ตอนที่ 1 บังคับแต่งงาน

ตอนที่ 1 บังคับแต่งงาน

“ข้าถามเจ้าอีกคำนึง ตกลงเจ้าจะแต่งหรือไม่แต่ง!” เสียงผู้ชาย ที่เยือกเย็นดังลั่นข้างหูเสี้ยหลีโม่ นางค่อยๆลืมตาขึ้น ในสายตา เป็นชายหนุ่มรูปงามแต่มีใบหน้าที่ป่าเถื่อน

บนร่างกายมีความเจ็บปวดที่เหมือนมีเข็มแหลมแทงเข้าไป คอ โดนคนต่อหน้าบีบไว้อย่างแรง ตรงอกทรมานเหมือนกับจะระเบิด ยังไงอย่างงั้น

ดวงตานางขยับ เกิดอะไรขึ้น?นางตายแล้วไม่ใช่หรือไง?นางจำ ได้ว่าตนเองโดนเบื้องบนหักหลัง ร่างกายโดนยิงไปห้านัด ตายไป แล้วนี่

ทันใดนั้นมีความทรงจำบางส่วนไหลเข้าในสมอง ไม่ใช่ความ ทรงจําสําหรับนาง

หลีโม่ยังไม่ทันได้ตั้งตัว ใบหน้าก็โดนตบไปอย่างแรงทีนึง ตบ จนทําให้นางเวียนหัว มึนงงไปหมด

เงยหน้าขึ้น ความโมโหที่เผาไหม้ในดวงตา ความทรงจำที่หลง เหลือในสมองบอกกับนาง เมื่อกี้เจ้าของเดิมโดนไม้ทุบตีจน วิญญาณกลับคืนสวรรค์ นางถึงได้ข้ามมิติฟื้นคืนชีพบนร่างกายของเจ้าของเดิม

“ตอบข้ามา เจ้าจะแต่งงานกับอ๋องเหลียงหรือไม่?”

เป็นคําถามที่น่าโมโหอีกแล้ว พร้อมกับเสียงตบหน้าที่รุนแรง ผู้ที่ ตบนาง คือซือถูเย่องค์รัชทายาทปัจจุบัน

เงากายที่มีแสงสีเขียวพุ่งเข้ามา ดึงซือถูเย่ออกมา ร้องไห้และ กล่าว “องค์ชาย อย่าให้พี่สาวลำบากใจเลย ถึงแม้วันนั้นท่านพ่อ จะเมาเหล้า แต่ก็ตอบตกลงไปยกข้าให้แต่งงานกับอ๋องเหลียง แล้ว ให้พี่สาวแต่งงานแทนนางคงจะนําบากใจ อีกอย่าง ในใจ พี่สาวก็แอบชอบองค์ชายท่านมาตลอด ท่านบีบบังคับนางเช่น นี้ มิเท่ากับบีบบังคับให้นางตายเลยหรือ?” คนมาดอกแพร่พาฝน ลักษณะท่าทีที่อ่อนโยนเช่นนี้ ซึ่งเป็นน้องสาวรองของเสี้ยหลีโม่ นามว่าเสี้ยโล่เย่ว

ซือเย่เห็นสถานการณ์เช่นนี้ เป็นห่วงอย่างยิ่ง รีบปล่อยหลีโม่

ทันที

อากาศรีบกลับคืนกลางทรวงอกของหลีโม่ นางสูบลมหายใจเข้า เต็มปาก กระจายไล่กลิ่นอายความตายออกไป

หลีโม่ลุกยืนขึ้นอย่างสะบักสะบอม แต่ความเจ็บปวดบนร่างกาย ทําให้นางสูบลมเย็นกลับเข้าที่นึง ยืนทรงตัวไม่อยู่ สองขาอ่อน แรงลงแล้วล้มลงกับพื้นอีก ความทรงจําที่หลงเหลือในสมองกับการสนทนาของสองคนนี้ทำให้นางตัดสินใจ ชัดเจนทันทีกับเหตุการณ์ตรงหน้า

ท่านพ่อของเจ้าของเดิม เป็นมหาเสนาบดีปัจจุบัน หนึ่งเดือน ก่อนร่วมดื่มเหล้ากับอ๋องเหลียง หนึ่งเดือนก่อนร่วมดื่มเหล้ากับ อ๋องเหลียง ในขนาดที่เมาเหล้าได้ตอบตกลงคำขอของอ๋องเหลี่ ยงแต่งงานกับเสี้ยโล่เย่ว

หลังหายเมาเฉิงเสียงเสียใจอย่างยิ่ง ปกติเขาจะโปรดปรานเสี้ย โล่เย่วลูกสาวของตนกับภรรยารองคุณนายหลินหลงมากที่สุด จะยอมยกนางให้แต่งงานกับอ๋องเหลียงที่ป่าเถื่อนเช่นนี้จริงๆได้ อย่างไร?

