ตอนที่ 9 ประธานงานแต่งอ๋องซื่อเจิ้ง

ตอนที่ 9 ประธานงานแต่งอ๋องชื่อเจิ้ง

ในใจหลีโม่วุ่นวายมากนัก ไม่สามารถตามใจตนเอง ได้เพียง คำนับกล่าว “เพคะ หม่อมฉันเข้าใจ ”

ฮองเฮายกสายตาขึ้น สายตาไม่อ่อนโยนเหมือนตะกี้ แต่กลับ เพิ่มความโหดขึ้นมา “ที่เจ้าหลอกใช้อ๋องเหลียงคราวนี้ ทำชื่อ เสียงอ๋องเหลียงเสียหาย แท้จริงข้าต้องลงโทษหนักต่อเจ้า เห็น แก่ที่เจ้าทำเพื่อแม่นั้น ดังนั้นจึงเบาโทษลง มาสิ เตรียมดอกแดง ถ้อยนึง ให้เธอดื่มลงไป

ในใจหลีโม่ความโกรธพุ่งขึ้นมา ร่างกายเธออ่อนเพลียมากอยู่ แล้ว เธอตัดชีพจรของตัวเองมาก่อน จะต้องเป็นเรื่องที่ยากนัก ดื่มดอกแดงถ้อยนึงลงไป ก็ตัดความหวังเพียงเล็กน้อยของเธอ

จนหมด

ชายาเอกของอ๋องซื่อเจิ้งซือเย็น เป็นผู้ที่แม้แต่ไข่ยังลงออกมา

ไม่ได้เลย

ผู้หญิงที่โหดเหี้ยมนัก!

ถึงหลีโม่ไม่สนใจว่าตนเองมีบุตรได้หรือไม่ เธอก็เพียงขอให้มี ชีวิตอยู่ แต่ว่า สำหรับฮองเฮาที่รังแกคนเกินไปนั้นก็ทําให้มีความรู้สึกโมโหมากนัก

แต่ตอนนี้ เธอไม่มีวิธีเลยสักนิด ตามนิสัยปกติของเธอแล้ว เธอ คงลงมือฆ่าฮองเฮาอย่างไม่ลังเลสักนิด

แต่ว่า ตอนนี้เธอยากที่จะออกแรงผู้เดียว ยังมีท่านแม้ต้องคํานึง อยู่ ไม่เหมือนยุคอนาคตที่อิสระทั้งตัว

ความรู้สึกนี้ ถึงกลืนยากเพียงใด ก็ต้องกลืนลงไป

กับดอกแดงถ้อยนั้น กลืนลงไปพร้อมกัน

สายตาที่โหดเหี้ยมเกลียดชังของฮองเฮา อีกไม่นานหลังจากนี้ ก็จะปรากฏต่อหน้าหลีโม่อีก ทำให้เธออยู่ไม่เป็นสุข ให้เธอกินไม่ ลงนอนไม่หลับ

รวบรวมพลังของตนเอง เส้นทางนี้ ลำบากนัก ยาวมาก แต่ เพียง แค่เธอสามารถมีชีวิตออกจากวังไป เธอก็มีวิธีพลิกเกมทั้งหมด ถึง แม้ สิ่งที่ได้รับจากการเสียสละนี้คือลึกซึ้งแต่เปื้อนไปด้วยเลือด

กลิ่นความหวานเลี่ยนของดอกแดง ลงไปตามลำคอถึงช่วง

กระเพาะ
เวียนหัวหนักมาก เธอคุกเข่าลง กล่าวทีละคำ “ฮองเฮาเหนียง เหนียง หม่อมฉันขอลา

เสียงของฮองเฮาค่อยๆส่งมา ไม่มีอุณหภูมิแม้แต่นิด “เจ้าเข้าวัง มาอย่างไร ก็ออกจากวังไปอย่างงั้นเถอะ

หลีโม่กัดฟันไว้ “เพคะ!”

เธอถอยไปถึงประตูตำหนัก ยืนอยู่บนบันไดหินหน้าศาลา มอง สาววังที่กำลังทำความสะอาดหญ้าในลานสวน ดอกซีเนียร์ดอก นิง บานเกาะอยู่บนกำแพงวัง บานออกมาได้สีสันที่ไม่แพ้ดอก

มาม่าผู้นึงแสดงตัวออกมาที่ด้านหลังของเธอ กล่าวอย่างเฉยชา คุณหนูใหญ่ เชิญทําตามคำสั่งการของฮองเฮาเหนียงเหนียง ด้วย!”

