ตอนที่8วันแรกที่ได้อยู่ด้วยกัน

คนที่เธอจะต้องจับมือร่วมเดินไปทั้งชีวิตนี้กลายเป็นคน ปัญญาอ่อนที่มีโรคประหลาดพระเจ้า

อานซินไม่ได้หลับทั้งคืนจนกระทั่งฟ้าเริ่มสว่างถึงได้เดินกลับ ไปที่ห้องอย่างเงียบๆเธอข่มใจก่อนจะเดินเข้าไปอย่างระมัดระวัง

และไปทั้งห้องของที่เคยอยู่บนโต๊ะต่างร่วงมากองที่พื้นทั้งหมด สุดท้ายคุณชายรอง ที่อาละวาดก็สงบลงนอนขดตัวนิ่งอยู่ที่ มุมตรงนั้น

เสื้อผ้ายับเยินผมเผ้ายุ่งเหยิงหัวและแขนต่างเปรอะเปื้อนไป ด้วยเลือดหากไม่ได้เห็นว่าหน้าอกเขากำลังขึ้นลงอย่างสม่ำเสมอ อานซินก็คงคิดว่าเขาได้ตายไปแล้วเป็นแน่

เมื่ออานซินแน่ใจว่าเขาสงบลงแล้วจึงยกผ้าห่มที่ร่วงอยู่บนพื้น คลุมร่างที่สั่นเทาของเขา

ชายคนนี้ก็เป็นคนที่ถูกทอดทิ้งและถูกใช้งานอย่างน่าสงสาร ไม่ต่างจากเธอเลยสักนิด

ภายหลังเกิดอะไรขึ้นอานซินเองก็จำไม่ได้เพราะเธอเหนื่อยจน หลับไปรู้เพียงว่าเมื่อตื่นขึ้นมาในเช้าที่สองคุณชายรองแห่งตระ กูลวี่ก็ไม่อยู่แล้วภายในห้องที่ว่างเปล่านี้มีเพียงเธออยู่เพียงคน เดียว

อานซินซุกตัวอยู่ในผ้าห่มที่อบอุ่น โดยไม่ขยับแม้แต่น้อยพิจารณาห้องที่เละและนึกไปถึงเรื่องราวของเมื่อคืนวาน เฉิงที่ เอาแต่กินช็อกโกแลต โง่ๆอยู่ในงานแต่ง โรคประหลาดๆ ในคืน งานแต่งของเฉิง โรคประหลาดที่น่ากลัว

ไม่ใช่ว่าเธอชอบนอนแต่เป็นเพราะไม่อยากจะลุกขึ้นไม่อยาก จะออกจากห้องและไม่อยากไปเจอหน้าคนของตระกูล

ใบหน้าฝังลงไปกับหมอนที่นุ่มและอบอุ่นอานซินได้กลิ่นที่ พิเศษมันเป็นกลิ่นของชายหนุ่มกลิ่นของเด็กโง่เธอพบว่าตัวเอง ไม่รังเกียจมันแม้แต่น้อยทั้งยังชอบมันเสียด้วย

เมื่อเทียบกับกลิ่นกายของหลันหยางเธอกลับชอบกลิ่นหญ้า ธรรมชาติแบบนี้มากกว่าสบายๆไม่ดูโอ้อวดและไม่ฉุนจมูกดี

ในตอนที่อานซินกำลังเคลิบเคลิ้มทันใดนั้นประตูห้องก็ถูกเปิด ออกเป็นสาวใช้ที่ดูมีอายุประมาณห้าสิบปีใบหน้าซูบผอมและไร้

ความรู้สึกเป็นคนเดียวกันกับที่เธอเจอที่ชั้นหนึ่งในเมื่อคืนสาวใช้

ยืนอยู่เบื้องหน้าของเธอ”คุณหญิงรองควรลุกได้แล้วนะคะอย่าให้

ทุกคนในบ้านต้องมารอคุณเพียงคนเดียว”

น้ำเสียงเรียบนิ่งเฉกเช่นใบหน้าของเธอ

ไม่มีเคาะประตูไม่มีไถ่ถามคุณชายรอง สำหรับคนในบ้านนี้ คือตัวอะไรกันกับคุณชายรองของบ้านยังขนาดนี้แล้วกับเธอล่ะจะ มีอะไรรอคอยอยู่ข้างหน้ากัน

“ก็บอกพวกเขาไปว่าไม่ต้องรอฉันจะนอนต่อ”อานซินคลุมโปง อยู่ในผ้าห่มอีกครั้ง
สาวใช้เองก็ไม่ยอมถอย เงินช่วยคุณหญิงเปลี่ยนชุด

“ได้ค่ะพี่เหลียง” สาวใช้อีกหนึ่งคนที่เดินตามหลัง เหลียงมา วางเสื้อผ้าในมือลงและกระชากผ้าห่มของอาเซนจนหล่นไปด้าน ข้าง

อานนทั้งโกรธทั้งร้อนรนคนใช้ที่นี่จะไม่สนใจฟังคำสั่งของ เจ้านายเลย กล้าดีอย่างไรมากระชากผ้าห่มของคุณหญิงรอง แบบเธอ ในตอนที่กำลังจะโวยวายแต่คิดไปคิดมาเธอว่าช่างมัน เสียดีกว่าเพิ่งจะวันแรกเท่านั้นปล่อยให้สงบไปก่อนดีกว่า

อานซินล้างหน้าแปรงฟันด้วยสีหน้าเฉยชาเปลี่ยนมาใส่เสื้อผ้า ที่สาวใช้ส่งมาให้เป็นชุดกระโปรงโบราณๆที่เนื้อผ้าธรรมดาเมื่อ ยืนอยู่เบื้องหน้ากระจกเธอก็เห็นรอยแดงที่หน้าผากเป็น ฝีมือของเฉิงที่ให้เธอมาเมื่อคืนวาน

ไม่แปลกใจที่จะปวดไปทั้งเช้า

เธอเดินตามหลังพี่เหลียงลงมายังชั้นหนึ่ง

ห้องรับแขกชั้นหนึ่งเต็มไปด้วยผู้คนอานซินรู้เพียงว่าเป็นเครือ ญาติของตระกูลเท่านั้นฝ่ายหญิงงดงามฝ่ายชายก็เสน่ห์เหลือ ล้นแต่ภายในจำนวนนั้นคนที่ดูแล้วเสียสายตาที่สุดคือสามี ปัญญาอ่อนของเธอที่ตอนนี้นั่งน้ำหูน้ำไหลอยู่บนพื้นด้วยความ

โศกเศร้าราวกับเธอได้ตายจากไปแล้ว