ตอนที่11 ดีจริงๆ

แสงจันทร์สาดส่องใบหน้าของเฉิงรับกับเครื่องบนใบหน้าทั้งห้า จนดูน่าหลงใหลยิ่งขึ้นรอยแผลบนหน้าผากไม่ได้ลดทอนความ งดงามของเขาลงได้อานซินเริ่มหลงใหลมองๆไปเขาก็เหมือนกับ ผู้ชายธรรมดาคนหนึ่งไม่ได้เหมือนคนปัญญาอ่อนเลยแม้แต่น้อย

มองใบหน้าเกลี้ยงที่กำลังหลับสนิทและหายใจอย่าง สม่ำเสมอ…ทันใดนั้นเธอก็นึกไปถึงความรักที่เคยตายจากคนที่ ทอดทิ้งเธอไปอย่างเฟิงเฉิน

เฟิงเฉินของเธอก็มีใบหน้าเกลี้ยงเช่นเดียวกันใบหน้ายาม หลับสนิทกับร่างกายที่แข็งแกร่ง

เธอนึกถึงเย็นนั้นที่เฟิงเฉินมาที่บ้านของเธอตอนนั้นเธอกำลัง

เรียนอยู่ที่โรงเรียนโทรมาบอกเธอด้วยความชื่นมื่นว่าเธอมี

ชายแล้ว

พี่ชายอย่างนั้นตอนที่ได้ยินเช่นนั้นเธอหาได้มีความสุขไม่ แถมยังผิดหวังอีกด้วยเธอรู้ว่าผู้หญิงที่พ่อคั่วอยู่ด้วยคือคนในที่ ทำงานและมีลูกติดเธอเกลียดผู้หญิงคนนั้นเกลียดพี่ชายที่ไม่เคย พบหน้าและคัดค้านการแต่งงานของพ่อมาโดยตลอด

เธอไม่มีทางแบ่งพ่อให้กับใครทั้งนั้นต่อให้อีกฝ่ายเป็นชายร่าง ใหญ่ก็ตาม

แต่พ่อก็พาเข้าบ้านมา โดยที่ไม่บอกเธอแม้แต่คำ
จำไม่ได้เหมือนกันว่าตอนนั้นโกรธขนาดไหนจําได้แค่ว่าวันนั้น เป็นวันสอบไฟนอลเธอถึงกับวิ่งออกจากห้องสอบเพื่อตรงกลับ บ้านและปรไปยังห้องนอนของพี่ชายทันที

ห้องนอนของพี่ชายมีเตียงใหม่ โต๊ะใหม่ใหม่ทั้งห้องเต็มไป ด้วยกลิ่นใหม่ๆจนอบอวลและพี่ชายก็นอนฝันอย่างเงียบสงบอยู่ บนเตียงตรงนั้น

พี่ชายสวยกว่าหญิงสาวหลายๆคนและดูอันตรายกว่าชาย หนุ่มหลายๆคนเช่นกันผมนุ่มสลวยคิ้วเข้มตกต่ำจมูกคนเป็น สัน…

เธอถูกความงามนั้นดึงดูดในทันที…

ทุกอย่างมันมากกว่าสิ่งที่เธอคิดไว้เธอนึกมาเสมอว่าพี่ชาย ของเธอคงจะเหมือนกับลิงมีดวงตาเล็กเหมือนกับหนูและทุกวัน คงเอาแต่สุมหัวกับแม่ของตัวเองว่าจะทำอย่างไรเพื่อให้ได้แต่ง เข้าตระกูลอาน

ณเวลานั้นเธอลืมสาดความกรุ่น โกรธในท้องไปเสียสิ้น

เหม่อลอยเหม่อมองเขาอยู่กับที่จนเขาเข้ามาเรียกยิ้มให้เธอ บางๆพร้อมกับเอ่ยขึ้นว่า “ไงคุณน้องสาวในที่สุดก็ได้เจอกันแล้ว นะ”

น้ำเสียงทั้งน่าหลงใหลและดูมีความสุขเขายิ้มไปจนถึงดวงตา

พี่ชายของเธองดงามมากและความงดงามเช่นนั้นวันนี้เธอ กลับมาพบเห็นบนใบหน้าของคนปัญญาอ่อนคนนี้
อานซินเคลื่อนร่างไปทับร่างของเฉิงโดยไม่รู้ตัวเพียงเพราะ ต้องการสังเกตอย่างถี่ถ้วน

จ้องมองเขาราวกับจ้องมองพี่เฟิงเฉินของเธอ

ทุกครั้งที่เธอมองพี่เฟิงเฉินของเธอเธอมักจะไร้แรงต้านทาน เสมอดั่งเช่นตอนนี้

บางทีเพราะโดนจ้องเป็นเวลานานคุณชายรองถึงได้ลืมตาขึ้น มาทันพลันท่ามกลางความมืดดวงตาคมกริบที่ฉายแววล้ำลึกสุด หยั่งอาน นตกใจกลัวก้าวถอยหลัง โดยที่จ้องเขาไปด้วยโดย อัตโนมัติ

สายตาเช่นนั้นแปลกไปสำหรับเธอความใกล้ชิดตลอดทั้งวันนี้ อานซินเห็นเพียงความไร้เดียงสาของเด็กโง่จากดวงตาของเฉิง เท่านั้นไม่เคยได้เห็นแววตาที่ปองร้ายราวกับจะฆ่าคนตายดั่งเมื่อ ครูเลยแม้แต่น้อย

เธอหนาวจนจับสั่นแต่ทันใดนั้นสายตาของเฉิงก็แปรเปลี่ยน กลายเป็นอบอุ่นและยิ้มแย้มตามประสาของเขา”พี่สาวอานทับ ผมทําไมหรือหรือผมรบกวนการนอนของพี่หรือ”

นี่ต่างหากคือเจ้าโง่ที่เธอคุ้นเคย

“ใช่…ถ้านายกรนอีกที่ฉันจะจมูกนายให้หัก”อานซินกล่าว จบก็ดึงผ้าห่มคลุมโปงทันที