ตอนที่ 7 อ๋องเหลียงอาการป่วยกําเริบ

ตอนที่ 7 อ๋องเหลียงอาการป่วยกำเริบ

อ๋อง อเจิ้งกลับค่อยๆยิ้มขึ้นมา เสี้ยหลีโม่เอ้ย ถึงเจ้าจะฉลาดก็ เป็นเพียงการอวดดีอวดเก่ง เจ้าคิดว่าเจ้าพูดว่ามีบุตรไม่ได้แล้ว ฮองเฮาก็จะลงโทษเฉิงเสียงหรือ? ไม่ นั่นคือจุดต้องห้ามของอ๋อง เหลียงเลยนะ เบาเพียงแต่จะคิดว่าที่เจ้าบอกมีบุตรไม่ได้นั้นกําลัง ต้นหม่อนด่านไหว

อ๋องเหลียงจ้องหลีโม่อย่างโหด “ถ้าหมอหลวงยืนยันว่าเจ้าใช้ เป็นข้ออ้างแก้ตัว ข้าก็จะลงโทษเจ้าโดยการฆ่าหั่นศพ ”

อ๋อง อเจิ้งใส่หัวเบาๆ มองใบหน้าที่เปลี่ยนเป็นตกใจกะทันหัน ดู

แล้ว ชีวิตของเด็กสาวนี้ถึงคาดละ

อ๋องเหลียงเริ่มมีความผิดปกติ ตัวสั่น แรกคือริมฝีปาก ต่อมาก็ สองมือ สุดท้ายร่างกายก็เริ่มสั่นขึ้นมาเบาๆ สีหน้าก็เปลี่ยนจาก ตอนแรกที่ซีดเซียวเป็นหน้าเขียว ริมฝีปากม่วง

ทันใดนั้น เขาก็ล้มลงกับพื้น ทั้งตัวแข็งตรง สองเท้าใช้แรงที ไปด้านหน้า ดวงตาแข็งตรง ใบหน้าเริ่มกระตุก ร่างกายก็กระตุก ขึ้นมา

อถเย้นกับฮองเฮาโดนสถานการณ์ตรงหน้าทำให้อึ้งตกใจฮองเฮาพุ่งเข้ามา ในปากตะโกนกล่าวด้วยความตกใจ รีบเชิญ หมอหลวงสิ!”

หลีโม่เห็นสถานการณ์นี้แล้ว ก็รู้ว่าเขาคือโรคชักกาเริบ เห็นปาก ของเขานั้นบิดเบี้ยวไปแล้ว ถ้ากัดลิ้นขาดไป กลัวว่าข้อหานี้ก็ คงจะมาลงที่ม้าแน่

ใจของหมอนั้นทําให้เธอไม่ทันคิดละเอียด รีบเดินพุ่งเข้าไปจับ ตรงค้างของเขาไว้ เอามือยัดเข้าไปในปากของเขา ใช่มือแยก ฟินและลิ้นของเขาออกจากกัน นั่งลงกับพื้นทันที ใช้มืออีกข้าง ประคองหัวเขาขึ้นมาเบาๆวางไว้บนตากของตัวเอง บนมือมีความ เจ็บอย่างรุนแรง เจ็บจนทุกรูขุมขนของทั้งตัวเปิดขึ้นมาทันที

เธอรู้ดีว่าใช้มือมาห้ามเขากัดลิ้นขาดเป็นความคิดที่ไม่ฉลาดนัก แต่ยังไงเธอไม่มีทางเลือกอื่น

เลือดไหลออกมาจากมุมปากของอ๋องเหลียง หลีไม่ขยับหัวของ เขาให้เอียงเล็กน้อยไปข้างๆ ให้เลือดและน้ำลายสามารถไหล ออกมา

