ตอนที่ 8 การแย่งชิงในวังลึก

ตอนที่ 8 การแย่งชิงในวังลึก

เสี้ยหลีโม่คำนั้น ไม่อยากให้ท่านอ๋องกำเริบอีกทำลาย ร่างกาย ทำให้เธอประทับใจ อันที่จริงเสี้ยหลีโม่ผู้นี้ที่วันนี้ได้ พบเห็นนั้น ถือว่าเคารพรอบคอบ เมื่อกี้ตอนเวลากำเริบนั้น เป็น เธอที่พุ่งขึ้นไปคนแรก คำพูดที่เธออธิบายเพื่อตัวเองนั้น ก็เป็น ความจริงทั้งหมด แต่แรกก็มีคนทูลเรื่องของวันนี้ที่เกิดขึ้นตรงสำ นักเสี้ยงแล้ว เสี้ยหลีโม่ไม่ได้โกหกเลยสักคำ เห็นได้ว่าเธอต้องมี ความน่าเชื่อถือสูงแน่นอน ฝังเข็มปล่อยเลือดคำพูดนี้ คงจะไม่ได้ พูดออกปากเรื่อยเปื่อย

แท้จริงแล้ว เธอไม่พูดก็ได้ จะหาเรื่องใส่ตัวทำไม?ความผิดบน ตัวเธอก็เยอะมากพออยู่แล้ว

หมอหลวงลังเลสักครู่ “ฮองเฮาเหนียงเหนียง การฝังเข็มปล่อย เลือดนี้สามารถรักษาได้จริงๆ แต่ผลที่ได้จากการรักษาจะเป็น เช่นไร ยังไม่เคยทดสอบมาก่อน แล้ว การใช้เข็มบนใบหูและหัว นั้น ก็ต้องระมัดระวังมากนัก ถ้าเลือกจุดผิดพลาด หรือเวลาลงเข็ม ทิศทางผิดเบี้ยวเล็กน้อย ก็จะเกิดผลที่ร้ายแรงได้

หลีโม่ได้ยินคำพูดนี้ ปากขยับไปทีนึง แต่ก็ถอยกลับไป ไม่กล้า

พูด
ฮองเฮามองไปที่เธอ เงียบไปชั่วครู่ กล่าว “เจ้าเข้าไปดูท่านอ๋อง ก่อนเถอะ ”

หมอหลวงก้มตัวค่านับถอย ก่อนไป เหลือบมองหลีโม่อย่างแรง

ทีนึง

หลีโม่ก้มหน้าก้มตาไว้ เธอไม่ได้มีเจตนาจะรุกรานอำนาจของ

หมอหลวง เธอแค่อยากช่วยตนเอง

ฮองเฮามองซื้อเย็นไว้ “ท่านอ๋อง เจ้าคิดว่ายังไง?”

อถเย้นหมุนแก้วเคลือบสีขาวบนมือไว้ สีหน้าท่าทีเฉยชา “จ้า ไม่รู้เรื่องทางแพทย์ ไม่กล้าตัดสินเรื่อยเปื่อย

ฮองเฮามองเขาไว้ “ท่านอ๋องมีประสบการณ์ความรู้มากมาย ยัง ไงก็รู้เรื่องมากกว่าผู้หญิงอย่างข้าแน่นอน

ซือถูเย็นเงยหน้าขึ้นทันที ปากยิ้มขึ้นมา รอยยิ้มนั้นเปลวไฟใน ฤดูร้อน เผาไหม้ดวงตา ทำให้รู้สึกไม่สบายใจยิ่งนัก

อย่างน้อย หลีโม่มีความรู้สึกเช่นนี้

เธอรู้ตัวขึ้นมาทันที อ๋องซื่อเจิ้งกับฮองเฮาไม่ค่อยเข้ากันสัก เท่าไร สองคนนี้ตั้งแต่เธอเข้าตำหนักมาถึงตอนนี้ ไม่เคยแลกเปลี่ยนสายตากัน อ๋องซื่อเจิ้งก็ชิวๆเบื่อๆ กลับเหมือนยับยั้งนั่งอยู่ ที่นี่ แต่ไม่ได้เต็มใจ

เธอเริ่มรู้สึกแปลกแล้ว ผู้ที่มีความสามารถชัดเจนเช่นนี้ เหตุใด กลับเหมือนเป็นตัวประกอบเช่นนั้นนั่งอยู่ตรงนี้?

