บทที่016 ห้องหนังสือห้องเดียวกัน

เวินเที่ยนเทียนพลิกดูสร้อยคอที่อยู่ในมือไปมา

พบว่าตัวล็อคของล็อกเก็ตไม่สามารถเปิดได้

เธอมองไปที่ประตูที่จี้จิ่งเซินเดินออกไป จากนั้นก็เก็บ ล็อกเก็ตด้วยความระมัดระวัง และเดินกลับไปที่ห้อง

ภายในห้องไม่มีเครื่องมือซ่อมอะไรเลย เธอจึงเดิน ออกจากห้องไปอีกครั้งเพื่อขอช่วยให้พ่อบ้านหากล่อง เครื่องมือซ่อมแซมให้เธอ จากนั้นเธอจึงเริ่มสำรวจ สร้อยคอด้วยความระมัดระวัง

ความฝันของเธอคืออยากเป็นนักบูรพาโบราณวัตถุ แต่ว่าก่อนหน้านี้เธอไม่ได้ลงเรียนตามระบบอย่างเป็น ทางการ เธอเรียนรู้ด้วยตัวเองผ่านอินเทอร์เน็ตเท่านั้น

หากเธอไม่โดนจับตัวมาอยู่ที่นี่ ตอนนี้เธอคงได้เข้า เรียนสาขาบูรพาโบราณวัตถุในมหาวิทยาลัยไปแล้ว……

แต่ว่าตอนนี้คงจะเสียโอกาสในการเรียนไปแล้วล่ะ?

วันต่อมา พ่อบ้านได้นำกล่องเครื่องมือซ่อมแซมมาให้ เวินเทียนเทียน

“คุณผู้ชายบอกว่า คุณหนูสามารถขึ้นไปทำที่ห้อง หนังสือชั้นสองได้นะครับ”
เวินเที่ยนเทียนดูกล่องเครื่องมือซ่อมแซมใหญ่มาก ด้านในน่าจะมีอุปกรณ์ที่ครบครัน

“ชั้นสองเหรอ?”

“ใช่ครับ”

เวินเที่ยนเทียนมองไปรอบๆ ห้องนี้เป็นห้องของจี้จึง เชิน แต่ทำไมเมื่อวานเขาถึงไม่กลับมาที่ห้องนี่ล่ะ

แต่ถึงอย่างไรแล้วห้องนอนก็ไม่ใช่ห้องทำงานนิ

เวินเทียนเทียนหยิบสร้อยคอขึ้นมา และเดินกอด กล่องเครื่องมือซ่อมแซมขึ้นไปบนชั้นสอง

ครั้งที่แล้วเธอพลัดตกบันได ครั้งนี้เธอจึงเดินขึ้น บันไดไปอย่างระมัดระวัง

เมื่อเธอขึ้นไปถึงชั้นสองทางด้านซ้ายมือของเธอมี ห้องหลายห้องมาก พ่อบ้านก็ไม่ได้บอกเธอว่าให้เธอ เข้าไปห้องไหน

เธอคิดไปคิดมาเลยตัดสินใจเปิดประตูเดินเข้าไปใน ห้องหนึ่ง

ภายในห้องหนังสือกว้าง ตรงหน้าเธอมีชายคนหนึ่ง กำลังนั่งทำงานอย่างขะมักเขม้น

จี้จึงเชิน?
เวินเที่ยนเทียนลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ทันใดนั้นชายหนุ่มเงย หน้าแล้วมองมาที่เธอ

“คุณกำลังทำอะไรอยู่เหรอ?”

เวินเที่ยนเทียนลังเลอยู่ครู่หนึ่ง เธอกำลังคิดจะเดิน ออกจากห้องไป

แต่จี้จึงเชินกลับจ้องเธอ แล้วพูดว่า

“เข้ามาสิ”

เธอยืนกอดกล่องเครื่องมือซ่อมแซมอยู่ที่ประตูห้อง

“พ่อบ้านบอกให้ฉันเข้ามาซ่อมสร้อยคอที่ห้อง หนังสือ……

จี้จึงเชินหรี่ตามองเธอ

จริงๆ แล้วเขาเป็นคนสั่งให้พ่อบ้านบอกเธอเองว่า ให้มานั่งทำที่ห้องหนังสือชั้นสอง ซึ่งห้องหนังชั้นสอง มีอยู่สองห้อง ความหมายของเขาคือให้เธอไปใช้ห้อง หนังสืออีกห้องหนึ่ง

เธอตั้งใจจะมาห้องนี้เหรอ?

เวินเที่ยนเทียนเห็นว่าจี้จึงเชินจ้องเธอด้วยสายตา แปลกๆ เธอจึงก้มหน้าลงและยืนนิ่งอยู่ที่เดิม
ทำไมเขาถึงจ้องฉันด้วยสายตาแบบนั้น?

เขาเป็นคนบอกให้ฉันมาที่ห้องหนังสือเองไม่ใช่เหรอ?

จี้จิ่งเชินจ้องเธออยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นเขาเอามือกด โทรศัพท์ต่อสายสั่งลูกน้อง

“เอาโต๊ะทำงานเข้ามาเพิ่มหนึ่งตัว”

พูดจบเขาก็เงยหน้าขึ้นมามองเวินเที่ยนเทียนด้วย ความสงสัย

“มานี่สิ”

เวินเทียนเทียนเม้มปากด้วยความกังวล

ริมฝีปากที่ชุ่มชื้นเปลี่ยนเป็นสีแดงเข้ม สายตาของ จิ่งเชินก็ถลึงขึ้น

เวินเที่ยนเกี๋ยนรู้สึกอย่างบอกไม่ถูก เธอคิดว่าจี้จึง เชินโกรธเธอ จากนั้นเธอจึงเดินกอดกล่องเครื่องมือ ซ่อมแซมเดินเข้าไปที่จี้จึงเชิน

“คุณจี้”

ใบหน้าที่ชุ่มชื้น และเรียบเนียนเหมือนไข่ขาว พร้อม เงาบรัชออนบนแก้มเธอ ดวงตากลมๆ เหมือนตาแมว ใบหน้าเธอเปรียบเสมือนหยกที่แกะสลักอย่างสวยงาม
จี้จึงเชินยื่นมือไปจับผมนุ่มๆ บนศีรษะเธอ

จากนั้นเลื่อนมือลงมาอย่างช้าๆ เบาๆ หยุดตรงที่เอว ของเธอเวินเทียนเทียนตกใจสะดุ้งสะบัดมือเขาออก

“คุณจะทำอะไร…ฉัน……

เวินเที่ยนเทียนพูดไม่ทันจบจี้จึงเชินก็เอามือปิดปาก เธอไว้

จี้จึงเชินมองหน้าเธอ มือข้างหนึ่งของเขาจับที่เอวของ เวินเทียนเทียน อีกข้างหนึ่งจับที่ปลายคางเบาๆ

จากนั้นก็จูบลงบนริมฝีปากแดงฉ่ำของเธอ