ตอนที่12แต่งงานกันก็ดีมาตลอดไม่ใช่หรอ

ลู่หยาวนึกได้ทีไรก็รู้สึกตัวเองก็โง่พอสมควรผู้ชายคนหนึ่งที่ไม่รัก ตนแล้วจะอยากได้ลูกได้ยังไงดีแหละที่แผนเธอไม่สำเร็จเลยไม่ งั้นถ้ามีลูกขึ้นมาจริงๆก็ไม่มีครอบครัวที่อบอุ่นให้เขาอยู่ดี

“พี่เกรงว่าเธอจะไม่พออะเลยเขียนไปสิบห้าล้าน” เสียงตง หนานหยิบใบเสร็จถอนเงินขึ้นมาให้หยาว

ลู่หยาวก็ไม่ได้เล่นตัวอะไรรับมาตรงๆ หลังจากที่ดูเสร็จหยิบ ปากกากระดาษออกมาจากกระเป๋าเขียนสัญญาใบยืมให้เสียง คงหนาน “พี่ฉันจะพยายามหามาคืนให้ได้ภายในหนึ่งปี

“เงินก้อนนี้สำหรับพี่มันน้อยมาก เสียงตงหนานพลัดใบยืม กลับไปหัวเราะแล้วพูด : “อีกอย่างท่านก็เป็นครูของพี่เงินก้อนนี้ ถ้าจะคืนเมื่อไหร่ก็ตามใจไม่รีบ

“ไม่ได้ถ้าใบยืมเงินนี้พี่ไม่รับไว้เงินก้อนนี้ฉันก็ไม่ยืมแล้วเห็น เลี้ยงตงหนานเป็นแบบนี้เธอก็ยื่นใบเสร็จถอนเงินกลับทันที ตัดสินใจเลย

เสียงตงหนานได้แต่พับใบยืมไว้เก็บเข้ากระเป๋า : “งั้นพี่เก็บไว้ แล้วนะส่วนดอกเบี้ยไม่ต้องนะ”

ลู่หยาวอยากพูดอะไรแต่เสียงตงหนานชิงพูดก่อนและก็แซว เล่นว่า “ถ้าแกรู้สึกไม่สบายใจว่างๆก็มาสอนหนังสือเถียนเถีย นก็ได้นะถือว่าตอบแทนแทนดอกเบี้ยเธอไม่ค่อยชอบไปโรงเรียน”

ลู่หยาวคิดไปสักพักก็ตอบตกลง : “โอเครเมื่อก่อนฉันเรียน หนังสือก็ถือว่าเก่งเลยแหละ

“แน่นอนเป็นเด็กต่างจังหวัดคนเดียวที่สอบติด ในเมืองเลย

นา! “เสียงตงหนานก็หัวเราะด้วย

ลู่หยาวรู้สึกขอบคุณเสี่ยงตงหนานมากที่ช่วยทีแรกว่าจะเลี้ยง ข้าวเขาดีๆสักมื้อตอนที่ออกไปเลี้ยงตงหนานได้รับสายจาก บริษัทให้เขากลับไปดูงานหน่อย ไว้คราวหลังค่อยไปกินข้าวด้วย กันเนาะครั้งนี้คงไม่ได้จริงๆ”

“ไม่เป็นไรพี่มีธุระก็ไปทำก่อนเลย”ลู่หยาวเข้าใจ

หลังจากที่จ้องมองเสียงตงหนานอุ้มเถียนเถียนแล้วจากไป หยาวก็เดินจากไปเช่นกันไปซื้อผักที่ห้างสรรพสินค้าพอกลับถึง ห้องพักบังเอิญเจอรถของชาวหมู่เชิงเขายืนพิงอยู่ข้างรถสีหน้าตึง เล็กน้อย

“คุณมาได้ไง? “หยาวยืนห่างจากกเขาหนึ่งเมตรในเวลา เดียวกันที่ถามก็รู้สึกผิดและเสียใจภายหลังรู้ตอนที่มาเช่าบ้าน ให้แม่อยู่ก็ไม่บอกที่อยู่แม่ให้กับชาวหมู่เชิงแล้ว

