บทที่003 เชื่อฟังสักหน่อยสิ

หนี!

หนี!

หนี!

ภาพวาดโบราณที่มีชื่อเสียงมากมายแขวนอยู่บนผนัง หากคิดจะเอาไปขายก็คงจะได้ราคาสูงทีเดียว แต่ตอน นี้เวินเทียนเทียนไม่ได้อยู่ในอารมณ์ที่จะชมภาพเหล่านี้

เธอรีบวิ่งหนีอย่างรวดเร็ว หันมองไปรอบๆ มีแต่ความ เงียบ ไม่มีใครเลยนอกจากเธอ

ที่นี่ใหญ่โตมโหฬารอย่างน่ากลัว เธอวิ่งหนีอยู่พักหนึ่ง แต่กลับไม่เจอประตูทางออก

แต่พอคิดถึงหน้าของชายหนุ่มโหดเหี้ยมในห้องคนนั้น ทำให้เธอไม่สามารถหยุดวิ่งได้ แต่กลับทำให้เธอต้องวิ่ง เร็วขึ้นเพื่อหาทางหนีออกไปจากที่นี่

แต่ที่นี่…….

ทําไมถึงใหญ่ขนาดนี้?

ให้ตายเถอะ!

ในใจเหมือนจะแตกสลาย แต่ทันใดนั้นเธอนึกขึ้นมาได้

ประตูใหญ่!

เวินเทียนเทียนรีบวิ่งไปที่ประตูทางออก กำลังจะก้าว เท้าไปยังประตู แต่ทันใดนั้นมีชายหนุ่มสองคนในชุดสูท สีดำได้ดักเธอไว้

“คุณผู้หญิงโปรดกลับเข้าไปเถอะครับ”

เวินเที่ยนเทียนตกใจจนมือสั่น

เธอกัดฟันยิ้ม ทำตัวนิ่งๆ แล้วพูดว่า “คุณผู้ชายของ พวกคุณอนุญาตให้ฉันออกไปได้ เขาให้ฉันออกไปช่วย เอาของให้เขา”

บอดี้การ์ดทั้งสองทำเป็นเอาหูไปนาเอาตาไปไร่ ยังคง ยืนขวางประตูไว้ไม่ให้เธอออกไป

“เขา เขาอนุญาตให้ฉันออกไปจริงๆ ไปช่วยเขา

“ช่วยอะไรผมเหรอ?”

ทันใดนั้นก็มีเสียงดังนั้นมาทางด้านหลังของเวินเที่ยน เทียน

เวินเที่ยนเทียนตกใจสั่นไปทั้งตัว

ดูเหมือนว่าเธอจะถูกจับได้แล้ว
เธอถอยหลังมาสะดุดล้มไปอยู่ในอ้อมกอดของชาย หนุ่ม ชายหนุ่มปล่อยหายใจแรงทะลวงเข้าไปในจมูก เธอ

จี้จิ่งเชินเห็นเธออยู่ในอ้อมกอดเขา ร่างกายอัน บอบบางของเธอแนบติดกับหน้าอกของเขา ใจเขาเต้น แรงไปในชั่วขณะ สักพักเขารู้สึกตัวจึงแสดงสายตา รังเกียจออกมา แล้วผลักตัวหญิงสาวออกจากอ้อมกอด

“คุณจะไปไหน?”

เวินเทียนเทียนก้มหน้าลง เธอสั่นไปทั้งตัว

แก้มของเธอเป็นสีชมพู ขนตางอนชวนให้น่าหลงใหล คล้ายกับผีเสื้อตัวน้อยๆ ทำให้คนอยากจะค้นหาในตัว เธอ

สังเกตได้ว่าตอนนี้ในใจของจี้จึงเชินรู้สึกแปลกๆ เขา พยายามเพิ่มความโมโห ถามด้วยน้ำเสียงเย็นชา!

“คุณคิดจะหนีเหรอ?”

“เปล่า ฉันแค่……..

“คุณรู้ไหมว่าตระกูลจี้จะจัดการกับคนที่ไม่เชื่อฟัง อย่างไร?”

ตัวของเวินเทียนเทียนสั่นกลัว ชายหนุ่มตรงหน้าเธอ นั้นโหดร้ายเหมือนปีศาจ
ชายหนุ่มค่อยๆ หรี่ตาแล้วพูดว่า

“เอาตัวเธอไป สั่งสอนให้เธอเชื่อฟังหน่อย”

บอดี้การ์ดทั้งสองได้ยินคำสั่ง จึงรีบนำตัวของเงิน เทียนเทียนกลับเข้าไปด้านใน

“อ้า! ไม่นะ! ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้!”

เวินเทียนเทียนกรีดร้องด้วยความหวาดกลัว แต่เรี่ยว แรงน้อยๆ ของเธอไม่สามารถเอาชนะแรงของบอดี้ การ์ดทั้งสองคนได้

“พวกคุณเข้าใจผิดแล้ว! ฉันไม่ใช่เจี่ยงเนี่ยนเหยา อะไรนั่นนะ!”

เธอพยายามจะอธิบายว่าเธอไม่ใช่เจียงเนี่ยนเหยา แต่ไม่มีใครฟังเธอเลย บอดี้การ์ดทั้งสองรีบพาตัวเธอ ไปขังไว้ในห้องมืดๆ

“เดี่ยว พวกคุณ…..

สองเท้าของเธอเพิ่งจะแตะลงบนพื้น เธอรีบวิ่งกลับมา เพื่อหนีออกไป

บอดี้การ์ดทั้งสองจึงโผเข้าไปจับตัวเธอกลับมาขังไว้ อีกครั้ง

“คุณหนูเจี่ยง คุณจี้ไม่ชอบคนขัดขืน หวังว่าคุณหนูจะเข้าใจ”

“ไม่ใช่ ฉันไม่ใช่…”

“เพิง” เสียงปิดประตูดังขึ้น

ประตูถูกปิดลง ไม่เห็นแม้แต่แสงสว่างใดๆ

เวินเทียนเทียนตัวสั่น และเสียงของเธอก็เงียบลง

ในห้องอันมืดมิดนี้ คล้ายกับว่าถูกสร้างขึ้นมาเพื่อ ลงโทษคนที่ไม่เชื่อฟัง

เวินเทียนเทียนถอยหลังหลบอยู่ที่มุมห้องมืดๆ เธอนั่ง ลงสองมือกอดเข่าแล้วมองไปรอบๆ อย่างหวาดกลัว

สิ่งที่เธอกลัวที่สุดนั่นก็คือความมืด

เธอไม่ใช่เจี่ยงเนี่ยนเหยาตัวจริง และไม่รู้ด้วยว่าใคร คือเจี่ยงเนี่ยนเหยา ทำไมถึงเอาเธอมาขังไว้ที่นี่ด้วย?

ชายคนนั้นจะขังเธอไว้ถึงเมื่อไหร่?

ความคับข้องใจเกิดขึ้นจากก้นบึ้งของหัวใจ เธอได้แต่ นั่งกอดตัวเองไว้

“ทำไม ทำไมถึงได้ทำกับฉันแบบนี้? หรือว่านี่คือการ ลงโทษที่ฉันคิดจะขโมยโฉนดที่ดินอย่างนั้นเหรอ?”
“ฉันก็แค่อยากปกป้องครอบครัวของฉันก็แค่นั้น