ตอนที่ 10 ไม่ได้ง่ายดาย

“เหมือนเธอจะไม่เสียใจอะไรเลยนะ”ทรงจ้องแผ่นหลังของอาน ซินพร้อมกระซิบเสียงแผ่ว

“แสร้งทำมาก” หญิงสาวอีกคนพูดขึ้นมา

หญิงสาวต่างซุบซิบนินทาคุณนายรองที่เป็นผู้อาวุโสจึงต้อง เอ่ยปากห้าม”พอแล้วพวกเธอกลับห้องของตัวเองไปหากคุณ ท่านได้ยินเข้าจะแย่เอา

และทันใดนั้นพี่เหลียงก็เดินเข้ามากระซิบเสียงเบาเพื่อให้ คุณนายรองได้ยินแต่เพียงผู้เดียว”คุณนายคะคุณท่านเรียกพบ ค่ะ”

คุณนายรองได้ยินเช่นนั้นก็เป็นกังวลรีบลุกขึ้นและปรี่ไปยัง

ห้องของคุณท่านทันที

คุณท่านเห็นทุกอย่างที่เกิดขึ้น ใบหน้าจึงเต็มไปด้วยความ กรุ่น โกรธและเอ่ยตำหนิคุณนายรองไป “จือช่วยดีกับซินซินได้ หรือไม่เธอก็แค่คนธรรมดาให้จับจิ้งหรีดแล้วต้องมานั่งชนจิ้งหรีด อีกจะทรมานกันเกินไปแล้ว”

คุณนายรองรู้สึกถึงความไม่เป็นธรรม“คุณท่านพูดเช่นนี้ หมายความว่าอย่างไรคะฉันทำเพื่อปกป้องอาเฉิงนะคะอาเฉิง เป็นเด็กปัญญาอ่อนฉันกลัวว่าหากไม่ห้ามปราบอานซินเธอก็จะ เอาเปรียบอาเฉิงเอาได้เหมือนกับผู้หญิงคนก่อนๆ”
“พอคุณคิดอะไรอยู่คิดว่าผมจะไม่รู้คุณแค่อยากเห็นอาเฉิง พูดอะไรตลกๆ กับเขาเป็นของเล่น คุณท่านถอนหายใจอย่าง เงียบๆเดินไปยืนข้างเธอพร้อมตบฝ่ามือลงบนไหล่ของเธอพร้อม เอ่ยด้วยน้ำเสียงอบอุ่น คือทุกอย่างของตระกูลวี่เป็นของแม่ ของอาเฉิงเธอถูกบีบคั้นจนตายและอาเฉิงก็กลายเป็นเด็ก ปัญญาอ่อนเพื่อควบคุมการเจริญเติบโตของโรคประหลาดในหัว ของเขาพวกเราได้ทําบาปมามากพอแล้วทำไมถึงไปลองปฏิบัติ ตัวดีๆกับลูกที่ไม่มีวันโตคนนี้ได้กัน

“คุณบอกพวกเราทําร้ายเธอทำไมคุณถึงไม่คิดบ้างว่าหาก ไม่ใช่เพราะตระกูลฉินของเธอบังคับพวกเราคุณจะได้แต่งเข้า ตระกูลฉินและกลายเป็นสามีของฉันอย่างนั้นจิ๋นซานคุณยัง รักผู้หญิงคนนั้นใช่ไหมถึงได้มาพูดเช่นนี้กับฉัน

เมื่อพูดถึงฉันภรรยาที่ถูกต้องของตระกูลคนนั้นในใจของ คุณนายรองก็อดเกลียดชังไม่ได้

“คุณกำลังพูดอะไรอยู่”คุณท่านเดือดจัด “หากผมยังรักเธออยู่ ผมคงจะแก้แค้นเรื่องที่คุณทำให้แม่ของพวกเขาประสบอุบัติเหตุ ทางรถจนตายไปตั้งนานแล้วผมแค่รู้สึกว่าเรื่องทั้งหมดควรพอได้ แล้วหากเฉิงเป็นผู้ชายธรรมดาๆคนหนึ่งคุณว่าเขาจะปล่อยพวก เราไปหรือไม่”

