๑.๑ ผู้ร้ายปากแข็ง

ผู้ร้ายปากแข็ง

ปลายเดือนมกราคม…

สายลมยามเช้าที่โชยมาเพียงแผ่วๆ พัดใบไม้ให้แกว่งไกว บ้างปลิดปลิวพลิ้วลอยไปตามกระแสลมเย็นอันสดชื่น หมู่ไม้ดอก หลากชนิดพากันชูช่อบานสะพรั่งอย่างมีชีวิตชีวา น้ำค้างสีใส สะท้อนแสงแดดเป็นประกายพราวระยับตามยอดหญ้า ท้องฟ้าที่ เคยเต็มไปด้วยเงาดำทะมึนของหมู่มวลเมฆฝนกลับเปิดโล่งสว่าง สดใส บ่งบอกให้คนที่มาเยือนรู้ว่านี่คือบรรยากาศหน้าหนาว ของภาคเหนืออย่างแท้จริง

รถสปอร์ต โฟร์วีลสมรรถนะสูงแบบเจ็ดที่นั่งกำลังแล่นออกจาก สนามบินของจังหวัดเชียงใหม่ด้วยความเร็วคงที่ มุ่งหน้าไปยัง อาณาเขตอันกว้างใหญ่ไพศาลของไร่ วลีพรรณ

ทัศนียภาพสองข้างทางนั้นประดับไปด้วยภูเขาลูกย่อมๆ และ ต้นส้มที่ปลูกเรียงรายกันอย่างเป็นระเบียบซึ่งตอนนี้กำลังออกผล ดกจนกลายเป็นสีเหลืองอร่ามสุดลูกหูลูกตา

แสงแดดอ่อนยามเช้าเริ่มส่องแสงลงมากระทบกับน้ำค้าง สะท้อนเป็นภาพระยิบวิบวับแวววาวหยอกล้อกับสายลมที่ เคลื่อนไหวเพียงบางเบาเป็นระยะๆ คล้ายดั่งใครบางคนที่เคยฝากรอยยั่วเย้าเอาไว้บนเรียวปากนุ่ม โดยที่เจ้าตัวไม่ได้เต็มใจ สักนิด

มือเรียวบางตั่งหยกสลักของ ยศสิตา’ ขยับไปกดปุ่มข้างๆ ประตู ลดระดับกระจกลงมาเพื่อสัมผัสกับอากาศบริสุทธิ์และ ความสดชื่นที่หาแสนจะยากนักในกรุงเทพบ้านของหล่อนอย่าง เต็มที่ หญิงสาวยังคงตื่นเต้นและดื่มกับบรรยากาศอันแสน สวยงามตรงหน้านี้เช่นเดิม แม้จะไม่ใช่ครั้งแรกที่ได้มาเยือนยัง ไร่แห่งนี้ก็ตาม…ดนัย อนุบาท พ่อของหล่อนมักจะพามาที่นี่เสมอ ตั้งแต่เด็กจนโต อย่างน้อยปีละหนึ่งครั้ง ยกเว้นปีก่อนที่แล้วไม่ สามารถมาได้เพราะพิมลพร อนุบาท ผู้เป็นมารดาเสียชีวิตลง ด้วยโรคหัวใจล้มเหลว

ปีนี้ยศสิตาอายุได้ 21 ปี แล้วพึ่งเรียนจบปริญญาตรีมาหมาดๆ และมีโครงการจะไปเรียนต่อปริญญาโทที่ประเทศฝรั่งเศส ส่วน น้องสาวคือ อริสรา อนุบาท อายุ 19 ปี ยังเรียนอยู่ในระดับ มหาวิทยาลัยในชั้นปีที่สอง

เจ้าของไร่แห่งนี้คือ พ่อเลี้ยงภูชิต พิริยะกร เพื่อนสนิทของดนัย

นั่นเอง

“สวยจังเนอะพี่เอย

เสียงเจื้อยแจ้วใสๆ ของอริสราผู้เป็นน้องสาวดังขึ้นทำลาย ความเงียบและสมาธิของยศสิตาซึ่งกำลังจดจ่ออยู่กับทัศนียภาพ ที่สวยงามด้านนอก

เมื่อเห็นพี่สาวกำลังดื่มธรรมชาติ หล่อนจึงไม่รบกวนอีก
“คุณพ่อคะ” อริสาหันไปทางบิดา “ไร่นี้กว้างสักกี่ไร่คะ” หล่อน ถามเพราะพื้นที่อันกว้างใหญ่ไพศาลแห่งนี้เกินกว่าจะคะเนด้วย สายตา