ซือถูเย็นก็รู้ตัวขึ้นมา เขาเข้ามาช่วย เห็นนิ้วมือของเธอถูกกัดจน เลือดออก แต่เธอกลับนิ่งเฉยแม้แต่คิ้วยังไม่ขยับ ตกตะลึงเบาๆ ไม่รู้ตัว มองเขาอย่างแปลกประหลาดทีนึง
ฮองเฮามือไม้ยุ่งวุ่นวายอยากจับขาที่งออยู่ทั้งสองข้างของอ๋อง เหลียงให้ตรง หลีโม่รีบร้อนกล่าว “ฮองเฮาเหนียงเหนียง ไม่ได้ เด็ดขาด ถ้าใช้แรงหักขยับ ท่านอ๋องจะบาดเจ็บได้ ”

ฮองเฮาเงยหน้าขึ้นมองหลีโม่ทีนึง สายตาวุ่นวาย สองมือกลับ ค่อยๆปล่อยลง เพียงแค่กอดตัวของอ๋องเหลียงไว้เบาๆ ในตามี น้ำตาออกมาอย่างรวดเร็ว

เมื่อตอนที่หมอหลวงมาถึงนั้น อ๋องเหลียงก็หยุดการชักไปแล้ว เหลือเพียงการกระตุกเล็กน้อย

หลีโม่ปล่อยมือลง นิ้วมือสามนิ้ว ก็มีเลือดเต็มไปหมด

อ๋องเหลียงยังไม่ได้สติ โดนย้ายส่งไปบนเตียงข้างตำหนัก หมอ หลวงทำการรักษาแล้วสั่งยาให้คนไปต้ม

ฮองเฮานั่งอยู่ข้างอ๋องเหลียง ก็ไม่ได้สนใจสอบสวนแล้ว ทั้ง ใบหน้าเต็มไปด้วยความกังวลและกลัว

หลีโม่ก้มหัวไว้ ในใจกลับคิดวางแผนเรื่องต่อจากนี้

เธอเข้าราชวังวันนี้ แท้จริงคิดจะใช้กำไลสะกดจิตทำร้ายอ๋องเห ลียง แล้วจากนั้นค่อยลงมือช่วยเหลือ มีบุญคุณที่ช่วยชีวิตอยู่ตรง หน้า ถึงฮองเฮาอยากจะฆ่าเธอ ก็ต้องรอไปสักพัก
แต่คิดไม่ถึงว่า อ๋องเหลียงนั้นโรคชักกำเริบ เลยตามเลย ก็ไม่รู้ ว่าเป็นโชคหรือเป็นภัย เพราะ อ๋องเหลียงเป็นเพราะเธอพูดเรื่องมี บุตรไม่ได้ถึงโมโหหนัก

ใต้การรักษาของหมอหลวง อ๋องเหลียงค่อยๆฟื้นฟูรู้สึกตัวขึ้น

เขาจับตรงหัวที่ปวดไว้ สีหน้าทั้งคนซีดเซียวยิ่งนัก ทั้งตัวออ่อน เพลียไม่มีแรง เขาจ้องมองฮองเฮาอย่างมึนงง “เสด็จแม่ ข้า เป็นอะไรไป?”

ฮองเฮากุมมือของเขาไว้ ปลอบด้วยเสียงเบา เป็นอะไรแล้ว!

หลีโม่ดวงตาขยับขึ้น เห็นมือของฮองเฮากำลังสั่น นางรักลูกคน

นี้มาก หวังว่า ตนเองสามารถใช้จุดนี้

หมอหลวงยืนขึ้นมากล่าวต่อฮองเฮา “เหนียงเหนียงจัดการได้ดี มาก ถ้าไม่อุดปากของอ๋องเหลียงไว้ เขาอาจจะกัดลิ้นของตนเอง ขาดแน่ โชคดีนัก ”

ถ้าลิ้นนั้นขาดไป ก็จะกลายเป็นใบ้ อ๋องเหลียงพิการอยู่แล้ว ถ้า กลายเป็นใบ้อีก เขาจะมีชีวิตต่อไปได้อย่างไง?