คุณนายรองยังหาได้ใส่ใจไม่ แต่บริษัทฉินชื่อเป็นของพวกเรา แล้วต่อให้เขากลายเป็นผู้ชายธรรมดาก็ทำอะไรพวกเราไม่ได้ แล้ว”
“คุณอย่าได้ลืมตราอินทรีไม่ได้อยู่ในมือของพวกเราหากไม่มี มันเราจะควบคุมบริษัทไม่ได้พวกคณะกรรมการจะไม่ทำตามเรา

“กลัวอะไรตอนนี้คนของเราก็ค่อยๆแทรกซึมเข้าไปแล้วกลุ่ม อานาจจะขยายตัวอย่างช้าๆ ในไม่ช้าพวกเขาก็จะถูกถอดออก จากฉินชื่อเป็นแน่

“มันไม่ได้ง่ายดายขนาดนั้น “คุณท่านคิดตามอย่างรอบคอบ แล้วแต่ก็ยังคงส่ายหน้าด้วยความกังวล

ในอดีตบริษัทฉินชื่อเคยทําตรานกอินทรีหายไป…

การเปลี่ยนแปลงเมื่อยี่สิบปีก่อน ในสายตาคนนอกคงมองว่า มันเป็นเรื่องที่ปกติมีเพียงเขาและคุณนายรองเท่านั้นที่รู้ว่ามันเกิด อะไรขึ้นมันทำให้เขารู้สึกละอายใจอยู่เสมอ…

เพราะถูกกดดันจากคุณนายรองคืนแต่งงานวันที่สองอานซิน จึงจําต้องนอนร่วมเตียงอย่างเลี่ยงไม่ได้แต่ก่อนหน้านั้นเธอก็ได้ ร่างสัญญาขึ้นมาสามข้ออย่างไม่นึกเกรงใจ

ข้อแรกห้ามโดนตัวเธอข้อสองไม่อนุญาตให้ปรไปฟ้อง คุณนายรองพร่ำเพรื่อและข้อสามเป็นบรรดาเรื่องไร้สาระอย่าง เช่นไม่อนุญาตให้กรนหรือพูดคุยเป็นต้นเฉิงก็รับคำโดยไม่ นึกคิดเลยแม้แต่น้อย

คนบ้าก็คือคนบ้าสุดท้ายก็หลับไปโดยเร็วผ่านไปสองชั่วโมง อานนที่ไม่สามารถนอนหลับได้ก็ได้แต่ต้องใบหน้าที่หลับนิ่ง ของเขาพร้อมรําพึงรำพันในใจ
ถึงแม้วี่เฉิงจะเป็นคนปัญญาอ่อนแต่ก็เป็นชายหนุ่มที่สูงเจ็ดฟุต ทั้งยังมีรูปร่างและหน้าตาที่เป็นเลิศมันทำให้เธออดใจมองไม่ได้

แสงจันทร์สีนวลของต้นฤดูหนาวสาดส่องเข้ามาในห้องนอน อานนพลิกตัวอย่างหงุดหงิดและพลิกกลับมาอีกเมื่อผ่านไปได้ เพียงสองนาทีและจ้องมองใบหน้าของคนที่หลับใหลอย่างเฉ งด้วยความไม่พอใจไม่เข้าใจเขารู้ฐานะตัวเองในบ้านหรือไม่รู้ หรือไม่ว่าการแต่งงานมันคืออะไรถึงได้นอนร่วมเตียงกับผู้หญิง แปลกหน้าและหลับไปโดยไม่รู้สึกรู้สาแม้แต่นิด

ชีวิตแบบนี้ของเขามันมีความสุขจริงๆอย่างนั้นหรือ