สําหรับฮองเฮา ก็ดูทนรำคาญต่อเขายิ่งนัก

ในเมื่อสองคนที่กั้น แล้วเหตุใดถึงสอบสวนเรื่องวันนี้กับเธอ พร้อมกัน?

หลีโม่เริ่มกระวนกระวายเล็กน้อย ระหว่างสองคนนี้มีความ สัมพันธ์ที่พูดยาก จะส่งผลกระทบต่อข้าโดยตรงหรือเปล่า?

อ๋องชื่อเจิ้งกลับค่อยๆยืนขึ้น “ฮองเฮาตัดสินใจเองเถอะ ข้า เพียงแค่รับมอบหมายจากเสด็จพี่ เพื่อเฝ้าตรวจสอบเรื่องงานแต่ง ของอาเฮา เรื่องอย่างอื่น ข้าตัดสินใจไม่ได้”

พูดจบ ยกมือเล็กน้อย ก็จะกล่าวลา

ฮองเฮาสีหน้าท่าทีโมโหทันที รีบลุกขึ้นอย่างเร็ว “ท่านอ๋องช้า ก่อน!”

ใจของหลีโม่ตกลึกลงไป ถ้าฮองเฮากับอ๋องซื่อเจิ้งโต้แย้งกันตรงนี้ ตัวเองก็มีชีวิตต่อไปไม่ได้แน่นอน ความขัดแย้งใน ราชวงศ์จะให้คนนอกรู้เห็นได้อย่างไร?

อ๋อง อเจิ้งยืนตัวตรง ลำตัวที่สูงยาวดูสง่าผ่าเผย แสงสว่างใน ตำหนักที่ส่องอยู่บนใบหน้าที่อารมณ์แปรปรวนของเขา ในดวงตา กลับมีความไม่พอใจ

ฮองเฮาเงยหน้าทีโสขึ้นมา บนใบหน้าเผยความเกลียดชังและ กังวล “วันนี้กุ้ยไท่เฟยก็ได้เข้าวังหาฮองไทเฮา ให้ฮองไทเฮา ดูแลจัดการเรื่องงานแต่งงของเจ้า ฮองไทเฮาให้ข้าจับตาแทน ขา รู้สึกว่า ตอนนี้ก็มีหญิงผู้นึงที่ช่างเหมาะสมที่จะเป็นชายาอ๋องชื่อ เจิ้งยิ่งนัก ”

“เรื่องงานแต่งของข้า ไม่ขอรบกวนฮองเฮาเหนียงเหนียง!”ชื่อถู เย้นสายตาเย็นชา

ฮองเฮายิ้ม “ท่านอ๋องไม่อยากรู้หรือว่าผู้หญิงที่เหมาะสมกับเจ้า คนนี้เป็นใครหรือ?”

อถเย้นสีหน้ากังวล “ฮองเฮาเหนียงเหนียง ท่านมีเวลาเช่นนี้ ก็ ไปห่วงงานแต่งขององค์รัชทายาทกับอ๋องเหลียงเถอะ เสี้ยหลี่โม่ คนนี้ ดูแล้วไม่คู่ควรกับอ๋องเหลียงเลย ”

ฮองเฮาเผยรอยยิ้มที่เยือกเย็นออกมา เดินลงมาทีละก้าว ไม่ คู่ควรกับอ๋องเหลียงไม่เป็นไร คู่ควรกับท่านอ๋องก็พอ ข้าจะไปขอพระราชทาน ให้เสี้ยหลีโม่คุณหนูใหญ่ของเฉิงเสียงมอบ ให้ท่านอ๋องเป็นชายา คิดว่า ฮองไทเฮาคงจะพอใจนัก ท่านชื่น ชอบหลีชื่อแม่ของเสี้ยหลีโม่มาตลอด ลูกสาวที่หญิงเก่งหลีชื่อ ให้กำเนิ่นนั้น ก็คงต้องมีความรู้ความเข้าใจ อ่อนโยนเรียบร้อย วัน หน้าก็จะเป็นแม่หลักดูแลบ้านของตำหนักอ๋องซื่อเจิ้ง ”