เสี้ยโล่เย่วก็ร้องไห้โวยวายไม่ยอมแต่ง เป็นเพราะ นางกับองค์ รัชทายาทมีใจรักใคร่ต่อกันแต่เนิ่น นางคือผู้ที่จะเป็นพระชายาใน องค์รัชทายาท

เฉิงเสียงจำใจ จึงบีบบังคับลูกสาวเอกเสี้ยหลีโม่แต่งงานกับอ๋อง เหลียงแทน

แม้เสี้ยหลีโม่จะเป็นลูกสาวเอก แต่ในบ้านเฉิงเลี้ยงกลับไม่เคย ได้รับเกียรติแบบลูกสาวเอกมาก่อน ท่านแม่ของนางก็ยังถูกมหา เสนาบดีทอดทิ้ง

เจ้าของเดินเสี้ยหลีโม่ไม่ตกลงการแต่งงานนี้แน่นอนอยู่แล้ว เสี้ยโล่เย่วเลยร้องขอกับองค์รัชทายาทซือเย่

เรื่องที่เกิดขึ้นในสวนเมื่อกี้นี้ ค่อยๆไหลเข้าในสมองของห โม่ ซือถูเยไม่เพียงแค่ร่วมกับคนบ้านเฉิงเลี้ยงบีบบังคับให้นาง แต่งงานกับอ๋องเหลียง แล้วยังใช้วิธีลงโทษนาง นางสาวมารถ ได้ยินเสียงอ้อนวอนของเสี้ยหลีโม่เจ้าของเดิมก่อนตายและเลือด ที่กระจายก่อนนางจะตายไป

เสี้ยหลีโม่ความโมโหพุ่งขึ้น ซือถูเย่จึงมองนางด้วยความดูถูก เหยียบหยาม ทบขาข้างนึงมา อย่างเจ้านี้เหรอจะเหมาะสมที่จะ ชื่นชอบข้า? ย สภาพอย่างเจ้าเช่นนี้ ถึงจะยกให้เป็นชายารอง ของข้า ข้าก็ไม่เอาเจ้าหรอก ”

เสี้ยหลีโม่โดนลงโทษแต่แรกแล้ว ถีบครั้งนี้ยิ่งไม่อ่อนข้อเลยสัก นิค ถีบจนนางสําลักเลือดออกมาเลยทีเดียว นางคํามือทั้งสองไว้ สายตาโมโหโกรธาแค้นยิ่งเพิ่มพูนขึ้น

นางลองลุกขึ้นยืน แต่อาการบาดเจ็บบนร่างกายสาหัสมาก แม้ กระทั่งขยับเล็กน้อย ร่างกายก็เจ็บปวดอย่างยิ่ง

เสี้ยโล่เย่วเข้าใกล้มาอย่างอ่อนโยน พูดต่อด้วยสีหน้าที่รู้สึกผิด “พี่สาว ขอโทษ ขาเคยตกลงกับพี่มาก่อนว่า จะไม่คิดอะไรเกิน เลยกับองค์รัชทายาทแน่นอน แต่ว่า ความรู้สึกนั้น เราบังคับมันไม่ ได้จริงๆ เมื่อชายิ่งกดบังคับความรู้สึกตัวเองที่มีต่อองค์รัชทายาท ความรู้สึกนี้ก็ยิ่งลึกซึ้งมากขึ้น ยิ่งไม่อาจหลุดพ้นได้ ยกโทษที่ข้าเพิกเฉยต่อคำเตือนของท่าน ”

เสียโล่เย่วทําท่าทีช่างน่าสงสารยิ่งนัก แต่เสี้ยหลีโม่นั้นรู้ดี ว่าลับ หลังนางเป็นคนเช่นไร

