บทที่013 บ้านที่เต็มไปด้วยวัตถุโบราณ

ในขณะนี้เวินเทียนเทียนได้เห็นวัตถุโบราณมากมาย เธอเหมือนปลาที่ว่ายน้ำอยู่ในมหาสมุทร มองไปรอบๆ ด้วยความตื่นเต้น มองไปจับไป

วัตถุโบราณเหล่านี้มีมาตั้งแต่สมัยสามก๊ก และยังมี ในสมัยราชวงศ์ตอนปลาย ของพวกนี้อยู่ภายในห้อง รับแขกมากกว่าสิบชื้น และใบเสนอราคาของแต่ละชิ้นมี มูลค่ามากกว่าสิบล้าน

เวินเทียนเทียนสายตาลุกวาว ทันใดนั้นเธอหันไปเห็น ทองสัมฤทธิ์ฟางจุนที่วางอยู่บนมุมโต๊ะ!

ซึ่งมีความสูงมากกว่าครึ่งเมตร คอยาว เท้ากลม ทั้งสี่ ด้านตกแต่งด้วยลายมังกรขาเดียว

ประติมากรรมรอบๆ ของหัวมังกร ก่อนหน้านี้เป็น เทียนเทียนเคยเห็นทองสัมฤทธิ์ฟางจุนชิ้นนี้ในทีวี เป็น ตัวอย่างทองสัมฤทธิ์ที่มีอยู่ในคลังทองสัมฤทธิ์ที่เอามา หล่อรวมไว้ด้วยกัน เป็นงานที่ประณีตละเอียดอ่อน รวม ทั้งเป็นการหล่อทองสัมฤทธิ์ขึ้นสูง

เวินเที่ยนเทียนจำได้ว่าครั้งล่าสุดในทีวีใบเสนอราคา มูลค่ามากกว่าห้าร้อยล้าน…..

เธอเดินมองด้วยสายตาลุกวาว ยื่นมือไปจับแต่ก็ดึงมือ กลับมา
ของล้ำค่าแบบนี้จะเอามือไปแตะสุ่มสี่สุ่มห้าไม่ได้ เธอมองไปรอบๆ เห็นแม่บ้านเดินอยู่ เธอจึงรีบวิ่งไปหา แม่บ้าน

“คุณพ่อบ้าน คุณพ่อบ้าน!

แม่บ้านได้ยินเสียงเรียกของเธอจึงหันกลับมาถามว่า

“คุณหนูเจี่ยงมีอะไรเหรอครับ?”

ใบหน้าเขาดูเฉยเมย ไม่มีอารมณ์และความรู้สึกใดๆ แต่เขาก็ตั้งใจทำงานอย่างเต็มที่

เวินเที่ยนเทียนนึกถึงใบหน้าของสองบอดี้การ์ดที่จับ เธอไปขังไว้ในห้องมืดนั้นแล้วช่างต่างกับคนนี้มาก

“มีถุงมือไหมคะ?”

“มีครับ เดี๋ยวผมจะไปเอามาให้นะครับ”

พูดจบเขาก็เดินออกไปเอาถุงมือ

“เดี๋ยวก่อน!

เวินเที่ยนเทียนเรียกให้เขาหยุดแล้วถามต่อ

“ฉันสามารถเข้าดูวัตถุโบราณในห้องได้หรือเปล่า?”
เธอชี้ตรงไปที่โต๊ะที่วางทองสัมฤทธิ์ฟางจุน

“ได้ครับ ของพวกนั้นเอามาตั้งโชว์ให้ดูอยู่แล้วครับ”

เมื่อพ่อบ้านเดินออกไปเวินเที่ยนเทียนก็ดีใจขึ้นมา ทันที เธอเดินเข้าไปดูทองสัมฤทธิ์ฟางจุนด้วยความตื่น เต้น

ไม่นาน พ่อบ้านก็นำถุงมือสะอาดคู่หนึ่งมาให้เธอ เธอ สวมถุงมือและดูวัตถุโบราณด้วยความตื่นเต้น

พ่อบ้านหันไปมองเธอ

ดูไปดูมาเธอก็ยังนิสัยเด็กอยู่เหมือนกัน แก้มที่แดง ปริ่ม สองมือสวมถุงมือแล้วลูบไปมาที่ทองสัมฤทธิ์ฟาง จุนอย่างตื่นเต้น

ถึงอย่างไรก็ตามเขาก็ดูออกว่าผู้หญิงคนนี้ไม่ได้มี เจตนาอื่นแอบแฝง

สายตาคู่นั้นที่มองเธอเป็นหญิงสาวขาวบริสุทธิ์

คิดไปคิดมา จากนั้นเขาก็เดินเอาเอกสารที่อยู่ในมือ เข้าไปในห้องหนังสือ

จี้จึงเชิน าลังนั่งดูเอกสารของบริษัทอยู่ภายในห้อง ถึงแม้ว่าช่วงนี้เขาไม่ได้เข้าไปบริษัทด้วยตัวเอง แต่ใน ทุกๆ วันเขาก็ใช้เวลาดูข้อมูลอยู่บ่อยๆ
พ่อบ้านได้ยื่นเอกสารให้เขา จากนั้นยืนลังเลอยู่ครู่ หนึ่งแล้วพูดขึ้นมาว่า

“เมื่อสักครู่คุณหนูเจี่ยงให้ผมไปเอาถุงมือมาให้ ตอนนี้ เธอกำลังสำรวจทองสัมฤทธิ์อยู่ที่ห้องรับแขกครับ”

จี้จิ่งเชินถามกลับว่า “เธออยากได้เหรอ?”

“ผมคิดว่าคุณหนูเจี่ยงมีความสนใจทางด้านโบราณ วัตถุครับ”

จี้จิ่งเชินเงยหน้าขึ้น ก่อนหน้านี้ในข้อมูลส่วนตัวของ เธอไม่ได้พูดถึงเรื่องนี้นิ

“เธออยากจะทำอะไรก็ตามใจเธอก็แล้วกัน แต่ให้คน จับตามองเธอไว้ก็พอ”

“ครับ คุณผู้ชาย”

เมื่อพ่อบ้านเดินออกไป จี้จิ่งเชินก็ก้มหน้าอ่านเอกสาร ต่อ แต่อ่านเท่าไหร่ก็ไม่รู้เรื่อง เพราะใจของเขาตอนนี้ คิดแต่เรื่องของเวินเทียนเทียน

ผู้หญิงคนนั้นชอบเล่นโบราณวัตถุเหรอ?

งานอดิเรกนี้ทำไมถึงไม่ปรากฏในข้อมูลของเธอ

แต่เมื่อนึกถึงใบหน้ากลมๆ ของเธอที่กำลังตั้งใจ สำรวจทองสัมฤทธิ์นั้นแล้วก็…..
จะเป็นไปได้อย่างไร?

เขาครุ่นคิดอยู่พักหนึ่ง สุดท้ายก็ตัดสินใจเดินออก จากห้องไป