ชาวหมู่เชิงหันหน้าไปเห็นลู่หยาวสีหน้าก็แย่กว่าเดิมเดินก้าว ใหญ่ไปข้างหน้าน้ำเสียงที่หนาแน่นพร้อมกับคำถาม : “ทำไม เก็บข้าวของออกมาหมดเลยไม่อยู่ที่นั่น? ”

นั้นเป็นบ้านของคุณฉันไม่จำเป็นต้องอยู่ต่อแล้ว”หยาวพูดพยายามให้เหตุผลที่ดีกว่า “อีกอย่างแม่ฉันนอนไม่หลับอยู่ บ่อยๆฉันอยากมาดูแลแม่ให้ดี” “แล้วนี้หล่ะหมายความว่าไง? “ชาวหมู่เชิงชูเอกสารขึ้นมา

ตรงหน้าลู่หยาวหน้าซองเขียนว่า ใบหย่าร้าง อย่าให้พูดถึงเลย

ว่าเขาหงุดหงิดแค่ไหน

านที่บริษัทเยอะเขารู้อีกทีก็ตอนเย็นแล้ว

เขาคิดว่าลู่หยาวออกจากโรงบาลเองแล้วซื้อผักกลับไปแต่ที่ บ้านกลับเงียบเหงามากไม่มีเสียงอะไรเลย

จนกระทั่งเขาเดินเข้าไปในห้องนอนเห็นโต๊ะที่ว่างเปล่าเขาจึง พบว่าลู่หยาวเก็บของที่เป็นของตัวเองไปหมดแล้ว ในตู้เสื้อผ้า เหลือแค่เสื้อกันหนาวตัวใหญ่สองตัวบนหัวเตียงวางเอกสารการ หย่าที่มีลายเซ็นของลู่หยาวไว้แล้ว

แปลกเขากระวนกระวายนิดหน่อยและก็ไม่เข้าใจว่าทำไม หยาวทำแบบนี้

แต่งงานกันมาสามปีก็ไม่ได้มีปัญหาอะไร?

เขารีบโทรไปหาแต่ก็ไม่แน่ใจว่าลู่หยาวเอาเบอร์เขาเข้าบัญชี ด่าหรือเปล่าโทรไปตั้งหลายก็ไม่มีคนรับสายโมโหจนกระทืบ เสื้อผ้าไปทีนึงยิ่งอยู่ยิ่งหงุดหงิด

หลังจากนั้นที่ใจเย็นลงชาวหมู่เชิงนึกได้ว่าลู่หยาวเคยบอกว่า เช่าบ้านไว้ให้แม่ที่หนึ่ง ให้ที่อยู่ด้วยเขารีบไปค้นดูที่ลิ้นชักหากระ ดาษนั้นเจอปุ๊ปขับรถไปที่อยู่แม่โดยตรงแต่เขาก็ไม่รู้ว่าคุณแม่อยู่ชั้นไหนก็เลยรออยู่ใต้อาคารเรื่อยๆ

“ก็อย่างที่คุณเห็น”หยาวเหลือบตาไปมองที่ใบหย่าเอ่ยปาก อย่างเฉย : “ฉันอยากหย่ากับคุณ”

“หยาวคุณ! “สีหน้านิ่งเฉยของเธอทำให้ชาวหมู่เชิง หงุดหงิดมากยื่นมือไปจับแขนเธอแรงๆถุงบนมือของลู่หยาวก็ หล่นลงผักกระจายทั่วพื้น”ยังไม่ถึงสี่คุณมีสิทธิ์อะไรมาหย่ากับ

“ฉันเหนื่อยฉันไม่อยากอยู่แล้วจบมั้ย! “เก็บกดมาทั้งวัน หยาวก็ระเบิดแล้วจ้องเขา “ไม่ถึงสี่ปีแล้วไงเราก็ไม่ได้รักกันอยู่ แล้วหย่ากันมันผิดหรอ? ”

ข่าวหยู่เชิงยังไม่ได้พูดอะไรหยาวก็ถามต่อว่า “ชาวหมู่เชิงคุณเคยรักฉันบ้างมั้ย? “