“เกือบๆ พันไร่ล่ะมั้ง” ดนัยตอบลูกสาวคนเล็กตามที่รู้มา

“โอ้โห!” สาวน้อยอุทานตาโตก่อนจะยิ้มให้ผู้เป็นพ่ออีกครั้ง “คุณลุงคงรักคุณป้ามากเลยใช่ไหมคะถึงตั้งชื่อไร่ตามชื่อของคุณ ป้า” อริสราถามต่อ

คนเป็นพ่อระบายยิ้มบางๆ “ใช่แล้วลูก”

การสนทนาของอริสราและบิดาดังขึ้นอย่างต่อเนื่องส่วนยศสิ ตายังจดจ่ออยู่กับสิ่งสวยงามภายนอกรถ ความงดงามของ ธรรมชาติเบื้องหน้าราวกับสวรรค์บนดินก็ไม่ปานพลางสะกด ดวงตาสวยใสกลมโตจนแทบไม่อยากจะละสายตาไปแม้สัก เสี้ยววินาที

อีกไม่ถึงสิบห้านาทีต่อมารถคันนั้นก็แล่นมาจอดบริเวณหน้า บ้านไม้ทรงไทยขนาดใหญ่ซึ่งทำจากสักทองทั้งหลัง รอบๆ นั้นถูก ตกแต่งอย่างประณีตด้วยสวนหย่อมอันมีหมู่มวลดอกไม้ประดับ นานาพรรณ

ดนัยผลักประตูรถให้เปิดออกและสาวเท้าดื่มเข้าไปหาเจ้าของ บ้านทั้งสามอันได้แก่ พ่อเลี้ยงภูชิต แม่เลี้ยงวลีพรรณ และภูริภัชร์ ผู้เป็นลูกชายยืนรออยู่แล้ว

เพื่อนรักทั้งสองจะโผเข้ากอดกันทันทีด้วยความยินดีที่ได้พบ กันอีกครั้ง
ยศสิตาก้าวตามลงมาก่อนจะซะงักฝีเท้าเมื่อเงยหน้าขึ้น ประสานสายตากับดวงตาคมที่กำลังจ้องมองหล่อนอย่าง พิจารณา ใบหน้าหวานละมุนยิ่งขึ้นทันที เปลือกตาที่ประดับไว้ ด้วยขนตางอนกะพริบปริบๆ เพราะเกลียดจับใจ ไม่อยากแม้แต่ จะมอง! แต่กระนั้นก็ยังอุตส่าห์สู้สายตากับเขาอย่างไม่คิดจะหลบ

ใบหน้าหล่อคมคร้ามของภูริภัชร์ยังคงเรียบเฉยเย็นชาราวกับ ปีศาจน้ำแข็ง โดยมีเพียงดวงตาเท่านั้นที่ฉายแววระริกไหวเป็น เชิงขบขันกิริยาของหญิงสาวด้วยความเคยชิน ไม่ว่าจะเจอกัน ครั้งหล่อนก็มักจะมีท่าทีแบบนี้ใส่เขาอยู่เสมอ

ชายหนุ่มกวาดสายตามองร่างอ้อนแอ้นราวกับกำลังประเมิน ส่วนเว้าส่วนโค้งไปทั่วเรือนกายหล่อน เริ่มตั้งแต่วงหน้ารูปไข่ที่ ประดับด้วยนัยน์ตาดำขลับดุจนัยน์ตากวางป่า กลีบปากแสนสั้น รูปกระจับเป็นสีชมพูระเรื่อรับด้วยคางเรียวมน ศีรษะสวยได้รูป สไลด์ผมยาวสลวย อกอวบเต็มตึงซึ่งซ่อนอยู่ในเสื้อยืดตัวน้อย อวดโอ้ความโค้งนูนกลมกลึง เอวบางลาดลงไปยังสะโพกผาย งอนงามดั่งบั้นท้ายเสือชีตาห์ และช่วงขาเรียวยาวซึ่งโผล่พ้นกระ โปรงยีนส์สั้นสีซีดที่หล่อนใส่อยู่

วิธีการมองของเขาเล่นงานยศสิตาจนหน้าร้อนผะผ่าวและ ประหม่าขึ้นมาดื้อๆ หล่อนเกลียดสายตาแบบนั้นเป็นที่สุด เหมือนเขากำลังใช้สายตาแทนนิ้วเรียวยาวสัมผัสไปทั่วทุกอณู เนื้อของหล่อนในทุกครั้งที่มีโอกาส แล้วไหนจะแววตาสีน้ำตาล เข้มซึ่งเจือไว้ด้วยความยั่วเย้านั้นอีกล่ะ มันชวนให้เตลิดเพริดไป เสมือนมีมือเกร็งแกร่งสอดเข้ามาในใต้เสื้อของหล่อน ทะลุลอดบราเซียร์ แล้วคลึงขย่าส่วนนั้นอย่างเร่าร้อน …คุณพระช่วย!!!…