อถเยโมโหใหญ่ “เจ้ากล้าขัดขวางข้ากับโล่เย่วคบหากัน? หญิงอย่างเจ้า ช่างโหดเหี้ยมยิ่งนัก ”

เสี้ยโล่เย่วรีบดึงมือซือถูเย่ไว้ กล่าวด้วยน้ำเสียงสะอึกสะอื้น องค์ ชายอย่าโทษพี่สาวเลย แท้จริงเป็นน้องสาวก็ไม่สมควรแย่งชิง กับพี่สาวอยู่แล้ว เป็นความผิดข้าเอง เพราะขาไม่สามารถบังคับ ความรู้สึกของตัวเอง…

อถเย่กล่าว “โล่เย่วเจ้าไม่ต้องพูดอีกแล้ว ก็เพราะเจ้าจิตใจอ่อน ไหว ถึงได้ถูกนางรังแกมาตลอด”

เสี้ยโล่เย่วมองเสี้ยหลีโม่ที่สะบักสะบอมไม่เป็นท่า ผ่านสายตา ที่เผยความอำมหิต กลับใช้นำเสียงที่อ้อนวอนกล่าว “พี่สาว ขอร้อง โปรดหลีกทางให้ข้ากับองค์รัชทายาทสมหวังเถอะ น้อง สาวคนนี้จะจดจําบุญคุณของพี่ตลอดชีวิตเลย

หลีโม่สูบลมหายใจเย็นๆ มองสองคนที่แสดงท่าทีรักใคร่ต่อกัน ดั่งรอบกายไม่มีผู้ใดอย่างเย็นชา ในใจรู้สึกน่ารำคาญยิ่งนัก ในยุค ปัจจุบันนางคือแพทย์ทหารในหน่วยพิเศษ ผู้คนที่พบเจอผ่านตาเป็นผู้กล้าหาญตรงไปตรงมาทั้งนั้น ไม่เหมือนคน ประเภทนี้ที่พูดจาเสแสร้งมีแผนการน่ารังเกียจเช่นนี้

ความทรงจําที่หลงเหลือในสมองบอกนาง อ๋องเหลียงนั้นมีขาที่ พิการ แต่มีนิสัยที่โหดเหี้ยมป่าเถื่อน แม้ยังไม่เคยแต่งงานมีชายา เอก แต่ในตำหนักกลับมีเมียน้อยนับสิบคน และ ได้ยินมาว่าเมีย น้อยเกือบครึ่งเป็นพิการแล้วส่วนใหญ่ ก็คงรู้กันว่า พวกนางที่อยู่ ตำหนักอ๋องใช้ชีวิตกันอย่างไร

เจ้าของเดิมก็คงรู้มาบ้างเล็กน้อยแล้ว เลยไม่ยอมแต่งงานกับ อ๋องเหลียง

หล็ไม่ทนความเจ็บปวดไว้ ใช้แรงทั้งหมด เอ่ยปากพูดคํานึงออก มา ใช้ความสุขทั้งชีวิตของข้าเพื่อให้เจ้าสมหวังงั้นหรือ?เจ้า ช่างหน้าไม่อาย!

เมื่อซือกเย่ได้ยิน โมโหขึ้นทันที มองไปศาลาด้านหน้าที่นั่งอยู่ บนเก้าอี้นั้นคือคุณนายหลินหลงแม่ของเสียโล่เย่ว “ยังไม่ลงมือ จะรอถึงเมื่อไร?

คุณนายหลินหลงนั่งดูอยู่ตลอด ในใจนางช่างวิตกกังวลยิ่ง นัก ถ้าเสี้ยหลีโม่ไม่ตอบตกลง ลูกสาวของตนเองโล่เย่วก็ต้อง แต่งงานกับอ๋องเหลียงปีศาจคนนั้น วันนี้องค์รัชทายาทมาช่วย กดดัน นางคิดว่าเสียหล่โน่จะตอบตกลง ก็ไม่คาดคิดใช้วิธีลงโทษ ไปครั้งแล้วครั้งเล่า นางก็ไม่ยอม
ตอนนี้ได้ยินคําสั่งขององค์ชาย นางก็ทนความโมโหที่เต็มอยู่ใน ใจไม่ไหวอีกแล้ว กล่าวด้วยเสียงโหด “เอาเลยสิ ลงมือตีเลย ตี แรงๆ ตีจนนางยอมตอบตกลง

