉันด่วน” ออกคำสั่งเสร็จวูล์ฟก็เล่าเรื่องที่นางเดือนแขเล่าให้เขา ฟังเมื่อสักครู่นี้ให้คนสนิทฟังต่อ

“นายไม่เชื่อที่คุณเดือนแขพูดเหรอครับ” ทันทีที่ฟังจบบิลลี่ก็

เอ่ยถาม

“ฉันโดนผู้หญิงที่คิดว่าไว้ใจได้มากที่สุดหักหลังหนีไปก่อนจะ เข้าพิธีวิวาห์ แล้วแกยังจะคิดว่าฉันควรจะไว้ใจครอบครัวเฮงซวย นี่ได้อีกเหรอวะ”

“เอ่อ…ผมเข้าใจความรู้สึกของนายดีครับ แต่คุณเดือนแขจะ โกหกไปทำไม ในเมื่อลูกสาวของเธอก็หายไปทั้งคน แถมนายยัง เป็นบ่อเงินบ่อทองของบ้านหลังนี้ด้วย

“ฉันสัมผัสได้ถึงความเสแสร้งตอนที่เขาพูดกับฉัน” สัญชาต ญาณของวูล์ฟมักจะแรงกล้าแบบนี้เสมอ
“งั้นผมจะสั่งให้คนของเราจัดการตามที่นายต้องการทันทีเลย ครับ” “อืม…แกจะใช้วิธีไหนก็ช่าง แต่ฉันจะต้องได้รู้ความจริง

ภายในเช้าวันพรุ่งนี้”

รับทราบครับนาย” บิลลี่ค้อมหัวให้ ก่อนจะหันหลังเดินจาก มา ส่วนผู้เป็นนายก็ก้าวยาวๆ จนเกือบเป็นวิ่งไปทางบ้านพักคน งาน อย่างที่ตั้งใจไว้ในคราแรก

ปัง!

เสียงถีบประตูให้เปิดอ้าซ่า และปิดลงด้วยเท้าแกร่งในวินาที ถัดมา ดังสนั่นพอๆ กัน จนประตูเจ้ากรรมแทบพังครืนลงมาต่อ หน้าต่อตา จอมโอหังผู้ไร้ความอดทนไม่เสียเวลาเคาะประตูให้ เหนื่อยเปล่า มาถึงเขาก็กระทำการอุกอาจเยี่ยงคนอำนาจบาตร ใหญ่ทันที

“คุณวูล์ฟ!” คนที่ตั้งใจว่าจะไปอาบน้ำอุทานตาโต ผ้าขนหนู ในมือร่วงผล็อยไปกองอยู่แทบเท้า เธอไม่น่ากลับมาที่นี่เลย ถ้า ไปขออาศัยที่บ้านญาติของเพื่อนสนิทเหมือนที่คิดไว้ในตอนแรก เขาก็คงจะตามหาไม่พบ

“ใช่! วูล์ฟ แอนเดอร์ตัน ผัวเธอยังไงล่ะ” น้ำเสียงดุดันโพล่งขึ้น ทันควัน

“หยาบคาย!” สาวน้อยแผดเสียง ใส่ด้วยความลืมตัว

“หยาบคายที่ไหน เราแต่งงานกันแล้ว ฉะนั้นเรียกว่าผัวเมียไม่ผิด ฉันเป็นผัว ส่วนเธอก็เป็นเมียไอ้คนหล่อแถมยังลีลาเด็ดคน นี้…ถูกมะ” วูล์ฟลอยหน้าต่อปากต่อคำอย่างกวนๆ

“คนบ้า!” เธอแหวลั่นอย่างอดใจไม่ไหว เขามันจอมกวน ประสาทขนานแท้

“คนบ้าที่เป็น “ผัว” เธอน่ะสิ” พ่อเจ้าประคุณสวนกลับหน้าตาย

“ฮีย…ก็ผัว สองคำก็ผัว” คนขี้อายบ่นอุบ ใบหน้าสวยหวาน เห่อร้อน ทำเอาวูล์ฟถึงกับอมยิ้มด้วยความชอบใจ พับผ่าสิวะ! เด็กทำอะไรก็ดูน่ารักน่าฟัดไปหมด คนที่กำลังคลั่งเมียเด็ก คํารามลั่นในอก

