ตอนที่13ลงมือ

แต่อานซินกลับไม่มีท่าทีกลัวเลยแม้แต่น้อยตั้งแต่ที่แต่งเข้ามายัง ตระกูลวี่เธอไม่ได้รู้สึกว่าตำแหน่งของหรงฉีจะสูงส่งอะไรสักนิด ยิ่งมาเห็นสิ่งที่เธอทำในวันนี้ก็รู้สึกว่าไม่มีอะไรให้ต้องเกรงใจกัน อีก

ก็แค่ดาราชั้นสามดาดๆ ทั่วไปเท่านั้น

มุมปากกดลึกมองเธอด้วยยิ้มอ่อนๆ พี่สะใภ้คุณเป็นสะใภ้ ใหญ่ของตระกูลนะคะไม่มีสมบัติผู้ดีของหญิงสาวชนชั้นสูงเลย หรือคะรังแกคนที่อ่อนแอกว่าก็ไม่ถูกต้องแล้วการนั่งที่แผ่นหลัง ของชายหนุ่มนี่มันควรกระทำหรือคะไม่กลัวพี่ใหญ่หรือคุณพ่อจะ มาเห็นแล้วไม่สบอารมณ์หน่อยหรือคะ”

หรงนั้นมีอายุใกล้เคียงกับอานซินแต่คงมีจิตใจหรืออารมณ์ ที่ไม่ปกติถึงได้มาสุมหัวเล่นอยู่กับพวกลูกคนรวยตั้งแต่เช้าจรด ค่าและทําเรื่องที่เกินคาดฝันเช่นนี้

แต่เธอกลับไม่รู้สึกว่าตัวเองแปลกไปตรงไหนกลับเลิกคิ้วและ เอ่ยเสียงดัง “เฉิงยินยอมและมีความสุขดีวี่เฉิงพูดสิว่าใช่ไม่ใช่”

กล่าวจบก็เหลือบสายตามองเฉิงเฉิงเองก็พยักหน้าให้ไม่ หยุด “สนุกสนุกมากผมยังอยากเล่นอีก

“ได้ยินหรือไม่เขายังอยากเล่น”หรงฉียิ้มเยาะอานซินเดือดจัด สายตากรุ่น โกรธตวัดมองเฉิงโกรธจนไม่เข้าใจว่าจะยังต้องสนใจคนโง่นั่นอีกทำไมต่อให้เขาถูกกระทำเยี่ยงมาจนหนาวตาย ก็ช่างมันชะ

แต่เมื่อเห็นวี่เฉิงนอนขดตัวเพราะว่าถูกโกรธมองดูเข่าและ แขนของเขาที่เปียกและสกปรกแผลเก่าที่ฝ่ามือก็ถลอกปอกเปิก จนเลือดซิบเธอจึงต้องสูดลมหายใจเสียยืดยาวเพื่อให้ตัวเองเย็น ลงเย็นลง…

วี่เฉิงเป็นเพียงเล็กน้อยเป็นเด็กโง่ที่ถูกพวกลูกคนรวยแกล้งจน เคยชินหากเธอไม่สนว่าเขาจะเป็นจะตายแล้วใครจะมาสนกัน ไม่มีใครมองเขาเป็นคนหรือหวังดีต่อเขาด้วยซ้ำและเมื่อแต่งงาน กับเขาการปกป้องศักดิ์ศรีที่มีอยู่น้อยนิดของเขาก็คือการปกป้อง ศักดิ์ศรีของตัวเองด้วยเช่นกัน

เมื่อเห็นตรงไปยืนตรงหน้าเฉิงและทำท่าจะขึ้นอีกครั้งเธอ จึงกระชากวี่เฉิงขึ้นมาจากพื้นแล้วผลักให้มาหลบที่หลังก่อนจะ เอ่ยกับหรงฉีเสียงเย็น”พี่สะใภ้คะขออภัยที่ต้องเอ่ยเตือนแต่เฉิง เป็นสามีของฉันจะเป็นวัวเป็นมาอย่างไรคนขี่ได้ก็มีแค่ฉันหาก คุณต้องการจะขี่ม้าจริงๆก็ไปขี่คุณท่านของคุณเถอะค่ะหากท่าน เป็นขี้อายก็คงจะไม่ยินยอมก็ไปจัดการเอาเองเถอะค่ะพวกเรา กลับ”

อานซินลากเฉิงไปยังทางเดินกลับห้องหรงฉีกระทืบเท้าโดย ความโกรธ โกรธจนต้องเอ่ยขู่วเฉิง”เฉิงนายกล้าไปอย่างนั้น นายลองเดินอีกก้าว”

เห็นได้ชัดว่าเฉิงกลัวขนาดไหนหยุดฝีเท้าไม่ยอมเดินต่อและพยายามแกะมือของอานน ให้หลุดพี่สาวอานผมไม่ไปผมอยาก เล่นกับพวกน้องๆ…

“กลับห้องไปเล่นกับฉัน “อานขึ้นกล่าวพร้อมยิ้มหวาน

เพิ่งถ้านายไปก็ไม่ต้องมาเล่นกันอีก”ทรงตะโกน

เมื่อได้ยินเธอพูดเช่นนี้วี่เฉิงยิ่งไม่ยอมไปอ่านซินพยายาม อดทนยังคงสวมร่างคนใจดีและพยายามยื้อสงครามชักเย่อนี้ไว้ กอดเฉิงไว้พร้อมยิ้มหวาน “สามีคะหากผ่านช่วงหลังเข้าหอสาม วันไปฉันจะพาคุณไปเที่ยวและไปเล่นอะไรที่คนเขาเล่นกันจริงๆ ที่ ที่ต่ำช้าเช่นนี้พวกเราอยู่ห่างๆไว้ดีกว่านะคะแบบนี้มันทำร้าย ร่างกายและจิตใจรู้ไหมคะ”

“พี่สาวอานจะพาผมไปเที่ยวข้างนอกจริงๆ หรือไปเล่นที่ข้าง นอกนั่นใช่ไหม”

“แน่นอนวันมะรืนไปกัน เมื่อเห็นว่าเขาสนใจอานซินก็รีบ รับปากและทั้งสองก็เดินกลับห้องไปด้วยกันอย่างมีความสุขโดย ไม่ได้สนใจว่าพวกลูกคนรวยพวกนั้นจะโมโหจนควันออกจมูก หรือไม่