หลีโม่สีหน้าซีดเซียว อุณหภูมิในตำหนักก็ลดลงทันที บาดแผล ที่ชาไปทั้งตัวของหลีโม่ ในเวลานี้ก็เจ็บปวดขึ้นมาเรื่อยๆ

หญิงที่ไม่คู่ควรกับอ๋องเหลียง แต่สามารถคู่ควรกับอ๋องซื้อเจิ้ง ปัจจุบัน นี้ยังโดนหมอหลวงตรวจเช็คกลางตำหนักมาแล้วว่า เป็นหญิงที่ไม่สามารถมีบุตรไม่ได้ จะให้เป็นชายาอ๋องซื่อเจิ้งได้ อย่างไร?

หลีโม่รู้สึกตนเองคิดว่าอันตรายที่เข้าราชวังวันนี้นั้นคงไม่ยาก อะไร สำนักเลี้ยงนั้นคือรังหมาป่า แต่ในวังลึกนั้นยิ่งกว่านั้นคือถ้ำ เสือถ้ำมังกร

เธอก้มหัวไว้ ไม่กล้ามองใครเลย กลัวมองไปแล้ว ก็จะเผยความ กลัวและกังวลในใจของตนเองออกมา

เธอรู้ว่าชื่อถเย็นกับฮองเฮากำลังจ้องหน้ากันอยู่ ถึงแม้จะอยู่ไกล สามไมค์ เธอก็ยังคงรู้สึกถึงบรรยากาศที่ร้ายแรงเช่นนั้น
ในตำหนักเงียบสงบจนน่ากลัว หลีโม่พยายามยับยั้งเสียงลม หายใจของตนเอง แม้แต่กระพริบตายังกลัวมีเสียงออกมาเลย เหงื่อบนหน้าผากไหลลงมาเรื่อยไป แม้แต่บนหลังมีเหงื่อเปียก ชื้น หนาวเย็นไปหมด

นานเหมือนผ่านมาทั้งชีวิต หลีโม่ได้ยินเสียงเท้าเดิน มีเงานึง กำลังเข้าใกล้ตนเอง

นิ้วมือเดียว ค่อยๆยกคางของเธอขึ้น เธอไม่มีหนทางต้องเงย หน้าขึ้น ความตื่นตระหนกรวบรวมในดวงตา เมื่อตอนเงยหน้าขึ้น ทุกสิ่งก็เป็นเพียงความสงบ

สิ่งแรกที่เธอได้สัมผัสดวงตาคู่นึงที่เย็นชาเข้ากระดูก แต่ว่าบน ใบหน้าของเขากลับมีรอยยิ้ม น้าเสียงเป็นมิตรยิ่งนัก “เสี้ยหลีโม่ ดีมาก ข้าคิดว่า เจ้ามาเป็นชายาเอกของข้านั้นเหมาะสมมากที่สุด แล้ว ”

หลีโม่หนาวเย็นทั้งตัว ตัวสั่นขึ้นมาไม่รู้ตัว

ถ้าว่าอ๋องเหลียงเป็นสุนัขที่โหดเหี้ยม งั้น อ๋องชื่อเจิ้งนี้ก็คือราชา เสือ สามารถกลืนกินเธอจนแม้แต่กระดูกก็ไม่เหลือ

