ตอนที่ 4 ทารุณ

ตอนที่ 4 ทารุณ

เฉิงเสียงเสี้ยเห็นอ๋องเหลียงไปแล้ว ในใจหวาดกลัวขึ้นทันที มองไปอย่างองค์รัชทายาทซือถูเย่อย่างไม่รู้ตัว ซือถูเย่โมโห อย่างยิ่ง คิดไม่ถึงว่าเขาจัดการเรื่องได้ไม่ดีเพียงนี้ แม้แต่ลูกสาว ตนเองยังไม่มีวิธีจัดการให้เรียบร้อย จะยอมอยู่ขายหน้าตรงนี้ได้ ยังไง?

แล้วก็รีบขึ้นมาอย่างเย็นชา ขี่ม้าจากไป

เจ้าบ่าวและองค์รัชทายาทของขบวนรับเจ้าสาวไปกันหมดแล้ว ขบวนก็ไม่เหลืออยู่แล้ว พริบตาเดียว ความคึกคักที่เต็มสำนักก็ กลายเป็นความว่างเปล่า

เฉิงเลี้ยงเสี้ยและคุณนายหลินหลงแทบไม่รู้จะจัดการ สถานการณ์ต่อหน้าอย่างไร กลับเป็นคุณนายใหญ่ที่เดินออก มาจากสำนัก กล่าวขอโทษต่อผู้คนอย่างเกรงขามและไม่เสีย มารยาท “เรื่องของวันนี้ รบกวนทุกท่านแล้ว ทุกท่านเชิญกลับ ก่อนเถอะ วันหน้าข้าจะไปแสดงความขอโทษถึงบ้าน

ผู้คนเห็นคุณนายใหญ่ลงคำสั่งกันแขกแล้ว ก็รู้กันว่าความสนุก นี้คงดีต่อไม่ได้แล้ว แต่กับเสี้ยหลีโม่นั้น ปฏิเสธขึ้นเกี้ยวแต่งงาน ทำให้ท่านเลี้ยงเสียหน้าเสียตา ก็คงจะไม่มีชะตากรรมอะไรดีๆ หรอก
แล้วก็ เป็นนางที่ปฏิเสธขึ้นเกี้ยวแต่งงาน ฮองเฮาต้องถามโทษ ก็ต้องถามนางอยู่แล้ว โดยวิธีการของฮองเฮาแล้ว… เหอ

หญิงสาวที่หน้าตาดีๆคนนึง คงจะชีวิตสั่นยามสาวแล้ว

ท่ามกลางแขกมีชายรูปหล่อวัยกลางคนผู้นึง มองหลีโม่หลาย ครั้ง ถึงขึ้นรถม้าจากไป

บุคคลนี้คืออ๋องอานชิน แต่ก่อนเคยรักใคร่หลี่ซื่อมาก่อน ถึง ตอนนี้ยังไม่แต่งงาน เล่ากันว่า เขาเคยสาบานเพื่อหลี่ซื่อจะไม่ แต่งงานตลอดชีวิต

ชายเย็นชาบนหอคอยตรงข้ามเก็บม้วนชุดคลุม “การแสดงดูจบ แล้ว เข้าราชวังเถอะ!”

องครักษ์รีบร้อนตามขึ้นไป กล่าว “คุณหนูใหญ่ตระกูลเสี้ยนี้ คง ต้องตายแน่เลยสินะ?”

ชายนั่นยิ้มขึ้นอย่างเย็นชา “ตามนิสัยของเสด็จแล้ว จะปล่อย นางง่ายๆได้อย่างไร?ไม่ถึงสองชั่วยาม นางก็คงจะเรียกหลีไม่เข้า ราชวัง ข้าอ๋องพนันกับเจ้าหนึ่งตำลึง เสี้ยหลีโม่จะตายระหว่างที่ เดินทางกลับบ้าน
องครักษ์หัวเราะกล่าว ได้ พนัน การแสดงในวันนี้ เสี้ยหลี่โม่ เตรียมการได้ดี คาดว่าเป็นหญิงสาวที่มีมันสอง ข้าน้อยก็พนันว่า นางสามารถกระโดดโลดเต้นได้อีกสองวัน ”

แต่ว่า ท้ายสุดก็หนีความตายไม่พ้น

คุณนายใหญ่เห็นแขกไปกันหมดแล้ว สั่งการลงมา “ทุกคนกลับ เข้าสำนัก ปิดประตูสำนัก!