ไม่เป็นไร ไม่
ฮองเฮา วตาค่อยๆยกขึ้นมามองผ่านหน้าของหลไปท่ามือ ไปทีนึงให้หลีโม่ลงไป จากนั้นก็ถามหมอหลวง “เหตุให้ต้องเหลื องถึงเป็นเช่นนี้?”

หลีไม่ได้ยินคำถามนี้ ก็รู้ว่าอ๋องเหลียงก่อนหน้านี้ไม่เคยมีอาการ ซักกำเริบมาก่อน ครั้งนี้เป็นครั้งแรก เพราะเช่นนี้ซื้อเย็นและ ฮองเฮาถึงได้ไม่รู้จะทำอย่างไร

เธอถอยออกไป ยืนอยู่กลางตำหนัก ซือเย็นไม่ได้ตามไปที่ข้าง ตำหนัก แต่กลับนั่งลงบนเก้าอี้แล้ว จ้องมองเธออยู่ด้วยสีหน้าที่ นิ่งๆ

หลีโม่ไม่กล้าเงยหน้าขึ้น อ๋องซือเจิ้งนี้ถึงแม้ทั้งตัวนั้นทำให้คน รู้สึกชิวชิวสบายๆอย่างนั้น แต่ว่ามักจะรู้สึกว่าตัวเขามีอำนาจที่ แข็งแกร่งบางอย่าง ทำให้เธอไม่กล้าเงยหน้ามอง

“เจ้ารู้เรื่องทักษะการแพทย์? “ซือถูเย็นออกเสียงถามขึ้นมา กะทันหัน

หลีโม่ตอบกลับอย่างระมัดระวัง ทูลท่านอ๋อง หม่อมฉันรู้เรื่อง การแพทย์เพียงเล็กน้อย

ซื้อเย็นก็ไม่พูดอะไรแล้ว เพียงแต่มองเธออย่างไม่เกรงใจ เหมือนเดิม สายตาที่แหลมคมและไม่เกรงใจเช่นนี้ทำให้หลีไม่ รู้สึกไม่สบายไปทั้งตัว
หลังจากนั้นชั่วคราว ฮองเฮาและหมอหลวงก็ออกมา ฮองเฮาทำ ปากชี้ไปทางหมอหลวง หมอหลวงคำนับ เดินไปด้านหน้าของหลี โม่

หลีโม่รู้ว่าเขานั้นจะมาตรวจยืนยันความจริงที่ว่าตนเองมีบุตรได้ หรือไม่ หมอหลวงก็ไม่หลีกเลี่ยง เข้าจับชีพจรของเธอทันที

จากท่าทางของหมอหลวง สามารถดูออกว่าฮองเฮาเปลี่ยน ความคิดต่อเธอไม่มาก

หลังจับชีพจรก็ถามอาการ หมอหลวงถามแม้กระทั่งเรื่องประจำ เดือนของหญิงสาวอย่างละเอียด

หลีโม่ไม่รู้สึกอายอย่างใด ตอบกลับทุกอย่าง

หลังหมอหลวงตรวจอาการเรียบร้อยแล้ว เดินไปหน้าฮองเฮา ใส่หัวเบาๆทีนึง

ฮองเฮาอึมไปเสียงนึง กล่าว “เจ้าเข้าไปดูแลอ๋องเหลียงก่อน ถ้า ข้ามีเรื่องอะไรจะเรียกเจ้าเอง ”

หมอหลวงกล่าว “ครับ กระหม่อมขอตัวก่อน”
หมอหลวงคำนับถอยไป เพิ่งจะเปิดม่านจะเข้าไปข้างตำหนักนั้น หลีโม่กลับเรียกเขาไว้กะทันหัน “หมอหลวง ท่านอ๋องเพิ่งกำเริบ ไม่นาน จะเข้าสู่ช่วงอยากนอน แต่ก็มีโอกาสจู่โจมคนกะทันหัน จนตื่นเต้นอาการกำเริบอีกครั้ง ฉะนั้น หมอหลวงสามารถฝังเข็ม ปล่อยเลือดตรงจุดใบหู เช่นนี้ภายในครึ่งเดือน อาการก็จะไม่ กําเริบอีก

หมอหลวงอึ้งเล็กน้อย ฝังเข็มปล่อยเลือดตรงจุด?”

