ตอนที่ 18 ดื่มเหล้าพิษ

ตอนที่ 18 ดื่มเหล้าพิษ

ดังนั้นเขาจึงพูดกับหยั่วนพ่านว่า “ไต้เท้าเพราะว่าเกี่ยวกับความ เป็นความตายของอ๋องเหลียง ดังนั้นจึงไม่อาจมาลองผิดลอง ถูกกันได้ มิเช่นนั้น หากเกิดผิดพลาดขึ้นมาตอนนั้นจะลองก็คง ลองมิได้แล้ว”

ฮองเฮาได้ยินเช่นนั้นในใจก็สับสนไปหมด หยิบลูกประคำขึ้น แล้วเดินไปข้างๆเตียง จ้องมองใบหน้าที่ดำคล้ำไปหมดของอ๋อง เหลียง เขาหายใจลำบาก ปากพะงาบๆ ถึงจะสลบอยู่ แต่เขาก็ยัง ตัวสั่น มีน้ำลายไหลออกมาทางมุมปาก นางไม่รู้วิชาแพทย์แต่รู้ว่า หากเป็นแบบนี้ต่อไปไม่ดีแน่

องค์ราชทายาทพูดขึ้นว่า “เสด็จแม่ยังไงก็ไปเชิญเสด็จอามา แล้ว งั้นก็ไปพาตัวเสี้ยหลีโม่เข้าวังมาด้วยเลย ถึงนางจะไม่รู้วิชา แพทย์อะไร และไม่รู้จักหมอเทวดาที่ไหนก็เสียหายอะไร แต่หาก นางรู้ล่ะ นั่นก็เท่ากับว่าสามารถช่วยเสด็จพี่ได้

ฮองเฮาคิดๆดูก็มีเหตุผลจึงได้เรียกคนเข้ามา “นำราชโองการ ของข้าไปที่จวนเฉิงเสี้ยงแล้วไปพาตัวเสี้ยหลีโม่มา

มามารับคำสั่งแล้วรีบออกจากวังหลวงไป
ชือกเย้นกำลังคุยงานกับไต้เท้าในจวนของตน ได้ยินคนจากวัง หลวงมาบอกว่าอ๋องเหลียงป่วยหนักและอยู่ในอันตรายเขาจึงรีบ สั่งคนเตรียมรถม้าแล้วเข้าวังทันที

ขณะที่กำลังเดินทางเข้าวังหลวง ทันใดนั้นเขาก็เปิดม่านขึ้นแล้ว พูดกับจิ่นเฉิงว่า “จิ่นเฉิงเจ้ารีบไปที่จวนเฉิงเสี้ยง ไปพาเสี้ยหลีโม่ เข้าวังไปด้วยกัน

จิ่นเฉิงลังเลอยู่ครู่หนึ่งแล้วพูดว่า “ท่านอ๋องเกรงว่าฮองเฮาจะไม่ อนุญาต

“อ๋องเหลียงอาการหนักไม่ต้องรอให้นางอนุญาตหรอก” ซือถูเย้ นพูดด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา

“ท่านอ๋องโปรดคิดไตร่ตรองใหม่ ตอนนี้หมอหลวงทุกคนคงอยู่ ล้อมรอบอ๋องเหลียง หากแม้กระทั่งหมอหลวงยังไม่มีวิธีเสี้ยหลี โม่ก็คงไม่มีวิธีเช่นกัน นางเป็นเพียงแค่หญิงสาวคนหนึ่งจะไปรู้ วิชาการแพทย์ได้อย่างไรและจะเก่งไปกว่าหมอหลวงได้อย่างไร

ซือถูเย็นปิดตาลงแล้วนึกถึงคำพูดในวันนั้นที่เสี้ยหลีโม่พูด นาง จะรู้วิชาการแพทย์หรือเปล่าเขาเองก็ไม่รู้แต่เขารู้ได้จากคำพูด ของนางในวันนั้นว่านางต้องคุ้นเคยกับการฝังเข็มแน่

“ไม่ต้องไปสนใจสั่งคนไปเชิญเดี๋ยวนี้ หากเกิดอะไรขึ้นข้าจะรับผิดชอบเอง” ซือถูเย้นกล่าว

จิ่นเฉิงเห็นเขาพูดออกมาเช่นนี้ก็ไม่รู้จะพูดอย่างไรต่อ เขาหยุด รถม้าแล้วรีบวิ่งไปทางจวนเฉิงเสียง

กลับมาทางจวนเฉิงเสียง หลีโม่รับก้าเหล่าพิษมา สีหน้าราย เรียบแล้วมองดูทุกคนตรงนั้นสุดท้ายมาจบที่หน้าของเฉิงเสียง เสีย