“หรือจะเถียงว่าฉันไม่ใช่ตัวเธอ!” ตัวร้ายทำเป็นขึ้นเสียงข่มให้ เมียหงอ

“…ไม่เถียงก็ได้” เธอยื่นจมูกใส่ ก่อนจะเม้มปากแน่น

“จะอาบน้ำเหรอ…อาบให้ผัวด้วยสิ” พ่อราชาหมาป่าผู้หิวโซม องผ้าขนหนูสลับกับหน้าเมียตาวาวๆ ก่อนจะเอ่ยออกมา พร้อม เดินย่างสามขุมเข้าหาเหยื่อเนื้อหวาน

“มะ…ไม่ ฉันเปลี่ยนใจไม่อาบแล้ว” มะลิร้อยละล่ำละลัก ปฏิเสธหน้าตื่นๆ พลางถอยหลังกรูด

“ถ้าไม่อาบ ก็มาทำหน้าที่เมียให้ผัวเธอหาย ‘อยาก’ ซะดีๆ” จอมหนเริ่มออกแนวเผด็จการ ทำเอาคนฟังถึงกับตาเหลือก ขนลุกซู่ตลอดร่าง

“อย่าให้ฉันทำอะไรแบบนั้นเลยนะคะ ได้โปรดเถอะ” นางซินตัวน้อยส่ายหน้าวิงวอนเสียงสั่น

“ไม่ต้องมาทำเป็นน่าสงสาร และห้ามบีบน้ำตา เพราะฉันรู้ หมดแล้วว่าเธอน่ะมันเด็กใจแตกจอมมารยา คิดจะส่งเสริมให้ ซาเบลล่าหนีไปเพราะอยากแต่งงานกับฉันแทน ถ้าอยากมีผัวจน ตัวสั่นขนาดนั้นก็มาสิ…ตัวที่เธออยากได้นักอยากได้หนาอยู่นี่ แล้วไงแม่ตัวดี”

เขาเอ่ยขณะที่ดวงตาคมกริบลอบจับสังเกตถึงความผิดปกติที่ จะส่อออกมาทางแววตาของอีกฝ่าย เพราะเขามั่นใจว่าดวงตา ของเด็กสาวผู้อ่อนต่อโลกจะไม่เสแสร้งแต่อย่างใด

แทนที่จะตะล่อมเอาความจริงจากภรรยาสาวน้อยดีๆ วูล์ฟก ลับเลือกที่จะใช้วาจาหยามหยัน เพราะกลัวเสียศักดิ์ศรี จอมเย่อ หยิ่งอย่างเขาทำได้มากสุดก็แค่การหยั่งเชิงดูท่าทีชนิดขวานผ่า ซากแบบนี้แหละ

“คะ….ใครบอกคุณแบบนั้นคะ” นางซินตัวน้อยถามเสียง สะท้าน

ท่าทางหน้าซีดๆ ของคนที่ได้ชื่อว่าเป็นเมียทำให้อภิมหา เศรษฐีหนุ่มแค่นยิ้ม พลางคิดไตร่ตรองในหัวสมองอันฉลาดหลัก แหลม ว่าอาการแบบนี้ ถ้าแม่คุณไม่กลัวเขาจนขี้หดตดหาย เธอ ก็คงเป็นอย่างที่นางเดือนแขเล่าให้เขาฟัง…มีสองอย่างเท่านั้น แหละ

“ก็ป้าของเธอยังไงล่ะ” คนฟังนึกอยากจะร้องไห้ออกมาดังๆ ให้แก่โชคชะตาอันเลวร้าย เธอถูกกล่าวหาอย่างหน้าด้านๆ จากผู้เป็นป้าแท้ๆ ของตัวเอง

“ฉันไม่ได้ส่งเสริมให้พี่เบลล่าหนี และฉันก็ไม่เคยคิดอาจเอื้อม ที่จะแต่งงานกับคุณด้วย ไม่เลยจริงๆ” เจ้าของเสียงเครือเอ่ย ตอบโต้ พร้อมส่ายหน้าเบาๆ