“ใช่แล้ว ถ้าจะให้ดีก็สามวันครั้ง ไม่เช่นนั้น ตามอาการเมื่อสักครู่ นี้ของอ๋องเหลียงแล้ว ยังมีโอกาสอาการกำเริบอีกภายในสิบวันนี้ แต่ ไม่รู้ว่านี้เป็นครั้งแรกที่อ๋องเหลียงเกิดอาการกำเริบหรือเปล่า? หลีโม่ยื่นมือจัดทรงผมที่ยุ่งเหยิงของตัวเองเล็กน้อย เผยสายตา ที่สว่างแต่มืออาชีพ

ฮองเฮาค่อยๆถามกล่าว “เจ้ารู้เรื่องวิชาการฝังเข็ม?”

หลีโม่ตอบกลับอย่างระวัง “ทูลฮองเฮาเหนียงเหนียง หม่อมฉันรู้ บ้างเล็กน้อย ”

หลีโม่รู้ว่าวิชาฝังเข็มมีตั้งแต่ช่วงสมัยสงครามแล้ว ในตำราฮอง เต้เน่ยจิงก็เคยบันทึกเกี่ยวกับฝังเข็มมาก่อน

เพียงแต่ หลีโม่คาดตามความทรงจำและความรู้ที่หลงเหลือของ เจ้าของเดิม รู้ว่ายุคสมัยนี้เทคนิคการฝังเข็มยังล้าหลังมาก ผู้ที่รู้เรื่องวิชาฝังเข็ม ส่วนใหญ่จะเป็นหมอหลวงกับหมอที่ มีชื่อเสียงหน่อยในพื้นเมือง แต่ผู้ที่เชี่ยวชาญนั้นมีไม่มาก ผู้ที่ใช้ เข็มดั่งเทพนั้น ก็ไม่มีกี่คน

หลิโน่ในยุคสมัยอนาคตเคยเรียนรู้การฝังเข็มกับอาจารย์หยาง ของโรงพยาบาลจีนแผนโบราณมาก่อนเวลานานถึงห้าปี ถึงแม้ ยังไม่มีเวลาศึกษาค้นคว้าให้ลึกลงไป แต่ว่า ตามฝีมือการฝังเข็ม ของเธอในตอนนี้ ช่วยอ๋องเหลียงรักษาโรคชักนั้นยังได้อยู่

เห็นชัดว่าหมอหลวงไม่ค่อยพอใจนัก กล่าว “เจ้ารู้เรื่องแพทย์ก็ เพียงเล็กน้อย ช่างกล้าดียังไงพูดว่าฝังเข็มปล่อยเลือดสามารถ รักษาท่านอ๋องได้?หรือเจ้าคิดว่าเจ้ารู้ดีมากกว่าข้า

หลีโม่ท่าทีตกใจเล็กน้อย ไม่ ไม่ ข้าไม่ได้มีความหมายเช่น นี้ ข้าก็แค่เสนอแนะเฉยๆ แน่นอนว่า หมอหลวงต้องมีวิธีอื่นรักษา ท่านอ๋องอยู่แล้ว ข้า…ข้าแค่ไม่อยากเห็นอ๋องเหลียงอาการกำเริบ อีก ทำลายร่างกาย ข้าไม่ได้มีความหมายอื่น

เธออธิบายอย่างอั้มอั้มอึ้งอึ้ง แล้วมองไปที่ฮองเฮาทีนึงอย่าง ตกใจ ดวงตาทั้งคู่ตกตะลึง กลัวจนแทบจะร้องไห้ออกมาแล้ว

อถเย้นเงยตาขึ้น มุมปากโค้งงอขึ้นมามองที่หลีโม่ด้วยใบหน้าที่ไตร่ตรอง

ฮองเฮาขมวดคิ้ว

“หมอหลวง ที่เธอพูดนั้นมีเหตุผลหรือไม่?”