คุณนายหลินหลงสั่งการลงมา ลูกน้องสองคนที่บึกบึนจึงกดหล โมไว้ เสียงไม้ทีลงบนหลังของเสี้ยหลีโน่ ตีจนหนังกายนางแตก ยับ เลือดเนื้อบอบช้า

แปดปีกับชีวิตในหน่วยพิเศษ ฝึกให้นางมีจิตที่แข็งแกร่งดั่งเหล็ก นางกัดฟันปิดปากไว้อย่างแน่น ทนรับความเจ็บปวดและเหยียบย่ำ ที่ไม่ใช่ของนางแต่แรก เลือดแต่ละคําที่ไหลออกจากปาก ไม้บน หลังแทบจะทุบตีจนกระดูกทั้งหมดของนางหักไป

คุณนายหลินหลงกับซือถูเย่แทบคิดไม่ถึงเลยว่าเสี้ยหลีโม่จะ ปากแข็งได้เช่นนี้ หลินหลงโมโหสุดขีด เลยไม่สนใจภาพลักษณ์ อ๋านาจของตนเองแล้ว เดินลงเข้ามา จับดึงผมด้านหน้าของหลีโม่ ไว้กำมือ ใช่แรงดึงหัวนางลูกขึ้น กล่าวด้วยความโมโห “ถ้าเจ้าไม่ ตอบตกลง ถือว่ารนหาที่ตาย ”

หลีโม่ถยไปทีนึง เลือดเต็มปากฟนไปบนใบหน้าของคุณนาย หลินหลง คุณนายหลินหลงโมโหอย่างยิ่ง กระชากผมของนาง กดหัวนางลงกับพื้นอย่างแรง ใช่เท้าเหยียบบนหลังหัวของนาง “ข้าให้เจ้าปากแข็งนัก ให้เจ้าปากแข็งนัก
ซือถูเย่กล่าวย่างเย็นชา “จะเสียเวลากับนางทำไม?ถ้านางไม่ ตอบตกลง ก็ใช้แผนที่เฉิงเสี้ยงวางไว้แต่แรกสิ ให้ข้อหาคบชู้ แล้วหย่าไล่แม่นางออกไป ดูว่าหลีซื่อโดนหย่าไล่ออกจากสำนัก ด้วยข้อหาที่น่าอับอายเช่นนี้ อย่างมีชีวิตอยู่ต่อไปได้อีกไหม ”

ในใจหลีโม่โมโหมาก กลางความโมโห มีความเจ็บปวดใจเล็ก น้อย นี้ไม่ใช่ความรู้สึกสําหรับนาง แต่เป็นความรู้สึกที่เหลืออยู่ใน สมองแล้วและหัวใจ คงนึกภาพได้ ก่อนเจ้าของเดิมจะตายไป สิ่ง เดียวที่วางใจไม่ลง ก็คือแม่ของนางหลี่ซื่อ

ใต้ความหมดสติ หลีโม่ได้ยินเพียงน้ำเสียงที่มีอำนาจค่อยๆดัง ขึ้น “พรุ่งนี้ก็วันพิธีแต่งงานแล้ว ดีให้สาหัสกว่านี้อีกนิด หมดสติ แบกขึ้นเกี๊ยวไป อ๋องเหลียงเอาเพียงลูกสาวเอกของบ้านเสี้ยเป็น ชายาอ๋อง สําหรับวันข้างหน้านางจะพิการหรือเสียโฉม อ๋องเหล็ ยงก็ไม่สนอยู่แล้ว ”

หลีโม่จดจําเสียงนี้ไว้ขึ้นใจ ประสบการณ์ในชีวิตหน่วยพิเศษบอก กับนาง เสียงนี้คงจะเป็นพ่อของเจ้าของเดิมท่านเฉิงเสียงเสี้ย เสือแม้จะร้ายก็ไม่กินลูกตน เฉิงเสียงเสี้ยผู้นี้ ยังแพ้หมูหมา ฟาดไม้อย่างแรงทีนึงไปบนหลังของนาง ในที่สุด นางก็สลบไป