บทที่004 ผู้หญิงคนนั้นไม่ได้ง่ายเลยจริงๆ

ภายในห้องหนังสือใหญ่

จี้จิ่งเชินยืนอยู่ริมหน้าต่าง ด้านนอกหน้าต่างเป็นป่า ทึบ ภูเขาสูงทอดยาวติดต่อกันยืดออกไปทางด้านนอก

ผืนป่าแห่งนี้ รวมไปถึงอสังหาริมทรัพย์รอบๆ และยัง มีวิลล่าโบราณที่มีประวัติศาสตร์มายาวนาน ทั้งหมดนี้ เป็นของจี้จิ่งเชิน

หากไม่ได้รับอนุญาตจากเขา ไม่ว่าใครก็ตามเข้าไป ไม่ได้เด็ดขาด

ที่นี่คือราชอาณาจักรของจี้จึงเชิน

เวลานี้ ในมือของจี้จึงเชินถือแก้วไวน์แดงอยู่หนึ่ง ใบ เขาวนแก้วไวน์อย่างช้าๆ ในแววตาลึกๆ ของเขาไม่ แสดงถึงอารมณ์และความรู้สึกใดๆ ทั้งสิ้น เสื้อคลุมนอน สีดำบนตัวเขาเผยให้เห็นหน้าอกอันล่ำสัน

“ประธานจี้ เราพบสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าเมื่อสิบสอง ปีก่อนแล้วครับ” ผู้ช่วยจงยืนก้มหน้ารายงานความคืบ หน้าอยู่ด้านหลัง

ดวงตาของจี้จิ่งเชินขยับเล็กน้อย แต่ก็ไม่ได้พูดอะไร ออกมา

ผู้ช่วยจงเห็นว่าประธานจี้ไม่ได้พูดอะไร เขาเลยรายงานต่อ “สถานเลี้ยงเด็กกำพร้าเอกชนที่นั้นเพิ่งจะ มีชื่อเป็นทางการเมื่อสิบสองปีที่แล้ว ตอนนี้เป็นชื่อสถาน เลี้ยงเด็กกําพร้าเฉินซี จากการตรวจสอบที่ผ่านมาไม่ ว่าจะเป็นเวลาหรือสถานที่ รายละเอียดทั้งหมดมีความ สอดคล้องกับท่านประธานครับ”

“เจอตัวเธอหรือยัง?” ในที่สุดจี้จึงเชินก็ถามออกมา ด้วยน้ำเสียงที่นิ่ง

“ในสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าเฉินซี มีเด็กผู้หญิงที่ชื่อ เทียนเทียนแค่คนเดียวเท่านั้นครับ แต่ว่าก่อนหน้านี้ หนึ่งปีเธอได้ย้ายออกไปแล้วเนื่องจากครบระยะเวลาที่ กำหนด ตอนนี้เธอน่าจะมีอายุประมาณสิบแปดปีครับ”

จี้จิ่งเชินได้ยินชื่อเทียนเทียนชื่อนี้แล้วก็นึกถึงความ หลังเมื่อครั้งก่อน ในความทรงจำลึกๆ ของเขา เสียง ล็กๆ ของเด็กผู้หญิงคนหนึ่งก็ดังขึ้นในใจ

“เธอชื่ออะไร? ฉันชื่อเทียนเทียน”

“พี่จิ่ง ยิ้มเยอะๆ สิ ถ้าพี่จิ่งยิ้มเยอะๆ จะทำให้คนชอบ พี่จิ่งเยอะเลยนะ แต่ต่อให้พี่จิ่งไม่ชอบยิ้ม เทียนเทียนก็ ชอบอยู่ดี.…………….”

“พี่จิ่ง เทียนเทียนกลัวความมืด”

“ดีใจกับพี่จิ่งด้วย ที่พี่จิ่งได้เจอครอบครัวของพี่จิ่ง แล้ว เทียนเทียนหวังว่าสักวันหนึ่งเทียนเทียนก็จะมี ครอบครัวเป็นของตัวเองเหมือนกัน แล้วหลังจากนี้พี่จิ่งจะกลับมาเยี่ยมเทียนเทียนไหม?”

