ตอนที่ 20 ตีคนของฮองเฮา

ตอนที่ 20 ตีคนของฮองเฮา

และในเวลานั้นเอง นเฉิงองครักษ์ของอ๋อง อเง็งก็มาถึงและ ขอพบเสี้ยหลีโม่

เฉิงเสียงเสี้ยได้ยินว่าคนของอ๋องซื่อเจิ้งมาหาจึงได้ออกมา ต้อนรับด้วยตนเอง

ไม้เท้าเฉิงเสี้ยงท่านอ๋องสั่งให้ข้ามารับเสี้ยหลีโม่เข้าวัง” จิ่นเฉิง

พูด

เฉิงเสียงเสี้ยตกใจแล้วถามขึ้นว่า “ท่านอ๋องเรียกนางเข้าวังหรือ ไม่รู้ว่าเข้าวังไปด้วยเรื่องอะไร

จิ่นเฉิงพูดขึ้นว่า “ข้าได้รับคำสั่งให้มารับนาง ด้วยสาเหตุอะไรนั้น ข้าเองก็ไม่รู้

เฉิงเสียงเสี้ยทำสีหน้าเสียดายแล้วพูดขึ้นว่า “แต่นางป่วยหนัก กะทันหันตอนนี้นอนไม่ฟื้นอยู่บนเตียง เกรงว่าจะเข้าวังไม่ได้ รบกวนท่านกลับไปทูลท่านอ๋องตามนี้

“ป่วยหนักกะทันหันงั้นหรือ” ในใจคิดว่าไม่ดีแล้ว หากเฉิงเสี้ยง เสียชิงลงมือก่อนล่ะ
“ใช่แล้ว หมอบอกเกรงว่านางจะไม่รอดแล้ว” เฉิงเสียงเสี้ยทำ สีหน้าเศร้าสลดเสียใจ

จิ่นเฉิงรู้ว่านี่คือคําแก้ตัวจึงได้พูดขึ้นว่า “ขอขาเข้าไปดูคุณหนู

ใหญ่หน่อยได้หรือไม่

“ไม่งาม ง” เฉิงเสียงเสี้ยสีหน้าไม่พอใจเท่าไหร่ “นางป่วยหนัก นอนอยู่ในห้องผู้ชายเข้าไปคงไม่งามจะเสียชื่อเสียงเอาได้”

ชื่อเสียงหรอ จิ่นเฉิงหัวเราะเยาะในใจ วันนี้เสี้ยหลีโม่ยังมีชื่อ เสียงอะไรอีก ยกเลิกงานแต่งต่อหน้าผู้คนมากมาย ตอนนี้กลาย เป็นคนดังของเมืองหลวงไปแล้ว กลายเป็นคนที่ไม่รู้จักที่ต่ำที่สูง ขัดใจอ๋องเหลียงกับฮองเฮายังจะมีใครกล้าเข้าใกล้อีก

“เฉิงเสี้ยงโปรดเข้าใจข้าเองก็ทำตามคำสั่ง ต้องเจอตัวคุณหนู ใหญ่ให้ได้ไม่เช่นนั้นก็ไม่รู้จะไปทูลท่านอ๋องอย่างไรดี” จิ่นเฉิงพูด หากเสี้ยหลีไม่มีอันเป็นไปงั้นอ๋องเหลียงก็คงไม่รอดแน่

จิ่นเฉิงรู้ดีถึงความสัมพันธ์ของท่านอ๋องกับอ๋องเหลียง ดังนั้นไม่ เห็นตัวเสี้ยหลีโม่เขาจะไม่ยอมไปไหนทั้งนั้นต่อให้เป็นศพก็ต้อง ได้เห็นศพ
เฉิงเสียงเสี้ยรู้สึกหมดความอดทนแล้ว ทำไมเจ้าคนนี้ตอแยไม่ เลิกเลย เขาเป็นถึงเฉิงเสียงแล้วมาต้อนรับเขาด้วยตนเองเป็นการ ให้เกียรติเขามากแล้วแต่ยังมาตอแยแบบนี้ไม่เลิกอีก

“เจ้ากลับไปเถอะ พรุ่งนี้เจอท่านอ๋องข้าจะบอกเขาเอง” เฉิงเสียง เสียพูดจบก็หมุนตัวกลับ

จิ่นเฉิงตกตะลึงแล้วพูดขึ้นว่า “เฉิงเลี้ยงวันนี้ข้าไม่ได้เจอคุณหนู ข้าก็จะไม่ไปไหนทั้งนั้น หากนางป่วยหนักจริงข้าจะบอกท่านอ๋อง ให้เชิญหมอหลวงมาดูอาการให้

เฉิงเสี้ยงเสี้ยพูดว่า “จิ่นเฉิงเจ้าอย่าได้ล้ำเส้นเกินไปหมอบอก นางอยู่ได้อีกไม่นาน ขอเจ้าจงเข้าใจหัวอกผู้เป็นพ่อด้วยอย่าได้ รบกวนนางเลย