“แต่งไม่แต่งเธอก็ได้เป็นคุณนายแอนเดอร์ตันสมใจอยากแล้ว นี่” น้ำเสียงกระด้างว่าอย่างหมันๆ

“ในเมื่อคุณปักใจเชื่ออย่างนั้นฉันก็จนปัญญาที่จะอธิบาย… ขอตัวนะคะ” กล่าวจบสาวน้อยก็รีบหันหลังให้เขาทันควัน เพราะ กลัวว่าหยาดน้ำตาจะไหลออกมาประจานความอ่อนแอที่อัดแน่น อยู่ในอก

“หยุดอยู่ตรงนั้น! ถ้าเธอกล้าก้าวไปข้างหน้าแม้แต่ก้าวเดียว เธอโดนหนักแน่แม่หนูสกปรก” วูล์ฟตวาดกร้าวออกคำสั่งด้วย ความหงุดหงิดงุ่นง่าน เพราะไม่เคยมีมนุษย์หน้าไหนกล้าเดินหนี เขาทั้งที่ยังพูดกันไม่จบแบบนี้มาก่อน ยัยเด็กบ้านกำลังท้าทาย ความอดทนของเขา!

“คุณยังต้องการอะไรจากแม่หนูสกปรกอย่างฉันอีกคะ” หลัง จากหยุดยืนนิ่งตามคำบัญชาของจอมเผด็จการ เธอก็เอ่ยถาม พร้อมรวบรวมความกล้าหันกลับมาเชิดหน้าใส่คนใจยักษ์ ทั้งที่ หัวตาร้อนผ่าวเกือบจะปล่อยโฮอยู่รอมร่อ

“ฉันต้องการให้เธอทำหน้าที่เมีย…เดี๋ยวนี้!

คำตอบที่หลุดออกมาจากปากหยักทำให้คนฟังตัวแข็งที่อ ดวงตากลมโตเบิกกว้าง โลกทั้งใบพลันหยุดหมุนไปชั่วขณะเมื่อคืนนี้เขาก็เรียกคู่ขาคนสวยมาปรนเปรอสวาทถึงห้องจนร้อง ครางดังลั่น แล้วทำไมพ่อเจ้าประคุณถึงได้มาเรียกร้องเอากับเธอ อีก คนบ้า…เขามันมักมาก ตาแก่ตัณหาจัด

ถึงแม้ตื่นมาเธอจะพบว่าอีกฝ่ายมานอนกกกอดแนบแน่น ประหนึ่งกลัวจะหนีหายก็เถอะ แต่ยังไงคนตื่นอย่างเขาก็ไม่ สมควรมายุ่งกับเธออยู่ดี กินแม่นั่นมาทั้งคืนแล้วนี่จะมาวุ่นวาย กับเธออีกทําไม

มะลิร้อยเอาแต่ยืนนิ่งหมกมุ่นอยู่กับความคิดของตัวเอง จน ไม่รู้ว่าสามีจอมวายร้ายได้ขยับกายทรงพลังถอยห่าง พร้อมทั้ง จัดการถอดเสื้อออก ก่อนจะกระโดดขึ้นไปครอบครองเตียงของ เธอเป็นที่เรียบร้อยแล้ว

“เอ้า…มาทำหน้าที่เมียซักที แม่คุณ” พ่อคนความอดทน เริ่มเร่งเร้าอย่างเอาแต่ใจ และน้ำเสียงเข้มจัดนั้นก็ทำให้ร่าง อ้อนแอ้นสะดุ้งเฮือก หลุดออกจากภวังค์ได้อย่างชะงัด

“คะ…คุณ” ทันทีที่ได้เห็นสภาพของสามีสาวน้อยก็ครางแผ่ว ก่อนจะหลุบเปลือกตาและก้มหน้าแดงซ่าน หัวใจดวงน้อยเต้นไม่ เป็น โอยยย…ยัยมะลิเอ๊ยเธอเสร็จเขาแน่งานนี้