หล่อนเอ่ยเพียงในใจ เหงื่อเม็ดเล็กๆ ผุดพรายขึ้นมาบน หน้าผากมนทันที และมีบางจังหวะที่นิ้วปลายนิ้วหัวแม่มือและนิ้ว ช่วยกันรุมจิก ตะบี้ตะบันบีบคลึงที่ปลายกันของหล่อน

“ไม่นะ!” ยศสิตาอุทานออกมาเสียงดังอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ยเล่น เอาสายตาทุกคู่หันพรึบมองมายังหล่อนเป็นตาเดียวกัน วินาที นั้นหญิงสาวจึงรู้ตัวว่าเผลอหลุดปากเพราะจินตนาการที่ไปไกล เหนือการควบคุม ใบหน้าหวานแดงแปร๊ดขึ้นด้วยความอับอาย

เป็นอะไรของเขา’ ภูริภัชร์ขมวดคิ้วผูกเป็นปมอย่างสงสัย หากยังคงวางฟอร์มเก๊กหน้าขรึมตามแบบฉบับของตน

“สวัสดีค่ะคุณลุง คุณป้า พี่พี

เสียงของอริสาราวกับระฆังช่วยชีวิต ยศสิตาจึงกลบเกลื่อน สถานการณ์อันน่าขายหน้า รีบกระวีกระวาดตามน้องสาวเข้าไป ทำความเคารพผู้ใหญ่ทั้งสองคนและกล่าวทักทายตัวต้นเหตุ อย่างไม่อาจจะหลีกเลี่ยงได้

“ว่าไงเราสบายดีไหม” ภูริภัชร์กล่าวทักทายอริสราอย่างสนิท สนม เอื้อมมือมาขยี้ผมหล่อนเล่นอย่างเอ็นดูเช่นเคย

ภาพนั้นกระทบหัวใจที่กำลังวูบไหวส่งผลไปยังเปลือกตาคู่ สวยต้องหลุบมองลงพื้นเพื่อบดบังรัศมีอันร้อนผะผ่าวของเปลว ไฟริษยา ภูริภัชร์ให้ความเป็นกันเองสนิทสนมกับอริสราแบบนี้มาตลอดแต่กับหล่อน…เขาจะวางตัวห่างเห็น เย็นชา ชวนให้ระ เยือกบาดลึกเข้าไปในขั้วหัวใจราวกับกำลังถูกโอบล้อมด้วยน้ำ แข็งขั้วโลก

“สบายดีค่ะพีพี… แล้วพี่พี่ล่ะคะ กลับมาจากเมืองนอกเอาพี่ สะใภ้แหม่มมาฝากเอิงหรือเปล่า?” อริสราพูดสัพยอกอย่างสนิท สนมเช่นกัน

“ไม่มีหรอกครับ เพราะพี่ชอบสาวไทย” ตาคมเข้มชำเลืองมอง ไปทางคนหน้ามุ่ย

ยศสิตาเบ้ปาก แกล้งทำเป็นไม่ได้ยินแล้วเดินตามผู้ใหญ่ทั้ง สามเข้าบ้านไป ทิ้งให้ภูริภัชร์และอริสราคุยกันอย่างถูกคอตาม ล่าพัง

ชายหนุ่มแอบมองตามหลังคนที่เดินดื่มๆ ไป กิริยาอันแนบ เนียนไม่รอดพ้นจากสายตาอันช่างสังเกตของอริสราไปได้ หล่อน จับตามองท่าทีของยศสิตาและภูริภัชร์อยู่เงียบๆ รู้สึกถึงความ พิเศษลึกๆ ที่ทั้งคู่มีให้กันได้ไม่ยากนัก คนหนึ่งเอาแต่ทำหน้าทิ้ง ใส่ ส่วนอีกฝ่ายก็ขยันยั่วอยู่ในที่

“เอ… ถ้าอย่างนั้นใครกันน้อจะมาเป็นพี่สะใภ้ของเอิง” อริสรา แสร้งถามต่อเมื่ออยู่กันสองคนพลางแอบหวังว่าถ้าได้ภูริภัชร์มา เป็นพี่เขยก็คงดีไม่น้อย

“ใจเย็นๆ สิครับสาวน้อย

“ต้องบอกเอิงคนแรกเลยนะคะ” หญิงสาวคะยั้นคะยออย่างคนที่คุ้นเคยกันดี