“หมอบอกว่านางป่วยหนัก งั้นขาบอกจะให้หมอหลวงมาดูอาการ ของนาง เฉิงเสี้ยงท่านเป็นพ่อก็ควรจะดีใจสิ ทำไมต้องเข้าใจไม่ เข้าใจหัวอกคนเป็นพ่อด้วย ข้าไม่เข้าใจจริงๆ” จิ่นเฉิงพูด

เขาติดตามอ๋องซื่อเจิ้งมานานเห็นโลกมามาก เจอคนมาเยอะ แต่ ก็น้อยนักที่จะเจอกับคนที่พูดไม่รู้เรื่องแบบนี้ มันช่างน่าโมโหนัก ดังนั้นจิ่นเฉิงจึงรู้สึกโกรธไม่น้อย

โดยเฉพาะเสี้ยหลีโม่พระชายาในอนาคตของอ๋องซื่อเจิ้ง ถึงท่านอ๋องจะไม่ชอบแต่ก็ต้องรอให้เขาจัดการเอง

“เกิดอะไรขึ้นเอะอะเสียงดังกันทำไม” นายหญิงแก่ถือไม้เท้า เดินออกมาจากในห้องด้วยสีหน้าที่เคร่งขรึม

เมื่อครู่มีข่าวมาบอกว่าคนของท่านอ๋องมาขอพบเสี้ยหลีโม่ นาง ก็รู้สึกว่าไม่ดีแล้ว นั่งอยู่ในห้องฟังพอจิ่นเฉิงบังอาจแบบนี้นางจึง ต้องออกมาจัดการ

จิ่นเฉิงรู้ถึงความร้ายกาจของนายหญิงแก่คนนี้เขาจึงได้คำนับ “นายหญิงแก่”

“จิ่นเฉิงหรือ” นายหญิงแก่นั่งที่เก้าอี้ แล้วมองมาที่เขา “เจ้าคิดว่า ตัวเองเป็นใคร”

“เรียนนายหญิงแก่ข้าคือองครักษ์ของอ๋องซื่อเจิ้ง” จิ่นเฉิงตอบ

“องครักษ์” นายหญิงแก่พูดด้วยน้ำเสียงที่ราบเรียบ “งั้นก็เป็นแค่ บ่าวไพร่น่ะสิ ทำไมไม่คำนับข้าอย่างบ่าวไพร่เขาทำกันล่ะ

สีหน้าของจิ่นเฉิงไม่ได้เปลี่ยนแต่อย่างใด “เรียนนายหญิงแก่ข้า คือองครักษ์ระดับสามที่ฮ่องเต้แต่งตั้งเองไม่ใช่บ่าวไพร่จึงไม่จําเป็นต้องคำนับอย่างบ่าวไพร่

“หรือ” นายหญิงแก่สีหน้าเย็นชาทันที ที่แท้ก็มียศนี่เองถึงว่า ทำไมพูดจาโอหังนักไม่เห็นหัวเฉิงเสียงเลย ไม่รู้เรื่องก็คงคิดว่า เจ้าเป็นอ๋องชื่อเจิ้งเอง

จิ่นเฉิงไม่ได้โกรธอะไรและยังคงพูดด้วยน้ำเสียงที่ถ่อมตนว่า “หากข้าพูดอะไรผิดตรงไหนก็ขอให้นายหญิงแก่อภัยให้ด้วย แต่ ขอให้นายหญิงแก่อนุญาตให้ข้าไปเจอคุณหนูใหญ่หน่อย ข้ากลับ ไปจะได้กลับไปทูลท่านอ๋องถูก”

นายหญิงแก่สถบออกมาแล้วพูดขึ้นว่า “เจ้าอายุก็ยังน้อยไม่ได้ มีหูตึงทำไมฟังภาษาคนไม่เข้าใจ คนเขาไม่สะดวกจะพบเจ้า เจ้า กลับไปทูลอ๋องชื่อเจิ้งหากมีอะไรขึ้นข้าจะรับผิดชอบเอง”

พูดจบนางก็สั่งว่า “เสี้ยฉวนส่งแขก

เสี้ยฉวนเดินเข้ามาจากทางประตูสีหน้าเคร่งขรึมแล้วพูดกับจิ่น เฉิงว่า “องครักษ์จิ่นเฉิงเชิญ”

จิ่นเฉิงคิดเสี้ยหลีโม่คงต้องตกอยู่ในอันตรายแน่ แต่ก็ไม่อยาก ให้เป็นเรื่องใหญ่จึงได้ยอมกลับแต่โดยดี “ได้หาเป็นเช่นนี้ งั้นข้า จะกลับไปทูลท่านอ๋องตามจริง
พูดจบเขาก็เดินออกไป

นายหญิงแก่มองเขาเดินจากไปด้วยสีหน้าที่โมโหพร้อมกับพูด ว่า “องครักษ์เล็กๆแค่คนหนึ่งกล้ามาโอหังในจวนตระกูลเสี้ย นี่ สินะที่ว่านายเป็นเช่นไรบ่าวก็เป็นเช่นนั้น