หลิโน่โดนล่ากลับไป ทิ้งไว้กลางลานบ้าน ยังไม่รอด นายใหญ่ สั่งการ เฉิงเสียงเสี้ยก็เข้าไปถีบนางไปหลายทีแรงๆ กล่าวด้วย ความโมโห “อีชั่ว เจ้าทำให้ข้าขายหน้าหมด ข้าฆ่าเจ้าไปก็ไม่พอ หรอก ”

หลีโม่บาดเจ็บหนักอยู่แล้ว โดนเขาทึบไปหลายทีอีก จะทนไหว ได้อย่างไร?แทบจะเป็นลมไปกับบ นางจับกําไลอย่างรวดเร็ว คิด อยากจะฆ่าเฉิงเสียงเสี้ย แต่ก็พยายามอดทนสุดขีด

คุณนายใหญ่กล่าวเสียงดัง “ตอนนี้มีดีมีประโยชน์อะไร?ตอนนี้ อ๋องเหลียงคงเข้าไปในราชวังแล้ว เจ้าไปคิดดีดีว่าจะเผชิญหน้า กับความโมโหของฮองเฮาอย่างไรเถอะ

เฉิงเสียงเสียเครียดเรื่องนี้ และไม่รู้จะทำอย่างไร รีบกล่าวถาม “ท่านแม่คิดว่าควรทําอย่างไรดี?”
คุณนายใหญ่เหลือกตามองเขาทีนึง “จะทำอย่างไรได้อีกเรื่อง นี้ต้องมีใครคนนึงออกมาแบกรับผลกระทบนี้ ก็ใช้ข้อหาทั้งหมด นี้โยนให้อีชั่วนี้ทั้งหมดก็พอ ฮองเฮากับอ๋องเหลียงเพียงแค่จะ ลงโทษใครคนนึงเพื่อกู้หน้าคืนเท่านั้นเอง ก็คงไม่โทษเจ้าอะไร มากเกินไปหรอก มีเพียงเจ้า ไม่ใช่ท่านแม่ว่าเจ้า เรื่องใหญ่เช่นนี้ เจ้ากลับไม่ระวังเตรียมการไว้เลย มือไม่พายเอาเท้าราน้ำ

เฉิงเสียงเสี้ยโดนคุณนายใหญ่ว่าไปกี่คำ ความโมโหในใจเพิ่ม ขึ้น ทึบหลีโม่ไปทีนึง กล่าว “ใครจะคิดว่านางจะเป็นอย่างนี้ละ เมื่อคืนก็ตอบตกลงแล้วนี่

คุณนายหลินหลงกล่าวด้วยความกลุ้มใจ “ท่านแม่ ตอนนี้ไม่ใช่ เวลามาสืบสวน ส่งมอบนางออกไปก็สามารถยุติความโมโหของ ฮองเฮาแล้วหรือ?

เดินไปทีละขั้นละกัน ฮองเฮาต้องเรียกนางไปสอบสวนใน ราชวังแน่นนอนอยู่แล้ว พวกเจ้าต้องแสดงท่าทีพิฆาตญาติเพื่อ คุณธรรม ออกมาให้ข้า “คุณนายใหญ่กล่าวด้วยเสียงโหด

“ใช่! “เฉิงเสียงเสี้ยตอบกลับ

คุณนายหลินหลงก้มหัวไปดูหลีโม่ที่นอนอยู่บนพื้นที่นึ่ง กล่าว ด้วยความรังเกียจ “คิดไม่ถึงจริงๆว่านางจะมีเล่ห์เหลี่ยมที่ลึกถึง เพียงนี้ กลับปิดบังพวกเราทุกคนเช่นนี้
เพิ่งพูดจบ เสี้ยโล่เย่วก็รีบพุ่งออกมา ในฐานะหญิงสาวในบ้านคน นึง นางไม่สามารถแสดงตัวต่อภายนอก หลังได้ยินคนรับใช้กล่าว ว่าเสี้ยหลีโม่ปฏิเสธขึ้นเกี้ยวแต่งงาน แล้วยังวุ่นวายที่หน้าประตู สำนักเสี้ย จนทำให้องค์รัชทายาทต้องเสียหน้า

นางโมโหรีบมากเลยพุ่งออกมา เห็นหลีโม่โดนตีอยู่บนพื้น นาง คิดยังไม่คิด ด้วยความแค้นก็พุ่งเข้าไป อ้าขาทั้งสองข้างไป อยู่ บนตัวหลีโม่ แล้วตบหน้าไปหลายที

แล้วยังไม่หายแค้น กําลังคิดจะตบอีก ทันใดนั้นหลีโม่ก็ลืมตา ขึ้นมา เธอใช้แรงทั้งหมดของร่างกาย ผลักเสี้ยโล่เย่วคว่ำไปด้าน ซ้าย แล้วกัดใบหูของนางไว้ กัดจนทั้งตัวสั่นไปหมด แล้วยังไม่ ยอมปล่อยไป

เลือดไหลลงมาจากมุมปากของเธอ เสี้ยโล่เย่วเจ็บจนกรี๊ดเสียง ดัง สองมือสองเท้าทุบตีหลีโม่ หลีโม่ก็ยังไม่ยอมปล่อยมือ

คุณนายหลินหลงเห็นสถานการณ์ โมโหจนสั่นไปทั้งตัว ชี้คนรับ ใช้กล่าวด้วยความโมโห “ยังไม่รีบไปดึงนางออกไป?”