นางไม่อยากจะถามอะไรเขาแล้วจริงๆ เพราะรู้แล้วว่าสิ่งที่ได้คือ ความสิ้นหวัง แต่ความรู้สึกของเจ้าของร่างเดิมยังคงอยู่ในใจและ ราวกับว่าจะต้องถามให้ได้

ดังนั้นนางจึงถือแก้วเหล้าพิษในมือแล้วถามเฉิงเสี้ยงเสี้ยว่า “ท่านพ่อข้าจะถามท่านเป็นครั้งสุดท้ายท่านจะไม่ไยดีข้าเลยจริงๆ หรือ”

หลีไม่คิดว่าหากเห็นความลังเลสักเล็กน้อยหรือความเห็นใจจาก สายตาของเขา นางจะเห็นแก่ความรู้สึกที่เจ้าของร่างเดิมมีให้เขา ไม่ทำให้เขาลำบาก

หลีโม่คิดว่าความคิดนี้ของนางมันช่างโง่เขลานัก แต่นางก็ต้อง เคารพความรู้สึกของเจ้าของร่างเดิม
เฉิงเสียงเสี้ยก็แสดงให้เห็นว่าความคิดนี้ของหลีโม่มันช่างโง่เข ลาจริงๆ เขามองนางด้วยสายตาที่เย็นชาสีหน้าหมดความอดทน “ข้าเคยใจอ่อนกับเจ้า แต่น่าเสียดายที่เจ้าไม่รู้จักรักษาให้ดี หาก เจ้าเชื่อฟังแล้วขึ้นเกี๊ยวของอ๋องเหลียงไปก็คงไม่มีเรื่องในวันนี้ เจ้าเป็นคนก่อเองผลที่ตามมาจะเป็นอย่างไรเจ้าก็ต้องรับเอง

ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ที่หน้าต่างมีนกกระเต็นตัวหนึ่งบินมาเกาะอยู่ตรง นั้น

พอเฉิงเสียงเสี้ยพูดจบนกตัวนั้นก็กระพือปีกแล้วบินจากไป

ได้ยินเสียงร้องของนกดังมาแต่ไกล เสียงร้องดังอย่างเจ็บปวด รวดร้าวถึงแม้จะเป็นเวลากลางวันแต่พอได้ยินเสียงร้องนี้ก็ทำให้ รู้สึกหนาวเหน็บน่าขนลุกได้

เสี้ยโล่เย่วมองดูเสี้ยหลีโม่ด้วยสีหน้าที่สะใจนางอยากเห็นสีหน้า ที่สิ้นหวังและเจ็บปวดของหลีโม่ยิ่งนัก

เสี้ยหลีโม่ถามประโยคนี้เพราะหวังว่าเขาจะเห็นแก่ความสัมพันธ์ พ่อลูกแล้วจะยอมให้อภัย แต่น่าเสียดายที่ท่านพ่อไม่คิดที่จะ ปล่อยนางไป

เสี้ยโล่เยวรอดูสีหน้าที่สิ้นหวังและเสียใจของเสี้ยหลีโม่ แต่น่า เสียดายไม่ได้เป็นเช่นนั้น แต่กลับกันเลยนางดูผ่อนคลายราวกับว่าสามารถยกก้อนหินออกจากอกได้ ขนาดสีหน้ายังดูผ่อน คลายเลย

ในใจของหลีโม่ตอนนี้ความรู้สึกรักสักเล็กน้อยก็ไม่เหลือแล้ว สําหรับพ่อคนนี้

นางรู้ว่าในขณะที่เฉิงเสียงเสี้ยพูดคำนั้นออกมาความรู้สึกที่ เจ้าของร่างเดิมมีหลงเหลืออยู่ได้หายไปหมดแล้ว เจ้าของร่าง เดิมไม่หวังอะไรจากเขาอีกต่อไป

ถ้าเช่นนั้นจากนี้ไปนางก็ไม่ต้องนึกถึงความสัมพันธ์อะไรทั้งนั้น แล้ว พวกเขาเป็นได้แค่ศัตรูกัน

หลีโม่ขยับแหวนมาตรงปลายนิ้วแล้วคนเข้าไปในเหล้าพิษเบาๆ ความสามารถพิเศษของแหวนคือสามารถดูดยาพิษไปได้ส่วน

หนึ่ง

“เจ้ายังมัวรีรออะไรอยู่เร็วเข้ามาจับนางให้ดื่มซะ”นายหญิงแก่ จ้องเขม็งแล้วพูดเสียงแข็ง

วันนี้นางใช้เวลามากมายไปกับการจัดการกับเสี้ยหลีโม่แล้ว ตอน นี้นางอยากจะจัดการกับเสี้ยหลีโม่ให้มันเสร็จเร็วๆจากนั้นค่อยคิดหาวิธีที่จะจัดการกับเรื่องหนังสือหย่า