คำพูดนี้ตั้งใจให้จิ่นเฉิงได้ยิน เพราะอยากให้เขาโกรธหลังจากที่ ได้ยินนายหญิงว่าพูดว่าอำนาจของซือถูเย้นด้อยกว่าอำนาจของ เฉิงเสียง

จิ่นเฉิงยิ้มแต่ไม่พูดอะไรออกมาเขาก้าวเท้าใหญ่ๆเดินจากไป เฉิงเสียงเสี้ยพูดด้วยความกังวลว่า “ท่านแม่พูดแบบนั้นออกไป

เกรงว่าวันหน้าอ๋องซื่อเจิ้งจะเอาความเราได้

“เอาความอะไร” นายหญิงแก่ขมวดคิ้วแล้วพูดต่อว่า “เจ้าขี้ขลาด แบบนี้จะสำเร็จงานใหญ่ได้อย่างไรกัน เสี้ยหลีโม่ถูกยาพิษ หาก เขาเสี้ยหลีโม่ป่วย ให้เขาเจอนางเกรงว่าจะเป็นศพไปแล้ว บอกเขา หนักพรุ่งนี้ก็ปล่อยข่าวว่านางตายแล้วแค่นี้เรื่องก็จบ

แต่ว่าซือถูเย็นส่งคนมารับนางเข้าวังด้วยเรื่องอะไรกัน” เฉิงเสี้ ยงเสี้ยถามด้วยความสงสัย”จะเรื่องอะไรอีกล่ะใช้สมองของเจ้าคิดสักนิด อกูเย็นกับ ฮองเฮาไม่ถูกกัน ฮองเฮาอยากให้เสี้ยหลีโม่ตาย อ๋องซื่อเจิ้งจะ ให้เป็นแบบนั้นหรือไง แน่นอนว่าเขาต้องเข้ามายุ่ง เพื่อไม่ให้ ฮองเฮาได้อยู่สบายไงล่ะ”

นายหญิงแก่พึ่งจะพูดจบก็เห็นเสี้ยฉวนที่เดินไปส่งจิ่นเฉิงรีบเดิน เข้ามา “นายหญิงแก่ เฉิงเสี้ยง ด้านนอกมีหญิงแก่คนหนึ่งมาบอก ว่าเป็นคนของฮองเฮา บอกฮองเฮาให้คุณหนูใหญ่เข้าวัง

นายหญิงแก่แสะยิ้ม “ดูแล้วอ๋องชื่อเจิ้งคนนี้ไม่ธรรมดา จิ่นเฉิง พึ่งจะเดินจากไป ก็มีคนมาบอกว่าเป็นคนของฮองเฮามารับนาง เข้าวัง เขากับฮองเฮาไม่ถูกกัน พวกเราจะต้องยืนอยู่ข้างฮองเฮา ทำให้ฮองเฮารู้ว่าพวกเราอยู่ข้างนาง

เฉิงเสียงเสี้ยได้ยินแบบนั้นก็สั่งว่า “ไม่ว่าจะใครที่ไหนดีให้มัน ออกไป”

“ขอรับ” เสี้ยฉวนรับคำแล้วเดินออกไป

หยางมามาคนใกล้ตัวของฮองเฮาถือราชโองการยืนรออยู่ด้าน นอกจวน สีหน้าโกรธจัด

นางถือราชโองการของฮองเฮามา พ่อบ้านนั่นไม่ยอมให้นางเข้า จวนแล้วยังจะให้นางรออยู่นอกจวนอีก จวนเฉิงเสียงสูงส่งมาจากไหน

รออยู่ครู่หนึ่งก็เห็นเสี้ยฉวนเดินออกมานางพูดด้วยน้ำเสียงที่ ดุดันว่า “จะต้องบอกอะไรกันอีกนานแค่ไหนนี่คือราชโองการเร่ง ด่วนของฮองเฮาให้เสียหลีโม่เข้าวังไปเข้าเฝ้า

เสี้ยฉวนยิ้มอย่างเลือดเย็นแล้วพูดขึ้นว่า “ใช่หรือ หาก เป็นราชโองการของฮองเฮาก็ต้องทำตามแต่หากแอบอ้าง ราชโองการของฮองเฮาก็จะไม่ปล่อยไว้แน่

พูดจบก็มีบ่าวสองคนมาจับตัวหยางมามาเอาไว้

หยางมามาโกรธจึงได้พูดขึ้นว่า “พวกเจ้าจะกฏบหรือไงกัน”

เสี้ยฉวนตบไปที่หน้าของหยางมามาแล้วพูดขึ้นว่า “หญิงแก่ยัง เจ้าอย่าได้มาแอบอ้างราชโองการของฮองเฮาแล้วบอกตัวเอง เป็นมามาอยู่ข้างกายฮองเฮา เจ้าอยากตายหรือไงต๊ะ”