เมื่อหลีโม่สามไหว้เก้าคำนับจากในวังถึงประตูตะวันตกนั้น ก็เป็น เวลาค่ายามแล้ว

เวลานี้บนท้องถนน ไม่มีคนเดินอยู่ ไม่มีคนมากมายเห็นความ ทรุดโทรมของเธอ เธอพิงที่กำแพงที่อยู่ด้านซ้ายมือ แต่ละก้าว เหมือนเกินอยู่บนสําลี เรี่ยวแรงทั้งหมดของเธอ นำมาประคอง หลังที่ยืดตรงหลังของตนเอง
เวียนหัวหนักมาก เธอคุกเข่าลง กล่าวทีละคำ “ฮองเฮาเหนียง เหนียง หม่อมฉันขอลา

เสียงของฮองเฮาค่อยๆส่งมา ไม่มีอุณหภูมิแม้แต่นิด “เจ้าเข้าวัง มาอย่างไร ก็ออกจากวังไปอย่างงั้นเถอะ

หลีโม่กัดฟันไว้ “เพคะ!”

เธอถอยไปถึงประตูตำหนัก ยืนอยู่บนบันไดหินหน้าศาลา มอง สาววังที่กำลังทำความสะอาดหญ้าในลานสวน ดอกซีเนียร์ดอก นิง บานเกาะอยู่บนกำแพงวัง บานออกมาได้สีสันที่ไม่แพ้ดอก

มาม่าผู้นึงแสดงตัวออกมาที่ด้านหลังของเธอ กล่าวอย่างเฉยชา คุณหนูใหญ่ เชิญทําตามคำสั่งการของฮองเฮาเหนียงเหนียง ด้วย!”

เมื่อหลีโม่สามไหว้เก้าคำนับจากในวังถึงประตูตะวันตกนั้น ก็เป็น เวลาค่ายามแล้ว

เวลานี้บนท้องถนน ไม่มีคนเดินอยู่ ไม่มีคนมากมายเห็นความ ทรุดโทรมของเธอ เธอพิงที่กำแพงที่อยู่ด้านซ้ายมือ แต่ละก้าว เหมือนเกินอยู่บนสําลี เรี่ยวแรงทั้งหมดของเธอ นำมาประคอง หลังที่ยืดตรงหลังของตนเองหลงไม่เชื่อเล็กน้อย ปฏิเสธงานแต่งต่อหน้าผู้คน นี้เป็นเรื่องที่ อับอายยิ่งนัก?ฮองเฮาที่สูงส่งสามารถทนคนอื่นตบหน้าเช่นนี้ได้ ทําให้พวกเขานั้นแปลกใจยิ่งนัก

เฉิงเสียงเสี้ยก็รู้สึกสงสัยอย่างยิ่ง “เจ้าเห็นชัดหรือยังละ? เธอ ออกจากวังแล้วจริงๆ?

“ทานเลี้ยงและคุณนาย เป็นเรื่องจริง ราชวังก็ไม่ได้ใช้รถมาส่ง เธอ ได้ยินองครักษ์และขุนนางในวังพูดว่า เธอนั้นสามไหว้เก้า คํานับเข้าราชวังไป แล้วก็สามไหว้เก้าคํานับออกมา ข้าน้อยเห็น เธอออกจากราชวังกับตา หน้าผากบวมหนักมาก นิ้วมือก็กำลังมี เลือดไหล ดูแล้วคงโดนลงโทษ ”

เขานั้นไม่ยอมให้ความโมโหของฮองเฮาเดือดร้อนถึงตัวเอง เพราะลูกสาว วนี้หรอก อำนาจของตระกูลฝั่งฮองเฮาเติบใหญ่ ขึ้น เขาไม่อยากจะมีปัญหา

“ได้ยินมาว่าอ๋องซื่อเจิ้งซือถูเย็นวันนี้ก็เข้าวังเช่นกัน ก็ไม่รู้ว่าได้ พบคุณหนูใหญ่หรือไม่ “เสี้ยฉวนกล่าว

เฉิงเสียงเสียตะลึง “อ๋อง อเจิ้ง?”

บุคคลนี้จัดการยากนัก เขาดูแลอ๋องเหลียงเป็นพิเศษ ทาง ฮองเฮาเขาก็สามารถเกลี้ยกล่อมได้ นำศพของเสี้ยหลีโม่ส่งไป ระงับความโมโหของฮองเฮา แต่อ๋องซีอเจิ้งนั้นจัดการยากนัก

วันนี้ปฏิเสธงานแต่ง เป็นความอับอายของราชวงศ์ อ๋องชื่อเจิ้งจะ ไม่เอาคืนได้ไง?

และ ตั้งแต่สองเป่วยหนัก อ๋อง อเจิ้งรักษาการแทนแล้ว เขาก็ เจาะจงตัวเองตลอด ไม่พอใจตัวเองแต่แรกแล้ว จะฉวยโอกาสนี้ ลงมือกับตัวเองหรือเปล่า?

ในใจเฉิงเสียงเสี้ยวิตกกังวลขึ้น

“ท่านเสี้ยง อ๋อง อเจิ้งกับอ๋องเหลียงมีความสัมพันธ์ที่ดีต่อกัน เขาจะจู่โจมแก้แค้นสำนักเลี้ยงของเราหรือไม่?คนนี้จัดการยาก อยู่ “คุณนายหลินหลงกล่าว

เฉิงเสี้ยงเสี้ยคิดไปชั่วครู่ “หวังเพียงเสี้ยหลีโม่ตาย ถึงจะหยุด ความโมโหในใจของเขา แต่ถ้าเดือดร้อนถึงข้า ข้าก็จะไม่นิ่งอยู่ เฉย ใช่แล้ว เจ้าแน่ใจจริงๆนะว่าองค์รัชทายาทจะแต่งงานกับเสี้ย โล่เย่วจริง?”