จี้จึ่งเซินหลับตาลง คิดถึงเด็กน้อยฟันหลอคนนั้น ตอน นั้นเธอยังพูดจาไม่ค่อยไม่ถ้อยเป็นคำอยู่เลย พูดก็ไม่ ชัด แต่เทียนเทียนคนนี้ กลับเป็นคนสำคัญที่คนหนึ่งใน ชีวิตของเขา

ภาพของเด็กน้อยคนนั้นยังคงตราตรึงอยู่ในใจเขา ตลอดมา เทียนเทียนมักจะชอบเดินตามหลังเขาค้อยๆ แล้วชอบเรียกเขาว่าพี่จิ่ง พี่จิ่งอยู่เสมอ

เทียนเทียน พี่สร้างบ้านสวนให้เทียนเทียนแล้วนะ ตอนนี้น้องอยู่ที่ไหน?

หากประมาณตามอายุของเธอในตอนนั้น ตอนนี้เธอ น่าจะอายุสิบแปดปีแล้ว

“ใช่”

จี้จิ่งเชินลืมตาขึ้นมาแล้วจิบไวน์แดงที่ถืออยู่ในมือ

“ตามหาเธอให้เจอให้ได้”

“ครับ ท่านประธาน

พูดจบจงหลีนึกขึ้นได้ว่าเมื่อสักครู่บอดี้การ์ดได้แจ้ง เขามาเรื่องหนึ่ง จงหลีลังเลอยู่พักหนึ่ง จึงตัดสินใจพูด ออกมา “ท่านประธานครับ.….……..
“ว่าอย่างไร”

“คุณหนูเจี่ยงยังถูกขังอยู่ในห้องมืดครับ”

จี้จิ่งเชินยิ้มมุมปาก ทันใดนั้นในหัวของเขาได้ปรากฏ ภาพของเธอที่กำลังตื่นตระหนกหวาดกลัว ทำให้เขา เอะใจขึ้นมา

เป็นไปไม่ได้!

ไม่น่าเชื่อ!

ผู้หญิงคนนั้นไม่ธรรมดาเลยจริงๆ คาดไม่ถึงเลยว่า เธอจะมีผลต่อความรู้สึกของเขา!

แววตาของจี้จึงเชินเปลี่ยนไปเป็นแววตาที่โหดร้าย

ทันที

“คนดื้อรั้นแบบนั้น ต้องโดนตีด้วยแส้ถึงจะสำนึก”

จงหลีอ้าปากค้างแต่ก็ไม่ได้พูดอะไรออกมา

เพื่อผลประโยชน์อำนาจและอิทธิพลแล้ว ตระกูลเจี่ ยงสามารถทำได้ทุกอย่าง ยอมแม้กระทั่งบีบบังคับให้ ลูกสาวเพียงคนเดียวมาแต่งงานกับประธานจี้ เหตุนี้จึง ทำให้ประธานจี้ถึงได้โมโหอย่างรุนแรง

จากการสำรวจข้อมูล เจี่ยงเนี่ยนเหยาคนนี้ภายนอก อาจดูเป็นผู้หญิงที่นิสัยดีคนหนึ่ง แต่จริงๆ แล้วไม่ใช่เลยตัวตนที่แท้จริงของเธอร้ายยิ่งกว่าอะไร

คนแบบนี้ไม่สมควรที่จะได้รับความเห็นใจเลยแม้แต่ น้อย

ประธานจี้ต้องชอบผู้หญิงที่ชื่อเทียนเทียนนั่นแน่เลย

ถึงอย่างไรก็ตามเธอก็เป็นคนที่อยู่ข้างๆ ประธานใน ช่วงที่ชีวิตของประธานจี้เงียบเหงา

แค่หาตัวผู้หญิงคนนั้นกลับมาได้ เจี่ยงเนี่ยนเหยาที่อยู่ ในห้องมืดนั่นก็จะต้องถูกไล่ออกจากบ้านตระกูลจื้อย่าง ไร้ความปรานี

จี้จึงเชินยืนอยู่ที่หน้าต่าง เขาวนแก้วไวน์แดงในมือ แล้วยกขึ้นดื่ม

“เจี่ยงเนี่ยนเหยา ผมจะคอยดูว่าคุณจะเก่งกาจสักแค่ ไหน”