หล็ไม่โดนคนรับใช้หลายคนลากออก คุณนายหลินหลงเข้าไป ตบหน้าเธอหลายที ตบจนมือของตนเองรู้สึกปวดชา ปากของหลี ไม่มีเลือดไหลออกมา เธอไม่สนใจอะไรทั้งนั้นกลับปล่อยเสียงหัวเราะ “ดี ตบเลย บีบจนข้าทนไม่ไหว ทุกคนก็ กอดกันตายไปพร้อมกัน ไม่ต้องมีใครอยู่เลยสักคน

เฉิงเสียงเสี้ยเห็นท่าทีนางยังอวดดีเช่นนี้ โมโหจนสั่นไปทั้งตัว “ไปคุกเข่าตรงหน้าป้ายวิญญาณบรรพบุรุษเดียวนี้ ไม่มีคำสั่งเจ้า ห้ามลุกขึ้นมา จนถึงกว่าคำสั่งของฮองเฮานั้นมาถึง

หลีโม่เงยหน้ามอง ในสายตามีแสงที่ดื้อแกร่งและเยือกเย็น เลือดบนหน้าผากยังคงไหลลงมา เป็นหยด เห็นแล้วรู้สึกตะลึงนัก

ป้าหลายคนจะลากเธอ เธอกล่าวอย่างเยือกเย็น “ใครกล้าแตะ ต้องข้า?”

ป้าทั้งหลายต่างตกอกตกใจกับท่าทีอันโหดเหี้ยมน่ากลัวของเธอ ไม่กล้าเข้าไปทันที

หลีโม่เปิดปาก จองเฉิงเสี้ยงเสียอย่างน่ากลัว “วันนึง เจ้าต้องได้ รับผลที่เจ้าได้กระทำลงไปทั้งหมด!

พูดจบ ลากร่างที่เต็มไปด้วยบาดแผล ไปยังหอวิญญาณ

เลือดบนร่างกายของเธอที่ไหลลงพื้นบานออกเป็นดอกไห่ถังตามทาง เงาหลังที่อ่อนแรงนั้นยึดได้ตรงมาก เธอกำมือไว้ ทน ความเจ็บปวดเบาๆในใจ ไม่ใช่ความรู้สึกของเธอ เป็นความรู้สึก ที่หลงเหลือในสมองของเจ้าของเดิม เจ้าของเดิมคาดหวังความ รักจากพ่อเสมอมา

แต่น่าเสียดาย นางถึงตายก็ไม่เคยได้รับ

ความแค้นนี้ เธอต้องช่วยเจ้าของเดิมเอาคืน

เฉิงเสียงเสียตะลึงไปชั่วครู่ สายตาของหลีโม่นั้นทำให้เขาตกใจ และหวั่นใจเล็กน้อย

เลี้ยโล่เย่วถูกคนรับใช่ประคองกลับไป ถ้าหลีโม่ใช้แรงอีก นิด คงจะกัดหูของนางให้ขาดลงมาแน่ นางเกลียดหลีโมยิ่งนัก เกลียดจนอยากหันนางเป็นชิ้นๆ

คุณนายใหญ่ยกหนังตาที่ย่อนขึ้น ในสายตาเผยประกายความ โหดเหี้ยมออกมา “พวกเจ้าฟังไว้ ฮองเฮาต้องสอบสวนถามโทษ กับนางแน่นอน ถ้านางมีชีวิตออกจากราชวัง หลังสามวัน เจ้าก็ เข้าราชวังทูลต่อฮองเฮาว่าอีคนชั่วนั้นเป็นโรคสิ้นไปแล้ว เช่นนี้ ฮองเฮาก็จะเข้าใจความประสงค์ของเจ้าเอง ”

“ครับ ลูกเข้าใจแล้ว ” ถูกแล้ว ในราชวังเพียงแค่ต้องการคนคน นึงมารับผิดชอบ เมื่อคนคนนั้นตาย ฮองเฮาก็จะหายโกรธ
หลีโม่คุกเข่าอยู่หน้าป้ายวิญญาณบรรพบุรุษตระกูลเสี้ย มองที่ ป้ายวิญญาณทุกๆป้าย ป้ายวิญญาณพวกนั้นมองเธอจากบนลงมา

เธอพูดเป็นคำว่า “พวกท่านจงดูไว้ ดูไว้ว่าข้าจะทำให้ตระกูล เสี้ยนวุ่นวัยจนพลิกฟ้าพลิกแผ่นดิน เพื่อแก้แค้นให้กับเสี้ยหลีโม่ที่ ตายไป”

น้ำเสียงโหดเหี้ยม เด็ดขาด ไม่เหลือเยื่อใยแม้แต่นิด

เธอหมุนกำไลสะกดจิตบนนิ้วมือ

เธอคือจิตรวิญญาณข้ามภพมา แล้วทำไมกำไลสะกดจิตถึงได้ ข้ามตามมาด้วย จุดนี้เธอคิดไม่ออกเลย

วันนี้ไม่ใช่ว่าโต้กลับไม่ได้ แต่คือไม่สามารถโต้กลับ เพราะด้วย ความสามารถของเธอ ยังไม่พอที่จะโต้แย้งกับสำนักเลี้ยงทั้ง สํานัก

วันนี้ยังมีหนึ่งด้าน ต้องอึดสู้ผ่านไป ที่สำคัญก็คือใช้กำไลสะกด จิตและฝีมือทางการแพทย์ของเธอแล้ว