หากจะจัดการกับเรื่องหนังสือหย่าก็ต้องทําเป็นว่าหลี่ อคบชู้ จริง ดังนั้นนางจึงไม่อยากเสียเวลากับเรื่องตรงนี้มากนัก

ยนและหลานหญ้เดินมาข้างหน้าจะมาจับตัวหลีโม่ แต่หลีโม่ จ้องพวกนางแล้วพูดว่า “ออกไป”

“จะตายอยู่แล้วยังอวดเก่งอีก” เสี้ยโล่เยว่กำลังจะเตะไปที่นางแต่ เท้าของหลีโม่เร็วกว่า หลีโม่เตะไปที่ขาของนางทำให้นางถอย หลังไปสองก้าวแล้วล้มลงกับพื้น

และในเวลานั้นเองหลีโม่ก็ได้ดื่มเหล้าพิษนั้นจนหมดแล้วโยน แก้วเหล้าทิ้งลงกับพื้นพร้อมกับพูดด้วยน้ำเสียงที่โหดเหี้ยมว่า “ต่อให้ข้าเสี้ยหลีโม่ตายเป็นผีก็ไม่ปล่อยพวกเจ้าไว้

พิษของเหล้าถึงจะถูกกําไลสะกดจิตละลายจนหมดไปส่วนหนึ่ง แล้ว แต่ก็ยังคงมีพิษหลงเหลืออยู่ และร่างกายของหลีโม่เองก็ยัง อ่อนแอยิ่งนัก ทําให้ไม่สามารถทนกับยาพิษได้ นางรู้สึกเวียนหัว แล้วอ้วกเป็นเลือดออกมา

นายหญิงหลิงหลงไม่ยอมหรอกที่จะให้นางตายอย่างสบายแบบ นี้ นายหญิงหลิงหลงพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงที่เย็นชาว่า “เร็วเข้ารีบนำ ตัวนางไปขังไว้ที่ห้องมืดอย่าให้เปื้อนเรือนของนายหญิงแก่”
อาการเวียนหัวหนักขึ้นเรื่อยๆ หลีไม่มองความอดทนของร่างนี้ สูงเกินไป

หลานหญ้และซุ่ยยุ่นเข้ามาจับตัวนางเอาไว้หลีโม่มองดูทุกคน ด้วยสายตาอาฆาตแค้นแล้วก็กระอักเลือดออกมาอีกครั้ง นาง พยายามอดทนแล้วพูดว่า “ถ้าจะให้ดีพวกเจ้าก็สวดมนต์ขอให้ข้า ตายเร็วๆ ไม่เช่นนั้นหากขายังมีชีวิตอยู่คนที่ตายก็จะเป็นพวกเจ้า”

เสี้ยโล่เย่วลุกขึ้นมาได้ยินแบบนั้นนางก็หัวเราะแล้วพูดว่า “ดื่ม เหล้าพิษไปแล้วเจ้ายังจะคิดว่าตัวเองจะสามารถมีชีวิตต่อได้อีก หรือ ตายแน่นอน พิษไม่ได้ร้ายแรงถึงขั้นจะตายไปในทันที ข้า อยากจะให้เจ้าทรมานแล้วค่อยๆตายไป

เฉิงเสี้ยงเสี้ยได้ยินเช่นนี้ก็มองเสี้ยโล่เยว่แล้วพูดขึ้นว่า “อย่า ทรมานอะไรให้นางรีบๆตายที่ห้องมืดก็พอไม่เช่นนั้นตอนนําศพ หากมีคนเห็นรอยแผลเข้าจะเอาไปพูดกัน

“ท่านพ่อวางใจข้าแค่เอาคืนแทนท่านพ่อเอง นางทําให้ท่าน พ่อต้องอับอายขายหน้าต่อหน้าผู้คนมากมายแล้วยังจะไปขัดใจ ฮองเฮากับอ๋องเหลียงอีก แค้นนี้ลูกลืมไม่ลงหรอกค่ะ”

เฉิงเสียงเสี้ยได้ยินแบบนี้ก็นึกถึงเรื่องในวันนั้น เขาโกรธจน กัดฟันแน่นแล้วสะบัดมืออย่างไม่ไยดีพร้อมกับพูดว่า “เอาตัวไป นางควรได้รับโทษบ้าง
เสียโล่เย่วยิ้มแล้วพูดว่า “ค่ะ ลูกจะจัดการเดี๋ยวนี้”

หลีโม่ถูกลากมาถึงหน้าประตู เย็นเอ๋อร์เห็นหลีโม่ถูกลากออกมา นางตกใจแล้วรีบพูดขึ้นว่า “คุณหนูใหญ่เกิดอะไรขึ้น

เร็วเข้าลากนางไปด้วย” เสี้ยโล่เยว่ตะโกนออกไป