ตอนที่6พี่น้อง

ไม่นานนักตัวแทนของฝ่ายตรงข้ามก็มาแล้ว

ตัวแทนเป็นคนฝรั่งเศสแต่ผู้ช่วยกับเจ้านายอีกสองคนไม่ใช่ หยาวรู้สึกคุ้นผู้ชายหนึ่งในนั้นที่ตัวสูงใหญ่แต่ก็นึกไม่ออกว่าเคย เจอที่ไหร

ชัดเจนเลยว่าผู้ชายคนนั้นจำเธอได้ยิ้มแล้วทักทายเธอ “น้อง หยาว”

เห็นรอยยิ้มและแววตานั้นของเขาในที่สุดเธอก็นึกขึ้นได้

เสียงตงหนานเมื่อก่อนเป็นนักเรียนของพ่อเธอก็เคยทำงานที่ ศาลมาก่อนทั้งสองเสมือนพี่น้องแต่หลังจากนั้นเพราะธุรกิจที่บ้าน เขาจึงต้องเคลื่อนย้ายไปอยู่ที่ประเทศสวิสเซอร์แลนด์และไม่ได้ กลับมาอีก

“พี่ลู่หยาวก็ยิ้มและหัวเราะกลับ

เพราะเป็นการประสานงานทางธุรกิจถึงแม้ทั้งสองจะรู้จักกัน แต่ก็ไม่สามารถมาเม้าส์มอยกันได้ตอนนี้ได้แต่คุยกันนอกรอบ แบบส่วนตัว

ลู่หยาวนั่งข้างๆของประธานเฉิงตั้งใจฟังตัวแทนของฝ่ายตรง ข้ามพูดอย่างละเอียดแล้วแปลให้กับประธานพอประธานฟังแล้ว ตอบกลับเธอก็ค่อยใช้ภาษาฝรั่งเศสพูดให้ตัวแทนฝ่ายตรงข้าม

ฟังต่อ
นี่ถือเป็นการทดสอบการฟังมากอีกอย่างภาษาที่ใช้ในแต่ละ ประเทศก็ไม่เหมือนกันแปลจากภาษาหนึ่งไปอีกภาษาหนึ่งก็จะมี ความแตกต่างนิดหน่อยหยาวพยายามแปลให้เข้าใจง่ายที่สุด ให้ทั้งสองฝ่ายฟังแล้วเข้าใจ

ประสานงานกันไปสักพักทุกคนก็รู้สึกเยี่ยมและดีใจจึงชนแก้ว กันสักหน่อยลู่หยาวดื่มแทนท่านประธานทั้งหมดประจำเดือนเธอ ยังไม่หมดเลยดื่มของเย็นเรื่อยๆ ทำให้สีหน้าเธอดูซีด

ฝั่งเสียงตงหนานมองลู่หยาวไปแวบหนึ่งไปกระซิบข้างหู ตัวแทนหลังจากนั้นก็ชนแก้วกันน้อยลงส่วนมากก็จะทานอาหาร เธอรู้สึกโอเครขึ้นเยอะเลย

ไม่ถึงสองชั่วโมงการประสานงานร่วมมือกันครั้งนี้ก็จบลงด้วย ดีทั้งสองฝ่ายก็เซ็นสัญญากันเรียบร้อย

เห็นว่าหมดหน้าที่ตรงนี้แล้วลู่หยาวก็บอกประธานแล้วลุกไป ห้องน้ำทีแรกว่าจะมาดูดบุหรี่สักม้วนพอจับๆดูแล้วไม่ได้เอา กระเป๋ามาล้างมือเสร็จก็จากไป

พอเดินไปถึงครึ่งทางก็บังเอิญเจอเสียงตงหนาน

หยาวทักทายก่อน : “พี่เรื่องเมื่อกี้ขอบใจนะ ถ้าไม่ได้เลี้ยง ตงหนานช่วยเธอคงดื่มจนต้องมานั่งกอดโถส้วมอ้วกแล้วแหละ