คุณนายหลินหลงกล่าว “โล่เย่วบอกว่าองค์รัชทายาทสัญญา ด้วยตัวเองแล้ว ”

ในใจเฉิงเสี้ยงโล่งใจ “งั้นก็ดี งั้นก็ดี
คุณนายหลินหลงมองไปที่เข้าทีนึง แล้วลองถามไปว่า “งั้น ถ้า เสี้ยหลีโม่นั้นหลับมา จะทำตามแผนของท่านแม่จริงหรือ?จะ ลงมือเมื่อไร?”

เฉิงเสียงเสี้ยนิ่งคิดชั่วครู่ “ข้าต้องไปถามท่านแม่ ว่าจะจัดการ อย่างไร ”

คุณนายหลินหลงยิ้มออกมา “ที่จริง ท่านเสียงก็ไม่จําเป็นต้อง ไปรบกวนท่านแม่บ่อยๆ ช่วงนี้สุขภาพท่านแม่ก็ไม่ค่อยดีนัก เรื่อง นี้ ตัดสินใจเองก็ได้แล้วมั่ง?”

นางไม่ชอบทานเลี้ยงที่ไม่ว่าเรื่องอะไรก็จะไปถามยายแก่นั้น เขายิ่งพึ่งพายายแก่นั้น ตำแหน่งอำนาจของยายแก่นั้นก็ไม่ สามารถสะเทือนได้ นางทนความโหดเหี้ยมของยายแก่นั้นมาก พอแล้ว

เฉิงเสียงเสี้ยกลับไม่เข้าใจความหมายของนาง เพียงคิดว่านาง เป็นห่วงท่านแม่จริงๆ รีบกล่าว “เรื่องอื่นไม่ถามเขาได้ แต่เรื่องนี้ ใหญ่โตยิ่งนัก ก็รอบคอบหน่อยไปถามท่านลึกลัว ”

พูดเสร็จ ก็หันหลังออกไปแล้ว

คุณนายใหญ่ได้ยินว่าฮองเฮายอมให้หลีโม่ออกวัง ก็ไม่แปลก ก๊าบก๊าบสูบยาสูบอยู่ กล่าวอย่างเบาๆข้าคาดไว้แต่แรกแล้ว ถ้า ฮองเฮาลงโทษนางให้ตายไปในวัง ก็จะดูเหมือนว่านางใจแคบ ฮองเฮาไม่ยอมเป็นขี้ปากของคนอื่นหรอก เรื่อง สกปรกเช่นนี้ ได้แต่ให้พวกเราทำ ”

“งั้น ท่านแม่คิดว่า ลงมือเมื่อไรถึงจะเหมาะสมที่สุด?”เฉิงเสี้ยงเสื้ ยกล่าวถาม เขาเหมือนกำลังถามเรื่องที่ธรรมดามาเรื่องนึงอย่าง นั้น แต่ไม่ได้กำลังพูดถึงการฆ่าลูกสาวแท้ๆของตัวเองยังไงอย่าง งั้น

“รออีกสองวันเถอะ ถ้านางเพิ่งกลับสำนักแล้วตายเลย คนนอก จะคิดกันว่าฮองเฮาวางยาพิษแน่นอน กลับถึงสำนักยาพิษถึงออก ฤทธิ์ เช่นนี้จะทำให้ฮองเฮาเสียหน้าได้ จะส่งผลไม่ดีต่อเรื่องวัน ข้างหน้าของโล่เย่วด้วย ไม่รีบ รอไปก่อน ” คุณนายใหญ่วางถุง สูบลงบนโต๊ะ ก็มีมาม่ายกน้ำชามาให้เขาบ้วนปาก เขาดื่มชาไป คำนึง เงยหัวขึ้นทีนึง ล้วนลงในกระโถน

“ลูกทราบแล้ว!”เฉิงเสียงเสี้ยกล่าวอย่างนอบน้อม

นิ่งไปชั่วครู่ เขาก็ถามอย่างไม่วางใจ “ฮองเฮาเหนียงเหนียงจะมี ใจอภัยนางหรือเปล่า?ถ้าพวกเราฆ่านางไป กลัวหรือไม่ว่าฮองเฮา

คุณนายใหญ่เงยหน้าเหลือกตามองเขาทีนึง “สมองเจ้าไปอยู่ ที่ไหนแล้ว? ถ้าฮองเฮาจะอภัยให้นาง จะให้นางสามไหว้เก้า คำนับออกจากวังหรือ?นี้กำลังแนะนำให้พวกเราชัดๆ
เฉิงเสียงเสียคิดแปบนึง ยิ้มอย่างชั่วร้าย “ใช่ ท่านแม่คิดได้

รอบคอบยิ่งนัก “