เธอรู้ความคิดในใจของอ๋องซื้อเจิ้ง เขาดูถูกเธอ และไม่อยาก แต่งงานกับเธอ เพียงแต่ ฮองไทเฮากับฮองเฮามีอำนาจตัดสินใจ เรื่องงานแต่งของเขา เพราะความโมโหฮองเฮาจึงมอบตัวเองให้กับเขา ก็เพื่ออยากเห็นท่าทีโมโหของ เขา แต่ว่า เขาจะยอมให้ฮองเฮาสนใจได้อย่างไรกัน?ฉะนั้น เขา จึงยิ้มให้กับข้า แต่สายตามีความเกลียดชังและความโหดเหี้ยม

หลีโม่รู้สึกขึ้นมาว่าตัวเองอยู่ในวังวนนึง วังวนสงครามของ ฮองเฮาผู้นึงกับอ๋องซื่อเจิ้ง

เธอไม่ค่อยรู้เรื่องสถานการณ์ในตอนนี้ แต่ก็รู้ว่าฮ่องเต้ป่วยหนัก อยู่บนเตียง เลยแต่งตั้งซือถูเย้นเป็นอ๋องซื่อเจิ้งเป็นพิเศษ ทำ หน้าที่แทนฮ่องเต้ชั่วคราว

ที่จริงคงคาดการณ์ไว้แต่แรกแล้ว ฮ่องเต้แต่งตั้งองค์รัชทายาท แต่แรก กลับไม่ให้องค์รัชทายาทรักษาการแทนกลับให้น้องชาย ต้องตนเองซือถูเย็นดูแลแทน แถมยังแต่งตั้งตำแหน่งอ๋องซื้อเจ้ งอันขึ้นมา ในใจฮองเฮาต้องมีหนามแน่นอน

ทั้งสองสู้กันไม่ยอมถอย ใช้เธอเป็นของเสียสละ

หลีโม่ได้ยินฮองเฮาหัวเราะ “เช่นนี้ ท่านอ๋องก็คือตอบตกลง แล้ว งั้นข้าก็จะไปทูลให้ฮองไทเฮาเดี๋ยวนี้เลย

ซือถเย้นยิ้มอย่างโอ้อ่า “ไปเถอะ ข้อก็ควรแต่งงานแล้ว เธอไม่ แต่งงานกับอ๋องเหลียง แต่กลับยอมแต่งงานกับข้า ก็ถือว่าเป็นเรื่องดีเรื่องนึง

พูดจบ จ้องมองเธออย่างเย็นชาทีนึง เดินจากไปอย่างยโส

หลีโม่สองเท้าอ่อนแรง สายตานั้นที่ก่อนเขาจะไป มีความ คุกคามที่ยังไม่ทราบมากมายรวมอยู่ เขาไม่แต่งกับเธอ งั้นจุดจบ ที่แย่ที่สุด ก็คือฮองเฮาไม่ฆ่าเธอ เขาก็คงลงมือเอง

ฮองแฮานั่งลงบนเก้าอี้แล้ว ในตำหนักมีลมพัดเข้ามา พัดจนตัว ของหลีโม่เย็นไปทั้งตัว เหงื่อแห้งไปแล้ว บาดแผลโดนเหงื่อไหล ผ่านมาก่อน มีความเจ็บปวดขึ้นมา

ทั้งหมดตรงหน้านี้ เริ่มมีเงาขึ้นมาบ้างแล้ว เธอไม่รู้ว่าตัวเอง ยังสามารถทนต่อไปได้หรือเปล่า

สายตาที่โหดเหี้ยมของฮองเฮาก็เก็บอาการลง เปลี่ยนเป็น ใบหน้ายิ้มแย้มที่เป็นมิตร “วันนี้เหนื่อยมาทางวันแล้ว เจ้าก็ออก ไปจากวังเถอะ เรื่องงานแต่งของเจ้าและอ๋องเหลียงนั้น ข้าตัดสิน ใจเองยกเลิกไป หลังข้าไปกลับทูลฮองไทเฮาแล้ว ก็จะสั่งการ ขุนนางในเขียนคำสั่ง ประทานงานแต่งให้เจ้ากับอ๋องซื้อเจิ้ง เจ้า อย่าเพิ่งพูดออกไป ถึงแม้ต่อพ่อแม่ของเจ้าก็พูดไม่ได้ รู้หรือ เปล่า?”