“ไม่เป็นไร”เสี่ยงตงหนานยิ้มอ่อนๆเห็นมือของเธอเปียกหยิบ ผ้าเช็ดออกจากกระเป๋ายื่นให้เธอ อย่าให้เปียก เดี่ยวเป็นหวัด นะ”
ลู่หยาวก็ไม่เกรงใจรับผ้าเช็ดมาเช็ดมือไปมาพูดด้วยน้ำเสียง คึกคัก : “เมื่อก่อนฉันเห็นพี่พกผ้าเช็ดไว้ตลอดคิดไม่ถึงว่าตอนนี้ ก็ยังเหมือนเดิมนะ

“ซินแล้วอะอีกอย่างผ้าเช็ดมันสะอาด” เสียงตงหนานกับเธอ เดินไปที่ห้องด้วยกันทั้งสองแกล้งกันไปมา ตอนที่ฉันกลับมาได้ ข่าวของครูแล้วนะแต่ไม่มีเบอร์เธอฉันเลยติดต่อไม่ได้”

“เขาสมควรโดน”ลู่หยาวพูดสีหน้าเฉยๆไม่ได้มีอาการอะไร พี่ก็ไม่ต้องไปเอ็นดูหรือสงสารอะไรเขาหรอกเขาเองที่ไม่รู้จัก รักษาตำแหน่งดีๆ ของตัวเองไว้โลภเกินไป”

เสียงตงหนานถอนหายใจเบาๆหยิบนามบัตรออกมาหนึ่งใบ ให้เธอ : ได้ข่าวว่าศาลยังไม่ได้ตัดสินคดีของครูถ้าจะให้พี่ช่วย อะไรก็บอกนะอย่างน้อยเมื่อก่อนพี่ก็ทำงานกับครูมาหลายปี เหมือนกัน”

ลู่หยาวรังเรแต่สุดท้ายก็รับนามบัตรไว้

ขณะที่ได้พบกับเสี่ยงตงหนานเธอยังเคยคิดเลยว่าจะขอยืม เงินเขาแต่เงินสิบล้านมันก็ไม่ใช่เงินน้อยๆเธอก็ยากที่จะพูดออก จากปากพ่อของตนยังเป็นครูของเขาอีกน่าอายชะมันเลย

“โอเครถ้ามีอะไรเดี๋ยวฉันจะบอกพี่เอง”หยาวลบความคิดที่ จะยืมเงินออกจากหัวเปลี่ยนเรื่อง ได้ข่าวว่าพี่ไปประเทศ สวิสเซอร์แลนด์ไม่นานก็แต่งงานแล้วเป็นยังไงบ้างหรอ? ”

“ไม่ค่อยโอเครเท่าไหร่” ใบหน้าที่หล่อเหลาของเสียงตงหนาน ก็มีอาการที่ยิ้มแบบทุกข์ๆพูดด้วยความเฉย : “ภรรยาของพี่ชอบเที่ยวไปหน่อยห้ามก็ห้ามไม่อยู่มากสุดวันหนึ่งมีผู้ชายมาหาเธอ ถึงบ้านสามคนเลยพี่รับไม่ได้ก็เลยอหย่า”

ลู่หยาวคิดไม่ถึงเลยว่าชีวิตของเขาจะเป็นแบบนี้ไม่ทันได้ตั้ง สติ”พวกพี่มีลูกด้วยกันแล้วไม่ใช่หรอถ้าหย่ากันแล้วลูกจะทำ ไง?

“นิสัยสันดานของเธอพี่กลัวว่าเธอจะทำให้ลูกสาวเสียคนก็เลย แบ่งมรดกให้ไปครึ่งหนึ่งแล้วได้สิทธิ์เลี้ยงบุตรฝ่ายเดียวครั้งนี้ที่ กลับมาพี่ก็พาลูกสาวกลับมาด้วยกะว่าจะอยู่ที่นี้ต่ออีกสักพักอะ

เลี้ยงตงหนานเห็นลู่หยาวสีหน้าตึงเครียดรู้สึกเกรงใจนิด หน่อยหัวเราะแล้วพูดว่า “แกอย่ารู้สึกว่าถามแล้วเกรงใจนี้ก็ ไม่ใช่เรื่องใหญ่โตอะไรสามีภรรยาถ้าอยู่ด้วยกันไม่ได้ก็ต้องหย่า กันเป็นเรื่องธรรมดา”

ลู่หยาวยิ้มอ่อนที่มุมปากไม่ได้พูดอะไรต่อ